บทที่ 17 นอนค้างด้วยกัน

หลังจากที่จัดการกับเรื่องของชายแก่ที่เมาอาละวาดเรียบร้อยแล้ว ราฟาเอลกลับมาที่ห้องทำงานชั้นบนสุดในเวลาต่อมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ซึ่งเมื่อเขาเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาก็พบกับพนักงานทำความสะอาดสองคนที่กำลังทำความสะอาดห้องทำงานของเขาอยู่

“ดิฉันเข้ามาทำความสะอาดห้องทำงานให้ค่ะ นายท่าน” เสียงแหบพร่าของแม่บ้านบอกกล่าวมาเฟียหนุ่มทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง

ราฟาเอลไม่ได้ตอบกลับอะไรพนักงานทำความสะอาดกลับไป เขาเพียงแค่เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานเพียงเท่านั้น

“ให้ดิฉันทำในห้องนอนด้วยไหมคะ” พนักงานเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ

“ไม่ต้อง” เสียงทุ้มของมาเฟียหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม

“ค่ะท่าน” สาวใช้ก้มศีรษะให้เจ้านายหนึ่งครั้ง ก่อนที่เธอจะหันกลับมาทำความสะอาดห้องต่อ

ราฟาเอลเอื้อมมือไปเปิดแล็ปท็อปขึ้นมาและเปิดแฟ้มเอกสารที่เขาต้องจัดการให้เสร็จภายในวันนี้ออก จากนั้นชายหนุ่มก็เริ่มลงมือทำงานที่ค้างคาเอาไว้ทันที จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้สักระยะ เสียงของพนักงานทำความสะอาดก็ดังขึ้นมา

“เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน”

“เสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับโดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอแล็ปท็อป

“ค่ะ” พูดจบ พนักงานทำความสะอาดทั้งสองคนเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดและออกจากห้องไปทันที

ราฟาเอลรู้สึกถึงความเจ็บปวดของบาดแผลที่แล่นแปลบขึ้นมา ใบหน้าหล่อเข้มขมวดคิ้วเล็กน้อย มือแกร่งจึงเลื่อนมาจับที่บาดแผลของตัวเองและเขาก็พบว่ามีเลือดไหลซึมออกมาจากบาดแผลตรงต้นขาผ่านผ้าก๊อซสีขาวกับกางเกงของเขา

ชายหนุ่มแตะลงไปที่แผลและยกมือขึ้นมาดู เลือดสีแดงสดบางส่วนติดนิ้วแกร่งมา ชายหนุ่มจึงหยิบกระดาษชำระที่อยู่ใกล้ๆ มือมาเช็ดเลือดสีแดงสดออกจากนิ้วของเขา ราฟาเอลไม่ได้สนใจบาดแผลที่ต้นขาสักเท่าไหร่ ดวงตาคมกริบหันมาโฟกัสและตั้งอกตั้งใจทำงานที่ค้างคาอยู่ต่อ หนักกว่านี้เขาก็เคยเจอมาแล้ว แผลแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเขาได้หรอก…

เวลาผ่านพ้นไปหลายชั่วโมง ในระหว่างที่ราฟาเอลกำลังนั่งทำงานอยู่โดยมีแฟ้มเอกสารสีดำกองโตกองอยู่ด้านหน้าของเขา เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของคนสนิทที่เอ่ยขึ้นมาลอดผ่านประตู

“นายครับ ขออนุญาตครับ”

“เข้ามา” เสียงทุ้มทรงพลังของราฟาเอลตอบกลับไปทันที ลูกาจึงเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างช้าๆ จากนั้นลูกน้องคนสนิทของราฟาเอลก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางนิ่งขรึมและมั่นคง สมกับเป็นมือขวาคนสนิทที่เขาไว้วางใจที่สุด

“เอกสารสำคัญที่ต้องเซ็นวันนี้ครับนาย” ลูกาเอ่ยขึ้นมา

“วางไว้เลย” มาเฟียหนุ่มตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ครับ” พูดจบ ลูกาก็ก้าวมาวางแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะทำงานของเจ้านายทันที

“ว่าแต่…นายท่านยังจะไปผับอยู่หรือเปล่าครับ”

“มึงเข้าไปดูแทนกูหน่อย”

“ครับนาย” พูดจบ ลูกาก้มศีรษะให้เจ้านายหนึ่งครั้ง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ

หลังจากที่ลูกาออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว ราฟาเอลจึงทำงานต่อจนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง และเมื่อชายหนุ่มทำงานที่ค้างคาเอาไว้เสร็จสรรพแล้ว ร่างกำยำวางมือออกจากแฟ้มเอกสารทุกอย่าง ก่อนที่เขาจะเอนกายพิงกับพนักพิงของเก้าอี้ ดวงตาคมกริบหลับตาลงเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยล้าจากการที่เขาจ้องตัวหนังสือและหน้าจอแล็ปท็อปเป็นเวลานาน

ราฟาเอลนั่งพักอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและใช้สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง เขาก้าวเดินตรงมายังห้องนอนด้วยท่าทางสุขุมและน่าเกรงขามอย่างเชื่องช้า

ดวงตากลมโตของเอวาค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างช้าๆ ความรู้สึกแรกที่หญิงสาวสัมผัสได้คือร่างกายของเธอที่เมื่อยขบไปทั้งตัวและกลางกายที่แสนคัน อีกทั้งยังมีน้ำกามเหนียวข้นไหลเยิ้มเต็มเรียวขาสวยของเธออีก

หญิงสาวใช้เวลาปรับโฟกัสสายตาอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะมองไปรอบๆ และเธอก็พบว่าที่นี่คือห้องนอน หญิงสาวกวาดสายตามองลงมาที่ร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองที่มีแต่รอยแดงเต็มตัวไปหมด และร่างกายเปลือยเปล่าของเธอก็ไร้สิ่งปกคลุมใดๆ ทั้งสิ้น

เอวาตื่นนอนได้ไม่นานสักเท่าไหร่ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินตรงมายังหน้าประตู มือบางจึงเอื้อมไปหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาปกปิดร่างกายเธอเอาไว้ถึงหน้าอกอวบอิ่มทันที

ราฟาเอลเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้านิ่งเรียบพลางจับจ้องไปยังหญิงสาวที่นอนมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง

“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมาทำแผลให้ฉัน” ชายหนุ่มหยุดอยู่ตรงปลายเตียง โดยที่ในมือของเขามีกล่องอุปกรณ์ทำแผลถือติดเข้ามาในห้องด้วย ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้นมา ทว่าหญิงสาวก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา จนชายหนุ่มต้องเอ่ยย้ำออกมาอีกครั้ง

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง”

“ได้ยิน แต่ฉันไม่ทำ” เอวาตอบกลับเสียงแข็งกระด้าง

“อยากโดนแบบนั้นอีกใช่ไหมอันนา เธอถึงได้กล้าขัดใจฉันเนี่ย”

“แกมันทุเรศ” ดวงตากลมโตแข็งกระด้างไม่ต่างจากน้ำเสียงของเธอ

“ฉันบอกให้เรียกฉันว่า…นายท่าน”

“แก..มัน..ทุเรศ!” เอวาตะคอกใส่ราฟาเอล ภาพร่วมรักของเขากับเธอภายในห้องทำงานฉายกลับเข้ามาในความทรงจำของหญิงสาวอีกครั้ง

ชายหนุ่มรู้สึกเดือดดาลขึ้นมาเรื่อยๆ แต่เขารู้ดีว่าถ้าเขาใช้กำลังกับผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางกลัวเขาอยู่วันยังค่ำ ฉะนั้นเขาจะใช้วิธีอื่นเพื่อให้เธอสยบแทบเท้าเขาให้ได้

“ฉันจะไม่พูดซ้ำอีกรอบนะ” เสียงทุ้มกดเสียงต่ำ

“…” เอวาไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไป

“หรืออยากให้ฉันใช้ยานั้นกับน้องสาวของเธอ” สิ้นเสียงของราฟาเอล ดวงตากลมโตสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

เอวากำหมัดแน่นเพื่อข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เธอถอนหายใจออกแรงๆ ก่อนที่มือบางจะพยายามเอื้อมไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงปลายเตียง

“ไม่ต้องใส่” ราฟาเอลบอกกล่าวหญิงสาว

“ฉันไม่ได้หน้าด้านพอหรอกนะ”

“ลุกมาทำแผลให้ฉันได้แล้ว อย่าลีลา” พูดจบ มาเฟียหนุ่มก็ย่างกรายไปทิ้งตัวนั่งลงบนปลายเตียงพลางโยนกล่องอุปกรณ์ทำแผลไปให้หญิงสาว

เอวายันกายลุกขึ้นนั่งตัวตรง น้ำเหนียวข้นที่ค้างคาอยู่ในร่องกุหลาบไหลเยิ้มออกมา ทำให้กลางกายสาวเปียกชุ่มมากขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากัน หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบเสื้อกล้ามสีดำของตัวเองมาสวมใส่อย่างลวกๆ โดยที่มีสายตาคมกริบกำลังจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา จากนั้นหญิงสาวหยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาเปิดออกกว้าง

ชายหนุ่มเลื่อนมือมาปลดตะขอและรูดซิปกางเกงของตัวเอง ก่อนที่ชายหนุ่มจะถลกกางเกงลงไปและถอดออกจากเรียวขาแกร่งเอาเสียดื้อๆ

เอวาไม่ได้เอ่ยทักท้วงอะไรเพราะเธอรู้ดีว่าชายหนุ่มจงใจที่จะยั่วยุเธอ แล้วเขาก็จะอ้างว่าถอดเพราะจะให้เธอทำแผลให้กับเขา หญิงสาวขยับตัวไปใกล้ชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น ก่อนที่เขาจะเริ่มหยิบจับอุปกรณ์ทำแผลออกมาทำแผลให้ราฟาเอลอย่างเบามือ เอวาพยายามจะไม่มองกลางกายแกร่งที่มีบางสิ่งบางอย่างใหญ่โตกำลังหลับใหลอยู่ ซึ่งชายหนุ่มก็ทำหน้าตานิ่งเรียบไม่มีความเขินอายใดๆ ทั้งสิ้น จนกระทั่งเวลาผ่านพ้นไปจวบจนหญิงสาวทำแผลให้เขาจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“เสร็จแล้ว” เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังเก็บข้าวของเข้าในกล่องอุปกรณ์ทำแผลเหมือนเดิม เธอพยายามที่จะไม่มองแก่นกายใหญ่ของชายหนุ่มตลอดเวลาที่เธอทำแผลให้กับเขา

หลังจากนั้นหญิงสาวก็พยายามที่จะเอื้อมมือไปหยิบกางเกงของตัวเองตรงปลายเตียงมาเพื่อที่จะสวมใส่ ทว่าราฟาเอลก็คว้าร่างของหญิงสาวมากอดแล้วดึงรั้งให้เธอนอนลงพร้อมกับเขาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

“ปล่อยฉันนะ! จะทำอะไรอีก!” เสียงหวานตะคอกใส่ชายหนุ่มเสียงดังพร้อมกับออกแรงดีดดิ้นเต็มที่

“อยู่เฉยๆ เถอะ ฉันจะนอน” ราฟาเอลบอกกล่าวหญิงสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าเอวาก็ไม่ยอมหยุดการกระทำของเธอ หญิงสาวยังคงดิ้นเร้าๆ จนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกรำคาญ

“หยุดดิ้น! ไม่งั้นฉันจะไม่หยุดแค่นอนกอดนะ”

“ฉันอึดอัด” เอวาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“อยู่เฉยๆ ฉันจะนอน” พูดจบ ราฟาเอลปิดเปลือกตาลงทันที ถึงแม้ว่าท่อนล่างของเขาจะเปลือยเปล่า แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจหรือรู้สึกเขินอายเลยสักนิด

“นอน..ไม่งั้นฉันจะทำมากกว่านอนกอดเฉยๆ” มาเฟียหนุ่มบอกกล่าวกับหญิงสาวทั้งๆ ที่เขายังหลับตาอยู่ และด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงของเขา เอวาจึงเลิกต่อต้านชายหนุ่มไปชั่วครู่

หญิงสาวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอจะต้องยอมให้เขาด้วย หรืออาจจะเพราะน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้าของชายหนุ่มบวกกับบาดแผลที่เขาบาดเจ็บเพราะเธอก็ได้ เอวาถอนหายใจเบาๆ หนึ่งครั้งก่อนที่เธอจะปิดเปลือกตาลงตามชายหนุ่มไปอย่างช้าๆ

ภายในห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงลมหายใจของเขาและเธอที่เป่ารดกันอยู่ เวลาผ่านไปไม่นานสักเท่าไหร่ เอวาได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของมาเฟียหนุ่ม เธอจึงรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มได้เข้าสู้ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวนอนครุ่นคิดอยู่ได้ไม่นานสักเท่าไหร่ ด้วยความเหนื่อยล้าจึงทำให้เธอหลับใหลตามชายหนุ่มไปในเวลาต่อมา…