บทที่ 11

แม้ว่าไร่หทัยรัตน์กับไร่เดชาธรจะมีอาณาเขตติดกัน แต่การขับรถไปยังไร่เดชาธรก็กินเวลาเกือบยี่สิบนาที ทั้งนี้ก็เพราะไร่เดชาธรมีอาณาเขตที่กว้างใหญ่ไพศาลมาก แค่ระยะทางจากปากทางเข้าไร่จนถึงตัวบ้านก็เกือบสี่กิโลเมตรแล้ว แต่ถึงระยะทางจะค่อนข้างไกล ทว่าทัศนียภาพสองข้างทางก็สวยงามจนคนขับแทบจะลืมระยะทาง หากเป็นไร่อื่นๆ หรือแม้แต่ไร่ของพ่อเธอ ในยามกลางคืนคงจะมืดและไม่สามารถมองเห็นความงดงามใดๆ ได้ ทว่าไร่เดชาธรต่างไปจากไร่อื่นๆ แม้จะเป็นยามค่ำคืนแต่ความมืดก็ถูกกลบด้วยแสงสว่างจากไฟสีเหลืองส้มตลอดสองข้างทาง โดยไม่ต้องกลัวว่าจะจ่ายค่าไฟฟ้าแพงแต่อย่างใด เพราะพลังงานเหล่านี้ได้มาจากแผงโซลาร์เซลล์จำนวนหลายร้อยแผง ซึ่งติดตั้งอยู่อีกฟากของไร่นั่นเอง

ด้านนอกว่าสวยแล้ว พอขับรถเข้าใกล้อาณาเขตของตัวบ้านบรรยากาศยิ่งสวยกว่าเดิม ภัคธีมาไม่ได้มาที่นี่เกือบสามปีแล้ว ตั้งแต่ธาวินไปเรียนต่อต่างประเทศ จึงไม่รู้ว่าบ้านของธาวินเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน จากที่เคยเป็นบ้านหลังใหญ่หลังเดียว ตอนนี้มีการต่อเติมและขยายอาณาเขตบ้านออกไปจนกว้างขวาง แค่อาณาเขตบ้านก็กินพื้นที่กว่าหนึ่งไร่ จะเรียกว่าเทียบเท่าคุ้มเจ้าก็ไม่ผิดนัก ผิดก็แค่ตัวบ้านไม่ได้ทำเป็นทรงล้านนาเต็มตัว แต่เป็นแบบล้านนาประยุกต์ร่วมสมัย คล้ายๆ บ้านทางยุโรปมากกว่า ซึ่งภัคธีมาก็คิดว่าเหมาะ เพราะในแถบที่ติดกับภูเขาแบบนี้ อากาศค่อนข้างจะหนาวเย็นในช่วงเวลากลางคืน

คนที่มาร่วมงานแทนพ่อจอดรถค่อนข้างไกลจากตัวบ้านพอสมควร เพราะบริเวณใกล้ๆ ตัวบ้านมีรถคันอื่นๆ ซึ่งมาถึงก่อนจอดคลาคล่ำกันจนแน่นขนัดแล้ว

ท่วงทำนองของเสียงสะล้อซอซึงที่กำลังบรรเลงอยู่ บวกกับไฟที่ประดับประดาอย่างสวยงามทั่วอาณาบริเวณ บ่งบอกชัดว่างานที่กำลังจัดอยู่ตอนนี้คืองานมงคล ภัคธีมาไม่คิดจะหาคำตอบให้เสียเวลาว่าเป็นงานอะไร เพราะถ้าพ่อของเธอถูกเชิญมา ก็น่าจะเป็นงานเลี้ยงสำคัญที่เกี่ยวกับแม่เลี้ยงแสงหล้านั่นแหละ ซึ่งจะว่าไปคนสองคนที่เธอไม่สนิทสนมด้วยในบ้านหลังนี้ ก็มีเพียงแม่เลี้ยงแสงหล้ากับศาสตราเท่านั้น ส่วนพ่อเลี้ยงภูผาที่ล่วงลับไปแล้ว เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะท่านเป็นเจ้านายเก่าของพ่อและยังไปมาหาสู่กับพ่อของเธอเป็นประจำ ธาวินก็สนิทจนเป็นคนรัก และกับน้องสาวคนเล็กของธาวินอย่างเพียงดารา แม้จะห่างกันกับเธอหลายปี แต่ก็เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันและค่อนข้างจะสนิท

ร่างบางลงจากรถและเลือกที่จะเดินเข้างาน โดยไม่ได้โทร.หาธาวิน เธอตั้งใจจะให้เขาเซอร์ไพรส์ เขาคงทั้งแปลกใจและดีใจที่เห็นเธอมางานคืนนี้แน่นอน

เรียวปากอิ่มยิ้มให้ตัวเองกับความคิดนั้น เท้าเล็กๆ ที่รองรับด้วยรองเท้าส้นสูงสีขาวก้าวเข้าใกล้บริเวณงานขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เห็นว่าสนามหญ้ากว้างขวางที่อยู่ด้านหน้าของตัวบ้าน มีซุ้มกุหลาบสีขาวกับช่อดอกไม้ที่จัดตกแต่งอย่างสวยงาม และมีคนสองคนสวมชุดคล้ายเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวยืนอยู่ตรงซุ้มดอกไม้นั้น

รอยยิ้มที่เกลื่อนอยู่ทั่วไปหน้าหายวับไป อาการใจเต้นใจแกว่งแปลกๆ แล่นเข้ามาแทนที่ มองเห็นในระยะไกลยังไม่ค่อยแน่ใจนักว่าผู้ชายที่สวมชุดเจ้าบ่าวซึ่งยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างานนั้นเป็นใคร แต่ทั้งรูปร่างและลักษณะการยืนช่างคุ้นตาเหลือเกิน

มือของภัคธีมาเย็นเฉียบ ขาเริ่มหนักจนแทบก้าวไม่ออกเหมือนกับมีใครเอาหินมาถ่วงเอาไว้ ตาเพ่งมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ แต่คนที่ใส่ชุดเจ้าบ่าวยืนอยู่ตรงนั้นคือธาวิน... ธาวินคนรักของเธอ... คนที่เธอหวังว่าจะได้ใส่ชุดเจ้าสาวยืนเคียงข้างเขาเหมือนเช่นภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้

ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว ม่านน้ำใสๆ เอ่อล้นจนตาเริ่มฝ้าฟาง อยากจะวิ่งหนีพอๆ กับอยากจะเห็นชัดๆ ว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด และแม้ความคิดจะขัดแย้งกัน แต่ความคิดฝ่ายหลังก็เป็นฝ่ายชนะ เพราะในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ต่อหน้าธาวิน ยืนมองนิ่งๆ เพื่อจะย้ำกับตัวเองว่านี่คือเขาจริงๆ

“ขิม!” ธาวินอุทานขึ้นอย่างตกใจ เรียกสายตาของใครหลายคนให้หันมามองอย่างสนใจ

“ค่ะ...ขิมเอง” พูดได้แค่นั้นน้ำตาก็ไหลอาบสองแก้ม

“ขิม...พี่...”

“นี่ใช่ไหมคะสาเหตุที่พี่วินเปลี่ยนไป นี่ใช่ไหมคะเหตุผลที่พี่วินห่างเหิน นี่ใช่ไหมคะเหตุผลที่เมื่อคืนพี่วินทิ้งขิมไว้กับผู้ชายคนอื่น” ภัคธีมาพูดด้วยเสียงเจือสะอื้น ลืมความอับอาย ลืมสายตาทุกคู่ที่พุ่งเป้ามายังเธอ ตอนนี้สิ่งใดก็ไม่สำคัญเท่ากับความจริงและความเจ็บปวดที่กำลังเผชิญอยู่

“พี่ไม่ได้ตั้งใจขิม พี่ขอโทษ”

“ทำไมเหรอคะ ขิมผิดอะไร ทำไมพี่วินถึงทำกับขิมแบบนี้”

“ขิมไม่ได้ผิดอะไร พี่ผิดเอง ผิดเองคนเดียว พี่ขอโทษ”

“บอกขิมให้ขิมรู้สึกดีสักนิดได้ไหมคะ ว่าพี่วินไม่ได้เต็มใจจะแต่งงาน พี่วินถูกบังคับให้แต่ง”

“พี่...” ธาวินพูดไม่ออก ได้แต่อึกอักและมองอดีตคนรักด้วยสายตาร้าวราน ฉายแววเสียใจและรู้สึกผิดออกมาไม่แพ้กัน 

“พี่วินกับฉันเต็มใจแต่งงานกัน ไม่มีใครบังคับพี่วินทั้งนั้น”

เสียงที่ดังแทรกขึ้นเป็นเสียงผู้หญิง ผู้หญิงที่เป็นเจ้าสาวของธาวิน ผู้หญิงที่ภัคธีมาไม่อยากรับรู้ว่าเป็นใคร ทว่าสายตาที่เต็มไปด้วยม่านน้ำตานั้นก็หันไปมอง และความเจ็บปวดก็แล่นถาโถมเข้าเล่นงานหัวใจอย่างหนักหน่วงอีกรอบ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้น ‘ปานรวี’ ซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเธอตั้งแต่ครั้งเรียนมัธยมจนกระทั่งถึงมหาวิทยาลัยโดยที่ธาวินเองก็รู้ดี