ตอนที่ 14 ร้ายกาจ

“ขึ้นชื่ออะไร? เรย์มันช่วยเหลือเงินฉันสามแสน ให้ฉันยืมก่อน แล้วฉันค่อยผ่อนจ่ายกับมัน มีอะไรเหรอหลิว?”

          “แกเอ้ย...ไอ่เนย์! ทำไมแกไม่คิดถึงฉันวะ ทำไมไปให้ไอ้เรย์มันช่วย มันน่าโบกมั้ยล่ะแก เรื่องแบบนี้ทำไมแกไม่นึกถึงฉัน หรือไม่ก็นึกถึงไอ้กันต์ก็ได้ โอย...แก ตายแน่ๆ”

          “ก็ฉันคิดว่าเรย์มันมีงานให้ฉันทำก่อนนี่ อีกอย่างถ้าฉันมายืมแก...แกเองก็คงยังไม่มีงานอะไรให้ฉันทำหรอก ส่วนกันต์ ก็เกี่ยวกับพราวมุกนั่นแหละ ที่ฉันไม่เข้าไปยุ่ง มีอะไรเหรอหลิว ที่คลับเรย์มันเป็นยังไง”

          “แกจะเสร็จไอ้เรย์ ไม่งั้นก็พ่อของมันไงเนย์ นี่แกไม่รู้เหรอ พนักงานในคลับเกือบทุกคน ที่เป็นสาวๆ สวยๆ น่ะ ก่อนส่งไปเป็นเด็กเสี่ย ก็เสร็จสองพ่อลูกนั่นก่อน...”

          “เอ้า! จริงเหรอหลิว! ฉันไม่รู้เลย”

          “แกเอ้ย...งานเข้าแล้วเนย์”

[บ้านเช่า]

          “แม่ครับ...มีคนมาหาพี่เนย์ครับ ดนย์บอกเขาแล้วครับว่าพี่เนย์ไม่อยู่ ไปส่งขนม แต่เขาจะขอคุยกับแม่น่ะครับ”

พัทธดนย์เดินมารายงานผู้เป็นแม่ เมื่อมีบุคคลนิรนามเข้ามาขอพบพี่สาวของเขา โดยคนแปลกหน้าคนนั้นเป็นหญิงสูงวัย พร้อมกับบอร์ดี้การ์ดประกบจำนวนสองคน พี่สาวของพัทธดนย์ไปกู้เงินจากเจ้าหนี้นอกระบบหรืออย่างไร ทำไมคนพวกนี้ถึงดูท่าทางดุดันและน่ากลัวมาก

          “อืม เดี๋ยวแม่ออกไปดู ดนย์ไปดูขนมให้แม่ที”

กุลทิพย์แปลกใจในสิ่งที่บุตรชายของเธอบอก ตั้งแต่เธออยู่บ้านเช่านี้มาเกือบสี่ปี ยังไม่เคยมีใครมาที่นี่เลยสักครั้ง

          “ขอโทษนะคะ...เอ่อ ไม่ทราบว่า คุณคือใครหรือคะ แล้วต้องการพบกับลูกสาวของดิฉันไปทำไมคะ?”

กุลทิพย์มองหญิงวัยกลางคนที่มาพร้อมกับผู้ชายอีกสองคน ดูจากการแต่งตัวแล้ว น่าจะเป็นหญิงสูงศักดิ์ หรือไม่ก็คุณหญิงคุณนายอะไรประมาณนั้น ดูเพชรนิลจินดาที่ประดับตัวเธอสิ แพรวพราวจนแสบตาไปหมด

          “แกเองเหรอ ที่เป็นแม่ของนังเด็กนั่น”

คุณหญิงกานต์รวีสาดคำพูดแรงๆ ใส่ทันที เธอไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น บังอาจมาหลอกลูกชายของเธอ ดูสภาพบ้านแล้วก็พอจะเดาไม่ยาก

          “เอ่อ เด็กนั่น คุณหมายถึงใครคะ”

          “ก็จะใครซะอีกล่ะ ก็นังเด็กที่ชื่อเนย์ มันไปหลอกลูกชายฉันน่ะสิ”

          “คุณพูดอะไรคะ ดิฉันงงไปหมดแล้ว ลูกสาวดิฉันไปหลอกลูกชายของคุณได้ยังไงคะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ”

กุลทิพย์งงหนักเข้าไปอีก ในสิ่งที่ผู้หญิงไฮโซคนนี้กล่าวหาแบบแปลกๆ

          “ลูกชายฉันชื่อกันต์ธีร์ โดนลูกสาวแกหลอก วันนั้นลูกสาวของแก บุกไปถึงที่บ้านฉัน และที่ฉันมาวันนี้ ก็เพื่อจะบอกแก ซึ่งแกเป็นแม่ของนังเด็กนั่นใช่มั้ย ช่วยบอกลูกของแกด้วย ว่าต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับลูกชายฉันอีก และไม่ต้องอ้างความเป็นเพื่อนบ้าบออะไรให้ลูกชายฉันใจอ่อน ยอมเชื่อลูกของแก”

          “ยัยเนย์เหรอคะ ที่ไปหลอกลูกชายคุณ”

          “ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นฉันจะมาที่นี่เหรอ ลูกชายฉันจะหมั้นในไม่กี่วันนี้แล้ว คนระดับพวกแก ฉันไม่เอามาเกี่ยวข้องด้วยหรอก อย่าได้แม้แต่จะคิด ฉันมาเตือนแกนี่ก็ถือว่าลดตัวมาสุดๆ แล้ว”

สายตามองเหยียดไปที่บุคคลที่เธอคิดว่าเป็นแม่ของนังเด็กนั่น ตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘พวกรากหญ้านี่คงทำงานเป็นขบวนการอย่างแน่นอน’

          “ลูกชายคุณนั่นแหละที่มาหาลูกสาวดิฉัน”

เมื่อกุลทิพย์ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ เธอก็สวนกลับในทันที เท่าที่เธอเห็นกันต์ธีร์กับลูกสาวของเธอ เป็นเพื่อนกันมาหลายสิบปี ทำไมถึงมากล่าวหาลูกสาวของเธอแบบนี้

          “นั่นมันก็เป็นเพราะลูกสาวแกไงล่ะ”

          “ยัยเนย์ไม่เคยทำแบบนั้นนะคะ และไม่เคยไปหลอกใคร ลูกชายคุณต่างหาก ที่มาหาลูกสาวดิฉันที่บ้าน และถ้าจะห้าม คุณก็ต้องห้ามลูกชายตัวเองสิคะ ลูกสาวดิฉันไม่ได้เป็นคนเข้าหาลูกชายคุณก่อน!”

          “อ่อ แม่มันเป็นแบบนี้นี่เอง ลูกมันถึงได้ไม่ต่างกัน”

          “ยังไงคะ แล้วคุณเองก็ไม่ควรไปเที่ยวด่าใครแบบนี้เหมือนกันค่ะ เชิญคุณกลับไปค่ะ หมดธุระของคุณแล้ว”

กุลทิพย์ไม่ขอทน เธอรู้จักลูกสาวของเธอดี ไม่มีทางที่ลูกสาวของเธอจะเป็นแบบนั้นแน่นอน

          “แก! นี่แกไล่ฉันเหรอ...”

คุณหญิงกานต์รวีลมออกหูทันควัน เมื่อถูกขัดใจ

          “ใช่ค่ะ! คุณไม่น่าที่จะเป็นแม่ของตากันต์นะคะ ปกติที่ดิฉันได้คุยกับลูกชายคุณต่างกันราวกับไม่ใช่แม่ลูกกันด้วยซ้ำ”

          “แก อีนังนี่! แกกล้าดียังไงมาด่าฉัน ห๊า!”

          “คุณพูดไม่ดีก่อนนี่คะ อย่าคิดว่าคนทุกคนเขาจะยอมให้คุณด่าง่ายๆ นะคะ ดิฉันคนหนึ่งล่ะค่ะที่ไม่ยอม มากล่าวหาว่าลูกสาวดิฉันไปหลอกลูกชายคุณ เอาอะไรมาคิดคะ ลูกชายคุณต่างหาก คุณควรจะบอกลูกชายตัวเองนะคะ อย่ามาว่าลูกดิฉัน!”

          “แก!”

          “ดูการแต่งตัวของคุณแล้ว ไม่เหมาะกับคำพูดที่แสดงออกมาเลยนะคะ ดูไม่สมราคาเลยค่ะ หมดธุระแล้ว กรุณาเชิญกลับเถอะค่ะ ดิฉันมีงานต้องทำ ไม่มีเวลามาสนทนาเรื่องไร้สาระของคุณหรอกค่ะ เชิญค่ะ”

          “นี่! แกกล้าดียังไงถึงมาไล่และด่าฉันแบบนี้”

กานต์รวีเลือดขึ้นหน้าทันควัน เธอไม่เคยเจอใครสวนกลับเธอแบบนี้เลยสักครั้ง นังนี่มันเป็นใคร ถึงบังอาจมาทำเช่นนี้

          “นี่มันบ้านดิฉันนี่คะ คุณเองก็ควรจะรีบๆ ไปจะดีกว่านะคะ อ่อ อีกอย่างนะคะ คุณไม่ต้องกลัวว่าลูกสาวดิฉันจะไปหาลูกชายคุณหรอกค่ะ ถ้าคุณจะห้าม ให้ห้ามลูกชายตัวเองดีกว่านะคะ คุณจะได้ไม่ต้องเที่ยวไประรานคนอื่นแบบนี้”

          “แก! ถ้าฉันเห็นลูกสาวของแกไปเหยียบที่บ้านฉันล่ะก็ ฉันไม่เอามันไว้แน่นอน แกจำเอาไว้เลย”

          “ไม่มีแน่นอน แต่ถ้าลูกชายของคุณมาบ้านดิฉันเมื่อไหร่ ดิฉันก็จะไม่เอาไว้เช่นกันค่ะ คุณนาย!”

กุลทิพย์ต่อกรสวนกลับแบบฉากต่อฉากทันที ผู้หญิงคนนี้นิสัยแย่มาก กิริยา การพูดจา ไม่เคยให้เกียรติใครเลย สมควรที่จะได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับกิริยาของนางเช่นกัน

          “แน่นอน! ฉันจะจัดการลูกของแก บอกลูกของแกให้ดีๆ แล้วกัน นังบ้า! ทั้งแม่ทั้งลูก ไป...สมหมาย กลับ!”

คุณหญิงกานต์รวีสะบัดหน้าจนคอแทบหลุด โมโหสุดขีด เธอไม่คิดว่าตัวเองจะโดนตอกกลับแบบนี้ น่าเจ็บใจนัก!