All Chapters of กลรักปีนเกลียว: Chapter 1 - Chapter 10

"โอ๊ย ลุง...ลุงคะ! นี่ไม่ขยับรถลบเลยล่ะคะ?" เสียงใสกังวานดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับร่างเพรียวบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้รถยนต์หรูคันที่จอดติดหล่มโคลนอยู่ใกล้สวนยางพารา สายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งยืนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่ท้ายรถ เธอเห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างแต่ก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า “ตาลุงที่ไหนกันนะ” ด้วยความซุกซนและเจ้าเล่ห์ เธอก้มลงหยิบท่อนไม้ใหญ่มาวางขวางถนนไว้ด้านหน้ารถอย่างตั้งใจ ก่อนจะหัวเราะคิกคักกับความแสบของตัวเอง เอกที่กำลังง่วนอยู่กับการแก้ปัญหารถติดหล่มได้ยินเสียงเรียก "ลุง" แว่ว ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความงุนงง "เราออกจะหล่อเทห์ขนาดนี้ ใครกันมาเรียก ‘ลุง’ วะเนี่ย?" เขาคิดในใจพลางหันขวับกลับมามองเต็ม ๆ ทันทีที่เห็นหน้ากัน ทั้งเอกและฝนต่างก็ชะงัก ฝนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ชายตรงหน้าหล่อเหลาอย่างกับพระเอกซีรีส์ ทั้งคู่ต่างอึ้งไปชั่วขณะ แต่ความตกใจของฝนกลับเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว เมื่อใบหน้าหล่อเหลานั้นมันช่างคุ้นตาเหลือเกิน...ใช่แล้ว! "ตาลุงหื่นกาม" อดีตคนรักของพี่สาวที่เธอไม่ชอบขี้หน้า! เอกมองท่าทางของเธออย่างขบขันและสงสัย ยังไม่ทันได้ถามอะไร เธอก็รีบวิ่

ในวันที่สดใสกับช่วงสายๆ ในวันนั้น เสียงฮัมเพลงแผ่วเบาที่ลอยมาตามลม ดึงให้เอกที่กำลังทำงานอย่างเคร่งเครียดต้องเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ เขาเดินตามเสียงนั้นไปอย่างไม่รีบร้อนและหยุดอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้โลกของเขาหยุดหมุนไปชั่วขณะ ที่กระท่อมน้อยริมน้ำ ฝนกำลังนั่งอย่างสบายอารมณ์ เท้าหย่อนลงในบึงน้ำใส ปลายเท้าสร้างระลอกคลื่นเล็กๆ ที่แผ่ออกไป เธอจดจ่ออยู่กับสมุดภาพในมือ แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบเส้นผม ทำให้เธอเหมือนนางฟ้าตัวเล็กที่กำลังร่ายมนตร์ให้ทุกสิ่งรอบกายมีชีวิตชีวา เอกยืนมองภาพนั้นอย่างไม่วางตา ราวกับต้องมนตร์สะกด เป็นภาพที่สวยงามและอบอุ่นใจที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เขาไม่กล้าเข้าไปทัก กลัวว่าภาพความสุขตรงหน้าจะเลือนหายไป เพียงแค่ยืนยิ้มอยู่เงียบๆ ขณะที่เอกกำลังจะเดินกลับ เสียงกิ่งไม้ดัง 'แก๊ก!' ทำให้เขาสะดุ้ง แต่ฝนไม่ได้ยินเพราะใส่หูฟัง เอกถอนหายใจโล่งอก ขณะที่เอกหันหลังเตรียมเดินกลับบ้านพัก แต่ทันใดนั้น.. 'ต๊ามมมม' ฝนตกน้ำเพราะพยายามจะเอื้อมไปคว้ากระดาษที่ติดอยู่บนใบบัว จากแรงทำให้กระดาษเธอปลิวไป เอกที่อยู่ไม่ไกลในตอนนั้น รีบวิ่งเตรียมมาจะกระโดดลงไปช่วย แต่ภา

ระหว่างที่เข็นรถเดินกลับ ทั้งคู่ก็คุยกัน เอก: "ทำไมเรียนจบแล้วไม่ไปทำงานเหรอ? ไม่เข้าไปอยู่ในเมืองเหรอ?" ฝน: "จะอยากรู้ไปทำไม? เรื่องของคนอื่น" "แล้วก็เรื่องของตัวเองอ่ะ! ทำไมถึงมาอยู่แบบนี้" เอก: "ก็พี่เบื่อความวุ่นวาย เบื่อรถติด เบื่อควันพิษ เบื่อความเร่งรีบ ก็เลยอยากมาอยู่แบบนี้... ฝน: "ฝนก็เหมือนกัน แต่ก่อนฝนก็ไม่ได้อยากไปเรียนต่อในเมืองด้วยซ้ำตั้งแต่ตอนนั้น...แต่ว่า..." ฝนหยุดพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วลง ถ้าฝนไปเรียนที่นั่น ฝนก็จะมีโอกาสได้อยู่กับแม่กับพี่ฟ้ามากขึ้น ฝนเลยอยากไปเรียน...แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันลงตัวแล้ว พี่ก็มีครอบครัว ฝนก็ไปๆ มาๆ หาแม่ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นั่นตลอด ตัวฝนเองก็ไม่ได้ชอบชีวิตในเมืองเท่าไหร่..." ฝนหยุดพูดแล้วตัดบทขึ้นมาทันที: ฝน: "แล้วฝนจะเล่าให้คุณฟังทำไม! ไม่ใช่เรื่องเลย!" เอก: "พี่ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ ...พี่รู้สึกผิดกับเรื่องนี้มาตลอด อยากขอโทษมาตั้งนานแล้ว"เรื่องราวอยู่ใน เกียร์รักปีนเกลียว ตอนที่17 (เลิกกันซะ!) เป็นฉากตอนที่เอกต่อว่าฝนเรื่องแม่สอนแต่ไม่จำ ฝน: "ขอโทษเรื่องอะไร?"เอก: "ก็เรื่องที่พี่เคยพูดในตอนนั้นที่ทำให้ฝนเสียใจ พี่ไม่รู้จริงๆ ว

มีคนกว้างขวางมาช่วยงานแบบนี้ก็ดีหน่อยจะได้เร็วขึ้นโอ๊ย! ฝนไม่ได้กว้างขวางขนาดนั้นหรอกคุณก็พูดไป" ฝนพูดพลางเขินกับคำชมของเอก "แต่พอจะรู้จักอยู่บ้างนะ จะให้ฝนพาไปเลยไหมล่ะ?""ก็ดีนะ ถ้าฝนสะดวก วันนี้เราก็ไปกันเลย""งั้นก็ได้" ฝนตอบตกลงง่าย ๆระหว่างทาง ฝนชวนคุย "ทำไมงานคุณไม่ต้องนั่งอยู่ที่บริษัทตลอดเลยอะ? ได้เงินเดือนเยอะไหม? ทำไมดูชิล ๆ ทำหน้าที่อะไร?""ตำแหน่ง Director of Special Projects (ผู้อำนวยการโครงการพิเศษ) " เอกตอบสั้น ๆ"แล้วทำไมคุณไม่ใช้ลูกน้องทำล่ะ ทำไมต้องลงพื้นที่เองให้ลำบาก แทนที่จะนั่งตากแอร์เย็น ๆ ในบริษัท?" ฝนถามอย่างสงสัยเอกยิ้มมุมปาก "นี่ไง...ลูกน้องอยู่ข้าง ๆ ผมนี่ไง" เขาตอบเขาตอบหน้าตาเฉยพร้อมกับพูดต่อว่า "ก็ไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัทตลอดนี่ ขอแค่ทำงานได้ มีแผนงานนำเสนอได้ บริหารจัดการได้ ก็โอเคแล้ว""แล้วส่วนใหญ่คุณก็ทำงานในที่แบบนี้ด้วยเหรอ?""ใช่สิ ฝนเองก็ไม่ชอบทำงานในบริษัท ในออฟฟิศใช่ไหมล่ะ ฝนก็หาเลือกงานที่เหมาะกับตัวเองได้เลย ไม่เห็นจะยากเลย"ฝนถอนหายใจ "แต่ฝนรู้แล้วว่าฝนจะทำอะไร ฝนจะทำไร่ทำสวนนี่แหละ ฝนไม่อยากไปที่ไกล ๆ จากบ้าน ขนาดฝนไปเรียนแค่ 4 ปีกลับมา

ทันทีที่เอกขับรถไปจอดที่หน้าอาคารฉุกเฉิน เขาก็รีบบอกเจ้าหน้าที่ "น้องเขาโดนหมาจรจัดกัดมาครับ จะพามาฉีดวัคซีน"ฝนยืนนิ่ง หน้าซีด ตัวแข็ง ไม่ยอมเดินเข้าไป เอกจึงคว้าแขนเธอไว้ "เจ็บขาเหรอ? เดินไม่ไหวแล้ว? เอารถเข็นไหม?""ไม่ได้เจ็บ! ไม่ได้เป็นไร!" เธอดิ้นพยายามจะขัดขืนไม่ยอมเข้าไป เอกก็คว้าแขนเธอแล้วเดินตามพยาบาลเข้าไป แต่จังหวะเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงสัญญาณฉุกเฉินดังขึ้น ตามมาด้วยรถเข็นผู้ป่วยที่ถูกพยาบาลและเจ้าหน้าที่เข็นอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าห้องฉุกเฉิน ในรถเข็นมีคนไข้ผู้ชายคนหนึ่งเลือดอาบเต็มตัว เอกเห็นภาพก็ถึงกับผงะตกใจ แต่ฝนที่อยู่ใกล้ที่สุดกลับแข็งทื่อ ตัวสั่น และกำลังจะล้มลงทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อฝน "อ้าวฝน! ใครเป็นอะไร? ทำไมไม่เห็นจะโทรบอกพี่?"ชายในชุดคุณหมอที่กำลังเดินมาพอดี เห็นท่าทางของฝนก็รีบเข้ามาประคองตัวเธออย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งดึงตัวฝนเข้ามากอดแนบอกอย่างแผ่วเบา ขณะที่อีกมือค่อย ๆ กดศีรษะของเธอไว้ไม่ให้เงยหน้าขึ้นไปมองภาพที่อยู่ตรงหน้า เขาแนบกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างนุ่มนวล "ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว หลับตาไว้ หายใจเข้าลึก ๆ นะ"ฝนรู้สึกอบอุ่นและปลอดภ