ตอนที่ 1 : โลหิตชโลมแค้น 1/1

ตอนที่

[1]

โลหิตชโลมแค้น

กลิ่นอับชื้นและคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในอากาศมืดมิด ห้องขังใต้ดินแห่งนี้หนาวเหน็บจนแทรกซึมเข้าสู่กระดูก หลี่ซ่างเอินนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นดินเย็นเฉียบ ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์จากการถูกโบยและทรมาน สติเลือนรางเต็มที ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูจนแทบจะกลืนกินลมหายใจ

ทว่าในตอนนั้นเองที่หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังใกล้เข้ามา… คราแรกนางนึกดีใจ คิดว่าผู้มาใหม่จะต้องมาช่วยนางเป็นแน่

ประตูห้องขังถูกเปิดออกช้า ๆ แสงจากโคมไฟสาดส่องเข้ามา เผยให้เห็นร่างระหงในอาภรณ์งดงามของหลี่ซวงอี๋ พระชายารองแห่งตำหนักองค์ชายรองซ่งซือเหยียน ใบหน้าของนางยังคงงดงามอ่อนหวานเช่นเคย ทว่าในแววตากลับไร้ซึ่งความกังวลใจใด ๆ มีเพียงความเย็นชาและสมเพช

“เอินเออร์... ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ ช่างน่าเวทนานัก” น้ำเสียงนั้นราบเรียบไร้ความรู้สึก

หลี่ซ่างเอินพยายามเปล่งเสียง ทว่ามีเพียงลมแหบแห้งเล็ดลอดออกมาจากลำคอที่แตกระแหงเท่านั้น ดวงตาของนางยังคงเต็มไปด้วยความเชื่อใจที่โง่งม 

“พี่ใหญ่ ชะ ช่วย ข้าด้วย...”

หลี่ซวงอี๋แค่นเสียงหัวเราะในลำคอ “หึ ช่วยเจ้า?”

หญิงสาวย่อกายลงช้า ๆ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของน้องสาวต่างมารดาที่กำลังจะสิ้นลม “เจ้าอย่าโทษข้าเลยเอินเออร์ หากจะโทษก็โทษตัวเจ้าเองเถิด ไม่สิ ต้องโทษมารดาของเจ้า ที่เกิดมาบนโลกใบนี้ เกิดมาเป็นเสี้ยนหนามของผู้อื่น เกิดมาให้ผู้คนชิงชัง และที่สำคัญ... เกิดมาโง่เง่าให้อื่นหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังโง่เง่าเหมือนเดิม” นางคงหมายถึง…

คำพูดเหล่านั้นราวกับคมมีดที่กรีดลึกลงไปในหัวใจของหลี่ซ่างเอินยิ่งกว่าบาดแผลบนร่างกาย “นี่... ท่าน...”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าสองแม่ลูกนั้นโง่งมเพียงใด” หลี่ซวงอี๋กล่าวต่อด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน 

“แม่ของเจ้าน่ะ หาใช่ตายเพราะร่างกายอ่อนแอจากการคลอดบุตรหรอกนะ แต่นางตายเพราะถูกวางยาต่างหากล่ะ!”

ดวงตาของหลี่ซ่างเอินเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงราวกับถูกฟ้าผ่ากลางใจ โลหิตคำโตกระอักออกจากปากทันที

“คิดดูเถิดว่าสตรีนางนั้นโง่งมเพียงใด อาหารที่กินเข้าไปรสชาติแปลกไปเพียงใดก็ยังไม่สงสัย ยังคงกินลงไปอยู่ได้ เพราะเอาแต่คิดว่าสิ่งที่ท่านแม่ของข้ามอบให้คือสิ่งที่ดีที่สุด ช่างน่าขันนัก ฮูหยินใหญ่ที่ใดจะไปดีกับพวกอนุหน้าด้านต่ำต้อยเช่นนั้นเล่า!”

“ไม่... จริง...”

“แล้วตัวเจ้าน่ะ…” หลี่ซวงอี๋เมินเฉยต่อท่าทีของผู้เป็นน้องสาวก่อนจะกล่าวต่อ

“ข้าไม่เคยรักใคร่หรือหวังดีกับเจ้าแม้แต่น้อย ในใจข้ามีแต่ความเกลียดชัง! เป็นเพียงลูกอนุกล้าดีอย่างไรมางดงามกว่าข้า โดดเด่นกว่าข้า! โชคดีนักที่ข้ายังฉลาดพอที่จะทำให้เจ้ากลายเป็นสตรีอัปลักษณ์เสียได้”

จากนั้นภาพเหตุการณ์ในอดีตต่างไหลบ่าเข้ามาในหัวของหลี่ซ่างเอิน ทั้งเรื่องโจรป่าที่ดักปล้น ทั้งใบหน้าที่ถูกกรีดทำลาย ทั้งแผนการใส่ร้ายป้ายสีเรื่องการแท้งบุตรของพระชายาเอก ทุกอย่างล้วนเป็นแผนการของพี่สาวที่นางรักและเทิดทูนมาตลอดชีวิต

“เอาละ ไปดีเถิดน้องรัก” หลี่ซวงอี๋ลุกขึ้นยืนปัดชายกระโปรงราวกับรังเกียจ ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบประโยคสุดท้ายที่ได้ยินเพียงสองคน 

“เจ้าน่ะ... อย่างไรก็เกิดมารองมือรองเท้าของข้าอยู่แล้ว ความผิดครั้งนี้ก็รับแทนข้าไปเสียเถิด อ้อ แล้วก็นางกำนัลสุ่ยนั่นน่ะ เป็นคนของข้าเอง เฮ้อ เจ้ากับนางช่างทำงานเข้าขากันได้ดีจริง ๆ”

กล่าวจบก็หัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ ก่อนจะหมุนกายเดินจากไป ทิ้งให้หลี่ซ่างเอินจมอยู่ในความมืดและความจริงอันแสนโหดร้าย

ทุกอย่างกระจ่างชัดแล้ว... 

ความรัก ความห่วงใย ความผูกพัน ทั้งหมดเป็นเพียงละครฉากใหญ่ที่นางตกเป็นเหยื่อมาตลอดชีวิต น้ำตาแห่งความเจ็บปวดและแค้นเคืองไหลอาบแก้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและดิน นัยน์ตาที่เคยใสซื่อบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำลุกโชนไปด้วยเพลิงแค้นอันน่าสะพรึงกลัว

ชาตินี้เป็นข้าที่โง่งม เข้าใจทุกอย่างเพียงตื้นเขิน หวังฮุ่ยจี้ หลี่ซวงอี๋ พวกเจ้าทุกคน! หากมีชาติหน้า ข้าขอสาบาน... ข้าจะเปลี่ยนแปลงเรื่องราวทั้งหมด! ข้าจะเอาคืนพวกมันให้สาสม! หลี่ซ่างเอินผู้นี้... จะไม่เป็นเหยื่อให้ผู้ใดรังแกอีกต่อไป!!

สิ้นคำสาบานในใจ ลมหายใจสุดท้ายของหลี่ซ่างเอินก็ขาดห้วงไปพร้อมกับร่างที่แน่นิ่งลง ท่ามกลางความมืดมิดและทรมานอย่างถึงที่สุด

วิญญาณของหลี่ซ่างเอินล่องลอยออกจากร่างที่ไร้ค่า มุ่งหน้าสู่สถานที่อันแปลกประหลาด นางคิดว่าตนเองกำลังจะเดินทางสู่ปรโลกเพื่อรอการเกิดใหม่ แต่ทว่าที่แห่งนี้กลับไม่ใช่ มันคือโลกที่นางไม่เคยรู้จักมาก่อน เต็มไปด้วยแสงสีและสิ่งปลูกสร้างสูงเสียดฟ้า ผู้คนสวมใส่อาภรณ์แปลกตา และยังมี ‘รถม้าเหล็ก’ ที่วิ่งได้เองโดยไม่ต้องใช้ม้าเทียม

และที่น่าตกใจที่สุดคือ... นางได้เห็นเรื่องราวชีวิตของตนเองถูกฉายผ่าน ‘หน้าจอสี่เหลี่ยม’ ที่ส่องสว่างราวกับมีเวทมนตร์ นางเห็นความโง่เขลาของตนเอง เห็นการเสแสร้งของหลี่ซวงอี๋ เห็นความเย็นชาของบิดา ทุกฉากทุกตอนปรากฏขึ้นราวกับกำลังดูละครชีวิตของผู้อื่น

มีเสียงของผู้คนในโลกนี้วิพากษ์วิจารณ์เรื่องราวของนาง 

“หลี่ซ่างเอินโง่เกินไปแล้ว! พี่สาวร้ายขนาดนั้นดูไม่ออกได้ยังไง” บ้างก็ว่า 

“น่าสงสารนะ แต่ก็น่าสมน้ำหน้าในความซื่อบื้อ”

ทุกคำพูดตอกย้ำความผิดพลาดของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า