23. ฟังได้ฟัง

วันต่อมา _

  แสงแดดอรุณค่อยๆเบิกจ้า ส่องสว่างกระทบเปลือกตากลม ผ่านหน้าต่างกระจกใสกั้น ทั้งที่พึ่งได้หลับพักผ่อนตอนใกล้รุ่งเช้า เจ้าของสถานที่เล่นกอบโกยความสุขสม จากเรือนร่างอรชรเกือบหมดเรี่ยวแรง

"อื้อ..ไลล่า.." เมื่อสติสัมปชัญญะเริ่มทำงาน สิ่งแรกคือการควานหาสัตว์สี่เท้า เธอพอจำได้ว่าหลังกล่อมมันนอนหลับ ชายหนุ่มถึงจะบรรเลงลีลาสวาทต่อ

   แต่แล้วดวงตากลมกลับมองไม่พบหมอนข้างจำเป็นตลอดคืน เหลือเพียงพื้นที่ว่างข้างลำตัว เธอรีบลุกนั่งชันพิงหัวเตียง เห็นเงาดำตะคุ่มตรงพื้นพรม

"อยู่นี่เอง เจ้านายไลล่าไปแรดที่ไหนอยู่" น้ำเสียงหวานเอ่ยถามอ่อนโยนเฉพาะกับสุนัขแสนรู้ ทว่าไลล่าชาญฉลาดไม่แพ้มนุษย์ รีบวิ่งสี่เท้าไปคาบเอากระดาษใบเล็กมาวางบนตัก

~ ฉันไปทำงานก่อน อยากทำอะไรก็เชิญ ยกเว้นกลับคอนโดเท่านั้น ~

"สั่งมากๆระวังบ้านพังก่อนกลับล่ะ" แล้วยังไม่ลืมสวมบทบาทเจ้าของชีวิต ทั้งที่ไม่เคยเต็มใจ

@ อีกด้านนึง ณ โรงพยาบาลชื่อดัง

"ไม่เคยมาเหยียบที่นี่?" น้ำเสียงสุขุมของซิลค์ ผู้เป็นพี่ชายแท้ๆเอ่ยถาม ตอนนี้เขาดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการสถาบัน ยักคิ้วชวนสงสัยผ่านใบหน้าเฉยชา สวมเสื้อกาวน์ตัวยาวหลังพึ่งตรวจเคสฉุกเฉิน นั่งตรงเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

"ใครมันชอบที่แบบนี้เล่า ในผับก็เจอออกบ่อยนะเผื่อเฮียลืม" ซายน์ตอบกลับตามสไตล์นิสัยกระล่อน เหยียดแขนยาวสองข้างพาดบนโซฟา

"เข้าเรื่อง" ซิลค์เคาะปลายปากกาใส่แฟ้มเอกสารด้วยแรงมหาศาล ผิดรูปลักษณ์เชิงสุภาพ กดดันผู้มาเยือนให้เร่งรีบ เวลาจำกัดนี้สามารถใช้ประโยชน์อื่นได้อีกมาก

"แลปเฮียมีนักวิจัยตั้งเยอะ ฝากผลิตวัคซีนสักตัวดิ" คนบอกไม่ได้มีความเกรงใจสถานพยาบาล ล้วงเอาบุหรี่ยี่ห้อนอกในกางเกง พร้อมจุดไฟแช็กสูบพ่นควันในห้องทำงาน ยกเท้านั่งไขว้ห้างสบายใจ

"แลก?"

"โถ่ว...พี่น้องกันนะเฮีย เดี๋ยวเหมาเครื่องบินเฮียไม้ให้รอบนึงแล้วกัน" ตอนแรกว่าจะต่อลองเรียงลำดับความสำคัญ แต่พอเห็นใบหน้านิ่งแฝงแววตาอำมหิตของอีกฝ่าย เป็นอันต้องเปลี่ยนคำพูดกลับลำกระทันหัน

"งั้นตกลง วัคซีนอะไร"

"วัคซีนแก้แพ้ขนสัตว์ เอาสัตว์ทุกชนิดนะ"

"เพื่อ?" ระดับแพทย์อัจฉริยะย่อมคิดค้นได้เสมอ มันไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย จริงๆแล้วอาการแพ้ทั่วไปยังมียารักษาหรือยาฉีดป้องกันได้

นอกเว้นเสียชนิดหายขาดและป้องกันการสือทอดต่อพันธุกรรม แม้จะแอบสงสัยกับความต้องการของน้องชายอยู่บ้าง แต่ก็เลือกเงียบเก็บความประสงค์ไว้

"เอาน่าเฮียไม่ต้องรู้หรอก พอจะทำได้ปะล่ะ"

"เคยมีประวัติรุ่นก่อน ทดลองออกมาแล้ว คิดค้นชนิดพิเศษเพื่อใครอันนี้ไม่รู้" สมัยรับช่วงสืบทอดต่อจากบิดา เขาเคยพบประวัติผลงานต่างๆ ทั้งแบบเปิดเผยได้และแบบปิดตายสนิท ชนิดที่ว่าคนคิดค้นคือคนทำรู้ได้เพียงคนเดียวตลอดไป

"ถ้าได้แล้วเฮียรีบบอกผมล่ะ จะหาเงินรอค่าเครื่องบินให้" น้องชายตัวดีเอาก้นบุหรี่ขยี้ดับใส่ถาด เหมือนไว้รอใช้งานยามโหยหาสารนิโคติน แถมยังมีเศษซากอื่นหลงเหลือในนั้น ช่างน่าแปลกใจที่เจ้าของห้องรักษาภาพพจน์ ฉไนถึงมีวางประเจิดประเจ้อเช่นนี้

"เออ" สิ้นเสียงตอบกลับแบบไม่แยแสผู้อำลา จนประตูเปิดปิดลง เขากดโทรศัพท์มือถือต่อสายหาลูกน้องคนสนิทถ่วงที

@ บ้านซายน์

นับเป็นเวลาหลายชั่วโมง กับการหมกหมุ่นใช้ห้องส่วนตัวของซายน์ กองเศษผ้ารวมถึงขยะต่างๆนาๆกระจายเกลื่อน เธอรีบลงไปทานอาหารเช้าแล้วขึ้นมาทำงานต่อ อย่างไม่มีท่าทีเหนื่อยหน่าย

"ไลล่าหิวแล้วหรอ" เจ้าสัตว์สี่ขาดันวิ่งพัวพันสองขาเรียว ขณะนั่งโต๊ะเย็บผ้าเข้าทรง วินแจ้งไว้ว่ามันจะรอเพียงเจ้านายให้อาหารเม็ดเท่านั้น แววตาหิวโซเรียกความน่าสงสารได้ไม่ยาก สิ่งแรกที่ทำคือการต่อสายซายน์นั่นเอง

~ว่าไงแม่นกแก้ว~ เสียงปลายสายล้อเลียนตั้งแต่แรกรับ

"แก้วพ่อง!ไลล่ามันรอนายเนี้ย" พูดไปพร้อมลูบหัวสุนัขสีเทาอ่อนปนขาว

~ปากดีจังว่ะ รอเลยอีกแปบเดียวจะหาอะไรไปอุดปากแน่~ คนในสายเริ่มมีอารมณ์น้ำโห ประหนึ่งโดนเด็กปีนเกลียวอยากกำจัดให้อยู่หมัด

"กลัวจะแย่แล้วซายน์"

แกร๊ก!!!!

"ว่าไงคนปากดี..." ประตูเปิดกว้างพร้อมบุคคลในสายยืนเด่นสง่า นัยน์ตาดุดันมองรอหาเรื่อง ทั้งที่มือถือเอกสารไว้มากมาย

"ลูกนายหิว" มารีนก้มลงกอดไลล่าทำเหมือนจะอุ้มมันราวเด็กทารก ทว่าตัวเธอเท่าๆ มันไม่ต่างไปกว่ากันเลย

"เป็นแม่มันก็ให้อาหารได้อย่าลีลา" ปากหยักพึมพำบ่น แต่ยอมเดินตรงไปหน้าตู้เก็บของ เปิดหยิบขวดกระป๋องสีขาวออกมา แค่เขย่าสองสามทีเจ้าสัตว์สี่ขารีบวิ่งไปคาบถ้วยอาหารรอ

   ใจดวงน้อยเต้นตึกตักในความหมายของพ่อแม่ นั่นแสดงว่ามีความสำคัญต่อลูกขนาดไหน แล้วเหตุใดถึงยกให้เธอมีพันธหน้าที่รับผิดชอบร่วมกัน

"ปกติมันไม่ยุ่งกับใคร นอกจากฉัน"

"ทำไมล่ะ พี่วินก็ดูใจดีกับไลล่านะ" เธอเคยเห็นเขาอุ้มประมาณลูกคนนึง พาไปขับถ่ายแถวสวนหลังบ้าน

"หมายถึงผู้หญิงอะ ฉันไปเจอตอนมันเล็กๆหลงอยู่ในป่า แล้วแม่มันถูกคนยิงตาย" ป่า ณ ที่นี้คือที่ดินส่วนตัวของครอบครัว มักมีชาวบ้านเข้าหาของป่านำรับประทาน เขาไม่ทราบแน่ชัดดี ว่าคนพวกนั้นลั่นไกใส่สุนัขทำไม แค่นึกถึงทีไรก็อดเอ็นดูไลล่าไม่ได้

"............"

  "คงเข้าใจว่าฉันคือครอบครัวมันมั้ง" เขานั่งลงข้างๆร่างอรชร ใบหน้าสวยหมือนเข้าใจสัจจะธรรมต่อโลก ลูบหลังมันตอนเคี้ยวอาหารเม็ดไม่หยุด

"ชุดไอเวรเสร็จแล้วเหรอ ขอนอนหน่อยเหนื่อย" คนตัวสูงไม่พูดพร่ำเพื่อ ล้มเอนนอนหนุนตักเล็ก หันหน้าเงยมองหญิงสาวอย่างไม่เบื่อหน่าย

"เคยไหม พูดดีๆกับเขาน่ะ"

"ไม่เคย ฟังได้ก็ฟัง"

"อะไร?" จู่ๆคนหนุนตัก ดันยกมือใช้นิ้วชี้ยาวจิ้มหน้าผากตัวเอง

"จุ๊บเหม่งทีดิ ดูหน้าเหมือนแม่เวลาบ่นดี" ปากหยักแยกยิ้มกว้าง ยิ่งล้อเลียนใบหน้าสวยยิ่งหงิกงอ ราวเกิดอาการสบายใจต่อตัวเอง อย่างอธิบายไม่ถูก

"ถ้าแม่พ่อง!...อีกรอบ ฟังไม่ได้ก็ไม่ต้องฟังนะซายน์"

...................................................