บทที่ 1 อย่าได้ทำตามคำแนะนำตัวเองเป็นอันขาด 6

เธอปาโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงอย่างหัวเสีย ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว รู้สึกกระสับกระส่ายจนอยู่ไม่สุข

เขาหมายความว่ายังไงกันแน่ ที่ว่าลืมไปแล้วน่ะ! เขายังโกรธเธอเรื่องนั้นอยู่รึเปล่า หรือว่าเขาพยายามจะบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาตัดใจจากเธอไปแล้วจริง ๆ และพยายามจะบอกให้เธอรู้ว่าเธอไม่มีความหวังอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้วอย่างนั้นเหรอ

เธอครางออกมาอย่างหงุดหงิดขณะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปยังห้องครัว และก็ได้ยินเสียงฉู่ลี่เหยียนกับกู้หยุนเฟิงกำลังกระซิบกระซาบและทำอะไรต่อมิอะไรกุ๊กกิ๊กกันอยู่ในห้องนั่งเล่น อารมณ์หึงหวงและน้อยใจมันพุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที

“ไปหาห้องส่วนตัวทำอะไรกันไปเลยไป!” เธอตะโกนเสียงดังเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างฉุนเฉียว รู้สึกหงุดหงิดและโมโหคนทั้งสองคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“จื่อหาน?” เสียงฉู่ลี่เหยียนฟังดูประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเพื่อนรักลุกจากโซฟาแล้วรีบเดินเข้ามาในครัวอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไปรึเปล่าจ๊ะเพื่อนรัก”

“ฉันไม่เป็นไรสักหน่อย แค่กำลังสงสัยอยู่น่ะสิว่าทำไมพวกเธอถึงได้คิดว่าการมานั่งพลอดรักกันในห้องนั่งเล่นส่วนกลางของพวกเรามันเป็นเรื่องที่โอเคนักหรือไง” เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ขณะเปิดตู้เย็นหาอะไรเย็น ๆ ดื่มให้ชื่นใจ “แฟนเธอน่ะไม่ใช่เศรษฐีระดับพันล้านหรือไงกันยะ ทำไมพวกเธอถึงต้องมาทำตัวเหมือนพวกวัยรุ่นคึกคะนองแอบมีอะไรกันในห้องนั่งเล่นของพวกเราอยู่ได้”

“เราไม่ได้กำลังพลอดรักกันสักหน่อยนะ” ฉู่ลี่เหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความขบขัน “เรากำลังนั่งดูหนังกันอยู่ต่างหากล่ะ”

“แล้วทำไมฉันถึงได้ยินเสียงกระซิบกระซาบกับเสียงจ๊วบจ๊าบดังออกมาล่ะยะ”

“เธอได้ยินเสียงจูบด้วยเหรอ” ฉู่ลี่เหยียนเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ “เมื่อกี้หยุนเฟิงเขาแค่ขอให้ฉันช่วยหยิบป๊อปคอร์นให้ แล้วฉันก็แค่บอกให้เขาไปหยิบเองก็เท่านั้นแหละ” เธออธิบายแล้วพิจารณาใบหน้าบูดบึ้งของเพื่อนอย่างละเอียด “นี่...เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่จื่อหาน บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”

“เปล่าสักหน่อย!” ซ่งจื่อหานเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความอับอายที่เผลออาละวาดใส่เพื่อนไป “ขอโทษทีนะ พอดีฉัน...อารมณ์ไม่ค่อยดีนิดหน่อย”

“ไม่มีอะไรจะต้องขอโทษเลยสักนิด” ฉู่ลี่เหยียนยังคงยืนอยู่ที่เดิม กอดอกมองเพื่อนอย่างไม่ยอมแพ้ “เธอเสียใจเรื่องพี่เฮ่าชวนใช่ไหมล่ะ บอกความจริงฉันมานะ”

“เขามันก็แค่ไอ้คนงี่เง่าคนหนึ่งเท่านั้นแหละ!” ซ่งจื่อหานครางออกมาอีกครั้งขณะหยิบนมช็อกโกแลตเย็นเจี๊ยบออกมาจากตู้เย็น “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมเขาถึงได้มีอิทธิพลกับความรู้สึกของฉันมากขนาดนี้ก็ไม่รู้!”

“ก็เพราะว่าเธอชอบเขายังไงล่ะยายบ๊อง” ฉู่ลี่เหยียนยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู

“อืม...ก็อาจจะจริงของเธอนะ” เธอรินนมใส่แก้วทรงสูงจนเกือบจะล้น แล้วก็เริ่มมองหาคุกกี้หรือขนมอะไรก็ได้ที่หวาน ๆ มากินคู่กัน ท้องไส้ของเธอในตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมด และร่างกายก็กำลังต้องการน้ำตาลอย่างเร่งด่วนที่สุดเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“ไม่เป็นไรหรอกน่าจื่อหาน” ลี่เหยียนพูดต่ออย่างใจเย็น “เขาก็แค่งี่เง่าไปหน่อยเท่านั้นแหละ เดี๋ยวพอเขาคิดได้ เขาก็จะลืมเรื่องจูบติงต๊องนั่นไปเองนั่นแหละน่า เชื่อฉันสิ”

“มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานพูดเสียงเบาหวิวขณะหยิบกล่องขนมปังกรอบแท่งยาวเคลือบช็อกโกแลตนมยี่ห้อดังนำเข้าจากต่างประเทศสุดโปรดสีม่วงพาสเทลออกมาจากตู้เก็บขนม มันเป็นของแพงระยับที่เธอจะซื้อให้รางวัลตัวเองเฉพาะในโอกาสพิเศษจริง ๆ เท่านั้น มันแพงกว่าคุกกี้ทั่วไปตามท้องตลาดหลายเท่าตัวนัก เพราะว่าเป็นสินค้านำเข้าจากต่างประเทศ แต่เธอก็ชอบรสชาติของแท่งบิสกิตเคลือบช็อกโกแลตนมยี่ห้อนี้มากเป็นพิเศษจริงๆ มันคุ้มค่าที่จะยอมหมดตัวเพื่อมัน

“หมายความว่ายังไงกันแน่ ที่ว่ามันไม่ใช่แค่นั้นน่ะ” ฉู่ลี่เหยียนขยับมายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง พอเธอหันกลับไป ดวงตาสีนิลของเพื่อนรักก็กำลังจ้องมองมาอย่างจับผิด “หรือว่า...เธอไม่ได้มีอะไรกับแค่พี่เฮ่าหรานคนเดียวใช่ไหม!”

“อะไรนะ!” เสียงของเธอสูงขึ้นสามระดับ กรามแทบจะค้างเติ่งอยู่ตรงนั้น! “บ้าน่า! ไม่แน่นอนที่สุด! ฉันไม่ได้นอนกับพี่เฮ่าหรานแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์! เธอคิดเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นออกมาได้ยังไงกัน!”

“ก็เธอทำตัวแปลก ๆ นี่นาช่วงนี้” ฉู่ลี่เหยียนขมวดคิ้วมุ่นยิ่งกว่าเดิม “หรือว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ฉันยังไม่รู้อีกใช่ไหมจื่อหาน บอกความลับของเธอมาให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมกระไอของกู้หยุนเฟิงดังขึ้นจากทางเข้าประตูครัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย! “เอ่อ...คือ...ผมกดหยุดหนังเอาไว้แล้วนะครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังสงสัยอยู่ว่า ผมควรจะรีบกลับไปเลยดีไหม” เขามองมาที่ซ่งจื่อหานสลับกับฉู่ลี่เหยียนอย่างพิจารณา “ดูเหมือนว่าพวกคุณสองคนคงจะต้องเปิดอกคุยกันยาวเลยนะครับคืนนี้”

“ขอบคุณมากค่ะ” ซ่งจื่อหานพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มแหย ๆ ให้เขาอย่างอ่อนแรง

“ไม่นะ!” ฉู่ลี่เหยียนขมวดคิ้วแล้วหันไปมองเพื่อนรักอย่างเอาเรื่อง “คุณไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละค่ะ!”

“แน่ใจเหรอครับ” เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก “ผมไม่ว่าอะไรเลยนะครับถ้าจะต้องกลับไปก่อน และดูเหมือนว่าจื่อหานเองก็คงอยากจะคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวจริง ๆ ด้วย” เขามองมาที่เธออีกครั้งอย่างมีความหมาย

ซ่งจื่อหานยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ หัวใจแทบจะหยุดเต้นไปในทันที เธอไม่กล้ามองหน้าฉู่ลี่เหยียนเลยสักนิด กลัวว่าเพื่อนรักจะใจอ่อนแล้วบอกให้กู้หยุนเฟิงอยู่ต่อ ซึ่งนั่นมันก็หมายความว่าเพื่อนเลือกเขาแทนที่จะเป็นเธออย่างเป็นทางการแล้ว ซึ่งมันไม่โอเคเลยสักนิดเดียว เธอคือเพื่อนสนิทที่สุดนะ เธอสมควรจะต้องได้เวลาของเพื่อนก่อนสิ ถ้าฉู่ลี่เหยียนเกิดบอกให้เขาอยู่ต่อจริง ๆ ล่ะก็ เธอคงจะต้องเสียใจมาก ๆ ๆ ๆ อย่างแน่นอน!