ตอนที่ 34 อำลาเพื่อมาเจอกัน

ฝนกอดรองเท้าข้างน้อยของพ่อไว้แน่น ความรู้สึกเดียวที่เหลืออยู่คือความเจ็บปวด ด้วยความสิ้นหวัง รู้ตัวอีกที เธอก็ไปยืนอยู่ริมตลิ่งของเขื่อนชลประทาน สายตาเหม่อมองไปยังผืนน้ำกว้างที่นิ่งสงบ ราวกับกำลังรอคอยที่จะกลืนกินความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอลงไป

"พ่อ...หนูจะตามพ่อไป..." เธอพึมพำ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน ความทรงจำที่เคยมีร่วมกับพ่อฉายชัดขึ้นในหัว ภาพที่พ่อเคยยิ้มให้เธอ เคยโอบกอดเธออย่างอบอุ่น และภาพที่พ่อบอกว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน

แต่ตอนนี้...พ่อไม่อยู่แล้ว...และคนที่เธอรักก็กำลังทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด

ฝนค่อย ๆ ยื่นมือออกไป ปล่อยรองเท้าข้างน้อยของพ่อให้ร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำช้า ๆ ราวกับกำลังปล่อยความหวังสุดท้ายในชีวิตให้จมหายไปกับสายน้ำนั้น

"ลาก่อน...ทุกอย่าง..."

ในวินาทีนั้นเอง...เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่ทนต่อความเจ็บปวดอีกต่อไป ร่างของเธอค่อย ๆ ก้าวเดินลงไปในน้ำอย่างเชื่องช้า น้ำที่เย็นเยียบไม่สามารถหยุดยั้งความรู้สึกที่ร้อนรุ่มในหัวใจได้ เธอเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งผืนน้ำค่อย ๆ กลืนร่างของเธอไปจนมิด

และในตอนนั้นเอง...ทุกอย่างก็ดับลง...

เธอรู้สึกเหมือนร่างกายลอยเคว้งคว้างอยู่ในความมืดมิด จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงอ้อมแขนอันแข็งแกร่งที่โอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง ความรู้สึกเย็นเฉียบของน้ำถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นที่คุ้นเคย เธอพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ภาพที่เห็นเลือนราง แต่เธอก็จำได้ว่านั่นคือใบหน้าของ เอก ที่เต็มไปด้วยความกังวล และข้าง ๆ เขาก็มีใบหน้าของ นวล ที่มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

"ฝน! ได้ยินพี่ไหม!"

เสียงของเอกเรียกชื่อเธออย่างสั่นเครือ แต่มันก็ค่อย ๆ เลือนหายไปจากโสตประสาทของเธอ เธอหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกที่อ่อนล้า และทุกอย่างก็กลับสู่ความมืดมิดอีกครั้ง...

ณ โรงพยาบาล

เสียงรถดังไปทั่วโรงพยาบาลพร้อมกับเสียงของเอกที่ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ เอกไม่รอรถพยาบาลเพราะเขารู้ว่าฝนยังมีสัญญาณชีพอยู่ เขาได้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วจึงอุ้มร่างของเธอมาที่โรงพยาบาลและมีลุงทินและป้าดวงที่เขารีบโทรบอกก่อนหน้านี้ รออยู่ที่โรงพยาบาล เมื่อมาถึง ฝนถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที

ทุกคนยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เอกน้ำตาคลอ นวลร้องไห้ไม่หยุด ในขณะนั้น แวว แม่เลี้ยงของฝนก็เดินเข้ามาประจันหน้ากับนวล ทั้งสองสบตากันอย่างมีความหมาย แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเรื่องในอดีตมันผ่านมานานแล้ว สิ่งที่พวกเธอรู้ตอนนี้คือความห่วงใยที่มีต่อลูกสาวคนนี้เหมือนกัน นวลรับรู้ได้ว่าแววรักฝนมากแค่ไหน ทั้งคู่ยืนเงียบๆ ไม่พูดอะไร ต่างคนต่างชะเง้อเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวาย

นวลเหลือบไปเห็นประทินจึงทักขึ้นว่า "พี่ทิน สวัสดีค่ะ"

ทินมองนวลด้วยสายตาที่คุ้นเคยพร้อมกับตอบรับว่า "สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วนะ"

ทันใดนั้น นวลคิดว่าคงไม่มีเวลาไหนเหมาะสมไปกว่าตอนนี้อีกแล้วที่จะบอกความจริงทั้งหมด เธอจึงดึงมือเอกมาอยู่ตรงหน้าประทินแล้วพูดว่า "นวลเอานนท์มาคืนแล้วนะพี่ทิน" พร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลในมือให้

ประทินรู้สึกตื้นตันจนพูดไม่ออก น้ำตาคลอเมื่อได้รู้ว่าผู้ชายที่เขาเอ็นดูคือ นนท์ที่หายไปเมื่อ 28 ปีก่อน เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ ทินยื่นมือไปจับแก้มของเอก "นั่นนนท์ใช่ไหม...พ่อขอโทษ...พ่อขอโทษ" แล้วทรุดตัวลงร้องไห้ ดวงประคองสามีไว้แล้วยิ้มบางๆ พร้อมกับน้ตา เหมือนกับว่า ในที่สุดก็ได้เจอแล้ว ลูกชายของสามีที่หายไป

เอกที่กำลังอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งความกังวลเรื่องฝนและการได้เจอพ่อแท้ๆ เขาไม่รู้จะทำตัวยังไง เขาจึงทรุดตัวลงประคองลุงทินไว้ "ผมขอโทษที่ก่อนหน้านี้ผมจำอะไรไม่ได้...ผมกลับมาแล้วนะครับ" ทั้งคู่โผเข้ากอดกันแล้วร้องไห้โฮออกมา ดวงลูบหลังเบาๆ ที่สามีและแตะบ่าของเอกอย่างปลอบโยน มันคือการต้อนรับการกลับมาของลูกชาย

หมอกฤษณ์เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าโล่งใจ "ตอนนี้ฝนปลอดภัยแล้วนะครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง รออีกสักพักเดี๋ยวก็ได้สติ" ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก หมอกฤษณ์มองเห็นพ่อที่กำลังร้องไห้กอดกับเอกด้วยความไม่เข้าใจ ทินเดินไปจับมือหมอกฤษณ์แล้วเอามาวางบนมือของเอก "นี่ไง พ่อเจอพี่ชายของลูกแล้ว"

หมอกฤษณ์มองหน้าเอกด้วยความตกใจ ทั้งคู่จ้องมองหน้ากันพร้อมกับน้ำตาคลอ หมอกฤษณ์ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ส่วนเอกเองก็รู้สึกดีใจจนทำตัวไม่ถูก ทั้งสองได้แต่ยิ้มและจับมือกันไว้ โดยมีมือของพ่อคอยกุมมือพวกเขาไว้ด้วยอีกที

ที่ห้องผู้ป่วย

บรรยากาศในห้องคนไข้ดูอึมครึม ฝนนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ทุกคนในห้องต่างทำตัวไม่ถูก ไม่มีใครพูดคุยกันเลย นวล แวว ประทิน ดวง หมอกฤษณ์ รวมถึงเอก ทุกคนต่างเงียบจนพลอยใส เพื่อนของฝนที่เพิ่งได้ข่าวจากหมอกฤษณ์รีบเปิดประตูเข้ามาอย่างกระทันหัน

"ฝน แกเป็นอะไรมากไหม!?" พลอยใสพูดเสียงดังอย่างตกใจก่อนจะหน้าเหวอเพราะบรรยากาศในห้องเงียบผิดปกติ

"ขอโทษค่ะ...พอดีหนูเป็นเพื่อนของฝน มาเยี่ยมค่ะ" พลอยใสพูดเสียงแผ่วลง

หมอกฤษณ์จึงเอ่ยขึ้น "พลอยใสเป็นเพื่อนสนิทของฝนครับ ว่าที่คุณหมอนใหม่" จากนั้นเขาก็แนะนำทุกคนให้พลอยใสรู้จักจนครบ "นี่คืออานวลแม่ของฝน และนี่...พี่เอกพี่ชายแท้ๆ ของพี่ ส่วนคนอื่นๆ พลอยใสคงรู้จักหมดแล้วนะ"

"ค่ะ...สวัสดีค่ะ" พลอยไสหันไปยกมือไหว้ทุกคนในห้องจนครบ "พลอยเข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าคะ งั้นพลอยขอตัวก่อนนะคะ"

"ไม่ต้องหรอก อยู่ที่นี่แหละ" ทุกคนรีบห้ามไว้พร้อมกัน พลอยใสทำหน้างง

นวลจึงเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกเกรงใจ "ถ้าไม่รีบไปไหน อยู่เป็นเพื่อนฝนก่อนได้ไหม ที่นี่มีแต่คนแก่ ถ้าฝนตื่นขึ้นมาอาจจะไม่อยากคุยด้วย"

"งั้นก็ได้ค่ะ" พลอยใสนั่งลงข้างๆ เตียงพร้อมกับมองบรรยากาศรอบๆ ตัวอย่างไม่เข้าใจ แววขอตัวออกไปข้างนอกคนแรก ตามด้วยดวงมณีแม่ของหมอกฤษณ์ หลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยออกมาจากห้อง เหลือไว้แค่พลอยใสที่งงว่าเกิดอะไรขึ้นและเธอเข้ามาผิดจังหวะหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมากนัก นั่งมองดูฝนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

นวลหันไปขอบคุณแววที่ดูแลลูกสาวของเธอเป็นอย่างดี "ฉันขอโทษเรื่องที่ผ่านมาในอดีตนะ"

แววหันกลับมาตอบ "เรื่องมันผ่านมา 20 กว่าปีแล้ว ช่างมันเถอะ ลูกๆ ของเราก็โตกันหมดแล้ว" เธอพูดเบาๆ ว่า "เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันก็รักลูกเหมือนกัน 

"ขอบคุณมากที่เธอไม่เอาเรื่องบาดหมางในอดีตของผู้ใหญ่มาทำร้ายเด็ก"นวลพูดต่อ

แววหันกลับไปแล้วก็พูดว่า "ฝนก็เป็นลูกของฉันเหมือนกัน" ทั้งคู่สบตากันเหมือนกับว่า ได้ปล่อยวางทุกอย่างแล้ว

ทางด้านของเอก

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่สองพ่อลูกได้อยู่ด้วยกัน ประทินหันไปพูดกับเอกว่า "ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าลูกจะอยู่ใกล้แค่นี้กับพ่อ...ผมขอโทษเหมือนกันพ่อ" เอกพูด "ผมก็เพิ่งจำเรื่องราวต่างๆ ได้ไม่นานมานี้เอง"

"ลูกช่วยเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้พ่อฟังโดยละเอียดได้ไหม...แล้วทำไมตอนนั้นพ่อตามหาผมไม่เจอครับ ไม่ใช่ว่าไม่ได้ตามหาผมใช่ไหม"

"ไม่ใช่แบบนั้น ความจริงแล้วมีเรื่องราวที่มากกว่านั้น ซึ่งลูกอาจจะจำไม่ได้ เดี๋ยวรอน้องฟื้น เขาจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"

"ใช่เกี่ยวกับเรื่องที่พ่อมาจากฝั่งทางนั้นใช่ไหมครับ"

ประทินมองหน้าลูกชายแล้วพยักหน้า "ใช่ลูก แต่เดี๋ยวพ่อจะเล่ารายละเอียดให้ฟังนะ"

"ได้ครับ แค่ผมรู้ว่าพ่อก็พยายามตามหาผม ผมก็ดีใจแล้ว ที่พ่อไม่เคยลืมผม"

"จะลืมได้ยังไง นี่คือดวงใจของพ่อเลยนะ" ประทินพูด "ความทุกข์ทรมานของพ่อมันจบลงแล้ว"