บทที่12 คนโรคจิตถ่ำมอง

     บรรยากาศบนตำหนักเทียนฝูคุกรุ่นเมื่อฮูหยินรู้ว่าลูกสาวตัวดีของตนเองไม่ได้หนีเที่ยวเพียงลำพัง แต่ยังพาลูกพี่ลูกน้องอย่างซูเจียวไปด้วยอีกคน เดือดร้อนนายท่านหวางต้องคอยบรรเทาความโกรธของฮูหยิน

     “เมียรักเจ้าจะโมโหไปทำไมกัน ซูเอ๋อร์กับเยว่เอ๋อร์พวกนางเล่นด้วยกันมาตั้งแต่ยังเล็ก มิแปลกที่จะไปเที่ยวด้วยกัน”

     “ไปเที่ยว? หนีเรียนบ้านท่านเรียกไปเที่ยวรึ! แล้วเป็นเพราะลูกสาวท่านมิใช่หรือที่พาซูเอ๋อร์ออกนอกลู่ทางพาไปสร้างเรื่องมากมายจนเกือบเสียคน” ปิ่นปักผมลอยเฉียดหน้านายท่านหวางเพียงนิดเดียว เขารีบปรี่ตัววิ่งเข้าไปกอดขาฮูหยินแน่นในใจพร่ำบ่นบุตรสาว

    “นางยังเด็กมากไม่ค่อยรู้ความ เจ้าให้อภัยลูกเถอะเมียจ๋า…เหยียนเล่อ! รีบมาช่วยน้องสาวเจ้าเร็วเข้า!” สายตาของนายท่านหวางเหลือบไปเห็นบุตรชายคนโตของเขา หวางเหยียนเล่อ

     ด้านหวางเหยียนเล่อมองภาพท่านพ่อกอดขาท่านแม่ด้วยสายตาชินชา เยว่เอ๋อร์ก่อเรื่องอีกแล้ว? เขาพึ่งกลับบ้านหลังจากไปเที่ยวหาสหายที่โลกเบื้องล่างพอกลับมาถึงก็พบเจอเรื่องหาได้ง่ายเช่นนี้ เขาจึงเลือกยกนิ้วโป่งให้ท่านพ่อแล้วรีบเดินหนีกลับห้องของตัวเอง เรื่องอะไรเขาต้องเอาตนเองไปให้ท่านแม่บ่นเรื่องหนีงานไปเที่ยวเล่นกับสหายกันล่ะ

     ฮูหยินหวางมองสามีสลับกับบุตรชายไปมา นางยกมือกุมขมับแล้วนวดเบาๆ ทั้งลูกทั้งผัวไม่มีใครได้เรื่องเลยสักคน!!!

     ค่ำคืนในย่านเริงรมย์ยังคงคึกคักไม่เปลี่ยน เหล่าชายหนุ่มหลากหลายวัยส่วนใหญ่เดินไปที่ร้านอันดับหนึ่งของย่าน แต่เมื่อพวกเขาเห็นนางคณิกาดาวเด่นของร้านที่เคยเป็นอันดับหนึ่งออกมาเรียกแขกด้วยตัวเองจึงเกิดความสงสัยภายในใจ

     “เหตุใดแม่นางหลานฮวาถึงออกมาเรียกแขกด้วยตัวเองเช่นนี้เล่า ร้านของเจ้าไปไม่รอดแล้วหรือ” เสียงดังจนเรียกความสนใจจากลูกค้าหลายคนให้หันมามอง เมื่อพวกเขาเห็นสาวงามจึงเกิดความสนใจ

     “นายท่านเข้าใจผิดแล้ว ท่านแม่ให้ข้ามาชักชวนเหล่านายท่านทั้งหลายเพื่อจะได้รับชมการแสดงจากนางคณิกาคนใหม่ของร้านเราเจ้าค่ะ” หลานฮวาฝืนยิ้มอย่างมาก ฝ่ามือกำแน่นพยายามระงับอารมณ์

      ชายหนุ่มแต่งกายดูดีมีฐานะได้ยินเสียงจึงเดินเข้ามาดู เขารู้สึกสนใจมากจึงตัดสินใจเดินเข้าร้านนี้ไป ภายในร้านตกแต่งได้ดีทีเดียว แม้จะไม่ใช่ของมีราคาแพงอะไรแต่กลับให้ความรู้สึกสบายตา เขาเดินไปนั่งโต๊ะแถวหน้าสุดที่เป็นโต๊ะราคาแพง เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอยู่แล้ว

     แม่เล้ายิ้มปริ่มเมื่อเห็นแขกมานั่งเต็มร้านในรอบหลายเดือน นางคิดมิผิดจริงๆที่ให้หลานฮวาเป็นคนออกไปเรียกแขกด้วยตนเอง

     แสงไฟในร้านค่อยๆมืดลง เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้น จังหวะเพลงเริ่มเร้าอารมณ์ แสงไฟจางบนเวทีเผยให้เห็นร่างงดงามกำลังร่ายรำสะบัดด้วยผ้าในมือ ความสว่างเพิ่มมากขึ้นจนเห็นเค้ารางของสาวงามภายใต้ผ้าคลุมโปร่งสีดำ เสียงเครื่องประดับดังตามการขยับร่างกายสร้างความตื่นเต้นให้แก่เหล่าชายหนุ่มผู้โหยหาบุบผางาม

     ผ้าพลิ้วไหวดั่งสายน้ำ ร่างกายอ่อนช้อยออกท่าทางงดงามสะกดใจ ชุดสีดำขลิปเงินขับผิวขาวให้โดดเด่นราวกับไข่มุก เสื้อที่ปกปิดเพียงหน้าอกเปิดเปลือยแผ่นหลังขาวเนียนและหน้าท้องแบนราบ

      แม่เล้ามีความสุขมากจนแทบล้นออกมา นางมิคาดคิดว่าจะสามารถสอนเด็นที่ไม่เคยร่ายรำมาก่อนให้สามารถร่ายรำได้งดงามเช่นนี้ เด็กคนนี้มีพรสวรรค์เพียงแสดงท่ารำให้ดูก็สามารถทำตามได้อย่างรวดเร็วทั้งยังอ้อนช้อยงดงาม เป็นโชคดีของตนที่ได้พบเจอดาวเด่นดวงใหม่ที่จะสร้างความมั่งคั่งให้กับนาง

      เมื่อจังหวะของเพลงช้าลงเยว่เล่อจึงกระโดดลงจากเวทีแล้วลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ความตื่นตกใจทำให้เสียงผู้คนเงียบลง พอเสียงดนตรีกลับมาบรรเลงอีกครั้งนางจึงถอดผ้าคลุมหน้าของตัวเองอย่างรวดเร็วนำไปคลุมหน้าแขกคนที่นั่งหน้าสุด เลิกผ้าคลุมหน้านั้นเพียงเล็กน้อยมุดใบหน้างดงามของตัวเองเข้าไปภายใต้ผ้าคลุมเดียวกันกับแขกตามแม่เล้าสอน ไซ้ใบหน้าเชื่องช้าจนสายตาทั้งสองจ้องประสานจ้องประสาน

      เพียงชั่วขณะที่ดวงตาของทั้งสองได้สบกันต่างเกิดความรู้สึกที่แตกต่างกันภายในใจ ฝ่ายชายหนุ่มคือตื่นเต้นดีใจส่วนฝ่ายเยว่เล่อคือความมึนงงแล้วตามมาด้วยตื่นตกใจ ผู้ชายคนนี้มิใช่คนที่แอบดูนางอาบน้ำที่ลำธารในป่าอสูรหรอกหรือ!!!

     มือบางรีบดึงผ้าคลุมหน้าออกแล้วกลับไปร่ายรำต่อ เมื่อแขกคนอื่นได้เห็นใบหน้าอันงดงามของเยว่เล่อต่างตื่นตะลึงจนเสียงดังระงม พวกเขามิเคยพบเห็นผู้ใดงดงามเท่านี้มาก่อน ดวงตาหวานล้ำดูฉลาดและซุกซน จมูกโด่งรั้นดูดื้อดึงเจ้าพยศ ริมฝีปากบางเล็กแต่ดูเจ้าวาจา เป็นความงามแสนมีเสน่ห์จนมิสามารถหยุดมองได้

     เมื่อการร่ายรำจบลงแม่เล้าจึงรีบนำผ้าคลุมกลับมาคลุมหน้าให้กับเยว่เล่อทามกลางเสียงปรบมือของผู้ชม

      “ขอบคุณเหล่านายท่านทั้งหลายเจ้าค่ะ ข้าขอแนะบุบผาดอกใหม่แห่งหอบุปผชาติของเรา ดอกเหมยดอกน้อยของข้า เหมยฮวาเอ๋อร์ บุบผาดอกนี้จะเบ่งบานในค่ำคืนแรกในอีกสี่วัน ขอเชิญนายท่านทุกคนมาร่วมชื่นชมความงดงามของบุบผาดอกนี้กันถ้วนหน้า ส่วนวันนี้ต้องให้เหมยเอ๋อร์ไปพักผ่อนแล้ว แต่นายท่านมิต้องเสียดายไป หอบุปผชาติของเรายังมีบุบผางามให้พวกท่านเลือกชมอีกมากมาย”

      เยว่เล่อเดินย่ำเท้าตึงตังกลับห้อง นางหงุดหงิดอย่างมากที่บังเอิญพบเจอไอ้โรคจิตถ่ำมองอีกครั้ง รู้งี้ตอนนั้นนางน่าจะสั่งให้เสวี่ยปิงกินเขาทั้งเป็นแล้วกลืนลงท้องไปซะจะได้มิต้องพบเจอหน้าเหม็นๆของเขาอีก

     ฟึบ

      “อะ อือออ อือออ”

      เงาดำมืดคว้าตัวของเยว่เล่อแล้วลากนางเข้าไปในห้องหนึ่ง

      “แม่นางท่านอย่าตกใจ เป็นข้าเองๆ”

     ไม่ตกใจกับแม่ท่านสิ เยว่เล่อถลึงตาด้วยความโกรธพยายามงัดมือเขาออกจากปาก นางมิอยากใช้ลมปราณเพราะไม่อยากถูกสงสัยจึงได้แต่ใช้แรงของตัวเอง

     “เอาออกแล้วๆ” ชายหนุ่มถอนมือออกจากริมฝีปากนุ่มอย่างเสียดาย เขายกมือเพื่อเป็นการบอกนางว่าเขายอมแล้ว

     “ไอ้โรคจิตวิตถารออกไปให้ไกลจากข้านะ”

      “แม่นางเหมยข้ามิใช่โรคจิต ข้ามิได้ตั้งใจดูเจ้าอาบน้ำนะ ใครจะไปคิดว่าในป่าอสูรที่อันตรายจะไปมีหญิงสาวอาบน้ำอยู่เล่า…แม่นางอย่าโกรธข้าเลย ข้า..เอ่อ…ข้าอยากช่วยเหลือเจ้า เจ้าโดนหลอกมาขายตัวใช่หรือไม่ ” ชายหนุ่มแก้ตัวอย่างร้อนลน แค่องค์ชายอย่างเขาถูกจับได้ว่าดูสาวงามอาบน้ำก็กระดากอายมากแล้ว จะพูดได้ยังไงว่าเขาดีใจมากที่ได้พบกับแม่นางคนงามที่เขาเก็บไปฝันถึงมาหลายคืนอีกครั้ง

      “ข้า! ไม่! ได้! โกรธ! แต่รังเกียจ! ถอยไปให้ห่างจากข้าสะไอ้โรคจิต” เยว่เล่อชี้หน้าบอกพร้อมดันร่างกายสูงใหญ่ของคนโรคจิตไปข้างหลังออกให้ห่างจากตัวเอง

     “ข้าช่วยเจ้าจากแม่เล้าได้นะ” ชายหนุ่มรีบเสนอตัวเพื่อเรียกความสนใจจากคนงามที่กำลังเดินตึงตังหันหลังจากไป

     “ข้าเป็นคนขายตัวเองให้กลับแม่เล้าเองท่านกลับไปเถอะ” เยว่เล่อเดินต่อโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

     “ถ้าเจ้าต้องการเงินข้าช่วยเจ้าได้”

     กึก ร่างงามหยุดชะงักก่อนจะรีบเดินกลับมาอยู่ตรงหน้าของชายโรคจิต

     “ท่านรวยหรือ?” ยืนกอดอกตั้งท่าถามอย่างจริงจัง

     “ความจริงแล้วข้ารวยมาก นอกจากนั้นข้ายังมีทั้งหน้าตาที่ดีและอำนาจมากล้น ข้ายังเป็นผู้ฝึกปราณผู้มีความสามารถอีก แม่นางเจ้ารู้จักสำนักมังกรฟ้าสำนักศึกษาอันดับหนึ่งหรือไม่ ข้าน่ะเป็นศิษย์นอกสำนักนั้น ทั้งยังมีสิทธิ์สอบเข้าสำนักในด้วยนะ” ชายโรคจิตพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ใช่แล้วเขาน่ะเป็นองค์ชายแห่งแคว้นเฉิน ร่ำรวยมากอำนาจ ทั้งมีอย่างอื่นมากมายให้โอ้อวด

     “หยุด! เรื่องอื่นข้าไม่ค่อยสนใจ ที่บอกว่ารวยน่ะรวยขนาดไหน? มีเงินถึง1หมื่นตำลึงทองหรือไม่” พอได้ยินว่าเขาเป็นศิษย์สำนักมังกรฟ้าขนของเยว่เล่อก็ลุกซู่ไปหมดจึงรีบหยุดก่อนเขาพูดต่อ

      “1หมื่นตำลึงทองเป็นเงินเพียงเล็กน้อยสำหรับข้า”

      ดวงตาของเยว่เล่อเบิกโต กว่านางจะได้เงินมาแต่ละตำลึงช่างยากลำบาก ต้องทำงานหนักมากมายเพื่อให้ได้มันมา นี่มันทางลัดที่สวรรค์ส่งมามิใช่หรือ แขนเล็กขาวนวลเกี่ยวตวัดแขนล่ำของชายโรคจิตอย่างอ้อนออเซาะ

      “คุณชาย ทำไมท่านมิรีบบอกเหมยเอ๋อร์ว่าท่านร่ำรวยและดีเยี่ยมถึงเพียงนี้เล่า เหมยเอ๋อร์มีตาหาไร้แววโปรดคุณชายช่วยอภัย ว่าแต่คุณชายชื่อว่าอะไรหรือเจ้าคะ” น้ำเสียงหวานและท่าทางที่ดูจากนอกเมืองก็ยังมองออกว่าประจบประแจงกลับยิ่งทำให้ชายหนุ่มชอบใจ อาการกลับราวกับพลิกฝ่ามือของนางช่างน่าดูชม

      “ข้าชื่อมู่หยาง แม่นางเรียกข้าว่าพี่มู่ก็ได้” มู่หยางยิ้มอย่างมีความสุข

      “พี่มู่ วันนี้เหมยเอ๋อร์โดนแม่เล้าใจร้ายใช้งานหนักมาทั้งวันตอนนี้ง่วงมากแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้พี่มาหาข้าอีก ข้าจะร่ายรำให้ดูดีหรือไม่” เสียงเรียกพี่มู่นั้นหวานล้ำปานน้ำผึ้งจนหัวใจของมู่หยางสั่นไหว ดวงตาคลอฉ่ำน้ำของนางยิ่งดูน่าสงสารจับใจ แม่เล้าคนนี้ภายนอกดูมีจิตใจเมตตาแต่ภายในกลับใจอมหิต สงสารแต่เหมยเอ๋อร์ต้องทนความลำบาก เขาหมายมั่นภายในใจว่าจะช่วยสาวงามออกจากหอคณิกาแห่งนี้ให้ได้

      “ได้ๆ เจ้ารีบไปพักแล้วพรุ่งนี้พี่จะรีบมาหาเจ้า” มู่หยางพยักหน้าอย่างไร้สติเหมือนหมาโง่ๆตัวหนึ่ง ดูโง่ยิ่งกว่าเสวี่ยปิงเสียอีก!

      เยว่เล่อยืนยิ้มโบกมือลาให้กับชายร่างสูงใหญ่ที่เอาแต่หันหลังมามองนางไม่ยอมมองทางจนได้ยินเสียงล้มหลังจากเขาปีนหน้าต่างหนีออกไป