ตอนที่ 13 เมื่อรู้ความจริง

นราวิชญ์ยืนตะลึงทันที เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ๆ และพบว่าเพื่อนของเขาที่พยายามหา กลับเป็นสาวสวยหุ่นสะบึม (โดยเฉพาะหน้าอกขาวๆ ที่เกือบทะลักออกมา) นราวิชญ์ไม่คิดว่าลัลน์ลลิตแต่งตัวแบบนี้จะสวยขนาดนี้ จากที่สวยแล้วก็ยิ่งสวยขึ้นไปอีก จนเขาจำเธอแทบไม่ได้

          “อืม เรย์ฉันเอง”

ลัลน์ลลิตออกอาการเขินเมื่อถูกจ้องมอง สายตาของนราวิชญ์แทบจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว มองลัลน์ลลิตตั้งแต่หัวจรดเท้า

          “ไงคะคุณเรย์ จำน้องเนย์ไม่ได้เลยใช่มั้ยคะ”

          “ครับ...เนย์สวยมาก”

เสียงของนราวิชญ์แหบพร่าทันที เมื่อเห็นอกขาวๆ กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของเจ้าตัว เรือนร่างของเธอช่างมีผลกับช่วงล่างของเขาเหลือเกิน นราวิชญ์ไม่คิดว่าลัลน์ลลิตจะสวยขนาดนี้ ยิ่งดวงตากลมโตที่จ้องมองกลับเขานั้น มันทำให้บางอย่างของเขาปวดหนึบแทบจะทันที

          “แหม คุณเรย์ตะลึงเลยใช่มั้ยคะ ถ้าอย่างนั้น วันนี้แขกคงตะลึงกันแน่นอนเลยค่ะ คุณเรย์น่าจะพามาตั้งนานแล้วนะคะ สวยๆ แบบนี้แขกคงแน่นร้านแน่ๆ ค่ะ”

          “พี่มะปรางคะ เนย์คิดว่า คงไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ ในคลับนี้มีสาวๆ สวยๆ เยอะเลยนะคะ พี่เองก็สวยมากนะคะ เนย์แค่มาใหม่แค่นั้นเองค่ะ”

          “ฝากคุณมะปรางดูแลด้วยนะครับ เนย์ทำงานตำแหน่งผู้ช่วยบาร์เทนเดอร์แค่นั้นนะครับ ไม่รับงานอย่างอื่น”

นราวิชญ์เกิดความรู้สึกหวงแหนขึ้นมาทันใด เขาต้องเป็นลิ้มลองลัลน์ลลิตคนแรก ใครหน้าไหนก็ไม่มีทางแน่นอน ต้องขอบคุณชรินทร์ทิพย์เป็นอย่างมาก ที่มีส่วนช่วยให้เขาเจอเพชรเม็ดงามเม็ดนี้

          “ค่ะ คุณเรย์รับรองค่ะ มะปรางจะดูแลเป็นอย่างดีเลยค่ะ”

วรารัตน์ทำงานที่คลับแห่งนี้เข้าเป็นปีที่แปดแล้ว ดังนั้น  ลูกชายเจ้าของคลับคุณมานะชัยนั้น เธอก็เห็นมาตั้งแต่เด็ก นี่ถ้าเป็นรุ่นเดียวกัน วรารัตน์คงได้ถวายตัวให้กับพ่อหนุ่มหล่อรูปงามคนนี้อย่างแน่นอน

          “ขอบใจนายมากนะเรย์ ฉันได้ค่าแรงเยอะเลย คงไม่นานฉันคงจะใช้หนี้นายหมดนะ”

ลัลน์ลลิตตั้งใจทำงานที่คลับนี้เพียงชั่วคราวเท่านั้น แค่พอหนี้ก้อนใหญ่ของเธอหมด ไม่ได้คิดที่จะทำตลอดไป

          “อืม อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นเลยเนย์ เธอทำงานที่นี่ได้เท่าที่เธอต้องการนะ ยังไงผมก็ฝากเนย์ด้วยแล้วกันนะคุณมะปราง”

นราวิชญ์ส่งสายตาหวานไปยังสาวรุ่นใหญ่ เพื่อให้เธอดูแลเนื้อกวางน้อยของเขา คงต้องใช้เวลาอีกพอสมควร ที่กวางน้อยตัวนี้จะถึงเวลาถวายตัว ลัลน์ลลิตไม่เหมือนสาวๆ ทั่วไปของนราวิชญ์สักเท่าไหร่ เธอค่อนข้างหวงตัว แต่อะไรก็ตามที่มาได้ยาก มันก็ย่อมจะหอมหวานเสมอ

          [สนทนา...แอพพลิเคชั่นแชท]

          กันต์ : เนย์ ทำไมแกไม่อ่านแชทฉัน สามวันแล้วนะ แกทำอะไรอยู่ รีบตอบแชทฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันบุกไปที่บ้านของแกแน่นอน

          กันต์ : [สติ๊กเกอร์]

          กันต์ : แกเป็นอะไรเนย์ ฉันโทรไปก็ไม่รับ แกโกรธฉันเรื่องสารภาพรักกับแกงั้นเหรอ หรือแกจะเลิกคบกับฉัน เพราะโดนแม่ฉันเล่นงานแกวันนั้น

          กันต์ : [สติ๊กเกอร์]

          กันต์ : โอเค แกไม่ตอบ ไม่อ่าน ฉันจะไปหาแกที่บ้านล่ะกัน

          กันต์ : [สติ๊กเกอร์]

          [บริษัทโลเคชั่นมีเดีย]

          “โอ้ย ฉันดีใจที่สุดเลยเนย์ ที่แกตัดสินใจมาแคสงานวันนี้ ตอนแรกฉันคิดว่าแกจะไม่มาแล้วซะอีก ฉันคิดถึงแกสุดๆ เลยนะเนย์”

          “ฉันมาคิดดูแล้ว ว่าฉันลำบากขนาดนี้ ก็คงต้องหาทาง ที่จะหาเงินเพิ่มแหละนะ ฉันต้องขอบใจแกมากๆ เลยนะหลิว ที่แกยังนึกถึงฉันตลอด และยังคิดที่จะคบกับฉันเหมือนเดิม ทั้งที่สถานะทางบ้านของฉันย่ำแย่ขนาดนี้”

          “อะไรกันเนย์ เรื่องครอบครัว หรือเรื่องฐานะทางการเงินของแก มันไม่ได้มีผลสำหรับฉันหรอกนะ แกคือเพื่อนฉันนะเนย์ เพื่อนที่ฉันคุยด้วยแล้วสบายใจที่สุด”

มีเพียงลัลน์ลลิตเท่านั้น ที่เข้าใจความเป็นตัวเธอได้ดีที่สุด นิชาภัทรปกปิดสภาพเพศของตัวเองกับครอบครัวตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมหลายปีมาแล้ว ใช่! เธอเป็นกลุ่ม LGBTQ ซึ่งสำหรับเธอก็คือ L - Lesbian กลุ่มผู้หญิงรักผู้หญิงนั่นเอง แต่ทว่าครอบครัวของเธอ โดยเฉพาะพ่อของเธอนั้น เกลียดเพศสภาพแบบเธอเป็นอย่างมาก ทุกๆ ครั้งที่นิชาภัทรเครียด เธอก็จะมาระบายกับลัลน์ลลิตเสมอ เพื่อนคนนี้เข้าใจเธอทุกอย่าง ถึงแม้ช่วงเวลาความเป็นเพื่อนจะมีช่วงเวลาแค่หกปีตอนเรียนมัธยมก็ตาม

       “อืม แล้วนี่พี่ชายแกเมื่อไหร่จะมาซะที ฉันกะว่าจะมาแคสงานแค่ช่วงเช้านะ พอดีช่วงบ่ายฉันต้องไปส่งขนมให้แม่น่ะ”

ลัลน์ลลิตทำงานทุกอย่าง เธอจะต้องขยันเป็นเท่าตัว เพื่อพ่อและน้องชายของเธอ

          “อีกสักพักน่ะ พอดีพี่โอติดแคสงานของอีกคิวน่ะ ยังไงคุยกับฉันก่อนสิเนย์ ช่วงนี้แกพอจะมีเวลาว่างให้ฉันบ้างมั้ย ฉันอยากจะนัดแกไปคุยสัพเพเหระบ้างอ่ะ”

          “ยังเลยหลิว อีกสักพักน่ะ ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรล่ะ แล้วพราวมุกล่ะ แกไม่สนิทกันหรือไง เรย์อีกคน”

          “สองคนนั่นน่ะเหรอ ไม่สนิทเลยจ้า ฉันว่าสองคนนั่น ไม่มีความจริงใจเลยอ่ะ ฉันรู้สึกได้นะเนย์ พราวมุกเองก็คุณหนูไฮโซ มีสิ่งเดียวที่นางสนใจ ก็คือกันต์ธีร์สุดหล่อของนางเท่านั้นแหละ แต่ฉันว่าคุณหนูพราวมุก นางคงหมั่นหน้ามากนะ ที่คิดว่าคุณชายกันต์ธีร์นั้นต้องเป็นของนางน่ะ ฉันรู้สึกว่ากันต์ไม่ได้ชอบพราวมุกนะ ฉันว่ากันต์มันชอบแกว่ะเนย์”

          “อะไรทำให้แกคิดว่ากันต์มันชอบฉันหลิว”

ลัลน์ลลิตแกล้งถามออกไป ความเป็นจริงเธอรู้มาตลอด ว่ากันต์ธีร์ชอบเธอ แต่ทว่าเธอก็ไม่อาจที่จะชอบกลับได้ เหตุผลคงไม่ต้องลงรายละเอียดหรอกนะ ลัลน์ลลิตไม่อยากให้ใครเดือดร้อน นี่คือสาเหตุหลัก

          “ไม่ต้องคิด ฉันก็ดูออกเนย์ กันต์มันชอบแกมาตั้งแต่ น่าจะก่อนเข้าเรียนมัธยมอีกนะ แกกับมันโตมาพร้อมกันนี่ ไม่สังเกตบ้างเหรอ ฉันมาทีหลังยังรู้เลย แกจะไม่รู้ได้ยังไงเนย์”

          “ฉันรู้แต่ว่า พราวมุกกับกันต์จะหมั้นกันเร็วๆ นี้นะ แกอย่าเอาฉันไปโยงกับกันต์เลย ฉันไม่อยากมีปัญหากับพราวมุกน่ะ แค่เรื่องฉันตอนนี้ก็แย่อยู่แล้วหลิว”

          “แต่ฉันรู้มาว่า พ่อแม่ของกันต์และพ่อแม่พราวมุกตกลงกันเอง จริงๆ แล้วกันต์มันไม่ได้ชอบพราวมุกสักกะนิด พราวมุกนั่นแหละ คลั่งไคล้กันต์ตั้งแต่มัธยมจนถึงปีสี่ รวมๆ แล้วก็เกือบสิบปีเหมือนกันนะเนี่ย”

          “อือ แกช่วยพูดเรื่องอื่นเถอะหลิว ยังไงซะ ฉันกับกันต์ก็เป็นเพื่อนกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ เอ่อ ลืมบอกไป ตอนนี้ฉันมาทำงานที่คลับของเรย์แล้วนะ ทำได้สองสามวันแล้ว บอกแกก่อนเดี๋ยวมาโวยวายฉันอีก”

          “ห๊ะ! อะไรนะ! แกไปทำงานที่คลับไอ้เรย์งั้นเหรอเนย์ แกจะบ้าเหรอ แกไปทำงานที่นั่นทำไมเนย์ แกรู้มั้ย ว่าคลับของไอ้เรย์มันขึ้นชื่อเลยนะ”