สตรีโหดร้ายในสายตาเจ้า

ฉินอ๋องและแม่ทัพหยางซีซวนเดินออกมาจากพระตำหนักเฟยหลงขององค์ฮ่องเต้ ทั้งคู่เดินผ่านสวนดอกไม้นาๆ พันธุ์มาจนถึงศาลาริมสระบัว 

"เกี่ยวกับธนูปริศนาวันนั้น.." หยางซีซวนเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล ฉินอ๋องพยักหน้าอย่างเข้าใจ 

"เปิ่นหวางได้ตามสืบเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ลูกศรที่ยิงมาในวันนั้นเป็นลักษณะที่มีใบเลื่อยอยู่ด้วย ที่เดียวที่ใช้ลูกศรแบบนี้เท่าที่ข้ารู้ก็มีเพียงแค่.."

"ซีอาน!!" หยางซีซวนแทรกขึ้นมาทันที หลังจากที่ฟังฉินอ๋องพูดแล้วลูกศรแบบนี้ก็มีที่ซีอานที่เดียว! 

"เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้วท่านแม่ทัพ สงครามในครานั้นทั้งลั่วหยางและซีอานต่างก็สูญเสียกันไปมาก แต่ที่สำคัญเลยคือซีอานเสียองค์ชายสามไปกับสงคราม พวกมันคงจะแค้นใจไม่น้อย" 

สงครามจบใช่ว่าคนจะจบ อย่างไรเสียฝั่งนั้นก็สูญเสียองค์ชายลำดับที่สามไป สนามรบไม่ปรานีผู้ใด หากได้จับดาบรบแล้ว ไม่เข่นฆ่าเขาก็จะถูกเขาเข่นฆ่า 

พวกมันกำลังจะทำตัวเป็นหมาลอบกัด ซึ่งมันก็คงจะไม่แปลก เมื่อหลังชนฝาแล้วก็ไม่มีอะไรที่ต้องเสีย หากชนะในสนามรบมิได้ ก็จงชนะนอกสนามรบแทน 

หลังจากที่พูดคุยกับฉินอ๋องจบ หยางซีซวนก็กลับมาที่จวน บรรยากาศในจวนเงียบสงัดราวกับเป็นจวนร้าง เหตุใดวันนี้จึงไม่มีเสียงจอแจของบ่าวไพร่กัน

ซือซือที่นั่งรอท่านแม่ทัพอยู่นาน เมื่อเห็นว่าเขากลับมาแล้ว นางจึงรีบวิ่งเข้าไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น

"ท่านแม่ทัพเจ้าคะ ช่วยไปดูฮูหยินรองด้วยเถิดเจ้าค่ะ" ซือซือวิ่งเข้ามาอย่างหน้าตาตื่น เมื่อหยางซีซวนได้ยินเช่นนั้นจึงไม่เอ่ยถามสิ่งใดต่อ เขารีบมุ่งหน้าไปยังเรือนของฮูหยินรองทันที

เมื่อมาถึงหยางซีซวนก็รีบผลักประตูออกและเข้าไปดูอาการของหลิวลี่ถังทันที บัดนี้แก้มข้างขวาของนางช้ำเป็นรอยนิ้ว มือข้างขวาก็ถูกพันด้วยผ้าพันแผล สร้างความขุ่นเคืองให้เขาไม่น้อย เหตุใดนางจึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้!

"ถังเอ๋อร์เกิดสิ่งใดขึ้น เหตุใดเจ้าจึงเป็นเช่นนี้" เสียงผู้เป็นแม่ทัพดังขึ้น หลิวลี่ถังได้แต่ร้องไห้ไม่ยอมพูดจา ซือซือจึงเป็นฝ่ายพูดแทนผู้เป็นนาย

"วันนี้ฮูหยินเพียงแค่อยากทานไก่ตุ๋นโสมเจ้าค่ะ จึงไปขอแบ่งจากซิงอีสาวใช้ของฮูหยินเอก แต่นางกับพูดก้าวร้าวและบอกว่าจะมิยอมแบ่งให้ ฮูหยินรองจึงต่อว่าไปเล็กน้อย ซิงอีไม่พอใจจึงเอาน้ำแกงราดตัวเองและไปฟ้องฮูหยินของนางว่า ฮูหยินรองรังแก จากนั้นฮูหยินเอกก็บุกเข้ามาทำร้ายฮูหยินรองจนถึงในเรือน บ่าวก็ถูกตบด้วยเจ้าค่ะหลักฐานก็อยู่นี่แล้ว บ่าวไพร่ในจวนล้วนเห็นว่าฮูหยินใหญ่ทำร้ายร่างกายฮูหยินรองจริงอย่างไร้เหตุผล"

"เจ้าหุบปากเสีย อย่าพูดให้มันมากนัก" หยางซีซวนเอ่ยปรามซือซือเสียงแข็ง เขาแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยว่าหนิงฮวาจะทำอย่างที่ซือซือพูดจริงๆ นางมิใช่คนที่ชอบใช้กำลัง แต่หลักฐานมันก็คาตาอยู่ว่าหลิวลี่ถังถูกทำร้าย

"เจ้าออกไปเสีย" หยางซีซวนเอ่ยไล่ซือซือออกมาจากห้อง เขาต้องการพูดกับหลิวลี่ถังตามลำพัง เขาต้องการฟังจากปากนางเท่านั้นว่ามันคือเรื่องจริงหรือไม่ ถ้าหากว่าจริง แล้วเขาจะทำอย่างไรดี

"ถังเอ๋อร์เจ้าตอบข้ามาว่าที่สาวใช้ของเจ้าพูดนั่นใช่เรื่องจริงหรือไม่" เพราะถ้าหากว่าไม่ใช่เรื่องจริงเห็นทีบ่าวคนนี้ควรจะถูกตัดลิ้นเสียแล้ว 

"ท่านพี่หญิงเข้ามาตบข้าอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมยังพูดว่าเหตุที่นางทำนางไม่จำเป็นต้องอธิบายใดๆจากนั้นนางก็เดินออกไปเลยเจ้าค่ะ"

หลิวลี่ถังตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ทำเอาหยางซีซวนถึงกับรู้สึกหนักอึ้งอยู่ในใจ เหตุใดหนิงฮวาจึงทำเรื่องโหดร้ายไร้เหตุผลเช่นนี้ได้ เขาแทบไม่อยากเชื่อ ฝ่ามือหนาลูบผมของสตรีตัวเล็กข้างหน้าอย่างอ่อนโยน

"เดี๋ยวข้าจะไปคุยกับฮูหยินให้รู้เรื่อง"  หยางซีซวนเดินออกมาจากเรือนของหลิวลี่ถังด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง หากเขาไปถึงเรือนของหนิงฮวาแล้ว เขาควรจะพูดอย่างไรกับนางดี 

สองเท้าค่อยๆก้าวเข้ามาในเรือน ซิงอีเห็นท่านแม่ทัพมาจริงรีบทำความเคารพ หยางซีซวนสังเกตเห็นลอยน้ำร้อนลวกที่มือนางก่อนที่นางจะเดินออกไป

หนิงฮวานั่งปักผ้าเช็ดหน้าลายปักษาสวรรค์อยู่คนเดียว หยางซีซวนสูดลมหายใจเข้าก่อนจะค่อยๆปล่อยออกมา เขายืนทำใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปหาสตรีที่กำลังนั่งหันหลังให้เขา

หนิงฮวารู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองอยู่ข้างหลังจึงได้หันกลับไปมอง ปรากฎว่าเป็นหยางซีซวนที่กำลังยืนมองนางอยู่  หนิงฮวาลุกขึ้นค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพ

"ข้ามีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเจ้า"

"มีสิ่งใดก็ว่ามาเถิดเจ้าค่ะ" หนิงฮวาสบตาเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไป นางรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เขาต้องมาหานางเพื่อคุยเรื่องที่นางไปทำร้ายหลิวลี่ถังมา

"ดูเหมือนเจ้าจะไม่ทุกข์ร้อนอันใดเลย เจ้าเป็นอะไรไปหนิงฮวา เหตุใดวันนี้จึงทำเรื่องเช่นนี้ได้ เจ้าก็รู้ว่าถังเอ๋อร์นางกำลังป่วย ใยเจ้าต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือด้วย"

นางเพิ่งทำร้ายร่างกายคนไป แต่กลับมานั่งสบายใจอยู่อย่างนี้ นี่ใช่หนิงฮวาที่เขารู้จักจริงๆหรือไม่ 

"ท่านกำลังสอบปากคำข้าอยู่รึท่านแม่ทัพ นางเล่าให้ท่านฟังว่าอย่างไรบ้างล่ะ หากข้าอธิบายไปแล้วมันไม่ตรงกับที่นางเล่าให้ท่านฟัง ท่านจะว่าข้าให้ความเท็จหรือไม่"

น้ำเสียงและแววตาของเขาไม่เหมือนคนที่ต้องการรู้ข้อเท็จจริง สีหน้าและแววตาเช่นนี้บ่งบอกว่าเขามีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว เขาได้ตัดสินนางไปก่อนที่จะได้ฟังคำตอบจากนางเสียด้วยซ้ำ หากเป็นเช่นนั้นแล้ว การอธิบายมันจะไปมีประโยชน์อะไร

"หนิงฮวาข้ากำลังพูดดีๆกับเจ้าอยู่นะ เจ้าตอบดีๆไม่ได้หรืออย่างไรกัน" 

"ได้ข้าจะตอบท่าน วันนี้ซิงอีไปทำไก่ตุ๋นโสมมาให้ข้า แต่กลับโดนซือซือมาแย่งโสมไป ทั้งคู่จึงยื้อแย่งกันไปมาพอซิงอีปล่อยมือ ซือซือจึงล้มลง นางเลยไปฟ้องฮูหยินของนาง ซิงอีที่กำลังจะยกสำรับมาให้ข้ากลับถูกนางกลั่นแกล้ง จนน้ำแกงลวกมือ นางกลับเอาสำรับมาให้ข้าโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ ขนาดข้าถามว่ามือไปโดนอะไรมานางยังไม่ยอมเล่าความจริง จนกระทั่งข้าต้องขู่บังคับนางจึงยอมบอก มันคือเรื่องจริงที่วันนี้ข้าเข้าไปตบตีหลิวลี่ถังถึงที่เรือน นางกล้าดีอย่างไรมาทำร้ายคนของข้า"

หนิงฮวาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางพยายามข่มความน้อยใจและความอัดอั้นตันใจของนางเอาไว้

ไม่ได้ ข้าจะร้องไห้ไม่ได้ อย่างน้อยต้องไม่ใช่ตอนนี้ 

"แต่ถึงเช่นนั้นเจ้าก็ไม่ควรตบหน้านางที่เป็นฮูหยินรองของข้าเพียงเพราะเจ้าโกรธแทนสาวใช้ของเจ้า"

"เหอะ ซิงอีเป็นดั่งพี่น้องคนสำคัญของข้าและข้าจะไม่ยอมให้ใครมารังแกนางเด็ดขาด ทำร้ายนางก็เหมือนทำร้ายข้า!!" 

"ลี่ถังก็เป็นเมียข้า! เจ้าตบหน้านางเพียงเพราะสาวใช้คนเดียว เพราะเจ้ารู้ว่าอย่างไรข้าก็ไม่มีทางทำร้ายเจ้า เจ้าจึงได้กล้ามายืนต่อปากต่อคำกับข้าเช่นนี้!!! เด็กๆ!! ไปจับซิงอีมา โบยนางหนึ่งร้อยไม้!!!"

"เจ้าบ้าไปแล้วหรือซีซวน เจ้าจะฆ่านางหรืออย่างไรกัน!!!"

"ที่จวนนี้คำสั่งข้าคือที่สิ้นสุด เป็นความจริงที่ข้าไม่กล้าสั่งโบยเจ้า หากข้าโบยเจ้าไม่ได้ สาวใช้ของเจ้าจะต้องโดนแทน และต่อจากนี้ไปทุกความผิดของเจ้า บ่าวของเจ้าต้องเป็นคนรับโทษ!!!" หยางซีซวนพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดเขาเพียงแต่หวังว่าเรื่องแบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก หนิงฮวาต้องเลิกเอาแต่ใจจะไม่ไม่มีผู้ใดต้องเจ็บตัว

"เจ้าเป็นคนโหดร้ายเยี่ยงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันซีซวน เจ้าก็เคยเห็นนางมาตั้งแต่เด็ก เจ้าจะสั่งโบยนางให้ตายเชียวหรือ"

"ถ้าหากที่ข้าทำมันโหดร้ายแล้วที่เจ้าทำมันไม่โหดร้ายรึหนิงฮวา!! เจ้าตบนางจนล้มให้เศษแก้วบาดทั้งๆที่เจ้าก็รู้ว่านางป่วยอยู่ เจ้าจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ!" 

หนิงฮวาแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย ที่แท้เขาก็มีคำตอบอยู่แล้ว ที่นางพูดไปทั้งหมดล้วนเปลืองน้ำลายเปล่า บุรุษผู้เป็นถึงแม่ทัพกลับขาดเขลาดูมารยาของสตรีไม่ออก 

"เจ้ารู้หรือไม่ว่านางเพียงแสร้งป่วย" หนิงฮวาเสียงสั่นเครือด้วยความโกรธระคนเสียใจ นางอัดอั้นตันใจเหลือเกิน!

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าพูดโดยที่ไม่มีหลักฐานมันคือการหมิ่นและใส่ร้ายผู้อื่น แถมผู้ที่เจ้ากำลังพูดถึงนางคือภรรยาของข้าเช่นกัน" หยางซีซวนรู้ว่าหนิงฮวากำลังโกรธ แต่เขาก็ไม่คิดว่านางจะกุเรื่องขึ้นมาเพื่อทำร้ายลี่ถังเช่นนี้

"แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าหากนำสมุนไพรตี้กู่ผีมาสผมเข้ากับว่านนารีจะทำให้ร่างกายขับธาตุหยางออกไปจนหมด ตี้กู่ผีเป็นสมุนไพรที่ให้ความเย็นอยู่แล้ว เจ้ามิรู้จริงๆหรือว่าว่านนารีไม่ได้มีไว้ให้นารีดื่มน่ะ" 

ในวันที่หลิวลี่ถังป่วยขณะที่หนิงฮวาเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของหลิวลี่ถัง นางได้กลิ่นหวานๆคล้ายกับว่านนารีออกมาจากตัวของหลิวลี่ถัง นางจึงได้เอะใจและให้ซิงอีไปตามสืบที่ร้านสมุนไพรในเมือง ก็ได้พบว่า ซือซือเป็นผู้มาซื้อสมุนไพรทั้งสองชนิดนี้ไป

ถ้าหากว่าคนที่ไม่รู้ก็คงจะไม่เอะใจอะไร แต่มารดาของหนิงฮวาเป็นถึงหมอหญิง จึงได้ทิ้งตำรายาและสมุนไพรไว้มากมาย ยามว่างหนิงฮวาจิงมักนั่งอ่านตำราของมารดาอยู่เสมอ 

"เจ้าไม่ต้องเชื่อที่ข้าพูดก็ได้ เพราะไม่ว่าแม่นางหลิวจะพูดสิ่งใด เจ้าก็เชื่อเสมอ อย่างไรข้าก็เป็นสตรีโหดร้ายในสายตาเจ้าอยู่แล้ว เช่นนั้นก็อย่ามายุ่งกับข้า เจ้าออกไปซะแล้วถ้าหากว่าอยากโบยนักล่ะก็ มาโบยข้านี่จะกี่ร้อยไม้ก็ตามใจเจ้า!" 

"นี่เจ้า!!! เจ้าอย่าท้ายทายความอดทนของข้าให้มันมากนัก เจ้าคิดว่าข้าจะไม่กล้าลงโทษเจ้าจริงๆใช่มั้ย!!" หยางซีซวนตวาดเสียงดังสนั่น ทำเอาบรรยากาศรอบข้างนิ่งเงียบขึ้นมาทันที

หนิงฮวาไม่ได้พูดสิ่งใดอีก มีเพียงน้ำตาที่เอ่อล้นกับขอบตาที่ร้อนผ่าว ตั้งแต่เล็กจนโต หยางซีซวนเป็นทุกอย่างสำหรับนาง เขามักเป็นคนที่ตามใจนางยิ่งกว่าใคร ยิ่งเรื่องขึ้นเสียงหรือตะคอกเขานั้นยิ่งไม่เคยทำ

แต่บัดนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว หนิงฮวาไม่รู้ว่าใจของหยางซีซวนเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาหลงลืมความสำคัญและความรู้สึกของนาง 

เมื่อหยางซีซวนรู้สึกตัวว่าตนนั้นเผลอตะคอกใส่ภรรยาเอก สตรีที่เขารักและทะนุถนอมมาตั้งแต่วัยเยาว์ เขาก็ได้แต่นึกโกรธตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดไม่ดีใส่นาง 

"เจ้ารู้หรือไม่ซีซวน เจ้าก็กำลังทำลายความอดทนอันน้อยนิดของข้าเช่นกัน และ ข้าคิดว่านับวันมันจะยิ่งน้อยลงจนมันคงไม่เหลือเลย" ฝ่ามือเล็กปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ นางได้แต่คิดกับตัวเองว่าสักวัน นางจะเดินออกไปจากที่นี่ จะออกไปจากชีวิตผู้ชายคนนี้

"หนิงฮวาคือข้า.."

"เจ้าออกไปเสียเถอะ ข้าไม่อยากฟังคำพูดอะไรก็ตามที่จะออกมาจากปากคนอย่างเจ้า" หนิงฮวาพูดเสียงแข็ง นางเบือนหน้าหนีไปอีกทางทันที

หยางซีซวนถึงกับสะอึกกับคำพูดของหนิงฮวา เขารู้ว่าตอนนี้นางกำลังโกรธ หากเขาพูดอะไรไป เรื่องมันคงแย่กว่าเดิม

"ทหาร!!ปล่อยตัวซิงอีซะวันนี้จะไม่มีใครถูกโบยทั้งนั้น ส่วนฮูหยินจะต้องถูกทำโทษโดยการกักบริเวณห้ามออกนอกเรือนแม้แต่ก้าวเดียว!" 

แม่ทัพหยางทำได้เพียงเดินออกมาจากเรือนของหนิงฮวาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งอยู่ในใจ เขารู้ตัวว่าแม้ว่าหนิงฮวาจะผิดจริงในเรื่องใช้กำลังตบตี แต่เขาก็ไม่กล้าสั่งลงโทษให้นางต้องเจ็บตัวอยู่ดี