24. คุมตัว

หลายวันต่อมา_

   กระทั่งวันงานเปิดรั้วมหาลัยมาถึง ผู้คนให้ความสนใจกันอย่างแพร่หลาย โดยเฉพาะสื่อข่าวและบุคคลภายนอก รอชมนิทรรศการแสงสีคนรุ่นใหม่

   คณะศิลปกรรมศาสตร์ร่วมกับคณะบริหารจัดทำเวทีประกวด กว่าพิธีทุกอย่างจะดำเนินไป ก็เลยล่วงเวลาเกือบบ่ายของวัน

"คัสตรงนี้ยังหลวมอยู่ไหม" น้ำเสียงของนักดีไซน์เนอร์มือฝึกหัด เอ่ยถามอย่างตื่นเต้นเปิดเผยผ่านดวงตา เธอนำชุดที่ตัดเย็บเองจากมือ ช่วยกับช่างแต่งหน้าจัดชิ้นงานผ่านร่างนายแบบ แต่ดูเหมือนลูคัสค่อนข้างฟิตหุ่นหนักเกินไป ไซส์เสื้อผ้าเลยคลาดเคลื่อนเล็กน้อย

   บรรยากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว พื้นที่จัดงานอยู่กลางสนามใหญ่ เหงื่อเม็ดใสเต็มกรอบหน้าสวย แต่มารีนก็ไม่หวั่น เพราะทุกอย่างวันนี้เธอตั้งใจลงทุนลงแรงเต็มที่

"ไม่ค่อยแล้ว รีนเหนื่อยแล้วแหละมาตั้งแต่กลางดึกนี่" นายแบบหนุ่มตอบ พยามจะยกมือปัดไรผมที่ปกคลุมใบหน้าหญิงสาว แต่ก็ต้องชะงักกลับกระทันหัน เมื่อฮาเกนมาคู่กับซายน์หยุดยืนอยู่ข้างหลังบาง นัยน์ตาพร้อมมีเรื่องปะทะราวครั้งก่อน

   ช่วงนั้นเขาต้องแอบเข้าโรงพยาบาลรักษาอาการบอบช้ำ เกรงว่าเกิดข่าวใหญ่โตกระทบชื่อเสียง ที่สำคัญก็กลัวอีกฝ่ายหึกเหิม ตอนรู้ว่าเขาเจ็บหนัก

"ไม่ไปเตรียมงานคณะตัวเองเล่า" มารีนเอี้ยวหลังมองตามสายตาคนเบื้องหน้า คณะอื่นต่างจัดงานใหญ่โตประชัน รวมถึงของน้องชายและมาเฟียหนุ่ม

"ม๊าให้มาดูพี่อะดิ เห็นลูกน้องบอกว่าไม่กลับคอนโดตั้งแต่เมื่อคืน แถมโทรเท่าไหร่ก็ไม่รับอีก" ฮาเกนร่ายคำถามยาว เหลือบสายตาหารุ่นพี่พร้อมเหล่มองคู่อริ

"กระเป๋าอยู่ในรถ คนมันวุ่นวายเลยไม่ได้พกอะไร" ก็แล้วทำไมซายน์ถึงไม่บอกกับน้องชายเธอไปเสียเลยว่า เขานั่นแหละอาสามาส่งช่วงเช้าตรู่จากบ้านตัวเอง

"ถ้าไม่ติดงานพี่กู จะยำหน้าแมร่งให้" แต่แล้วเขาไม่ได้สนใจคำตอบพี่สาวตัวเองเท่าไหร่ นอกจากสบถถ้อยคำเหน็บฝ่ายตรงข้าม

"ไปๆฉันยุ่งน่า" มารีนยังหยิบเข็มกับด้ายเตรียมร้อยเย็บเนื้อผ้าส่วนเกิน จัดการให้เรียบเพื่อชื่อเสียงในอนาคต ห้องเสื้อชื่อดังคงไม่พ้นเป็นแน่

"ตรงนี้สิรีน ไม่ต้องกลัวเราโดนเข็มหรอก รีนมือเบาจะตาย" นายแบบรีบชี้จุดข้างลำตัว ยิ้มเยาะเย้ยกลุ่มชายด้านหลังบาง

"เดี๋ยวก็ได้ตายสมปากมึงหรอก!" ทว่าซายน์ดันดึงท่อนแขนเรียวประชิดลำตัวกำยำ เขาแทบสะกดกลั้นตัวเองไม่อยู่ตอนเห็นลูคัสจะแตะใบหน้าสวย โชคดีที่ฮาเกนมีงานคณะรัดตัว รีบเดินดิ่งกลับจนลืมเหลียวมองคนมาด้วยกัน

"ให้คนอื่นทำแทน ไม่งั้นฉันเอาเธอตายคาเตียงของจริง!" คนตัวสูงก้มกระซิบบอกใกล้กกหูบาง ชนิดจริงจังที่เธอไม่เคยได้ยิน คว้าเอาหนังยางมัดผมตรงกระเป๋าช่างแต่งหน้า จับผมสลวยรวบตึงให้ศรีษะเล็ก ท่ามกลางทุกสายตาจับจ้องความสัมพันธ์นี้

"มึงอยากให้รีนเสียงาน?" ลูคัสเลิกคิ้วเชิงถาม

"ใช่!เสียงานทุกอย่างที่มีมึงเกี่ยวข้อง"

"โอเคๆ ยัยเยลมาแล้ววานเย็บตรงนี้ทีนะ" มารีนรีบเพื่อนสาวคนสนิทตัดบทสนทนา เอียงหน้าสบตาคนตัวสูงเล็กน้อย แล้วส่งอุปกรณ์ให้เยลลี่แทน

"แกกับเขา?" เพื่อนสาวไม่เคยปริปากเล่าเรื่องชายหนุ่ม สร้างความงุงงนแก่เธออย่างมาก พอเห็นใบหน้าสากเพ่งผิดปกติ เยลลี่รีบสนใจสิ่งของในมือรวดเร็ว

"เดินเสร็จไปรอฉันที่คณะ" แค่หญิงสาวส่งนายแบบขึ้นเวทีทุกอย่างเป็นพอ เพราะคะแนนรับรางวัลจะประกาศพร้อมกันทุกคณะในช่วงเย็น ซึ่งอาจเลยถึงเวลาค่ำได้

"สั่งไม่เลิกไม่ลา" น้ำเสียงหวานพึมพำ จังหวะเพื่อนสาวหง่วนเย็บชุด ร่างสูงยังไม่ทันก้าวขาหนีทันได้ยินชัดจบประโยค

"อยากตาย?" ใบหน้าสากเขยิบมาใกล้ข้างแก้มเนียน บีบเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"ช่วยไม่ได้เหงื่อไหล ไม่มีผ้าเช็ดหน้าอะซายน์" นิสัยอยากเอาชนะไม่ต่างกัน คว้าเอาปกเสื้อช็อปปาดเม็ดเหงื่อใสๆ รูดรอบขึ้นขมับเล็ก ดีที่วันนี้เธอเติมแต่งเครื่องสำอางค์เบาบาง เลยไม่ทิ้งคราบอะไรไว้

"ทำไมเสียงนี้มันน่าจังว่ะ"

"ไม่เอานะ...อากาศร้อนแล้ว ใจอย่าร้อนตามสิ" เรียวปากบางยกยิ้มพอใจ ดูก็รู้คนตรงหน้าไม่ชอบเด็กปีนเกลียว แต่ยังไงได้ในเมื่อเขาเองหยอกแกล้งเธอก่อน

"งั้นเอาไปเลย รีบไปคืนด้วยฉันต้องใช้" เจ้าตัวดันถอดให้จริงๆ ยัดเหยียดใส่แขนเรียว ประมาณยังไงก็ต้องไปเหยียบที่นั่น เพราะอ้างความจำเป็นไปแล้ว

@ คณะวิศวกรรมศาสตร์

"นั่นไง หัวหน้างานพวกเรามาได้สักที" เสียงคิริวพูดขึ้น ชวนทุกคนหันมองตามทางเดินเข้าตึก นักศึกษาร่างสูงเกินร้อยแปดสิบ ลุคคาสโนว่าตัวร้าย ดึงดูดสายตาเหล่าสตรี

"แค่เหลือให้มึงทาสีป้าย มันยากหรอว่ะ" ซายน์บ่นแสดงอาการเบื่อหน่าย นอกจากรับผิดชอบงานกลุ่มทำแทบคนเดียว เขายังต้องตามเก็บส่วนเล็กน้อยพานให้ฉุนเฉียว แย่งแปรงทาสีในมือรุ่นน้องบรรเลงเอง

"โทษทีว่ะ น้องชะเอมชวนกูไปดูหลีด ไอพวกนี้ก็ตามไปกันจัง" ต้าแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน ลากรถเข็นที่มีป้ายขนาดใหญ่มากมาย รวบรวมงานกองจุดเดียวกัน

"น้องบีชฝากบอกว่าคิดถึงมึงด้วยไอซายน์" คิริวพูด

"อืม"

"แล้วช่วงนี้เสือไม่คิดจะกินเหยื่อบ้างหรอว่ะ มีแต่เหยื่อเด็ดๆทั้งนั้น" คิริวยังเสริมต่อ หากพาเพื่อนชายคนนี้ไปไหนด้วย พวกเขามักได้คู่ควงกลับบ้านเสมอ

"หรือว่าเสือจะวางมือ เจอของจริงแล้ว?" ต้ารีบวางอุปกรณ์พ่นสี พุ่งเข้าข้างร่างกำยำ

"เสือก็เสือดิว่ะ พวกมึงนี่มันไม่ได้เรื่องของจริง" ซายน์ตอบผ่าน เขารำคาญเต็มทน เวลาจริงจังไม่ชอบพูดเล่น แต่ยังสงวนภาพลักษณ์ตัวเอง ถ้าไม่ติดว่ารุ่นน้องจะไม่เคารพ คงยกขาถีบรอบข้างล้มคะมำ

"เสือตัวนี้จะกินเหยื่อแบบเนยไหมน่ะ" แล้วเสียงหวานออดอ้อนแทรกบทสนทนา ดึงผู้ชายโดยรอบเหลียวดู หญิงสาวรุ่นน้องพ่วงดีกรีดาวต่างคณะ เคยเป็นคู่นอนกันรอบนึงชนิดผ่านๆ ถือถุงน้ำหลากสียื่นให้ ฉีกยิ้มหวานแฉ่งยั่วยวน

"เป็นใครจะพลาดได้ล่ะเนอะ" เพื่อนชายดันตอบกลับคนแรก ใช้ข้อศอกสกิดพ่อเสือ ซึ่งเดาว่าคงไม่พ้นห้องไหนในตึกนี้แน่

"นั่นสิ จะพลาดทำไม"

......................................