บทที่ 16 สืบประวัติ

เสียงหอบหายใจแรงของชายหญิงทั้งสองคนดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานโดยมีร่างอรชรของเอวาที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานพร้อมกับเรียวขาเล็กเกาะเกี่ยวเอวหนาเอาไว้ ใบหน้าสวยสดที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของหญิงสาวซบลงบนอกแกร่ง เมื่อพวกเขาทั้งสองคนได้หยุดบทสวาทอันร้อนแรงลงไปเมื่อสักครู่นี้

เอวาหอบหายใจแรงอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่เสียงลมหายใจของหญิงสาวจะสม่ำเสมอ ราฟาเอลขมวดคิ้วเล็กน้อย…อย่าบอกนะว่าเธอหลับ

“อันนา..อันนา” ราฟาเอลเอ่ยเรียกหญิงสาวที่ใบหน้าซบกับอกแกร่งของเขาอยู่พร้อมกับมือหนาเขย่าไหล่มนเบาๆ ทว่าก็ไร้เสียงตอบกลับจากร่างอรชร ชายหนุ่มจึงรับรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวหลับใหลไปคาอกแกร่งของเขาแล้ว

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อดี เขาจึงยกร่างอรชรขึ้นมาจากโต๊ะทำงานในท่าอุ้มแตงเหมือนเดิม จากนั้นชายหนุ่มก้าวเดินตรงไปยังประตูบานหนึ่งที่อยู่ในห้องทำงานทันที

มือแกร่งเอื้อมไปเปิดประตูบานนั้นออกอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าเขาจะอุ้มหญิงสาวอยู่ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยสักนิด

ราฟาเอลเปิดแง้มประตูห้องแล้วเดินเข้ามาในห้องนั้นทันที แน่นอนว่าห้องนี้คือห้องนอนที่ราฟาเอลทำไว้เพื่อนอนพักผ่อนในวันที่งานของเขาเยอะมากเกินไป วันไหนที่เขาเหนื่อยเขาก็นอนที่นี่เลย

ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเดินตรงเข้ามาในห้องนอนจนกระทั่งร่างกำยำมาหยุดอยู่ที่เตียงใหญ่กลางห้อง เขาจึงค่อยๆ วางหญิงสาวลงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมา น่าแปลกที่เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้กับผู้หญิงที่ต้องการจะฆ่าเขา

หลังจากที่ราฟาเอลเอาหญิงสาวนอนลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว เขาก็ค่อยๆ ดึงแก่นกายใหญ่ออกมาจากร่องสวาทสาวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำสีขาวเหนียวข้น ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่กลางกายสาวก็พบว่ามันบวมและมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยจากบาดแผลเก่าที่ฉีกขาด และทันทีที่ชายหนุ่มดึงแท่งลำลึงค์ออกมา น้ำกามที่อัดแน่นอยู่ในกายสาวก็ไหลทะลักออกมาตามลำเอ็นใหญ่ด้วย

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจหญิงสาวอีกต่อไป เขาหันหลังกลับและเดินหายไปในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนทันที ราฟาเอลใช้เวลาล้างทำความสะอาดแก่นกายใหญ่ของตัวเองไม่นานสักเท่าไหร่ ร่างกำยำก็เดินออกมาจากห้องน้ำในเวลาต่อมา ดวงตาคมกริบปรายตามองใบหน้าสวยคมที่หลับตาพริ้มและนอนหลับใหลร่างกายเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนุ่มอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะเดินโทงเทงออกไปยังห้องทำงานที่พวกเขาเพิ่งจะร่วมรักกันจบไปเมื่อสักครู่นี้

ราฟาเอลเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองกับเสื้อผ้าของหญิงสาวที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องมาถือเอาไว้ จากนั้นชายหนุ่มก็เดินโทงเทงกลับมาในห้องนอนอีกครั้ง

ร่างกำยำเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่ เขาวางเสื้อผ้าของตัวเองและของหญิงสาวลงตรงปลายเตียง ก่อนที่มือหนาจะล้วงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูสีดำสนิทของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกง 

ชายหนุ่มกดโทรศัพท์เข้าแอปพลิเคชันกล้องถ่ายรูป มือหนายกเครื่องขึ้นเล็งไปที่ใบหน้าหญิงสาวและกดถ่ายรูปใบหน้าสวยสดของสปายสาวเอาไว้ทันที

หลังจากถ่ายรูปใบหน้าของเอวาเสร็จสรรพแล้ว ราฟาเอลยืนมองรูปของเธอบนหน้าจอโทรศัพท์ชั่วครู่ จากนั้นมาเฟียหนุ่มวางโทรศัพท์เครื่องหรูไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดสำรองออกมาจากตู้ เขาสวมใส่เสื้อผ้าบนร่างกายกำยำของตัวเองอย่างช้าๆ จวบจนเวลาผ่านพ้นไป ราฟาเอลแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยในเวลาต่อมา จากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องทำงานทันที

“ลูเซียนล่ะ” ราฟาเอลเอ่ยถามลูกาทันทีที่เขาเปิดประตูห้องทำงานและเดินออกมา

“กลับไปนานแล้วครับ” ลูกาหันมาตอบกลับเจ้านาย

“อือ” มาเฟียหนุ่มพยักหน้าให้ลูกน้องเบาๆ

“เราจะไปผับกันเลยไหมครับนาย” ลูกาเอ่ยถามต่อ เนื่องจากตารางงานของราฟาเอลต้องไปที่ผับต่อ ตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

“เดี๋ยวค่อยไป…รอเธอตื่นก่อน” เสียงทุ้มทรงพลังตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ครับ”

ราฟาเอลยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้กับลูกา คนสนิทยื่นมือไปรับมาดูก็พบว่าบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเจ้านายเป็นรูปของผู้หญิงคนนั้น

“ไปสืบประวัติเธอมา” มาเฟียหนุ่มบอกกล่าวกับลูกน้องคนสนิท เนื่องจากเขาไม่รู้ชื่อจริง นามสกุล หรืออายุของเธอเลยสักอย่าง มีเพียงแค่รูปถ่ายเท่านั้นที่สามารถทำให้เขารู้ได้ว่าเธอเป็นใคร

“ครับนาย”

สิ้นเสียงลูกา ราฟาเอลหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานพลางปิดประตูห้องทันที มาเฟียหนุ่มเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ตรงโต๊ะทำงาน ดวงตาคมกริบมองไปบนโต๊ะ ตรงพื้นห้องและโซฟากลางห้องทำงาน ทุกพื้นที่ที่เขากับหญิงสาวบรรเลงบทรักกันอย่างร้อนแรง จึงทำให้ข้าวของกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบทั่วทุกมุมของห้อง

มือแกร่งเอื้อมไปกดปุ่มโทรศัพท์ตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยออกไปใส่โทรศัพท์ตั้งโต๊ะด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ทรงอำนาจ

“ให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดห้องทำงานกูหน่อย” พูดจบ ชายหนุ่มยกนิ้วที่กดปุ่มอยู่ขึ้นมาทันที

ราฟาเอลมองตรงไปยังประตูห้องนอนที่มีหญิงสาวร่างอวบอิ่มนอนอยู่ภายในห้องนั้นพลางครุ่นคิดถึงช่วงเวลาที่เขากับเธอได้ร่วมรักกันภายในห้องทำงาน แท่งลำลึงค์ใหญ่เริ่มแข็งขันขยายตัวขึ้นอีกครั้ง ความต้องการของชายหนุ่มวัยกลัดมันถาโถมขึ้นมาภายในกายแกร่งอย่างที่เขาไม่สามารถห้ามใจเอาไว้ได้ 

มาเฟียหนุ่มรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน ทำไมเขาถึงได้ยอมให้เธอทำร้ายร่างกายของเขา โดยที่เขาไม่ฆ่าเธอทิ้งซะ อีกทั้งร่างกายของเขายังรู้สึกต้องการเธอทุกครั้งที่เขาครุ่นคิดถึงต้องร่วมรักกับเธอ

ซึ่งในขณะที่ราฟาเอลกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองอยู่นั่นเอง เสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป ก่อนที่เสียงของคนที่อยู่ด้านหน้าประตูจะเอ่ยขึ้นมา

“ขออนุญาตครับนาย” เสียงของลูกน้องคนสนิทที่ราฟาเอลคุ้นเคยเป็นอย่างดีเอ่ยขึ้น

“เข้ามา” ราฟาเอลเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดังและชัดถ้อยชัดคำ ลูกาจึงเปิดประตูห้องทำงานของราฟาเอลเข้ามาอย่างช้าๆ

ลูกาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของราฟาเอล เขาปรายตามองพื้นห้องที่กระจัดกระจายอยู่ชั่วครู่ ทว่าคนสนิทก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเกี่ยวกับเรื่องที่ข้าวของพวกนี้ ลูกาเอ่ยสิ่งที่เขาต้องการจะรายงานกับเจ้านายทันที

“นายครับ มีคนเมาเสียพนันแล้วอาละวาดอยู่ที่ชั้นสามครับ” 

“มันกล้ามากนะที่มาอาละวาดในกาสิโนของกู” ใบหน้าหล่อเข้มขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม ก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วก้าวเดินออกมาจากห้องทำงานอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง ลูกาเดินตามหลังเจ้านายมาติดๆ 

เวลาผ่านไปไม่นานสักเท่าไหร่ ร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มเดินออกมาจากลิฟต์หรูชั้นที่สามของตึกอาคารแห่งนี้ บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่หลายคนเดินตามหลังเจ้านายมาติดๆ 

“พวกมึงแม่งขี้โกง! เอาเงินกูคืนมา!!” เสียงโวยวายของชายแก่ดังลั่นขึ้นมาเข้าหูของราฟาเอล 

เหล่าบรรดาผู้คนที่เข้ามาใช้บริการที่กาสิโนแห่งนี้ ต่างพากันมายืนมุ่งดูชายแก่ที่กำลังโวยวายและโดนบอดี้การ์ดตัวใหญ่ทั้งสองคนจับล็อกแขนทั้งสองข้างเอาไว้อยู่

ราฟาเอลพยายามจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองเพราะเขาต้องการที่จะทำตัวเป็นแบบอย่างให้กับลูกน้อง ซึ่งไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเกี่ยวกับงานของเขา ราฟาเอลจะต้องรับรู้ทุกเรื่องและจัดการปัญหาต่างๆ ด้วยตัวเอง เขาจะไม่ทิ้งภาระเหล่านี้ให้กับลูกน้องเป็นอันขาด ราฟาเอลเดินตรงมาหาชายแก่ ก่อนที่เขาจะล้วงหยิบปืนที่เหน็บอยู่ตรงเอวของเขาขึ้นมาถือเอาไว้ 

เมื่อราฟาเอลเดินมาจนถึงตัวของชายแก่ มาเฟียหนุ่มยกปืนขึ้นมาตบหน้าคนแก่ที่เมามายหน้าแดงก่ำอย่างรุนแรง จนใบหน้าของชายแก่หันขวับไปตามแรงตบของปืนสีดำเงาวับ 

“โอ๊ย! ใครวะ!” ชายแก่ร้องโอดโอยขึ้นมาเสียงดังลั่น ก่อนที่เขาจะหันมาตะโกนใส่ราฟาเอลต่อ

“มึงเป็นใครวะ!!” ใบหน้าของชายแก่แตกและมีเลือดไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่โดนปืนตบหน้า

“มึงจะออกไปจากที่นี่ด้วยสภาพปกติหรืออยากเป็นศพออกไป” ราฟาเอลพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก จนเหล่าบรรดาผู้คนที่อยู่ยืนมุงอยู่รอบข้างรู้สึกขนลุกขนพองกับน้ำเสียงและสายตาของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่

“กูถามว่ามึงจะออกไปแบบปกติหรืออยากเป็นศพ!!” ราฟาเอลตะโกนใส่หน้าชายแก่ 

ชายแก่พยายามปรับโฟกัสสายตา เมื่อเขาโดนปืนตบหน้าไปหนึ่งครั้งก็เหมือนว่าชายแก่จะเริ่มมีสติขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร ชายแก่ก็ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ เพราะไม่มีใครที่ไม่รู้จักราฟาเอลกับกลุ่มเพื่อนของเขา…มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งฝรั่งเศส

“ขอโทษด้วยครับท่าน เจ้านายของพวกเราเมามากเลยครับ” บอดี้การ์ดของชายแก่วิ่งปรี่เข้ามาขอโทษขอโพยราฟาเอลด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน ทว่ามาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้สนใจเขาพูดของพวกเขาเลยสักนิด 

มือแกร่งของราฟาเอลยื่นปืนที่ใช้ตบหน้าชายแก่ไปให้ลูกาถือเอาไว้ ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบจนไม่มีใครสามารถเดาอารมณ์ของชายหนุ่มได้ในตอนนี้

“ลากพวกมันออกไป” ราฟาเอลบอกกล่าวกับลูกน้องของเขา

“เรามาคุยกันก่อนดีกว่าไหมท่านราฟาเอล” เนื่องจากเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของชายแก่ จึงทำให้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกายของเขาลดน้อยลง ชายแก่จึงดูมีสติมากขึ้นกว่าตอนแรก

“มึงรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไงกับพวกมัน” ราฟาเอลไม่ได้ตอบกลับชายแก่ แต่เขาบอกกล่าวกับลูกน้องคนของเขาแทน 

“ครับนาย” ลูกาตอบกลับเจ้านาย ก่อนที่เขาจะหันไปพยักหน้าให้กับเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา เหล่าชายชุดดำจึงปรี่เข้าไปจับล็อกบอดี้การ์ดของชายแก่เอาไว้ด้วย

ราฟาเอลไม่ใช่คนที่มีจิตใจเมตตา เขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องปล่อยใครไปง่ายๆ เขาต้องทำให้พวกมันรู้ซึ้ง หากพวกมันกล้ามาปั่นป่วนในที่ของเขา เขาก็ต้องสั่งสอนพวกมันสักหน่อย

“ไม่ต้องเอาถึงตาย” พูดจบ ราฟาเอลใช้สองมือล้วงกระเป๋าและหันหลังเดินออกไปจากตรงนี้ทันที โดยที่เขาไม่ได้หันกลับไปมองชายแก่เลยด้วยซ้ำ