ตอนที่ 24 หวั่นใจ

เช้าวันอาทิตย์ ครอบครัวของอิงลดาที่กำลังเตรียมตัวเดินทางกลับภาคเหนือ หญิงสาวสวมชุดเรียบง่ายแต่ดูดี เธอสวมกอดบุพการีทั้งแน่นด้วยแววตาอาลัย

“ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก มีอะไรก็โทรหาพ่อกับแม่ได้เสมอ” อารีย์ลูบผมลูกสาวอย่างอ่อนโยน

“ค่ะ แม่” อิงลดายิ้มบางๆ ทั้งที่ในใจแอบหวั่นไหวกับสิ่งที่ต้องเผชิญหลังจากนี้

ภีมวัชยืนข้างๆ รอจนพ่อแม่ลูกกอดลากันเสร็จ เขาก้าวออกมายืนข้างอิงลดา มองไปที่อารีย์กับพิทักษ์ที่กำลังจะขึ้นรถตู้ซึ่งจอดรออยู่หน้าบ้าน

พิทักษ์หันมามองเขา สีหน้าแสดงความไว้ใจ “ฝากอิงด้วยนะภีม อย่าปล่อยให้เธอเหงา หรือมีเรื่องให้ไม่สบายใจ”

“ผมจะดูแลอิงให้ดีที่สุดครับ แล้วขอฤกษ์แต่งงานที่เร็วที่สุดด้วย ผมไม่อยากรอนาน” ภีมวัชพยักหน้ารับด้วยแววตาจริงจัง คำพูดของเขาทำเอาอารีย์ถึงกับยิ้มกว้างอย่างปลื้มใจ เธอมองลูกสาวอย่างเอ็นดู

“ย้ำสองรอบแบบนี้ คงอยากแต่งมากแล้วจริงๆ วัยรุ่นก็แบบนี้... ตกลงจ้ะ แม่จะให้คนดูฤกษ์ให้เร็วที่สุด ยังไงเดี๋ยวแจ้งกลับมา”

“ขอบคุณครับ” เขายิ้มกว้างแล้วเดินไปเปิดประตูรถให้แก่พ่อตาแม่ยายใฝนอนาคตของตน

“ขอบใจมากลูก” อารีย์พูดอย่างปลื้มใจก่อนจะขึ้นไปนั่ง

“แม่ฝากน้องด้วยนะ ส่วนฤกษ์แต่ง แม่จะรีบหาให้เร็วที่สุด งานแต่งงานลูกๆ ก็ไปคิดล่วงหน้าว่าจะจัดยังไงแบบไหน”

“ครับ... แม่” เขาเรียกมารดาของเธอด้วยสรรพนามที่เต็มใจ

อิงลดาได้ยินแบบนั้นถึงกับหันไปมองภีมวัชทันที แววตาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อว่าเขาจะจริงจังถึงเพียงนี้ แต่ภีมวัชเพียงแค่ส่งยิ้มอ่อนๆ กลับมาให้ เหมือนกับบอกเธอเงียบๆ ว่าเขาพูดจริง

หลังจากร่ำลากันเสร็จ รถตู้คันใหญ่ก็ค่อยๆ เคลื่อนออกไปจากหน้าบ้าน ทิ้งความเงียบสงบไว้เบื้องหลัง

อิงลดายืนมองรถจนลับตา หัวใจสั่นไหวอย่างแผ่วเบา รู้สึกเหมือนตนเองกำลังยืนอยู่บนเส้นทางที่ไม่สามารถถอยกลับไปได้อีกแล้ว

ข้างๆ กัน ภีมวัชล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วพูดขึ้นเรียบๆ แต่แฝงรอยขี้เล่นเล็กน้อย

“หลังจากนี้ เอิงหนีไม่พ้นแล้วนะครับ ถอนตัวไม่ได้แล้ว”

 “ใครอยากถอนตัวละคะ ก็อิงเป็นฝ่ายอยากแต่งกับพี่เองนี่ แต่แค่อยากรู้ว่า อิงพาตัวเองเข้ามาเป็นเหยื่อของพี่เอง หรือพี่ภีมล่อลวงอิงเข้ามากันแน่ เหมือนหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ พี่ภีมน่ะ น่ากลัวยิ่งกว่าอีตาภาณุนั่นอีก” อิงลดาถอนหายใจยาว แล้วปรายตามองเขาอย่างเหนื่อยใจปนขำ

“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ” ภีมวัชหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“คิดว่าอิงควรห่างจากพี่ภีมค่ะ” เธอพูดแล้วเดินกลับเข้าบ้าน ปล่อยให้ภีมวัชมองตามหลังเธอไปด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้า

อิงลดาเดินกลับขึ้นห้องด้วยจิตใจสับสนวุ่นวาย ประตูห้องปิดลงเบาๆ ก่อนที่เธอทรุดตัวนั่งลงบนขอบเตียง ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ

เธอเอื้อมมือไปลูบไล้ผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดตา สายตาเหม่อลอยจ้องไปยังช่องว่างข้างหน้าราวกับกำลังมองทะลุออกไปไกลแสนไกล บรรยากาศรอบตัวดูนิ่งงัน แต่ในหัวใจกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ

“แค่ไม่กี่วันเอง… พี่ภีมจะชอบเราจริงเหรอ” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น

ภีมวัช ศัลยแพทย์ผู้เยือกเย็นที่คนทั้งโรงพยาบาลต่างขนานถึงความเย็นชา เขาที่ไม่เคยเปิดใจให้ใครง่ายๆ เขาที่เย็นชากับผู้หญิงทุกคนรอบกาย แต่กลับยอมให้เธอเข้ามาในชีวิต แล้วยังมาทำให้เธอหวั่นไหว เล่นบทหมาหยอกไก่กับเธอหลายครั้ง

หรือจริงๆ แล้วเขาไม่ได้ชอบเธอ เขาอาจมีเหตุผลอื่นซ่อนอยู่

อิงลดาเม้มริมฝีปากแน่น สายตาคมสวยสะท้อนแสงอาทิตย์ยามสายที่ลอดผ่านหน้าต่าง เธอไม่ใช่คนมองโลกในแง่ดีนัก ไม่เคยเชื่อในความรักที่เกิดขึ้นเร็วเกินไปขนาดนี้

คำถามมากมายตีกันในหัว แต่หัวใจของเธอกลับสั่นไหวแผ่วเบา เมื่อคิดถึงรอยยิ้มอบอุ่นคืนนั้น สัมผัสอ่อนโยนจากริมฝีปากที่จรดบนหน้าผากของเธอ

หญิงสาวถอนหายใจยาว รู้ดีว่าต่อให้คิดมากแค่ไหน ก็ไม่มีวันรู้ความจริง จนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเอง

“ก็ได้ พี่ภีม ถ้าพี่มีแผนการอะไร อิงก็จะรอดู”

“เฮ้อ แต่ตอนนี้ เราเองอาจจะตกที่นั่งลำบากแล้วล่ะ…” เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ถ้าเขาไม่ได้รักเธอแล้วมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แต่เธอกลับถลำใจไปรักเขา สุดท้ายคนที่เจ็บปวดก็จะเป็นเธอเอง

************************