MasukShare
บทที่ 15 อ้อมกอดที่แสนคนึงหา
Terakhir Diperbarui:
2025-11-20 11:56:58บทที่ 15 อ้อมกอดที่แสนคนึงหา
ใต้เงามืดในวังหลังมีคนกลุ่มหนึ่งเดินลัดเลาะตามเงาที่ถอดยาว เมื่อถึงตำหนักของเจิ้งซูเฟย หนึ่งในชายชุดดำก็แยกตัวออกมาและเล้นกายเข้าไปภายใน
ประตูไม้เปิดออกช้า ๆ
เงาร่างสูงสง่าในชุดคลุมไหมเข้มก้าวเข้ามาเงียบ ๆ ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์
เมื่อเห็นเจิ้งซูเฟยที่กำลังนั่งให้คนสนิทพันผ้าพันแผลให้อยู่ ร่างสูงก็ยืนนิ่งราวกลับถูกแช่แข็งไว้ สนิทของเจิ้งซูเฟยเห็นผู้บุกลุกก็รีบลุกแล้วออกไปด้านนอกในทันที
ชายในชุดดำทรุกกายลงนั่งแทนที มือหนาพันแผลที่ยังค้างเอาไว้ต่ออย่างเบามือ
เขาเงยหน้าสบตาคนตรงหน้าที่มีดวงตาเช่นเขา
“มาสาย”
“เสด็จแม่ไม่เห็นต้อง…ทำเช่นนี้”
“นางจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมเจ้าให้ตำแหน่งแม่ง่ายดาย”
“แต่แขนของท่าน หากข้าไปช้าอีกนิด ไม่รู้ว่า” เขาตอบเสียงแผ่ว “เสด็จย่าจะทำเช่นไรกับท่านต่อ ในตำหนักนั่นมีแต่คนของนาง”
เจิ้งซูเฟยยกยิ้มบาง ดวงหน้าอ่อนโยนอย่างที่ไม่มีใครในวังเคยเห็น
“แต่เจ้าก็ไปทันมิใช่นหรือ เจ้าโตแล้วจริง ๆ เจ้า…โตพอจะปกป้องแม่แทนแล้ว”
“อย่าทำเช่นนี้อีก หากข้าเห็นท่านต้องบาดเจ็บตรงหน้า ไม่รู้ว่าทนเปิดบังความรักที่ข้ามีต่อท่านได้แค่ไหน”
“มากกว่าแขนแม่ก็เสียได้ ขอแค่มันช่วยอำพรางสิ่งที่พวกเรากำลังทำได้ ไม่รู่ว่าหลังจากนี้ยัยแก่นั่นจะลงมือทำสิ่งใดอีก แค่ข้าได้ตำแหน่งไท่เฟย ยังเต้นแร้งเต้นกาเช่นนี้ ถึงกับเรียกข้าไปพบ หากข้าไม่ลงมือทำให้ร้อนลวงตนเอง ไม่รู้ว่านางจะยัดข้อหาข้าและกรอกยาพิษให้ข้ากินหรือเปล่า“
”นางกล้า!”
“ขนาดวางสารหนูให้บิดาเจ้ากิน เจ้าเขาตายนางยังกล้า แล้วข้าเป็นตัวอะไร นางถึงจะไม่กล้า”
หยงเชิงฉายแววตาเศร้าหมอง แม้จะรู้เรื่องที่เสด็จพ่อถูกเสด็จย่าวางยามาโดยตลอด เขาก็ต้องทนเงียบเอาไว้ เป็นความตั้งใจของเสด็จพ่อเอง อีกทั้งไร้หลักฐาน
เป็นเสด็จพ่อเองที่ทำให้เขากับมารดาไม่เคยห่างกัน เมื่อยากที่เขาอยู่ในวัยถามหามารดา เสด็จพ่อก็ใช้โรคแพ้เกษรดอกไม้ของเขา ขังเขาเอาไว้ในตำหนักไม่ให้ออกมาข้างนอกเพราะกลัวจะล้มป่วยหนัก
แน่นอนเสด็จย่าที่ยุ่งกับการบริหารบ้านเมือง และเกรงว่ารัชทายาทเพียงคนเดียวจะล้มป่วย จึงไม่ได้เข้ามาวุ่ยวาย
นั่นคือช่วงเวลาที่เสด็จพ่อส่งให้เขามาอยู่ที่เขาเทียนจี่กับมารดา
ฮ่องเต้ทรงลอบติดต่อกับมารดาตั้งแต่ยังเป็นรัชทายาท ผ่านบ่าวเก่าผู้ภักดีซึ่งแฝงตัวเป็นคนตัดฟืนในเมืองชายขอบ และแน่่นอนผู้ที่ช่วยเหลือทุกอย่างคือบิดาของเขาเอง
ทุกจดหมาย ทุกข่าวคราว เขาติดตามมาตลอดและคำสั่งสุดท้ายก่อนพิธีราชาภิเษกก็คือ
สิ่งที่เสด็จย่าสอน เขาเพียงฟังและแสร้งทำเป็นเชื่อฟังเท่านั้น
แต่คำสอนที่เขาเชื่อฟังอย่างแทนจริงคือคำสอนของบิดาและมารดาต่างหาก
สองแม่ลูกนั่งเงียบเคียงกัน ไม่มีคำราชาศัพท์ ไม่มีฐานะ มีเพียงแม่และลูก แม่ที่เคยถูกปลด ถูกฉีกศักดิ์ศรีไปต่อหน้าบุตรน้อย ลูกที่เฝ้ารอคืนหนึ่ง…ที่ตนจะเป็นผู้เชิญแม่กลับมาอย่างสง่างามที่สุด
“ถึงเวลาแล้วใช่หรือไม่”
นางถามเบา ๆ ดวงตาสบกับเขาอย่างมั่นคง
“ข้าคือฮ่องเต้” เขาตอบชัด “ไม่มีผู้ใดห้ามข้าให้มารดากลับเข้าสู่วัง…ไม่มีผู้ใดอีกแล้ว ที่จะกล้าตัดสินความผิดของท่านแทนข้า”
“แต่ก่อนจะทวงคืน ข้าต้องให้ท่านกลับมา ‘อย่างต่ำที่สุด’ เพื่อให้ผู้คนเห็นความต่าง เพื่อให้ทุกคนจำได้ว่า ข้าคือผู้ตัดสิน ไม่ใช่ผู้ถูกชักใย”
เจิ้งซูเฟยพยักหน้าเข้าใจ ดวงตานางอาบด้วยแสงจันทร์และบางอย่างที่แกร่งขึ้น
“เช่นนั้นข้าจะอดทน…ให้ได้ยิ่งกว่าสิบห้าปีที่ผ่านมา”
“เมื่อข้าไม่อาจช่วยท่านล้างความผิดได้ แต่ตอนนี้ข้ามีพลังพอ…พอที่จะช่วยท่านแม่แล้วสวม”
เจิ้งซูเฟยเพียงส่งยิ้มให้บุตรชายอย่างอ่อนโยน ที่นางเดินทางมายังเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัย ก็เป็นเพราะหยงเชิงส่งคนคอยดูแลอารักขาอย่างเงียบ ๆ มาตลอดทาง เรื่องราวของเราสองแม่ลูกไม่มีผู้ใดล่วงรู้
แม่ไม่เคยตายไปจากหัวใจลูกลูกไม่เคยเป็นเพียงหุ่นเชิดในมือใครวันที่เจิ้งซูเฟยเหยียบธรณีวังอีกครั้งหาใช่การกลับมาเพื่อร้องขอ หากคือการ เปิดฉากชิงอำนาจที่ลูกวางหมากไว้แล้วนับสิบห้าปี กระดานที่นางไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง
Bab terbaru
การกลับมาของฮองเฮาเจิ้ง บทที่ 17 พิษในร่มเงา
บทที่ 17 พิษในร่มเงามีดที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้ม อันตรายยิ่งกว่าหอกทิ่มตรงหน้า และบางครั้ง การไว้ใจผิดคน…ก็เท่ากับเชิญภัยมาถึงตำหนักหลังการพิจารณาคดีในท้องพระโรง เจิ้งซูเฟยกลับตำหนักอย่างสงบ แต่ภายในวังยังมีแรงสั่นสะเทือนอยู่เงียบ ๆเพียงหนึ่งวันหลังจากนั้นขันทีผู้ดูแลตำหนักไท่ฮวา เอ่ยต่อไท่เฟยด้วยความนอบน้อม“เสี่ยวหลิง ลูกสาวมัวมัวเก่าผู้จงรักภักดี…ได้สมัครเข้ารับใช้ในตำหนักไท่เฟยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ไท่หวงไท่โฮว่เพียงพยักหน้า แต่สายพระเนตรเย็นดุจน้ำแข็ง“บอกนางว่า…ข้าต้องการความจริง ไม่ใช่ความภักดี”เสี่ยวหลิง นางอายุเพียงสิบหกปี ใบหน้ากลมขาว ผูกเปียเล็กหลังศีรษะ พูดจาเรียบร้อย ไม่สอดรู้ ไม่เสนอตัวเกินงามวันแรกที่เข้าตำหนัก เจิ้งซูเฟยมองอย่างเรียบเฉย“เจ้าชื่ออะไร”“เสี่ยวหลิงเพคะ มารดาเคยทำงานในวังสมัยก่อน”“ข้าไม่ถามเรื่องมารดา ข้าถามว่าเจ้าตั้งใจจะรับใช้อย่างไร”คำตอบที่เสี่ยวหลิงตอบ คือการก้มกราบลงอย่างเงียบงันหลายวันผ่านไปเสี่ยวหลิงดูเป็นเด็กขยัน ซื่อสัตย์ ไม่เคยซุบซิบ แต่นางมักอยู่ใกล้เอกสาร โต๊ะเขียนหนังสือ หรือห้องเก็บของสำคัญ และทุกค่ำคืน จะกลับห้องช้ากว่าคนอื่นเล็กน้อยเสมอคนส
การกลับมาของฮองเฮาเจิ้ง บทที่ 16 หรงชิง บุรุษผู้หวนคืนจากความตาย
บทที่ 16 หรงชิง บุรุษผู้หวนคืนจากความตายบางคนคิดว่าเขาตายไปแล้ว บางคนภาวนาให้เขาตายเสียที แต่เขากลับก้าวเข้าสู่ประตูวัง…ด้วยเท้าที่มั่นคง และหัวใจที่ยังภักดีต่อความจริงต้นฤดูใบไม้ร่วง ลมแล้งพัดแรงจากชายแดนเหนือ คาราวานหนึ่งจากแดนเถื่อนเคลื่อนเข้าสู่พระนครอย่างไร้ผู้เหลียวแลทว่าในหมู่ผู้เดินทางนั้น…มีชายสวมผ้าหยาบซีด ไม่เผยใบหน้า“นั่น…หน้าคล้ายอัครเสนาบดีหรงชิง!”“เป็นไปไม่ได้! เขาถูกประหารไปแล้วเมื่อสิบปีก่อน!”ข่าวลือแพร่กระจายดุจไฟลามหญ้าในวังหลวงขุนนางชราหน้าซีดเผือด ขุนนางรุ่นใหม่เริ่มตั้งคำถามราชสำนัก…เคยฆ่าคนผิดหรือไม่ในตำหนักลับของขุนนางผู้ใกล้ชิดเบื้องพระยุคลบาท ชายในชุดหยาบเผยโฉมอย่างชัดเจนต่อหน้าฮ่องเต้“หม่อมฉัน…หรงชิง ขอกลับมาสู่แผ่นดินภายใต้พระบารมีอีกครั้งสิบปีที่ผ่านมา…หม่อมฉันมิได้ตาย แต่ถูกขับให้ลี้ภัย รอวันที่ความจริงจะได้เป็นธรรม”เขาคลี่ผ้าผืนหนึ่งออกในนั้นคือจดหมายของเจิ้งซูเฟยจากสิบปีก่อนหมึก ตราประทับ และลายมือ…ตรงกับต้นฉบับทุกประการเนื้อความในจดหมายนั้น…มิใช่ถ้อยคำแห่งความรักแต่คือถ้อยคำแห่งความกล้า“…แม้ข้าจะไร้อำนาจ แต่หากท่านยังมีเมตตา ขอท่านอย่าปล่
การกลับมาของฮองเฮาเจิ้ง บทที่ 15 อ้อมกอดที่แสนคนึงหา
บทที่ 15 อ้อมกอดที่แสนคนึงหาใต้เงามืดในวังหลังมีคนกลุ่มหนึ่งเดินลัดเลาะตามเงาที่ถอดยาว เมื่อถึงตำหนักของเจิ้งซูเฟย หนึ่งในชายชุดดำก็แยกตัวออกมาและเล้นกายเข้าไปภายในประตูไม้เปิดออกช้า ๆเงาร่างสูงสง่าในชุดคลุมไหมเข้มก้าวเข้ามาเงียบ ๆ ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์เมื่อเห็นเจิ้งซูเฟยที่กำลังนั่งให้คนสนิทพันผ้าพันแผลให้อยู่ ร่างสูงก็ยืนนิ่งราวกลับถูกแช่แข็งไว้ สนิทของเจิ้งซูเฟยเห็นผู้บุกลุกก็รีบลุกแล้วออกไปด้านนอกในทันทีชายในชุดดำทรุกกายลงนั่งแทนที มือหนาพันแผลที่ยังค้างเอาไว้ต่ออย่างเบามือเขาเงยหน้าสบตาคนตรงหน้าที่มีดวงตาเช่นเขา“มาสาย”“เสด็จแม่ไม่เห็นต้อง…ทำเช่นนี้”“นางจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมเจ้าให้ตำแหน่งแม่ง่ายดาย”“แต่แขนของท่าน หากข้าไปช้าอีกนิด ไม่รู้ว่า” เขาตอบเสียงแผ่ว “เสด็จย่าจะทำเช่นไรกับท่านต่อ ในตำหนักนั่นมีแต่คนของนาง”เจิ้งซูเฟยยกยิ้มบาง ดวงหน้าอ่อนโยนอย่างที่ไม่มีใครในวังเคยเห็น“แต่เจ้าก็ไปทันมิใช่นหรือ เจ้าโตแล้วจริง ๆ เจ้า…โตพอจะปกป้องแม่แทนแล้ว”“อย่าทำเช่นนี้อีก หากข้าเห็นท่านต้องบาดเจ็บตรงหน้า ไม่รู้ว่าทนเปิดบังความรักที่ข้ามีต่อท่านได้แค่ไหน”“มากกว่า
การกลับมาของฮองเฮาเจิ้ง บทที่ 14 บาดแผล
บทที่ 14 บาดแผลไท่หวงไท่โฮ่วทรงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพระเนตรวาวขึ้นเหมือนประกายเหล็กกระทบกัน พระสุรเสียงแผ่วต่ำแต่ทิ่มแทงราวคมดาบ“สามหาว… เจ้าอย่าคิดว่าเพียงเพราะหวงเชิงมอบตำแหน่งให้ เจ้าจะมีสิทธิ์เอื้อนเอ่ยถ้อยคำเช่นนี้ต่อหน้า ข้า ได้”สุรเสียงแผ่วต่ำแต่แฝงแรงกดดันจนลมหายใจในตำหนักหนักอึ้ง “แม้ตอนนี้ข้าจะไม่ได้บัญชาหลังม่าน แต่วังหลังแห่งนี้… ข้าต่างหากคือผู้เป็นใหญ่ที่สุด”เจิ้งซูเฟยหัวเราะในลำคอ เสียงนั้นเบาราวจะกลืนหายไปในอากาศ แต่กลับบาดลึกกว่าเสียงตวาดใด ๆ“เพียงแค่ ตอนนี้ เท่านั้น… เสด็จแม่”คำเรียกขานนั้นทำให้วังเวงทั้งตำหนักราวหยุดนิ่ง เวลานับสิบปีไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากนาง แต่ครานี้กลับถูกเอ่ยออกมาอย่างจงใจ ราวใบมีดที่ทิ่มลึกลงในอดีตแววตาของไท่หวงไท่โฮ่วฉายประกายเย็นยะเยือกปนเดือดดาล ความเยือกนั้นเหมือนน้ำแข็งในฤดูหนาว ขณะความเดือดดาลเหมือนเพลิงที่กำลังบีบอัดอยู่ในม่านหมอก จนไม่อาจคาดได้ว่าพายุนี้จะระเบิดเมื่อใดพระพักตร์ที่ปกติสุขุม กลับค่อย ๆ คล้ำลงทีละส่วน ขอบพระโอษฐ์กระตุกขึ้นเล็กน้อยคล้ายรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เย็นชาจนเส้นเลือดเย็นเฉียบในความเงียบที่กดทับ เสียงเคร
การกลับมาของฮองเฮาเจิ้ง บทที่ 13 ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใด สายที่มองต่ำยังคงเดิม
บทที่ 13 ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใด สายที่มองต่ำยังคงเดิมนางหยอบกายลงอย่างงดงาม ศีรษะต่ำแต่แววตากลับคมกริบ“ไม่คิดว่าไท่หวงไท่โฮ่วจะทรงมีรับสั่งเรียกพบหม่อมฉันเช่นนี้”ภายในตำหนัก กลิ่นกำยานอวลอบอวล ราวกับถูกจงใจจุดให้คลุ้งขับความคิดของผู้มาเยือนให้พร่าเลือนไท่หวงไท่โฮ่ววางถ้วยชาอย่างแผ่วเบา พระหัตถ์เรียวยังคงงดงามแม้กาลเวลาจะผ่านไปหลายสิบปีแววตาของนางเรียบสนิทเหมือนผิวน้ำในยามไร้ลม แต่ลึกลงไปกลับมีคลื่นกระเพื่อมที่อ่านไม่ออก“ข้าก็ไม่คิด…ว่าหลังจากอยู่เงียบ ๆ บนเขาเทียนจี่เกือบสิบห้าปี เจ้าจะเลือกวันเช่นนี้ลงจากเขา”เสียงนั้นอ่อนโยนราวกับกำลังสนทนากับสหายเก่า แต่ทุกคำกลับหนักราวค้อนเหล็กที่ค่อย ๆ ทุบลงบนหินเจิ้งซูเฟยเพียงยิ้มจาง ไม่ปฏิเสธ ไม่ยอมรับ“บางครั้ง การกลับมาของผู้ที่ถูกไม่ได้รับความยุติธรรม…ก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล”“ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลงั้นหรือ” ไท่หวงไท่โฮ่วแค่นหัวเราะเบา “ในวังนี้ ทุกการกระทำล้วนมีเหตุผล และทุกเหตุผลล้วนมีราคา”พระเนตรของนางจ้องลึกเข้ามาราวจะชำแหละหัวใจผู้ตรงข้าม “ข้ากลัวเพียงว่า…ราคาที่ท่านจ่าย จะเป็นสิ่งที่แม้กระทั่งเจ้าเองก็ไม่อาจแบกรับ”เจิ้งซูเฟยเล
การกลับมาของฮองเฮาเจิ้ง บทที่ 12 ลายมือจากอดีต
บทที่ 12 ลายมือจากอดีตคืนหนึ่งหลังการสอบสวนขันทีเฒ่าเสร็จสิ้น หลิวกงกงผู้ซื่อสัตย์ได้นำหีบไม้เก่าใบหนึ่งมาเฝ้าพระพักตร์ เป็นหีบที่ถูกเก็บไว้ในห้องเก็บตำราเก่า ณ หอพระราชนิพนธ์ด้านใน ซึ่งไม่มีผู้ใดแตะต้องมากว่าสิบห้าปี“ฝ่าบาท… หม่อมฉันพบสิ่งนี้ระหว่างจัดระเบียบเอกสารเก่า พระองค์โปรดทอดพระเนตรเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ภายในหีบมีสมุดฉบับเล็กเย็บมือ บนปกไม่มีชื่อ แต่เมื่อเปิดออก กลับเป็น ลายมือของเจิ้งซูเฟย ในยามถูกจองจำที่ตำหนักเย็นใจระหว่างการตัดสินโทษข้อความที่เปลี่ยนทุกอย่าง‘…แม้ข้าต้องยอมสละเกียรติ ยอมเป็นหญิงบ้าในสายตาโลก หากเพียงเขา…ลูกของข้า…จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ข้าก็ยินดี’‘ข้าถูกล่อลวงให้ถือถ้วยชาที่มีพิษ’พระเนตรฮ่องเต้แข็งค้างไปนานแม้กระดาษจะเก่า แม้หมึกจะเลือนลางแต่ลายมือนั้น…ทรงจำได้ดีเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่พระองค์ทรงเห็นลายมือที่ซ่อนในสมุดเล่มนั้นกลายเป็น คำให้การที่ไม่มีใครสามารถลบได้“ลายมือเช่นนี้…คล้ายกับบทกลอนที่วางไว้ข้างพระแท่นบรรทมเมื่อหลายคืนก่อนท่านแม่…เขียนถึงข้าทั้งที่รู้ว่าจะไม่มีวันได้พบอีก ”ฮ่องเต้เริ่มเชื่อว่าเจิ้งซูเฟยไม่ได้ทอดทิ้งพระองค์อย่างที่ถูกเล่าทรงระลึกถ
Anda juga akan menyukai
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ
กุหลาบดิน22.5K Dibacaเซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต
zuey17.0K Dibacaลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ28.2K Dibacaยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น261.8K Dibacaจอมนางพญามาร
LiHong5.9K Dibacaสืบแค้นฮ่องเต้แสนร้ายกาจ
เทียนสื่อ1.7K Dibacaบุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร
ซูเมี่ยวหลิง1.0K Dibacaท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ33.6K Dibaca
