ตอนที่ 51 ชัดเจน

ณัชชาเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ สีหน้าของเธอหม่นหมองลงเล็กน้อยกว่าทุกวัน เธอเห็นภีมวัชนั่งที่มุมส่วนตัวจึงเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม พยายามชวนคุย

“หมอภีมวันนี้มีเรื่องอีกแล้วเหรอคะ”

ภีมวัชเงยหน้าขึ้นมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารต่อ

“ครับ”

บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที ณัชชาไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นชาและระยะห่างที่ภีมวัชสร้างขึ้นมาอย่างชัดเจน นับตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจสารภาพรักกับเขาไป เขาก็พยายามทำตัวให้ชัดเจนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน

“หมอภีมโกรธฉันเหรอคะ” เธอถามเสียงแผ่วเบา

ภีมวัชหยุดอ่านเอกสาร เขาวางมันลงบนโต๊ะ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาณัชชาตรงๆ แววตาของเขาเรียบนิ่งจนเธอไม่สามารถอ่านความรู้สึกใดๆ ได้

“ผมไม่ได้โกรธหมอนัท แต่ผมแค่คิดว่าเราควรรักษาระยะห่างที่เหมาะสม”

“แต่เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะคะ สิบสามปีแล้วที่เรารู้จักกัน ทำไมต้องทำเย็นชากับฉันเหมือนคนอื่น” ณัชชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ

“ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกันผมถึงต้องชัดดเจน ผมกำลังจะแต่งงานแล้ว ผมไม่อยากให้ว่าที่ภรรยาผมเข้าใจผิด และไม่อยากให้คนอื่นมองคุณไม่ดี” ภีมวัชตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง คำพูดของภีมวัชเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจของณัชชา เธอรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว

“แต่งงาน”

“ใช่ครับ” ภีมวัชตอบสั้นๆ แต่หนักแน่น

น้ำตาของณัชชาเริ่มไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอพยายามเช็ดมันออก แต่ก็ไม่สามารถหยุดมันได้

“ฉัน...ฉันขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจ”

“ไม่เป็นไรครับ” ภีมวัชพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

เขาเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ณัชชานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว เธอไม่ต้องการเป็นแค่เพื่อน แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของเธอจะเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์ไปเสียหมดแล้ว

************************

ภายในห้องทำงานส่วนตัวของภีมวัชในบ้านของเขา อิงลดากำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ บนโต๊ะไม้สักมีเอกสารกองโตวางอยู่เต็มไปหมด เธออยู่ในชุดลำลองที่ดูสุภาพ สายตาและท่าทางแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและจริงจังอย่างเห็นได้ชัด

ภาพแผนผังโรงงานขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ อิงลดาใช้ปากกาชี้ไปที่จุดต่างๆ บนหน้าจออย่างคล่องแคล่ว เสียงของเธอดังออกมาอย่างหนักแน่นผ่านไมโครโฟน

“ตรงนี้คือโซนรับวัตถุดิบนะคะ ต้องออกแบบให้รถบรรทุกสามารถเข้าออกได้สะดวก ไม่ต้องตีวงเลี้ยวเยอะ แล้วก็ต้องมีพื้นที่ให้รถบรรทุกสวนเข้าออกได้”

“ค่ะคุณอิง เดี๋ยวจะส่งแบบแก้ไขให้ทางวิศวกรดูอีกครั้งค่ะ” ปลายสายเป็นเสียงของพนักงานในบริษัทที่รับฟังคำสั่งของเธออย่างตั้งใจ

“ส่วนเครื่องบรรจุและเครื่องบ่มไวน์ที่สั่งไว้” อิงลดาชี้ไปที่โซนถัดไป ก่อนจะพูดต่อ

“ให้รีบตามเรื่องกับทางโรงงานด้วยค่ะ บอกเขาว่าผลิตตามแบบที่เราส่งให้ สัญญาส่งงานต้องเป็นไปตามเวลาที่กำหนด”

หลังจากนั้นเธอก็อธิบายรายละเอียดต่างๆ อย่างเชี่ยวชาญ ทั้งการวางระบบท่อส่งน้ำ ระบบระบายอากาศ และระบบความปลอดภัยต่างๆ ราวกับเป็นสถาปนิกที่เคยผ่านงานก่อสร้างมาแล้วนับไม่ถ้วน

“พื้นที่เก็บไวน์ต้องควบคุมอุณหภูมิและความชื้นให้คงที่ตลอดเวลา ห้ามให้แสงแดดส่องถึงโดยตรง และต้องมีระบบสำรองไฟที่พร้อมใช้งานตลอด 24 ชั่วโมง”

“รับทราบค่ะ” ตัวแทนพนักงานปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หลังจากที่การประชุมเสร็จสิ้น พนักงานหลายคนก็ออกจากการประชุมไป เหลือเพียงพนักงานคนหนึ่งในสาย เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอึกอักเล็กน้อย

“เอ่อ คุณอิงคะ...คือว่าตอนนี้คุณภาณุมาเฝ้ารออยู่ที่หน้าบริษัทค่ะ”

สีหน้าของอิงลดาเปลี่ยนไปในทันที รอยยิ้มที่เคยปรากฏบนใบหน้าหายไปในพริบตา

“มาทำไม”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เขาบอกว่าถ้าไม่ได้เจอคุณอิงจะไม่ยอมกลับ”

อิงลดาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เธอเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยเขาเฝ้าไปเถอะ ในช่วงนี้ฉันจะยังไม่เข้าบริษัท ถ้าเขาอยากจะเฝ้าก็ปล่อยให้เฝ้าไป” อิงลดาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

“ค่ะ”

 “ถ้ามีอะไรด่วนจริงๆ ให้ส่งเอกสารมาให้ฉันทางอีเมล ฉันจะจัดการเอง”

“ได้ค่ะ” พนักงานสาวรับคำสั่ง

อิงลดากดวางสาย ความเคร่งเครียดบนใบหน้ายังคงอยู่ เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปข้างนอกด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

หญิงสาวรู้ดีว่าการที่ภาณุยังคงวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเธอแบบนี้ จะส่งผลเสียต่อตัวภีมวัชและทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอแน่นอน เธอไม่อยากให้ใครต้องเดือดร้อนเพราะเธออีกแล้ว

************************