บทที่ 1 อย่าได้ทำตามคำแนะนำตัวเองเป็นอันขาด 7

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไรจริง ๆ นะคะที่รัก” ฉู่ลี่เหยียนพูดขึ้นในที่สุดแล้วเดินเข้าไปประทับจูบที่แก้มของเขาอย่างแผ่วเบา “ไว้ฉันจะรีบชดเชยให้คุณทีหลังนะคะ”

หัวไหล่ที่เคยเกร็งแน่นของซ่งจื่อหานพลันผ่อนคลายลงในทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนรัก เพื่อนไม่ได้เลือกกู้หยุนเฟิงแทนเธอจริง ๆ ด้วย

“ผมจะตั้งตารอทวงสัญญานั้นจากคุณเลยนะคนดี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกชวนฝัน ก่อนจะรั้งท้ายทอยเพื่อนสาวเข้ามาใกล้อีกนิด

ซ่งจื่อหานรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเมื่อเห็นเขาโน้มใบหน้าลงไปบดจูบปากเพื่อนรักอย่างหนักหน่วงและดูดดื่ม!

โอ๊ยยยย! อิจฉาตาร้อนโว้ย! เธออยากให้ฉู่เฮ่าชวนคว้าเธอไปจูบอย่างเร่าร้อนแสดงความเป็นเจ้าของแบบนั้นบ้างจังเลย!

“ขอให้ดีขึ้นเร็ว ๆ นะครับ คุณจื่อหาน” กู้หยุนเฟิงหันมากล่าวคำอำลากับเธอก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอพยักหน้ารับแล้วรีบกระดกนมช็อกโกแลตในแก้วจนหมดในอึกเดียว

“จื่อหาน เดี๋ยวฉันจะรีบไปส่งหยุนเฟิงที่หน้าประตูแล้วจะรีบกลับมาหานะจ๊ะ” ฉู่ลี่เหยียนหันมามองเพื่อนอย่างเข้าใจ “เธอช่วยรินไวน์แดงรอให้พวกเราสองคนเลยนะ ฉันว่าคืนนี้เราคงจะต้องคุยกันยาวเหยียดแน่ ๆ เลยล่ะ”

“โอเค ได้เลยเพื่อน” ซ่งจื่อหานพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มกว้างให้เพื่อนรัก เธอไม่แน่ใจเลยจริง ๆ ว่าตัวเองจะโชคดีไปได้อีกสักแค่ไหนกันนะ ที่มีฉู่ลี่เหยียนเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในโลกแบบนี้ แต่เธอก็สาบานกับตัวเองเอาไว้ในใจแล้วว่า จะไม่มีวันมองข้ามหรือทำให้เพื่อนคนนี้ต้องเสียใจเด็ดขาด เธอมองหาแก้วไวน์ทรงสวยและขวดไวน์แดงรสเลิศในตู้เก็บของอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดตู้เย็น หยิบขนมปังฝรั่งเศสเนื้อนุ่มกับชีสรสกลมกล่อมที่เธอไม่ได้เป็นคนซื้อมาเอง หั่นขนมปังเป็นชิ้นพอดีคำแล้วนำไปใส่ในเตาอบไฟฟ้าขนาดเล็กที่ตั้งอยู่มุมห้อง สองสามนาทีต่อมาฉู่ลี่เหยียนก็เดินกลับเข้ามาในครัวอีกครั้ง ซ่งจื่อหานเผลอเกร็งตัวขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่มีสาเหตุ กังวลอยู่ลึก ๆ ว่าเพื่อนจะโกรธเคืองที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้เพื่อนต้องรีบส่งกู้หยุนเฟิงกลับบ้านไปก่อนเวลาอันควร

“ว้าว! เธอกำลังอุ่นขนมปังให้ฉันอยู่เหรอจ๊ะเพื่อนรัก” ฉู่ลี่เหยียนเดินยิ้มเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วส่งยิ้มกริ่มมาให้

“อือหึ แล้วก็เอาชีสหอม ๆ ออกมาเตรียมไว้ให้ด้วยนะ” ซ่งจื่อหานเหลือบมองเพื่อนอย่างไม่แน่ใจนัก “หวังว่า...คงจะไม่เป็นไรใช่ไหม”

“จะเป็นไรไปได้ล่ะจ๊ะ” ฉู่ลี่เหยียนหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “แล้วฉันก็มีช็อกโกแลตของโปรดของเธอเตรียมไว้ให้ด้วยนะ”

“ดีเลย! สุดยอดไปเลยเพื่อน!”

“เป็นดาร์กช็อกโกแลตนะจ๊ะ ดีต่อสุขภาพหัวใจของเธอด้วย”

ฉู่ลี่เหยียนหยิบแท่งช็อกโกแลตสีเข้มออกมาจากตู้เย็นอย่างรวดเร็ว มันคือดาร์กช็อกโกแลตสอดไส้มินต์ยี่ห้อดังจากสวิตเซอร์แลนด์นั่นเอง ซ่งจื่อหานยิ้มกว้างออกมาจนแก้มแทบปริ มันเป็นดาร์กช็อกโกแลตชนิดเดียวในโลกที่เธอชอบมากที่สุด เพราะมันไม่ได้มีรสชาติหยาบกระด้างและขมปี๋เหมือนยี่ห้ออื่น ๆ รสชาติของมินต์ที่สอดไส้อยู่ในแท่งนี้มันทำให้ช็อกโกแลตมีรสชาติที่หอมหวานครีมมี่และอร่อยกลมกล่อมอย่างไม่น่าเชื่อ เกือบจะอร่อยล้ำเลิศและบาปหนาเท่ากับการกินช็อกโกแลตนมจริง ๆ เลยทีเดียว

“ฉันขอโทษจริง ๆ นะลี่เหยียน ที่ทำให้เธอต้องรีบส่งกู้หยุนเฟิงกลับบ้านไปก่อนน่ะ” ซ่งจื่อหานทำหน้าสลดเหมือนลูกหมาโดนเจ้าของดุ ขณะพลิกขนมปังที่กำลังปิ้งอยู่ในเตาอบเพื่อให้มันกรอบได้ที่ทั้งสองด้าน

“ไม่เป็นไรเลยสักนิดน่าเพื่อนรัก” ฉู่ลี่เหยียนเอื้อมมือมาลูบไหล่เพื่อนเบา ๆ อย่างปลอบใจ “ฉันไม่มีวันปล่อยให้เธอต้องมานั่งเศร้าสร้อยหงอยเหงาอยู่คนเดียวหรอกน่า อีกอย่างนะ เขาก็รู้จักพวกเราดีพอที่จะรู้ว่าฉันคงจะนั่งนิ่งเฉยอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรอก ในตอนที่เธอเสียใจหรือกำลังมีเรื่องไม่สบายใจน่ะ เขารู้ดีว่าเธอคือเพื่อนสนิทที่สุดในโลกของฉัน และไม่ว่าจะรักหรือจะเกลียด เขาก็จะต้องยอมรับมันให้ได้อยู่ดีนั่นแหละ”

“เขา...เขาเกลียดฉันอย่างนั้นเหรอ” ซ่งจื่อหานเปิดตู้เย็นแล้วหยิบเนยสดก้อนใหญ่ออกมา เตรียมจะทาขนมปัง

“เปล่าเลยสักนิด ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อยนะ” ฉู่ลี่เหยียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวันแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ “ฉันหมายถึงว่า...เขาอาจจะแค่เกลียด...เอ่อ...ก็ไม่ใช่เกลียดหรอกนะ ออกแนวไม่ค่อยจะชอบใจเสียมากกว่า เวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันแล้วดันทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ไม่รู้จักโตน่ะสิ”

“เหมือนเด็กอย่างนั้นเหรอ!” ซ่งจื่อหานอ้าปากค้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ! “เขาคิดว่าฉันทำตัวเหมือนเด็กอย่างนั้นเหรอ!”

“เขาคิดว่าพวกเราทั้งคู่เลยต่างหากล่ะ ที่ค่อนข้างจะทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตกันน่ะ” ฉู่ลี่เหยียนหัวเราะคิกคักออกมาอย่างขบขัน “ฉันก็บอกเขาไปแล้วนะว่าเขาคิดผิดมหันต์เลยล่ะ แต่เธอก็ต้องยอมรับความจริงข้อหนึ่งนะ ว่าบางทีพวกเราก็มีแนวโน้มที่จะทำตัวเหมือนพวกวัยรุ่นใจแตกจริง ๆ นั่นแหละ”

“ฉันไม่ยอมรับเรื่องนั้นเด็ดขาดเลยนะ” ซ่งจื่อหานหัวเราะร่วนออกมาแล้วส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “แล้วก็ไม่ใช่ตลอดเวลาด้วยนะยะ แค่บางครั้งบางคราวเท่านั้นแหละน่า”

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันบอกเขาไปเหมือนกันเป๊ะเลย ทุกคนในโลกนี้มีสิทธิ์ที่จะทำตัวเป็นเด็กได้ทั้งนั้นแหละ เมื่อพวกเขาต้องการจะทำมันจริง ๆ น่ะ!”