ตอนที่ 52 ไม่เปลี่ยนใจ

อิงลดาก้าวออกมาจากห้องทำงานของภีมวัชด้วยสีหน้าครุ่นคิด เธอรู้สึกหนักใจกับปัญหาที่ภาณุก่อขึ้น แต่ก็ต้องรีบสลัดความกังวลทิ้งไปเมื่อเหลือบไปเห็นดาริกากำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่ในห้องนั่งเล่นแล้วยิ้มให้เธอเป็นเชิงเรียกให้เข้าไปนั่งด้วย

“วันนี้คุณแม่ไม่ได้ออกไปงานเลี้ยงกับเพื่อนเหรอคะ” อิงลดาเอ่ยทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม

“เพิ่งกลับมาจ้ะ เพื่อนๆแม่เขาพูดอวดเรื่องหลานกัน แม่ไม่มีหลานกับเขา คุยไม่สนุกเลยกลับมาก่อน” ดาริกาวางนิตยสารลงแล้วยิ้มตอบ

อิงลดาเดินไปนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับดาริกา เธอนั่งตัวตรงด้วยกิริยาที่สำรวม

“เรื่องจดทะเบียนสมรสน่ะ แม่ดีใจนะที่ลูกสองคนตกลงกันได้” ดาริกาเปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเล็กน้อย

อิงลดาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เธอจึงแค่ยิ้มรับ

“แม่รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้อาจจะเริ่มต้นจากการแก้ปัญหาของหนู แต่แม่หวังว่ามันจะยาวนานและแม่ก็อยากได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ ไม่ใช่แค่การแต่งงานบังหน้า” ดาริกาพูดต่อ

อิงลดาเงยหน้าขึ้นมองหญิงวัยกลางคนด้วยความซาบซึ้ง

“แม่รักหนูเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง” ดาริกาจับมือของอิงลดาไว้เบาๆ

น้ำตาของอิงลดาเริ่มคลอเบ้า เธอไม่เคยคิดว่าดาริกาจะยอมรับเธอได้ขนาดนี้

“ขอบคุณนะคะคุณแม่ที่ต้อนรับอิง”

ดาริกายิ้มอย่างอ่อนโยน

“ลูกไม่จำเป็นต้องขอบคุณแม่หรอก แค่มีหลานให้แม่ได้พูดอวดเพื่อนเท่านั้นก็พอ” คำพูดของดาริกาทำให้ใจของอิงลดารู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด แม้รู้ว่านั่นคือคำพูดหยอกล้อ

“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับคำด้วยความเอียงอาย แต่ในใจลึกๆ แล้วเธอก็ยังไม่กล้าคาดหวังอะไรมากนัก เพราะเธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร

ในตอนนั้นเอง ภีมวัชกลับมาถึงบ้านพอดี เขาได้ยินการสนทนาของมารดากับคู่หมั้นก็ทำให้เขาต้องหยุดชะงัก ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูทางเข้าห้องนั่งเล่น และได้ยินทุกประโยคที่ทั้งสองพูดคุยกันอย่างชัดเจน

เธอรับปากมารดาเขาว่าจะมีหลานให้ท่านอุ้ม แม้จะเป็นการพูดหยอกเย้าทีเล่นทีจริงก็เถอะ แต่มันก็ทำให้นายแพทย์หนุ่มชุ่มชื่นหัวใจไม่น้อย

เขาลอบยิ้มอย่างพึงพอใจในสิ่งที่ได้ยิน ยืนอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางที่ปกติที่สุด ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่

“กลับมาแล้วเหรอ” ดาริกาเอ่ยทักลูกชายด้วยรอยยิ้ม

“ครับ” ภีมวัชตอบสั้นๆ แล้วหันไปมองอิงลดาที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา

“วันนี้เป็นไงบ้าง” เขาหันไปถามเธออย่างใส่ใจ

“ก็ทำงานปกติค่ะ ประชุมเพิ่งเสร็จ ขอบคุณนะคะที่ให้ยืมห้องทำงาน” อิงลดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

ภีมวัชพยักหน้าช้าๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามกับเธอ เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตาคมกริบก็ไม่เคยละไปจากคู่หมั้นสาวเลย

ดาริกาที่สังเกตเห็นท่าทีของลูกชายก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข เธอรู้ดีว่าในที่สุดแล้วสิ่งที่เธอปรารถนามาตลอดก็กำลังจะเป็นจริงแล้ว

“เดี๋ยวแม่ไปดูความเรียบร้อยในครัวก่อนนะ ลูกคุยกันไปเถอะ” เธอพูดเสียงนุ่มแล้วลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ได้อยู่กันตามลำพัง บรรยากาศในห้องนั่งเล่นจึงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง แต่ก็มีความรู้สึกประหม่าแฝงอยู่

อิงลดาก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก เธอรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาตรงๆ

“มีอะไรหรือเปล่า” ภีมวัชถามขึ้นทำลายความเงียบ น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งแต่แฝงความอ่อนโยนไว้เล็กน้อย

อิงลดาเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างลังเล

“คือ...พรุ่งนี้เราต้องไปจดทะเบียนกันแล้วนะคะ”

“พี่จำได้ อิงคิดว่าพี่จะลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ได้เหรอ” ภีมวัชคลี่ยิ้มบางๆ

“เปล่าคะ แค่อิงจะบอกว่าถ้าพี่ภีมเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

ภีมวัชหัวเราะในลำคอเบาๆ เขาเอนหลังพิงพนักโซฟา ยกแขนขึ้นพาดบนโซฟาอีกข้าง แล้วมองสบตาเธออย่างจริงจัง

“ไม่เปลี่ยนใจหรอก พี่ลางานช่วงเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว”

 “อิงกลัวว่าพี่ภีมจะลำบากใจ”

“พี่บอกแล้วไงว่าพี่เต็มใจ เลิกคิดมากได้แล้ว” เขาย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง

คำพูดของภีมวัชทำให้ใจของอิงลดาอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด เธอรู้สึกว่าความกังวลที่เคยมีอยู่ค่อยๆ จางหายไป

ภีมวัชมองดูใบหน้าของเธอที่ดูผ่อนคลายขึ้น เขาก็รู้สึกสบายใจไปด้วย

************************