ตอนที่ 36 ความรักที่แบ่งบาน(ตอนจบ)

บรรยากาศยามเช้าตรู่ ณ กระท่อมน้อยริมบึงกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แสงแดดสีทองสาดส่องกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ ดอกบัวสีชมพูและขาวพากันชูช่อบานรับแสงอรุณราวกับกำลังยิ้มทักทาย สายลมพัดเอื่อยๆ พากลิ่นหอมของดอกไม้ป่าลอยมาตามลม ผีเสื้อหลากสีโบยบินไปมาอย่างร่าเริง เถาไม้เลื้อยที่เคยดูโรยรากลับเขียวชอุ่มและมีดอกไม้เล็กๆ แซมอยู่ประปราย เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังแว่วมาจากป่า บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยความสุขและความหวัง ราวกับธรรมชาติกำลังเยียวยาบาดแผลที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

บนเฉลียงไม้เล็กๆ ของกระท่อมกลางบึง ฝน นั่งอยู่คนเดียวในชุดสีขาวเรียบง่าย ใบหน้าของเธอดูสงบและผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สายตาของเธอมองไปยังผืนน้ำนิ่งๆ ที่สะท้อนเงาของท้องฟ้าสีคราม เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รับเอาความสดชื่นจากธรรมชาติเข้าสู่ปอดอย่างเต็มที่

ในวินาทีนั้นเอง อ้อมแขนแกร่งก็โอบเข้าที่เอวของเธอจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา พร้อมกับกลิ่นหอมสะอาดของเสื้อเชิ้ตสีขาวที่คุ้นเคย เอก ยืนอยู่ด้านหลังของเธอด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่ดูสมบูรณ์แบบ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรักที่ยากจะปิดบัง ทั้งคู่ทอดสายตามองยาวไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าพร้อมกัน ราวกับกำลังมองเห็นอนาคตร่วมกัน

เอกค่อยๆ คลายอ้อมกอดแล้วทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ หัวใจของฝนเต้นรัวราวกับรอคอยบางอย่าง แต่ในมือของเอกกลับเป็นกล่องกำมะหยี่สีดำที่ไม่ได้บรรจุแหวนเพชรอย่างที่เธอคิดไว้ เขาเปิดมันออก เผยให้เห็น รองเท้าส้นสูงสีครีม ที่คุ้นตา...รองเท้าที่พ่อเธอซื้อให้เป็นของขวัญ!

เอกเอื้อมมือไปจับเท้าเล็กๆ ของเธออย่างทะนุถนอมแล้วบรรจงสวมรองเท้าให้ทั้งสองข้าง น้ำตาของฝนหยดลงอย่างไม่รู้ตัว รองเท้าคู่นี้...รองเท้าที่พ่อของเธอซื้อให้เป็นของขวัญและหายไปจนเธอคิดว่าไม่มีวันได้เจออีก เธอไม่เคยคิดเลยว่ามันจะกลับมาอยู่กับเธออีกครั้งด้วยมือของชายที่เธอรักหมดหัวใจ

"นี่...มันรองเท้าของฝน...ทำไม...ทำไมพี่ถึงมีมันคะ?" เสียงของเธอสั่นเครือไปด้วยความตื้นตัน

เอกเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุด "ข้างนึงมันตกอยู่ตรงริมเขื่อนในวันนั้น พี่เห็นแล้วจำได้ทันที...รู้เลยว่ามันเหลือแค่ข้างเดียวเพราะคู่ของมันอีกข้างอยู่กับพี่ไง...ส่วนข้างนี้ก็อยู่กับพี่มาตลอด...จำไม่ได้เหรอ วันนั้นคงจะเมามาก"

ฝนทำหน้างุนงง พยายามนึกย้อนไปในความทรงจำ "ฝนจำได้ว่าใส่ไปงานแต่งพี่ฟ้า...แต่นึกไม่ออกว่ามันหายไปตอนไหน"

เอกหัวเราะเบาๆ ก่อนจะสบตาเธออย่างลึกซึ้ง "ก็วันนั้นฝนถอดมันออกขว้างใส่พี่...แล้วก็วิ่งหนีพี่ไง"

ใบหน้าของฝนแดงก่ำ เธอเริ่มนึกออกถึงเรื่องราวในวันนั้น วันที่เธอเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นคนหื่นกามแอบดูผู้หญิงในห้องน้ำ ทั้งๆ ที่เป็นเธอเองที่เข้าห้องน้ำผิด ฝนก้มลงหอมแก้มของเอกอย่างแผ่วเบา

"ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณพี่มากจริงๆ ...ตอนนั้นเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ...แต่พี่กลับเก็บของสิ่งนี้ไว้...ทำไมพี่ไม่ทิ้งมันไปล่ะคะ?"

เอกจับมือของเธอไว้แน่น "จริงๆ แล้วตั้งแต่ก่อนหน้านั้น...พี่ก็เหมือนถูกบางอย่างดึงดูดเข้ามาหาฝนแล้ว...ขอโทษที่แอบหวั่นไหวกับสาวน้อยปากร้ายคนนั้นตั้งแต่แรกเจอ...พี่เก็บรองเท้าคู่นี้ไว้...ด้วยความหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้ให้มันคืน...โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นสิ่งสำคัญของฝน"

เอกเงยหน้าสบตาเธออย่างอ่อนโยนอีกครั้ง "พี่ต้องขอบคุณรองเท้าคู่นี้...ที่ทำให้พี่ได้กลับมาเจอฝน...ได้มาพบกับครอบครัวที่พลัดพรากมานาน...ขอบคุณพ่อของฝนที่ทำให้พี่ได้มาเจอฝน...และได้มาเจอครอบครัว...จนวินาทีสุดท้ายก็เป็นคุณอาที่ให้ชีวิตกับพี่...เหมือนตั้งแต่ตอนเด็ก...ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว...ท่านกลับมอบหัวใจอีกดวงไว้ให้พี่ดูแล...พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลหัวใจดวงนี้ของพี่...ตราบเท่าที่พี่มีลมหายใจ"

"แล้วตอนนี้เรื่องของพี่กับลุงทิน...พี่จำได้หมดแล้วใช่ไหม?"

เอกพยักหน้าช้าๆ "ความทรงจำที่เริ่มกลับมาบ้างแล้ว...แต่ก็ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ที่พี่จำได้แน่ๆ คือก่อนหน้านี้...ก่อนที่พี่จะย้ายมาที่นี่ พี่เข้าใจมาตลอดว่าเราได้เจอกันสี่ครั้ง แต่มันไม่ใช่มันคือห้าครั้งถ้านับย้อนไปเมื่อยี่สิบแปดปีที่แล้ว...วันที่พี่เล่นกับน้องสาวตัวน้อย เธอใช้มือเล็กๆ แตะที่นิ้วชี้ของพี่ชายคนนี้...แววตาของเธอดูน่ารักไร้เดียงสา...มันเหมือนกับแววตาฝนในตอนนี้...พี่ไม่คิดเลย...ว่าครั้งแรกที่เจอกันมันไม่ใช่ที่ทะเลวันที่ฝนเมาจนหลับ...มันกลับเป็นเรื่องราวเมื่อนานมาแล้ว...ชีวิตเราได้เจอกันแล้วก็ได้กลับมาพบกันอีก...ในตอนนี้พี่รู้แล้วว่าตลอดระยะเวลาที่พี่ใช้ชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้...ที่รอ...คือรอที่จะได้พบกับฝนนี่เอง"

ฝนซึ้งจนพูดไม่ออก เธอรวบตัวเข้าไปกอดเอกไว้แน่น "ขอบคุณนะคะ...ที่อยู่รอฝนมาจนถึงตอนนี้...ทั้งๆ ที่คนอายุเท่าพี่น่าจะแต่งงานไปแล้วแท้ๆ ...แต่ก็รอจนฝนโตขนาดนี้...ขอบคุณพี่จริงๆ ...ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตฝน...ฝนรักพี่เอกนะคะ"

ทั้งคู่โอบกอดกันท่ามกลางความงดงามของธรรมชาติ...ในที่สุด หัวใจสองดวงที่เคยแตกสลายก็ได้กลับมาเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง

เอกเอื้อมไปจับมือเรียวเล็กของเธอมาจูบด้วยสัมผัสที่นุ่มนวล ราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีลงไปในนั้น เขาค่อยๆ ช้อนร่างบางของเธอขึ้นสู่อ้อมแขนแกร่งแล้วเดินเข้าไปในกระท่อม วางร่างหญิงสาวลงบนฟูกนุ่มๆ อย่างทะนุถนอม สายตาของทั้งคู่ประสานกันด้วยความรักที่ล้นปรี่ เอกโน้มตัวลงจุมพิตริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาเนิ่นนาน...จูบที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก ความคิดถึง และความเข้าใจ เอกค่อยๆ ไซ้จูบลงไปตามซอกคอหอมกรุ่นอย่างอ่อนโยน มือของเขาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอ ราวกับกำลังสำรวจทุกตารางนิ้วที่เขาหลงใหลและโหยหา ฝนเองก็ค่อยๆ โอบกอดตอบ ลูบไล้แผงอกแข็งแรงของเขาอย่างช้าๆ ... ลมหายใจของทั้งคู่ผสานกันเป็นหนึ่งเดียวท่ามกลางความเงียบสงบยามเช้าตรู่ มือของเขาที่สอดประสานกับมือของเธอแนบแน่น...เป็นหนึ่งเดียว...ท่ามกลางความรัักอันแสนหวานที่ไม่มีวันสิ้นสุด เป็นการยืนยันว่าหัวใจสองดวงนี้จะไม่มีวันพรากจากกันอีกต่อไป... ความรักของทั้งคู่เบ่งบานอย่างสมบูรณ์แบบในที่สุด...

การสานต่อความฝันของนพพล

หลายปีผ่านไปนับตั้งแต่การจากไปของนพพล เอกและฝนได้สานต่อความฝันที่พ่อเคยเริ่มต้นไว้ ทั้งคู่ร่วมมือกันเปลี่ยนพื้นที่รกร้างให้กลายเป็นสวนผลไม้นานาชนิดที่อุดมสมบูรณ์ ทุกเช้าแสงแดดสาดส่องลงกระทบกับผลไม้ที่ห้อยระย้าเต็มต้น ทั้งทุเรียน เงาะ ลำไย ละไม มะไฟ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจกต์ที่นพพลเคยพูดคุยกับเอกไว้

ในวันเปิดตัว "สวนผลไม้และโฮมสเตย์บุฟเฟต์" บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคัก ผู้คนมากมายเดินทางมาสัมผัสกับธรรมชาติและชื่นชมความสวยงามของสวนที่สร้างขึ้นด้วยความรักและความตั้งใจ

เอกยืนอยู่ข้างๆ ฝน ทั้งคู่มองดูผู้คนที่มีความสุขกับการเก็บผลไม้สดๆ จากต้น และกำลังเพลิดเพลินกับการพักผ่อนในโฮมสเตย์ที่อบอุ่น

"ถ้าพ่ออยู่ตรงนี้ พ่อต้องดีใจมากแน่ๆ" ฝนพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

"ใช่... พ่อตั้งใจอยากให้ชุมชนมีรายได้ มีงานทำ" เอกตอบกลับ "ตอนนี้ความฝันของพ่อเป็นจริงแล้ว"

สานต่อเจตนารมณ์

หลังจากการเปิดตัวที่ประสบความสำเร็จ เอกและฝนพาทีมงานไปนั่งพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่นพพลเคยชอบมานั่งเป็นประจำ

"เรามีโปรเจกต์ใหม่ที่จะทำต่อ" เอกเปิดเผย "เราจะตั้งโรงงานแปรรูปผลไม้ขนาดเล็ก เพื่อสร้างผลิตภัณฑ์ส่งออก และจะพัฒนาเป็นศูนย์เรียนรู้ด้านเกษตรกรรมให้กับชุมชนด้วย"

ทุกคนปรบมือด้วยความยินดี ในขณะที่ฝนยิ้มอย่างมีความสุข เธอมองไปยังป้ายที่ติดอยู่ที่หน้าทางเข้า "สวนเกษตรนพพล" ชื่อนี้เป็นเครื่องเตือนใจว่าความฝันและเจตนารมณ์ของพ่อยังคงอยู่และเติบโตขึ้นเรื่อยๆ

สายลมพัดเอื่อยๆ เอกและฝนยืนเคียงข้างกัน และทั้งคู่มองไปยังเส้นทางข้างหน้าที่ทอดยาวไปสู่ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม พวกเขาไม่ได้แค่สานต่อธุรกิจ แต่ยังสานต่อความฝัน ความรัก และความผูกพันของครอบครัวที่ไม่มีวันสิ้นสุดเจตนารมณ์ของนพพลได้ถูกส่งต่อและจะยังคงเติบโตต่อไปในใจของทุกคนในชุมชนแห่งนี้ตลอดไป...

จบบริบูรณ์