21. ช่วยทำงาน

~เด็กเอ็นมั้ง~

"เชี้ย!ตัวก็แค่นี้ ไปรู้จักเด็กเอ็นได้ไงว่ะ" เป็นคำถามพึมพำผสมความงุนงง ลูกกระต่ายตัวน้อยพยามทำตัวกร้านโลก แท้ที่จริงก็อ่อนปวกเปียกไร้เดียงสา ซายน์เหนี่ยวรั้งลำคอระหงสูงระดับบ่ากว้าง อุ้มขึ้นนั่งบนเบาะรถบิ๊กไบค์ ระหว่างรอลูกน้องนำรถมาเปลี่ยน

"จะทำไรตรงนี้เนี้ยไอบ้า!" มารีนตกใจรีบปัดมือหนา ตอนปลดกระดุมเสื้อช็อปออกให้ ทว่ายังก็สู้แรงชายไม่ได้ เขาจับถอดมาวางไว้บนหน้าขาเรียว ปิดชายกระโปรงตัวสั้นเกือบเห็นด้านใน

"นั่นปากหรือนกแก้วเถียงได้เถียงดี" ฝ่ามือหนาจับศีรษะเล็กหยุดจ้องหน้า ดวงตากลมถลึงมองกลับ นิสัยไม่ยอมคนของเธอมันดูช่างน่าหมั่นเขี้ยวแล้วน่าขย้ำในเวลาเดียวกัน

"แน่นอนจิกจนตายได้ด้วย"

"แกล้งโง่ยอมๆได้มะ"

"ฝัน? จริงๆพี่วินเอาเจ้านายพี่กลับไปเลยก็ได้นะ สร้างแต่ปัญหา" เพียงไม่กี่นาทีรถซุปเปอร์คาร์คันหรูเทียบจอดหน้าตึกคณะ เธอเกาะบ่ากว้างกระโดดลง น้ำเสียงหวานรีบโต้แย้ง ยามวินเปิดประตูรถข้างคนขับคอยบริการ

"คำสั่งนายขัดไม่ได้ครับ" คนบอกก้มหัวไม่สบตาเคารพราวเจ้านายตน

"แต่ของที่ฉันต้องใช้ทำงานมันอยู่คอนโดนะ" ครั้นคุยกับลูกน้องดูไม่ได้ผล เธอรีบตะโกนบอกชายหนุ่มผู้เอาแต่ใจผ่านหลังคารถ ซึ่งเขาเองเหมือนไม่รับฟังปิดประตูรถกดดันทันที

"งั้นผมไปเอาให้ไหมครับ" วินเอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด แถมหวังดีหากเป็นชิ้นงานสำคัญ ไม่ได้เห็นนัยน์ตาคมในรถกำลังจ้องมองเคร่ง กดบีบแตรดังสนั่น เหล่านักศึกษาต่างเพ่งสนใจ

"ไม่เป็นไร ฉันไม่ชอบให้คนอื่นเข้าห้องน่ะ" ร่างอรชรยอมขึ้นรถนั่งประจำตำแหน่ง หันมองกระจกตลอดทาง ใบหน้าสวยบูดบึ้งจนอีกฝ่ายเอื้อมมือบีบแก้ม แต่เธอก็ยังเบี่ยงหนีคล้ายกำลังโกรธ

ตุ๊บ!

"โยนมาทำซากอะไรซายน์" คนอารมณ์ไม่ดีรีบประชดกลับ เมื่อโทรศัพท์เครื่องหรูถูกโยนใส่หน้าตักขา เสียงดนตรีคลอเบาๆไม่ช่วยให้ใจเย็นลง

"น่ากระแทกในรถให้จบๆซะดีมั้ง หัดพูดกับฉันดีๆหน่อยมารีน" ภายใต้ใบหน้าสากนิ่งเรียบ ทั้งที่ความรู้สึกเดือดดาลยังพลุ่งพล่าน ยามสับเปลี่ยนท่าทางอาการเจ็บแล่นเร่งงาน

"เพื่อ?" เธอเอียงตัวทางด้านคนขับประมาณท้าทาย

"กดพิมพ์บอกไอวินเลย จะให้มันซื้ออะไรบ้างก็ตามใจ" เขายังสนใจแต่ท้องถนนมากกว่าเสียสมาธิรอบข้าง ใช้นิ้วชี้จิ้มแสกนลายนิ้วปลดล็อคให้เท่านั้น

"แต่จะทำงานให้ศัตรูนายนะ" แล้วเธอก็เอ่ยคำถามลองใจ พร้อมหมุนตัวจดจ้องแต่ใบหน้าสาก เห็นเค้าโครงหล่อเหลาลุคแบดบอยอย่างสตรีหลงใหล เพียงเท่านี้ต้องรีบก้มหน้างุดลง ถือโทรศัพท์จับไว้แน่น

"หนึ่ง สอง..." น้ำเสียงเข้มเริ่มนับถอยหลังจริงจัง เขารู้ว่าผลงานชิ้นนี้สำคัญกับเธอขนาดไหน เลยเลือกพักเอาอารมณ์มาตัดสินชั่วคราว

"ห้ามคิดตังค์ทีหลังด้วย"

"ก็แค่นั้น" ดูจากการพิมพ์บอกแล้ว ลูกน้องเขาคงลำบากใจอยู่ไม่น้อย ชายบุรุษจะเลือกซื้อของละเอียดเท่าสตรีได้อย่างไรกัน คนบอกส่ายหน้าเล็กน้อย เหยียบคันเร่งสุดแรง รีบกลับบ้านไปพักผ่อน

@ บ้านซายน์

"พี่วินของที่ใช้ให้ซื้อได้ครบไหม" ร่างอรชรพอลงรถได้ไม่รีรอ เร่งก้าวฝีเท้าเรียวเข้าบ้านประหนึ่งคือเจ้าของ ทิ้งให้คนเจ็บส่ายหน้าเล็กน้อย ยืนสั่งงานลูกน้องตรงลาดจอด

"ครบทุกอย่างเลยครับ ที่สำคัญรับประกันยาวหนึ่งปี" วินรายงานพร้อมยื่นใบเอกสารกำกับให้

"ทำไมต้องรับประกันหนึ่งปีว่ะ เธอสั่งมันซื้ออะไร" คิ้วหนาขมวดปมยุ่ง หญิงสาวจะทำอะไรแปลกๆแกล้งเขาอีก

"นายบอกเองว่าตามใจ เศษเงินเล็กๆน้อยๆอย่างกหน่อยเลย" คนตัวเล็กอารมณ์ดีกระทันหัน พึมพำร้องเพลงควงแขนแกร่ง ยักไหล่เชิงบอกให้เจ้าของบ้านขึ้นชั้นบน ลูกน้องรีบก้มคำนับก่อนแยกตัวออก ทิ้งให้ความเป็นส่วนตัวแก่เจ้านาย

แกร๊ก!

"เซอร์ไพร์ส!!!!" พอประตูห้องส่วนตัวเปิดกว้าง ที่มีห้องทำงานเชื่อมติดกัน จักรเย็บขนาดใหญ่กลางวางเด่นบนโต๊ะ เสียงหวานร้องดีใจซ้ำไปอีก วิ่งตรงเข้าไปสำรวจอุปกรณ์ทันที

"ว่าแล้วเชียว...แมร่งเล่นกูแล้วไง" ถึงจะไม่สะเทือนกระเป๋าสตางค์ชายหนุ่ม แต่เรื่องเสียงคงต้องปวดกระบาลแน่ เขายกมือขยี้ศรีษะ ทำไมผิดคาดขนาดนี้

"นายไปอาบน้ำทำแผลสิ ฉันจะทำงานแล้วนะ" คนตัวเล็กยังอุตส่าห์ใจดี ตะโกนบอกผ่านระหว่างห้อง ไม่ได้สนใจเจ้าของที่อยู่อาศัยเช่นเมื่อกี้

"เออ"

สองชั่วโมงถัดมา_

"ดูทุ่มเทกับชุดไองั่งนั่นจังเลยเนอะ" คนตัวสูงพ่นวาจาเหน็บแนมใส่ มารีนยังคงนั่งอยู่ตำแหน่งเดิมข้างๆโต๊ะทำงานเขา กว่าจะไล่ไปอาบน้ำเสร็จ รวมมื้ออาหารค่ำต้องสั่งคนนำมาเสิร์ฟข้างบน

   ยังดีที่วินลูกน้องมือขวาเลือกจักรไฟฟ้ารุ่นเบาเสียง แต่ราคาคงไม่ต้องอธิบายถึง เพราะเรื่องเงินไม่ใช่ปัจจัยหลัก หากทำให้เจ้านายไม่รำคาญ

"ก็บอกไปแล้วไง ว่าฉันลงแข่งด้วย เลยตั้งใจทำสุดๆสิ" ท่าทางจริงจังจนคนถามเผลอมองค้างหลายนาที

"แล้วไป ฉันยอมเสียเงินขนาดนี้เธอคงไม่คิดหักหลังหรอกใช่ไหม"

"จะทวงบุญคุณ?" เศษผ้าจำนวนมากเกลื่อนระเกะระกะ แบบชิ้นส่วนไล่เย็บเริ่มเข้ารูป พื้นที่ส่วนตัวดูวุ่นวาย ซึ่งเขาไม่ปริปากเอ่ยถึงแกล้งมองข้ามมันไป

   พอเริ่มรู้สึกล้าปวดหลัง ก้มจ้องแนวเย็บขึ้นรูปเวลานาน มารีนเลยกดสวิตช์ปิดจักรไฟฟ้า รวบเศษผ้ากองรวมกัน

"ขี้เกลียดแล้วว่างั้น" นัยน์ตาคมชำเรืองมอง เหมือนพวกเพื่อนสนิทต่างขี้เกลียด จนงานกลุ่มชิ้นนี้เลยตกทอดให้เขาเพียงคนเดียว

"พรุ่งนี้หยุดค่อยทำต่อก็ได้ ว่าแต่นายเหอะกินยาแก้ปวดไม่ง่วงหรอ" ร่างอรชรในชุดนอนกระโปรงลูกไม้สีนู๊ด ที่เขาสั่งแบรนด์ดังแทบเหมาหมดร้านประเคนเต็มตู้เสื้อผ้า ก้าวเดินไปหยุดข้างๆคนตัวสูง นิสัยอยากรู้อยากเห็นรีบก้มอ่านหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

"กึ่งๆ แต่งานมันเร่ง" ท่อนแขนแข็งแรงคว้าเอวบางขึ้นนั่งตักแกร่ง ใบหน้าสากยามใกล้เวลานอนดูอ่อนกว่าเยาว์ไร้พิษสง เอื้อมมือสองข้างกดคีย์บอร์ดพิมพ์งานรัว

"นายจะเจ็บแผลเอานะ" ร่างอรชรนิ่งเกร็ง กลัวเผลอทับบาดแผลตรงไหนเข้า

"พูดอย่างฉันอุ้มช้างอยู่"

"น่าจะเจ็บปากจนพูดไม่ได้ดีซะกว่า ซ่าส์ไม่เข้าเรื่อง" ตอนนี้ซายน์จริงจังกับการทำงาน เคร่งขรึมเสียดื้อๆ ไม่มีเสียงเถียงกลับ

"........"

"ฉันว่าฉันช่วยนายออกแบบด้วยดีกว่า เรียนดีไซน์ไม่ได้เก่งแค่เสื้อผ้านะ" ลูกกระต่ายตัวน้อยยังพูดเจื้อยแจ้วคนเดียว จับหัวราชสีห์พิงไหล่มน แล้วโน้มตัวจ้องจอโน๊ตบุ๊คด้วย วางมือทับควบคุมการทำงานของมือหนา กำลังเลื่อนเม้าส์คลิกเลือกตกแต่ง

"เลือกสีสดเหมือนเธอดี"

"คนมันเก่งไงซายน์ ตบมือรอเลย" มุมปากหยักกระตุกยิ้ม เขาพึ่งจะลังเลโทนสีตัวหุ่นยนต์ ที่ใช้โชว์วันงาน เธอดันเลือกตรงตามต้องการ ยิ่งโอบเอวบางแน่นขึ้น สูดดมกลิ่นสาวบริเวณลำคอปลุกส่วนล่างดีดแข็งขึง

"นายจะรีบไปไหนล่ะ หรือว่าง่วงแล้ว" เธอยังรู้สึกสนุกอยู่เลย แต่ว่าซายน์ดันกดพับหน้าจอลงกระทันหัน ใบหน้าสวยเอียงถาม ปลายจมูกเล็กชนแก้มสากเบาๆ

"ป่าว...จะรีบจับเด็กเอ็นไปกระแทกหน่อย"

........................................