"พี่ฉันอยู่เธอไม่ต้องกลัว" อชิตารีบขัด จากนั้นก็กระตุกแขนไลลา รายนั้นพอถูกดึงก็รีบลุก
"เดี๋ยวฉันมา พี่อชิระก็อยู่ พอพี่เจฟฟ์มาจะได้ไม่ห่วง" ไลลาหันกลับมาบอกเพื่อนนั่งตัวตรงอยู่กับที่ ก่อนจะหันไปยิ้มให้อชิระที่มองมาทางตนและน้องสาวด้วยยิ้มมุมปาก
'ยิ้มหล่อชะมัด'
วีด้ามองเพื่อนทั้งสองเปิดประตู อยากจะรั้งหรือไม่ก็วิ่งตามออกไปแต่ก็กลัวพวกนั้นจะสงสัยว่าทำไมถึงต้องกลัวที่อยู่ห้องนี้ จึงปิดปากเงียบแล้วปล่อยให้อชิตาและไลลาปิดประตูลง
"ทำไม! อยู่กับพี่มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" โน้มตัวเท้าแขนคร่อมวีด้าไม่ต่างกับว่าเขากำลังโอบกอดเธอไว้ด้วยวงแขนใหญ่ สายตาคมจับจ้องลงลึกเข้าไปในดวงตาสวยเต็มไปความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะคาดเดา...
.
.
.
.
.
"พี่อชิ!" เสียงเปล่งออกมาจากกลีบปากบวมเจ่อเรียกเจ้าของร่างกำยำคร่อมอยู่เหนือเรือนกายไม่เต็มเสียง เมื่อความนุ่มของแผ่นหลังที่แนบชิดไม่ใช่พนักของมันแต่เป็นพื้นราบยาวของโซฟาแทน
เธอปล่อยใจไปกับเขาแม้แต่ตัวเองนอนราบลงกับโซฟาตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้?
"พี่ชอบวี เป็นของพี่เถอะนะ" เขาชอบทุกอย่างที่เป็นวีด้า เธอทำให้เขากระหาย อยากครอบครอง ไม่สนใจว่าครั้งหนึ่งเพื่อนได้ลั่นวาจาเอาไว้ยังไง ความกลัวถูกตัดทิ้งไปตั้งแต่เห็นว่าสายตาของพวกหมาป่าข้างสนามแข่งมองเธออย่างไร
"ไม่ดีมั้งคะ ถะ ถ้าพี่เจฟฟ์รู้ว่าเรา..." น้ำเสียงต้องการจะทัดทานช่างไร้น้ำหนัก ไม่มีความหนักแน่นเลยสักนิด ในหัวร้องบอกว่าสิ่งที่กำลังเกิดอยู่ในตอนนี้ไม่ถูก มันไม่ควรเกิดขึ้น เขาเป็นเพื่อนของพี่ชาย แต่ทว่าความรู้สึกกลับไม่ได้ต้องการอย่างนั้น
"พี่จะบอกมันเองวีไม่ต้องกลัว เชื่อพี่นะ พี่ชอบวีมากจริง ๆ"
ที่คิดว่าตัวเองเก่งกาจและฉลาดรู้เท่าทันเขาทุกอย่าง แท้จริงแล้วไม่ใช่เลยสักนิด แค่เพียงสายตาหวานซึ้งกับคำพูดออดอ้อนนุ่มนวลก็ยอมให้เขาทำตามที่ใจต้องการ
.
.
.
"พี่อชิ อื้อ..." อยากประท้วง แผ่นหลังกลับลอยเด่นเชื้อเชิญลิ้นร้อนเชยชมเรือนร่างตนเอง
ผู้ถูกเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเบาหวิวกระตุกมุมปากยิ้มเจ้าเล่ห์ ลิ้นที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายเลียเม็ดทับทิมตั้งตระหง่าน ตวัดปลายสากระคายทั่วทั้งฐานจนน้ำลายฉ่ำแฉะ
จ๊วบ⁓
"อ่า" ราวกับถูกกระแสไฟฟ้าฟาดลงสู่ร่างกายจนสั่นไปทั้งตัว พี่อชิระสัมผัสรุนแรง ทั้งเรียกร้องโหยหา เขาปลุกเร้าอารมณ์ด้วยแรงปรารถนา และเธอ...ชอบมัน!
นานิมาเรียกน้ำย่อยให้นักอ่าน และแม่ ๆ พี่อชิค่ะ
ฝากกดเข้าชั้นเยอะ ๆ ใจหลาย ๆ ดวง เป็นแรงผลักดันนักเขียนตัวน้อย ๆ ให้มีแรงปั่นนิยายต่อด้วยนะคะ
2 ปีให้หลัง....วันเสาร์เป็นวันที่วีด้าโหยหาที่สุดนับตั้งแต่ร่วมกันเปิดบริษัทกับไลลาและซันเดย์เธอก็วิ่งวุ่นจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน โดนสามีบ่นหลายครั้งว่าไม่สนใจเขา เอาแต่ทำงาน... ทำอย่างกับว่าตัวเองงานไม่เยอะงั้นแหละYOLO เดี๋ยวนี้มีดารา นายแบบ คนมีชื่อเสียงเข้าไปฝึกที่สนามพวกเขากันเยอะเลย โด่งดังใหญ่แล้ว!พรึ่บ⁓ร่างกายที่กำลังดื่มด่ำกับความอุ่นสบาย ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่คิ้วขมวดเมื่อความเย็นกระทบผิว“อื้อ~”“ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา จะสิบโมงละนะ ข้าวเช้าก็ไม่ยอมกิน ถ้าป๊ากับพี่ชายเธอรู้สามีคนนี้จะรับมือไหวเหรอ หื้ม?” ก้มลงกระซิบข้างใบหูขาว เห็นว่าเธอครางพึมพำก็กดจูบซอกคอระหงจนเธอหันขวับมาค้อนวงใหญ่“แค่วันเดียวเอง พี่ไม่บอกพวกเขาจะรู้เหรอคะ” ดันตัวขึ้นบอกสามีเสียงงัวเงีย ก็ไม่ใช่เพราะเขาหรือไงเธอถึงได้เพลียแบบนี้“ร้ายขึ้นทุกวัน” บีบจมูกรั้นเบา ๆ“อื้อ... ไหน ๆ ก็สายแล้วนอนต่อได้ไหม”“หยุดเลย” ประคองท้ายทอยเล็กเอาไว้ก่อนที่เธอจะเอนตัวราบลงไปเสียก่อน“ถึงจะสายก็ต้องกิน ถ้าปวดท้องขึ้นมาพี่จะตีเธอจริง ๆ นะวีด้า” ขยับตัวขึ้นกลางเตียงเพื่อให้ศีรษะเล็กหนุนขาได้ถนัด“พี่จะตีเมียลงเหรอคะ จะทนเห็นน้ำ
หนึ่งปีต่อมา…โรงแรม The Lush Nestวันที่ 02 / 10 /25xxบรรยากาศภายในห้องโถงขนาดใหญ่ของโรงแรมถูกเนรมิตอย่างงดงาม แซนเดอเลียร์ระยิบระยับทิ้งตัวระย้าจากด้านบน แสงสีนวลส่องสว่างขับให้ทั่วทุกพื้นที่อบอวลไปด้วยความตระการตาภาพถ่ายขนาดเท่าตัวคนจริง ๆ เป็นรูปของชายหนุ่มสวมชุดทักซิโดสีเข้มทั้งชุด คุกเข่าต่อหน้าหญิงสาวสวมชุดราตรีสีมุกผ้าลูกไม้ ใบหน้าทั้งสองเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขแม้จะมองผ่านรูปยังซึมซับความรู้สึกนั้นได้ จึงเป็นจุดเด่นให้อยากเก็บภาพความทรงจำอันแสนตราตรึงในงาน...แต่งงานระหว่าง อชิระ ธาดากุล & วีด้า เมย์แกนคู่บ่าวสาวคนแรกของแก๊งสิงห์ ทั้งสองเข้าประตูวิวาห์ในวัยที่เหมาะสมและพร้อมทุกอย่าง ต่างได้รับการสนับสนุนจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นชอบดังนั้นตั้งแต่ต้นจนจบนอกจากทำหน้าที่เป็นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวแล้ว ทั้งอชิระและวีด้าก็แทบไม่ได้จัดการเกี่ยวกับงานครั้งนี้ พ่องานแม่งานอย่างแจ็คกี้ เลย์ เคที่และรีน่าล้วนดำเนินการให้กับลูกทั้งสองจนหมดแขกเหรื่อที่มาร่วมงานล้วนเป็นแวดวงสังคมที่อยู่ในระดับผู้มีชื่อเสียง และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือเพื่อนสนิทของทั้งสองฝ่าย เจฟฟ์ ไลก้า อาเชอร์ วิกเตอร์และ
อชิระหายใจเข้ารุนแรงเมื่อภาพที่เห็นอยู่เบื้องล่างทำขนกายลุกซู่ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอมส้มเคลื่อนไหวใบหน้าอยู่กึ่งกลางความเป็นชาย เพียงแค่ลมอุ่น ๆ กระทบยังไม่ทันที่เธอจะสัมผัสส่วนใดส่วนหนึ่งของอาวุธประจำกาย เขาก็เกร็งท้องน้อยจนเหน็บจะกินเอา!นิ้วเรียวยาวเสยกลุ่มผมสลวยแล้วทัดเข้ายังใบหูขาว...“ถ้าเธอไม่ใช่เจ้าของหัวใจของพี่ ต่อให้มีคนมาห้อมล้อมนับร้อยนับพันพี่ก็ไม่สนใจ แต่นี่เป็นเธอ จะให้ไม่หึง ไม่หวงก็เอามีดมาทิ่มพี่เลยเถอะวีด้า”“ทำแบบนั้นวีจะเอาอะไรมาไว้ทิ่มตัวเองล่ะ”“เชี้ย! โคตรยั่วเลยว่ะ มานั่งบดกันเลยมาถ้าจะขนาดนี้ เสียวหัวไปหมดแล้วเนี่ย”“งั้น...เอาอย่างอื่นบดให้นะคะ”“ซะ ซี้ด...”กายใหญ่สะท้านทันทีเมื่อปลายลิ้นสีชมพูเลียรอยหยักหัวแดงก่ำ พร้อมกับน้ำลายยืดออกเป็นสายยามที่กลีบปากอวบขยับอ้าอม ดูดดุนลิ้นรอบ ๆ ปลายหัวบานหยัก เขาถูกเธอกระตุ้นด้วยไฟเร่าร้อน เหมือนถูกเกลียวคลื่นซัดสาดให้วนอยู่กับอารมณ์วาบหวามซ้ำ ๆ‘เก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?’เธอช้อนมองเจ้าของเสียงครางต่ำกระหึ่มในลำคอ นัยน์ตาคมดุเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันเร่าร้อนที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า กับลิ้นเปียกชื้นท
Mittap Universityวีด้านั่งอยู่ภายในห้องที่เคยเป็นศูนย์รวมของแก๊งสิงห์ แม้ว่าพวกเขาจะเรียนจบไปแล้วได้ปีกว่า ๆ ทว่าก็ยังแวะเวียนมายังสถานศึกษาแห่งนี้เป็นนิจ จะด้วยเหตุอะไรนั้นก็ยากที่จะพูดแต่ที่มาบ่อยสุดก็เห็นจะเป็นคนที่ยืนอิงขอบตู้ตัวยาวข้างห้อง ร่างสูงกอดอกด้วยท่าทีไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก นัยน์ตาสีซินนาม่อนก็เรียบนิ่งยิ่งกว่าสายลม ริมฝีปากที่เคยยกยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ก็ไม่หลงเหลือ ที่เด่นชัดนั่นก็คือลมหายใจกระชากรุนแรงเป็นระยะ ชวนหัวใจเต้นตุบ ๆ ต่อม ๆ“วีก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร น้องมันก็แค่ตามซันมา พี่อย่าอารมณ์เสียได้ไหมคะ กว่าจะว่างมาเจอกันได้ไม่ง่ายเลยนะ”คงต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ไม่งั้นห้องนี้อาจจะพังก็ได้ เธอไม่อยากถูกพี่ชาย หรือคนอื่น ๆ ล้อเวลาเข้ามาแล้วเห็นว่ามีโซฟา หรือไม่ก็โต๊ะตรงหน้านี้เปลี่ยนใหม่อีกแล้ว“แล้วมันต้องตามติดเธอแบบนั้นไหม พี่สาวตัวเองก็อยู่ด้วย มันจงใจเข้าหาเธอชัด ๆ แม่ง! ไล่ออกเลยดีไหม เกลียดขี้หน้ามันว่ะ”มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นว่าไอ้เด็กนั่นมาวอแวแฟนเขา มาทีไรก็เดินตามเธอต้อย ๆ เหมือนพี่สาวไม่มีผิด ถ้าไม่เห็นแก่ที่ว่า ซันเดย์เป็นเพื่อนที่วีด้ารักมาก คงได้ตะบ
แสงแดดยามเย็นส่องลอดผ่านใบไม้ที่พลิ้วไหวตามสายลมอ่อน ๆ เสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ภายในบ้านดังขึ้น ขณะกำลังช่วยกันจัดเตรียมอาหารมื้อเย็น แจ็คกี้และเลย์ช่วยกันเรียงไก่ทอดน่องใหญ่ที่พึ่งพักให้สะเด็ดน้ำมันลงบนจาน กลิ่นหอมของอาหารกระจายไปทั่วบริเวณ รีน่าและเคที่จัดโต๊ะอาหารใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับมองภาพที่ลูก ๆ กำลังช่วยกันตกแต่งไฟดวงเล็ก ๆ เพิ่มบรรยากาศมือเย็นให้สวยงามยิ่งขึ้นวีด้า อชิตาช่วยกันปอกผลไม้เอาไว้สำหรับตบท้ายมื้อค่ำ รอยยิ้มแสนหวานของทั้งสองสาวยิ่งเพิ่มความสดใสให้กับบรรยากาศโดยรอบ อชิระและเจฟฟ์ต่างก็ยิ้มตามพวกเธอ ก่อนที่จะหันมาจัดงานในมือให้เสร็จก่อนค่ำ“มึงก็แขวนให้มันดี ๆ หน่อยได้ไหมวะ” เจฟฟ์ชี้นิ้วให้คนยืนอยู่ขั้นบันไดเอาสายไฟพันกับกิ่งไม้ให้เรียบร้อย“มาทำเองไหมเจฟฟ์ กูก็ถามแล้วว่าพอยัง มึงบอกเองว่าได้แล้ว!” คนถูกใช้ให้เปลี่ยนตำแหน่งอีกชักเริ่มหัวเสีย ลิ้นร้อนดันกระพุ้งแก้ม พยายามไม่ยกเท้ายันไอ้คนเรื่องมาก หากไม่อยู่ต่อหน้าบุพการีของทั้งสองฝ่ายคงจัดหนักมันไปแล้ว!“อะไรกันตาอชิ ไม่ดีก็แค่ทำใหม่ ไม่เห็นต้องใช้เสียงแบบนั้นกับตาเจฟฟ์เลยนี่” เคที่เอี้ยวตัวมาทางลูกชายเมื่อได้ยินเสีย
วีด้ากลับมาจากบ้านไรอันก็พอดีกับเวลาอาหารเย็น ดวงตาคู่สวยหรี่เล็กลงเมื่อเห็นรถยนต์ที่คุ้นเคยจอดอยู่นอกรั้วบ้าน มองหาเจ้าของก็ไม่เจอ นึกว่าเจ้าตัวน่าจะอยู่แถวนี้ก็ไม่เห็นถึงขับรถตัวเองเข้ามาจอดด้านใน ควานหามือถือระหว่างออกมาจากตัวรถ เพื่อโทรหาคนที่เงียบหายไปตลอดทั้งวัน กระทั่งเดินเข้ามาภายในตัวบ้านจึงได้เห็นว่าคนที่ตามหากำลังเดินออกมาจากห้องครัว“ทำไมพี่ถึงมาอยู่ในบ้านคะ?” แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าพี่อชิจะเข้ามาได้ ซ้ำยังใส่ชุดพี่ชายของเธอด้วย ก่อนจะมองผ่านไหล่กว้างไปก็เห็นว่าป๊าก็อยู่ในนั้นเช่นกัน ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น!’ยังไม่ทันที่อชิระจะเปิดปากตอบแฟนสาว ผู้ที่อยู่ด้านหลังก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน“อ้าวยัยหนูกลับมาแล้วเหรอ” คนพึ่งเดินออกมาจากห้องครัวพอเห็นลูกสาวก็เดินผ่านอชิระมาหาเธอก่อน โอบไหล่เล็กไว้ในอ้อมแขนแล้วพาไปยังโซฟาหน้าทีวี วีด้าเดินผ่านแฟนหนุ่มไปแต่ส่งสายตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ติดที่ผู้เป็นบิดาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยคำใด จึงขยับปากถามแบบไร้เสียง‘ทำไมอยู่ที่นี่’ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นแค่ยิ้มบาง ๆ อชิระที่เริ่มจับทางพ่อที่หวงลูกสาวได้แล้ว เดินตามทั้งสองไปรีน่านั่งอยู่ก่อน