บทที่ 1 เสือที่ว่าร้ายยังเทียบมันไม่ได้

@สนามแข่ง YOLO

ดวงตาหวานกลมโตสีพีนัททอดมองรถแลมโบกินี่สีควันบุหรี่ สัญลักษณ์รูปสิงห์ผงาดด้านข้างสุดเท่ ทะยานมาด้วยความเร็วเหนือคู่แข่งคนอื่น ๆ 

5...4...3...2...1 เยส!

“กรี๊ด...ชนะแล้ว ชนะแล้ว เย้ ๆ” ร่างอรชรภายใต้ชุดทะมัดทะแมงกระโดดจนตัวลอยอยู่ข้างสนามโซน vip ก่อนจะหันมาหาอีกคนที่มีท่าทีไม่ต่างกันเลยสักนิด

YOLO คือหัวใจของหนุ่มวิศวะทั้งห้า เป็นมิตรภาพอันเหนียวแน่นจนก่อเกิดสนามแข่งแห่งนี้ และสัญญาลักษณ์ของพวกเขาก็คือสิงห์สีทอง

 แก๊ก⁓

ร่างสูงก้าวออกมาจากรถสีควันบุหรี่ ในอ้อมแขนกอดหมวกนิรภัยอันโปรดไว้แน่น ย่างเท้าด้วยความมั่นคงมายังกลุ่มเพื่อนสนิทระบายยิ้มมุมปากอันทรงเสน่ห์ในสายตาสาว ๆ ทว่าแท้จริงแล้ว 

เขาโคตรร้าย!

“ไอ้อชิมันหายหัวไปไหน? ถ้ากูไม่ได้เอาลูกรักมาวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น เชี้ยเอ๊ย” วิกเตอร์ กล่าวอย่างหัวเสียพลางส่งหมวกให้กับคนดูแลเอาไปเก็บ จากนั้นเจ้าตัวถึงได้ทิ้งตัวลงนั่งเบาะนุ่มอย่างแรง

เจฟฟ์ พ่นเสียงหัวเราะในลำคอ ร่างกำยำอิงเคาน์เตอร์บาร์ เบี่ยงหน้ามาหาคนเอ่ยกระแทกเสียงแข็งถามหาเพื่อนอีกคน 

“ก็ชนะไปแล้ว มึงยังจะหัวเสียทำไมวะ” ยกวิสกี้ในมือขึ้นดื่มพลางปรายตาไปทางคนประสานงานภายในสนาม

“ใช่ ก็ชนะแล้วจะหัวเสียไปทำไม” อาเชอร์ ว่าจบก็วาดแขนไปตามความยาวของพนักโซฟาตรงข้ามวิกเตอร์ ปลายนิ้วลูบไหล่คนที่นั่งอยู่ข้างกันเบา ๆ 

“มีแค่เรื่องเดียว น่าจะชินกันได้แล้วไหม?” คนที่พักสายตาได้แม้กระทั่งท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมอย่างไลก้า เปล่งเสียงแหบห้าวออกมาเมื่อทุกคนไม่เคยทำตัวให้ชินสักทีกับเพื่อนที่ถูกเอ่ยถึง

“มันไม่เหนื่อยบ้างหรือไง” สาวสวยผู้ที่ตกอยู่ในอ้อมแขนกลาย ๆ ของอาเชอร์พูดเสียงเอือม 

คนเริ่มต้นซักถามกลอกตาขึ้นสูงเมื่อผลสรุปที่ออกมาไม่ต่างจากที่คาดการณ์ไว้ นี่ถ้าเขาลงสนามช้าไปอีกนิดไม่ต้องเสียชื่อโยโลไปแล้วเหรอ

“มึงจะไปไหน?” เมื่อเห็นว่าคนที่พึ่งลืมตาดันตัวขึ้นจากโซฟาตัวยาวมุ่งหน้าไปทางประตู วิกเตอร์จึงอดคิดไม่ได้ว่าจะตามเพื่อนที่หายหัวไปด้วยหรือเปล่า

“ไปชัก! จะตามกูมาไหม?” เสียงเหนื่อย ๆ ตอบคนขี้สงสัยก่อนจะพ้นประตู

“ชักเหี้ยไร? แต่ละคน เป็นอะไรกันไปหมด”

“น่า! ยังไงก็ชนะ เดี๋ยวพวกมันก็มา” อาเชอร์ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวอแวเจ้าของเรือนร่างคนข้างกายกล่อมวิกเตอร์ให้ใจเย็นลง 

เจฟฟ์พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่เขาจะเดินมาทิ้งตัวลงตำแหน่งของคนขี้เซาที่พึ่งเดินออกไป

“กูให้อีกไม่เกินยี่สิบนาทีมันโผล่หัวมาแน่” คิ้วเข้มยกขึ้นเป็นสัญญาณว่าไอ้คนต้นเรื่องพาเพื่อนปวดหัวมาแน่!

ทางเดินริมสนามฝั่งตะวันตก

“ฉันบอกแกแล้ว เป็นไง? สนุกมากเลยใช่ไหมล่ะ” ไลลาสาวสวยผู้ออกความคิดเรื่องมาชมการแข่งรถแม็ตช์สำคัญกล่าวเสียงดี๊ด๊า

“รู้ว่าสนุก แต่ถ้าพี่เจฟฟ์จับได้ล่ะก็...ฉันตายแน่”

 วีด้า สาวสวยนัยน์ตาสีพีนัทเหลือบมาทางคนต้นคิด เธอตีหน้ายุ่งทันทีเมื่อเอ่ยถึงพี่ชาย 

เจฟฟ์เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนสนามแข่ง เขาดูแลพนักงานและความปลอดภัยของที่นี่ รวมถึงตัวเธอเองด้วย ที่ว่าดูแลนั่นหมายถึงให้อยู่บ้านห้ามออกไปไหน ทว่าตนเองกลับมาโผล่ตรงนี้ หากว่าถูกจับได้แล้วละก็...

‘ไม่อยากจะคิด’ 

ได้นั่งฟังเทศนาจากเขากี่วันถึงจะจบ

“แหม! ก็พูดเกินไป อย่างพี่เจฟฟ์เหรอจะว่าดุแกลงน่ะ” สนิทกันมาไม่รู้ตั้งกี่ปี นับครั้งได้เลยเรื่องที่ว่าพี่ชายซึ่งรักน้องสาวมากอย่างพี่เจฟฟ์จะดุเพื่อนเธอได้ลง 

“ไม่ต้องมาพูดดีเลย กลับกันได้แล้ว” วีด้าจับข้อแขนเพื่อนรัก ดึงคนตัวเล็กตามตนเองไปยังลานจอดรถซึ่งตอนนี้เริ่มมีคนอื่น ๆ ทยอยกลับกันบ้างแล้ว 

ทว่าในขณะที่วีด้ากำลังเร่งรีบอยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตานิ่งสงบราวกับทะเลลึกแต่แฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขามกำลังจับจ้องตนเองอยู่

พลันรอยยิ้มมุมปากโค้งเล็กน้อยของชายหนุ่มก็ผุดขึ้น ความอ่อนโยนก็ฉายแทนทับความเยือกเย็นภายในนัยน์ตาคมกริบ 

“หึ ๆ ดื้อจริง ๆ เด็กคนนี้ นี่ถ้าเป็นไอ้เจฟฟ์ที่เดินออกมา พี่ไม่อยากจะคิดสภาพ” ไลก้าส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับน้องสาวเพื่อนสนิท เธอคงจะแอบเข้าออกมาเป็นแน่ เพราะไอ้เจฟฟ์มันย้ำนักหนาว่าห้ามวีด้ามาที่นี่เด็ดขาด!

ไลก้าแอบตามวีด้าจนกระทั่งเธอและเพื่อนขับรถออกไปเขาถึงได้ย้อนกลับเข้ามาข้างในอีกครั้ง

 ห้องส่วนตัวของ YOLO

วิกเตอร์ดุนกระพุ้งแก้มด้วยปลายลิ้นสากระคายจนมันขึ้นเป็นรูปร่างเด่นชัด ดวงตาคมกริบหรี่ลงระหว่างพุ่งไปหาผู้ที่หายหัวไปตั้งแต่ก่อนแข่งขันในนาทีสุดท้าย ปล่อยให้ตนต้องรับหน้ากับพวกนั้นแทน ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นมันแท้ ๆ ต้องลงไปประลองความเร็ว

“มึงจะอะไรนักหนาวะเตอร์ กูเชื่อใจมึงไงถึงได้ไม่อยู่แข่งกับพวกมัน”

อชิระ เอนหลังพิงโซฟาตัวยาว สายตาดุจเหยี่ยวของวิกเตอร์ทำอะไรเขาไม่ได้ คิ้วเข้มยกขึ้นข้างหนึ่งพลางยิ้มมุมปากกึ่งขำให้กับท่าทีหัวเสียของเพื่อน 

“เหอะ! กล้าพูดเนอะ ข้ออ้างทั้งนั้น” วิกเตอร์กดเสียงต่ำ อันที่จริงก็ไม่ได้ไม่พอใจขนาดนั้น เพียงแต่ว่าหมั่นไส้ในความเล่ห์กลของมัน 

การแข่งขันประลองความเร็วรายการย่อยจัดขึ้นมาด้วยจุดประสงค์ใดทุกคนในนี้ย่อมรู้ดี! 

“ว่าแต่...สวยปะวะ?” ไอ้อชิมันแค่จะล่อสาว ๆ ให้เดินเข้ามาในกรงเพื่อที่มันจะได้ขย้ำง่าย ๆ เท่านั้นแหละ เลวจริง ๆ

คำถามของวิกเตอร์ดึงความสนใจอีกสามชีวิตที่ทำตัวเหมือนธาตุอากาศให้หันกลับมาทางพวกเขาอีกครั้ง

 อาเชอร์ปรายตาเต็มเป็นด้วยแสงระยิบระยับอยากรู้อยากเห็นมากอย่างรอคอยคำตอบ แตกต่างกับซอลสาวสวยที่นั่งเคียงคู่กับเขามองมาทางเพื่อนด้วยสายตาเอือม ๆ เหมือนเคย 

ก่อนที่จะปิดท้ายด้วยยิ้มที่เหมือนลมพัดเย็นสบายแต่กลับแฝงไปด้วยพายุรุนแรงหากมีมรสุมก่อกวนจิตใจเขา เจฟฟ์มองเพื่อนขาดเสมอ

โดยเฉพาะอชิระ

‘เสือที่ว่าร้ายยังเทียบมันไม่ได้’

“ไม่รู้ ไม่ได้มองหน้า จัดเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายเปล่าวะ” อชิระไหวไหล่ตอบ ไม่ว่าจะกับใครเขาไม่เคยสนใจจะมองหน้าพวกเธอเลยสักครั้ง ไม่คิดจะจำเลยด้วยซ้ำ ขืนทำแบบนั้นจริงประสาทคงกินเขาก่อนแน่ ๆ 

“กูยอมมึงเลย” ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาเปรียบความ ‘สามารถ’ ของไอ้อชิ แต่จะว่ามันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อผู้หญิงพวกนั้นเต็มใจที่จะนอนกับมันเอง แต่ช่างเรื่องนั้นก่อน เพราะตอนนี้เขาอยากทำอย่างอื่นมากกว่าเช่น... 

“ไปต่อกันดีกว่า ไหน ๆ วันนี้กูก็ชนะแล้ว มึงต้องเลี้ยง” วิกเตอร์เสนออย่างอารมณ์ดี เขาไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปแน่ ในเมื่อยอมเสียเหงื่อไปแล้วก็ต้องมีอะไรแลกกลับคืนมาบ้าง

“กูเห็นด้วย ไปต่อกันดีกว่า” อาเชอร์เสริมทัพหน้าระรื่นทันที ทว่ายังไม่ทันจะได้ดี๊ด๊านานก็ต้องหุบยิ้มลงฉับพลัน

“แต่ซอลไม่อยากไป เสียงดัง” หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มค้านคำเดียว ทุกคนต่างก็เงียบกริบ 

แก๊ก~

“อะไร?” เสียงเหนื่อย ๆ เอ่ยถามทันทีเมื่อก้าวเข้ามาแล้วเจอกับบรรยากาศที่เงียบผิดปกติ ก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่อชิระ

“เป็นอะไรกัน?” แม้ว่ามันจะหายหน้าไปแต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกไม่น่าเป็นมันที่ทำให้ห้องที่คึกคักอยู่เสมอเงียบลงได้

“พวกมันอยากไปต่อ แต่ซอลไม่โอเค”

ไลก้าพยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อหามุมเอนกายเพราะที่ของตนถูกยึดไปแล้ว

YOLO เปรียบเสมือนสิงห์ฝูงใหญ่ สิงห์ที่เต็มไปด้วยความร้อนแรง มีพลังเปี่ยมล้นอยู่ในตัว ทว่าในเวลาเดียวกันก็รักพ้องเพื่อนและคนรอบข้างเอามาก ๆ 

“งั้นก็ไม่ต้องไปไง” ร่างสูงเอนตัวลงแล้วปิดเปลือกตาทันทีเมื่อหลังติดพื้นนุ่มไม่ต่างจากแมวป่า ขอให้มีพื้นที่ว่างเขาก็สามารถข่มตาหลับได้

“แล้วแต่ กูยังไงก็ได้” อชิระยังแกว่งแก้วสีอำพันในมือเล่น ไม่ได้ซีเรียสว่าต้องเป็นที่ไหน ดื่มตรงไหนก็เหมือนกันหมด เมาแล้วก็นอน แต่หากเป็นในห้องนี้ก็แค่ไม่มีของสวย ๆ งาม ๆ ให้ดูก็แค่นั้น 

ปลายเท้าขยับไปมายามที่ภาพเรือนกายผุดผ่องโยกขยับท่ามกลางเสียงเพลง ‘หึ’ เสียงต่ำในลำคอดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มดุจนักล่ากระตุก

ทว่าคนออกความคิดนัยน์ตาละห้อยเบนไปหาตัวช่วยสุดท้าย มีแค่อาเชอร์คนเดียวพอจะแก้สถานการณ์ได้ 

คนมันอยากดื่มโว้ยยย...แข่งก็ที่นี่ หมกอยู่แต่ในนี้ ยังจะดื่มแค่ในห้องนี้อีก เฉาตายพอดี 

วิกเตอร์ส่งสายตาวิงวอนให้กับเพื่อนช่วยเกลี้ยกล่อมซอลหน่อย..

“ไม่อยากไปขนาดนั้นเลย งั้นเป็นที่อื่นได้ไหม อย่างเช่น...บ้านไอ้เจฟฟ์” อาเชอร์วาดมือลงสะโพกสวย เสียงทุ้มเอ่ยถามคนข้างกายอ่อนนุ่มพลางยื่นข้อเสนอเป็นสถานที่แห่งใหม่ ซึ่งพอเธอได้ยินจากนั่งเงียบก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับด้วยยิ้มหวาน 

‘อยากจูบ’ มันทำให้อาเชอร์มีความคิดนี้เข้ามาในหัว

“เอ้า! แล้วทำไมเป็นบ้านกู ใครเป็นคนต้นคิดก็ไปบ้านคนนั้นสิวะ บ้านไอ้อชิก็ได้” เจฟฟ์ดีดตัวขึ้นจากเบาะนั่งตัวยาวอย่างร้อนรน 

‘ใครใช้ให้ออกความคิดแบบนี้ออกมากันวะ!’