บทที่ 6 ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นเด็ก 6

“แล้วเธอคิดว่ามันเป็นเพราะอะไรล่ะ” เขาเอียงคอเล็กน้อย จ้องมองเธออย่างจริงจัง...จริงจังมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

“ฉัน...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” เธอเม้มริมฝีปากล่างของตัวเองแน่น ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลุกออกจากตักของเขาอย่างเชื่องช้า “แล้ว...แล้วพี่อยากจะไปที่ห้องของฉันไหมคะ” เธอเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เอื้อมมือลงไปสัมผัสจับมือของเขาเอาไว้ แววตาที่ส่งไปนั้นมันช่างชัดเจนในความปรารถนาเสียเหลือเกิน

“ห้องของเธองั้นเหรอ”

“ค่ะ” เธอจ้องมองเขาอย่างไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกที่ร้อนแรงอยู่ในดวงตาอีกต่อไป ซ่งจื่อหานเสยผมที่ปรกอยู่หน้าผากขึ้นอย่างยั่วยวน แล้วก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสนอตัวให้กับเขาอย่างเต็มใจ “แล้วฉันก็ยังมีกุญแจมือรออยู่ในห้องด้วยนะคะ”

“กุญแจมือ?” เขาทวนคำพูดของเธอ ดวงตาคู่คมจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอเขม็งอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่ากำลังจะซึมซับทุกคำพูดและก็ทุกความหมายที่เธอกำลังจะเสนอให้

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นทำลายความเงียบสงัด เธอเห็นเขารีบหยิบมันขึ้นมาดู ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะลุกพรวดขึ้นยืนเต็มความสูง วางโทร