บทที่ 6 เพื่อนใหม่

บรรยากาศของเช้าวันจันทร์ช่างแสนวุ่นวาย ผู้คนมากมายต่างแก่งแย่งกันใช้พื้นที่บนถนนซึ่งเป็นเส้นทางสัญจรที่ขึ้นชื่อว่ารถติดเป็นอันดับต้น ๆ ของเอเชีย

คนขับนั่งหน้าตึงอย่างไม่สบอารมณ์ รีบก็รีบแถมยังต้องมาทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ คอยรับคอยส่งยัยน้ำหวานประหนึ่งว่าเขาเป็นคนขับรถของเธอ

แล้วยัยผู้โดยสารก็เอาแต่นั่งหันหน้าไปทางหน้าต่าง ไม่พูดไม่คุยทำเหมือนรังเกียจเขาอย่างไรอย่างนั้น

เหอะ! อยากคุยด้วยตายล่ะ

เมื่อหลุดพ้นจากถนนเส้นรถติดมาได้ทิวเขาก็เหยียบคันเร่งอย่างแรง แซงซ้ายแซงขวาแม้กระทั่งอยู่ในเขตเส้นทึบเขาก็ไม่เว้น แถมยังเหยียบเบรกจนคนนั่งด้านข้างหัวทิ่มอยู่หลายครั้ง

การได้แกล้งเธอมันคงเป็นเรื่องสนุกของเขา หญิงสาวนั่งนิ่งไม่ทักไม่ท้วงสักคำ แม้จะหวาดกลัวแต่ก็พยายามอดทนอดกลั้นข่มความรู้สึกเอาไว้ไม่แสดงออกมาให้ชายหนุ่มได้ใจ

แต่ยิ่งเห็นเธอเงียบคนชอบเอาชนะกลับยิ่งไม่พอใจ เขาหักพวงมาลัยไปมาจนร่างเล็กหัวสั่นหัวคลอน

ดูซิว่าเธอจะนิ่งได้ซักกี่น้ำ

แต่ก็ผิดคาด เพราะคนข้าง ๆ เอาแต่นั่งเงียบไม่มีทีท่าว่าจะร้องไห้อ้อนวอนอย่างครั้งที่แล้ว

ทิวเขาชักหงุดหงิดจึงตัดสินใจจอดรถทั้งที่ยังไม่ถึงมหาวิทยาลัย

"ลงไปได้แล้ว ที่เหลือก็หาทางไปมหาลัยเอาเองละกัน"

"ขอบคุณค่ะ คราวหน้าคุณทิวเขาจอดที่ป้ายรถเมล์หน้าทางเข้าหมู่บ้านเลยก็ได้นะคะ"

พูดเสียงสั่น ๆ มีความประชดประชันปนมาในคำพูด เธอก็เป็นคนมีความรู้สึกมีชีวิตจิตใจใช่ว่าจะโมโหไม่เป็นเล่นแกล้งกันอย่างนี้ใครจะทนพูดดีด้วยได้

แม้จะพูดกับชายหนุ่มแต่หญิงสาวก็เอาแต่ก้มหน้าหลบตาประหนึ่งว่าไม่อยากเห็นหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น

ทิวเขามือไม้สั่นยิ่งเห็นท่าทางอวดดีของเธอเขายิ่งรู้สึกโมโห

"อวดเก่ง"

"หวานไม่ได้อวดเก่งค่ะ หวานแค่เสนอหนทางที่ดีกว่านี้ ทั้งคุณและหวานจะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย"

พอเริ่มปีกกล้าขาแข็งหญิงสาวก็เริ่มปากเก่งขึ้นมา มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็กแล้วบีบแน่น ลงโทษฐานที่กล้ามาตีฝีปากกับเขา

หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดแต่เธอกลับไม่ร้องสักแอะ เพียงแต่พยายามสะบัดแขนให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือคนใจร้ายเท่านั้น

ทิวเขาจ้องเขม็งนัยน์ตาสีเข้มดุดัน มีเสียงกระทบกันของฟันกรามดังกรอด ก่อนที่ใบหน้าหล่อคมจะโน้มลงมาเล็กน้อยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดโมโห

"ไม่ต้องห่วง ไม่มีคราวหน้าอีกแน่ ลงไป!"

น้ำหวานรีบเปิดประตูลงจากรถไม่รอให้ถูกไล่เป็นครั้งที่สาม แต่ถึงเขาไม่ไล่เธอเองก็อยากลงจากรถจนเต็มแก่ แค่เห็นหน้าเขาก็หายใจไม่ค่อยทั่วท้องไม่ต้องพูดถึงตอนนั่งรถมาด้วยกัน

น้ำหวานมองตามรถหรูที่แล่นออกไปทันทีหลังจากที่เธอลงจากรถ หญิงสาวพ่นลมออกจากปากอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินไปยืนตรงริมถนนเพื่อโบกรถแท็กซี่คันหนึ่งให้ไปส่งที่มหาวิทยาลัย

@มหาวิทยาลัย KU

ร่างสูงลงจากรถด้วยท่าทางหงุดหงิด ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปตรงโต๊ะประจำกลุ่มของพวกเขา หย่อนก้นนั่งลงด้านข้างออสตินที่กำลังนั่งหน้าสลอนแซวรุ่นน้องปีหนึ่งที่เดินไปเดินมาหน้าตึกคณะ

คิ้วเข้มขมวดตึงจนเพื่อนสงสัย คุณชายทิวเขาหงุดหงิดอะไรตั้งแต่เช้า

“เป็นห่าอะไรตั้งแต่เช้าวะ”

เจ้าขุนถามขึ้นมาพลางมองใบหน้าหล่อเหลาที่เอาแต่นิ่วหน้าบึ้งตึง

“กูเบื่อแม่ฉิบหายเลยว่ะ”

“เบื่อเรื่อง?”

“ก็ชอบบงการให้ยัยเด็กบ้านนอกนั่นนั่งรถมามหาลัยด้วยอะดิ แล้วถ้ากูเดาไม่ผิดนะเดี๋ยวสักพักก็จะโทรมาบอกให้กูรอรับกลับบ้านด้วย ไม่เชื่อพวกมึงคอยดู”

พูดไม่ทันขาดคำโทรศัพท์มือถือของทิวเขาก็มีสายโทรเข้ามา และก็เป็นเบอร์ของพระมารดาตามคาด

ทิวเขานั่งนิ่งไม่ยอมกดรับสายผู้เป็นแม่

“แล้วมึงไม่รับล่ะ จะเมินสายแม่มึงเหรอ”

“ไม่รับโว้ย ค่อยไปฟังเสียงบ่นที่บ้านเอา”

ว่าจบเขาก็คว่ำหน้าจอโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ คิดขึ้นมาแล้วรู้สึกโมโหไม่หาย แม่นะแม่บังคับกันอยู่ได้

“กูถามจริงเถอะ น้องมันน่าเกลียดจนมึงไม่อยากเข้าใกล้เลยเหรอวะ”

คิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อวายุถามอย่างจริงจัง อวัยวะตรงหน้าอกข้างซ้ายเต้นตึกตักอย่างแปลกประหลาด

แค่คิดขึ้นมาใจก็เต้นแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ หรือว่ากูจะเกลียดเธอมากจริง ๆ

ทิวเขาคิดทบทวนในใจ นัยน์ตาคู่คมเหม่อมองไปด้านหน้าอย่างไม่มีจุดหมายราวกับคนใจลอย ขณะที่เพื่อนซี้ทั้งสามกำลังจ้องหน้ารอฟังคำตอบ

“ว่าไง สรุปแล้วมึงไม่ชอบยัยเด็กน้ำหวานอะไรนั่นมากเลยเหรอ” วายุถามย้ำอีกรอบ

“เรียกว่าเกลียดเลยดีกว่า”

“เกลียดแบบไม่มีเหตุผลเนี่ยนะ”

“ก็คงงั้น”

ความจริงเหตุผลที่เขาเกลียดขี้หน้าเธอมันเริ่มจากเมื่อตอนเด็ก ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพ่อและแม่พาเขาไปเยี่ยมพ่อริวที่เชียงราย จึงทำให้เขาได้มีโอกาสเจอกับน้ำหวาน เด็กน้อยตัวอ้วน ๆ หน้ากลม ๆ แก้มแดง ๆ

เขาชอบเล่นกับน้ำหวานเพราะไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรเธอก็มักจะทำตาม ด้วยความที่สนิทกันมากจึงทำให้พวกเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันที่อยู่ละแวกนั้นชอบล้อเขาว่าเป็นแฟนกับช้าง

เขารู้สึกโกรธมาก ตั้งแต่นั้นมาจึงไม่อยากให้น้ำหวานเข้าใกล้อีกเลย

แม้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขายังเป็นเด็ก ทว่าความรู้สึกตอนถูกล้อเลียนมันยังฝังใจจนไม่อาจลบออกไปได้ และภาพยัยน้ำหวานตอนเด็กก็ยังติดตาเขาจนถึงทุกวันนี้

“ระวังเกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะเว้ย”

สิ้นประโยคของเจ้าขุนพวกเพื่อนในกลุ่มก็หัวเราะร่า

ทิวเขานิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ เกลียดอะไรได้อย่างนั้นเหรอ

เหอะ! ไอ้เพื่อนกวนตีน

“กูชักอยากจะเห็นหน้ายัยเด็กน้ำหวานนั่นซะแล้วสิ ผู้หญิงที่ทำให้มึงเกลียดได้ขนาดนี้หน้าตาจะเป็นยังไงวะ”

วายุว่าขึ้นมา สงสัยยัยเด็กน้ำหวานคงจะไม่ธรรมดา เพื่อนของเขาถึงได้เก็บเรื่องของเธอเอามาคิดแค้นเคืองอยู่ทุกวี่ทุกวันจนบางครั้งแทบไม่เป็นอันทำอะไร

“มึงอย่าอยากเห็นเลย เสียสายตาเปล่า ๆ”

เอ่ยปากทัดทานอย่างมีพิรุธ สรุปแล้วมันเกลียดจริง ๆ หรือมันแกล้งเกลียดกลบเกลื่อนวะ

วายุจ้องเขม็งมองเพื่อนสนิทอย่างจับผิด มุมปากยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

ยิ่งมึงห้ามกูยิ่งอยากเห็น

อีกด้าน

น้ำหวานเดินเหงื่อตกจนทั่วตึกคณะแพทยศาสตร์ ก่อนจะหยุดยืนหอบแฮ่ก ๆ อยู่หน้าห้องเรียนที่เดินตามหามาร่วมชั่วโมงในที่สุดก็เจอสักที

ดีนะที่อาจารย์ไม่ได้ซีเรียสมากนักเพราะเห็นว่าเป็นวันแรกของนักศึกษา นอกจากเธอก็ยังมีอีกหลายคนที่ตามหาห้องเรียนไม่เจอ

อาจารย์ผายมือให้เธอเข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนในห้อง น้ำหวานกวาดตามองไปรอบ ๆ จนพบกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางเป็นมิตร เขายิ้มอย่างละมุนละไมให้เธอ

เธอยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างอยู่ซึ่งไม่ไกลจากชายหนุ่มมากนัก

ชายคนนั้นย้ายมานั่งด้านข้างเธอแล้วเอ่ยถาม

“เธอชื่ออะไรเหรอ”

หญิงสาวหันไปมองสบตากับคนถามแล้วเอ่ยตอบ

“เราชื่อน้ำหวาน”

“เราชื่อ มิวสิค ยินดีที่ได้รู้จักนะน้ำหวาน”

“อืม” เธอพยักหน้าอย่างยินดี

เพื่อนใหม่ยิ้มหวานเมื่อสบตากับหญิงสาว ดวงตาคู่คมมองสำรวจน้ำหวานขณะที่เธอกำลังตั้งใจฟังอาจารย์ ดวงหน้างดงามซึ่งไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไร้ที่ติ ดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อยช่างเข้ากับใบหน้ารีสวยอย่างลงตัว

ตอนนี้เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย

เวลาต่อมา

“ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันนะน้ำหวาน”

ชายหนุ่มเอ่ยชวนเพื่อนใหม่หลังจากเรียนเสร็จในคาบเช้า เขาเดิมตามเธอต้อย ๆ ในขณะที่หญิงสาวไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่

ปกติตอนอยู่ที่เชียงรายน้ำหวานก็ไม่ค่อยมีเพื่อน เรียกว่าเป็นพวกอินโทรเวิร์ตก็ไม่ผิด เธอชอบเก็บตัวอยู่ลำพังคิดอะไรคนเดียวไม่ชอบสุงสิงกับใคร จึงไม่ค่อยคุ้นชินเวลามีคนมาตีสนิทด้วย

“คือเรา...”

“นะ น้ำหวาน เราไม่มีเพื่อนไปทานข้าวเลยอะ ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ”

เมื่อถูกรบเร้ามีหรือคนขี้ใจอ่อนอย่างน้ำหวานจะกล้าขัดใจ เธอยอมไปทานข้าวกับชายหนุ่มก็ได้ อย่างน้อยจะได้ไม่เขินเวลาเดินคนเดียว

หญิงสาวพยักหน้าตอบแล้วยิ้มบาง ๆ อย่างเป็นมิตร จากนั้นร่างสูงของมิวสิคก็เดินนำหน้าพาเพื่อนสาวไปทานข้าวที่โรงอาหารของคณะแพทย์