Semua Bab การกลับมาของฮองเฮาเจิ้ง: Bab 1 - Bab 10

บทนำสายฝนโปรยปรายในยามพลบค่ำ… บางเบา ราวกับเสียงกระซิบของผู้ตายสายลมเย็นย่ำผิวแก้มจนแดงเรื่อ ร่างของสตรีในชุดคลุมผ้าหยาบสีหม่นยืนนิ่งใต้ต้นหลิวโบราณ เบื้องหน้าเป็นประตูวังที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ประทับของนางวังหลังอันโอ่อ่าตระการตา ที่ยามนี้กลับเงียบงันเยียบเย็นดุจสุสาน“สิบห้าปี…”เสียงของนางแผ่วเบา หากแฝงไว้ด้วยแรงสะท้อนจากก้นบึ้งของจิตใจ “นานพอจะทำให้ผู้คนลืม… แต่มิได้ลบเลือนทุกหยาดหยดของความจริง”เงาอดีตแล่นวาบผ่านดวงตา…เปลวเทียนสั่นไหวกลางลม พิธีถอดยศอันน่าอัปยศเสียงร้องไห้ของนางในที่จงรักภักดีถูกโบยตีอย่างไร้เมตตา โอรสน้อยที่ถูกพรากไปจากอกต่อหน้าต่อตาและ… สีหน้าของฮ่องเต้ผู้ที่สำควรจะต้องปกป้องนางยิ่งกว่าผู้ใดกลับสับสน ระคนหวาดกลัว แต่ไม่แม้แต่ยื่นมือช่วยนางที่เป็นภรรยา เจิ้งซูเฟยอดีตฮองเฮาแห่งต้าหรง เคยสูงศักดิ์เทียบฟ้า กลับต้องจบลงที่การถูกใส่ร้ายว่าปองพระชนม์ฮ่องเต้ และถูกปลดกลางท้องพระโรงอย่างไร้ปรานี“หากฟ้าไม่เมตตา ข้าจะชิงเมตตานั้นกลับมาเอง”เสียงเย็นชาดังขึ้นท่ามกลางเสียงฝนสิบห้าปีผ่านไป นางไม่ใช่สตรีผู้เปราะบางที่ยอมยืนอยู่ใต้กระบี่ของโชคชะตาอีกต่อไปแล้วนางจะกลับไ

บทที่ 2 มารดาห้องทรงพระอักษรเงียบสงัด ราวกับแม้เสียงลมหายใจก็เป็นสิ่งต้องห้ามชายหนุ่มในชุดมังกรสีดำทองนั่งหลังตรงบนบัลลังก์ประจำราชสำนัก ดวงเนตรเรียบนิ่งของเขาแน่วนิ่งมองประตูไม้จันทน์บานใหญ่เบื้องหน้า“เปิด”เสียงรับสั่งเพียงหนึ่งคำ ประตูบานนั้นจึงเปิดออกอย่างช้า ๆ เผยร่างของสตรีในชุดผ้าหยาบผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ตรงธรณีเขามองนาง… นิ่งนานไม่มีถ้อยคำ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีแม้แววไหวใด ๆ บนใบหน้าเจิ้งซูเฟยก้าวเข้าสู่ห้องทรงอักษร ช้าและสง่า แม้จะไร้เครื่องทรงหรูหรานางมองเขา… ด้วยดวงตาเปี่ยมด้วยบางสิ่งที่ยากจะอธิบาย“เจ้าสูงขึ้นมาก” เสียงของนางแผ่วเบา “…คล้ายบิดาเจ้ายิ่งนัก เมื่ออยู่ในวัยเดียวกัน”ฮ่องเต้ไม่ตอบ ไม่แม้แต่ขยับเปลือกตาเขายังจำถ้อยคำนั้นได้ จำกลิ่นหอมจากอกอุ่น ๆ ที่เคยซบในวัยเยาว์ แต่วันนี้ เขาไม่อาจแสดงความอ่อนแอได้“ท่านมาด้วยฐานะใด” พระองค์ถามเสียงเรียบ“ฐานะมารดาของเจ้า” นางตอบทันทีพระองค์หัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างไม่อาจกลั้น“มารดา มารดาที่ทิ้งโอรสไว้ในวังกับคำใส่ร้ายว่าปองพระชนม์ฮ่องเต้”“ข้าถูกใส่ร้าย” เสียงของนางยังคงมั่นคง ไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย “แต่เจ้าคงรู้ดีอยู่แล้ว… มิ

บทที่ 4 เลือดในกาย กับมือที่หล่อหลอมบัลลังก์ตำหนักไท่ฮวาเงียบงันยามค่ำ แสงโคมสลัวทอดเงาเรียวบางของไท่หวงไท่โฮว่บนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบนางสวมชุดผ้าแพรบางเบา ลวดลายหงส์ทองราวกับยังไม่ยอมปล่อยจากบัลลังก์แม้ยามพักผ่อนดวงพักตร์ยังคงสงบนิ่ง ทว่าดวงเนตรนั้นเปี่ยมด้วยแผนการ เสียงฝีเท้าของขันทีหน้าตำหนักดังขึ้น ก่อนเสียงประกาศจะตามมาอย่างนุ่มนวล“ฝ่าบาทเสด็จเพคะ”ฮ่องเต้หนุ่มก้าวเข้าสู่ตำหนักไท่หวงไท่โฮว่ ดวงพักตร์เรียบนิ่งตามแบบกษัตริย์หนุ่มผู้รู้จักควบคุมอารมณ์ แต่ในดวงตานั้น…ยังคงวูบไหว“หลานมาเยี่ยมย่าเสียที”เสียงไท่หวงไท่โฮว่นุ่มนัก ไม่ต่างจากเมื่อครั้งหลานยังเล็ก“เจ้าคงวุ่นมาก…เรื่องเจิ้งซูเฟยกลับมา”เขาไม่ตอบ เพียงยกชาขึ้นจิบเงียบ ๆ“นางคือผู้ให้กำเนิดเจ้า…เรื่องนั้นข้าปฏิเสธมิได้” ไท่หวงไท่โฮว่เอ่ยเสียงเรียบ “แต่เลือดเพียงอย่างเดียว…มิอาจสร้างจักรพรรดิขึ้นมาไม่ได้”คำพูดนั้นแทงลึกฮ่องเต้กะพริบตาช้า ๆ วางถ้วยชาลง“เจ้าจำได้หรือไม่…ใครจับมือเจ้าฝึกอักษรจนเส้นเลือดปูด ใครนั่งฟังเจ้าร่ำไห้เมื่อฝันร้ายยามค่ำ ใครกางร่มให้เจ้าในพิธีอภิเษกครั้งแรกตอนฝนตก ใครที่ยืนเคียงข้างเจ้าในวันที่ฮ่อ

บทที่ 6 น้ำตาแม่ไท่หวงไท่โฮว่นั่งนิ่งงัน ท่ามกลางแสงตะวันเช้าสีอ่อนที่ลอดผ่านบานหน้าต่าง ซึ่งเปิดออกเพียงเล็กน้อยเพื่อรับลมอ่อน ๆ กลิ่นดอกเหมยแผ่วปลายลม แต่กลับไม่อาจกลบกลิ่นความตึงเครียดที่ลอยคลุ้งอยู่ในตำหนักได้เสียงฝีเท้าขันทีค่อย ๆ ก้าวเข้ามา ก่อนจะหมอบลงกับพื้น หยุดอยู่ในระยะที่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตาลมเช้านั้นพัดพาเอาข่าวลือเข้ามาในวังหลังเร็วยิ่งกว่าใบบัญชาใด ๆ“ไท่หวงไท่โฮว่เกรงกลัวอดีตซูเฟย จึงลอบปลงพระชนม์…”“เจิ้งซูเฟยเกือบสิ้นใจ แต่ฮ่องเต้มาถึงทันเวลา…”“หรือแท้จริง ฮ่องเต้เล็งเห็นว่ามารดาผู้ให้กำเนิดควรมีที่ในราชสำนัก…” แผนการของใครบางคนที่นางนึกสงสัย เป็นแผนการของหลานรักของตนนี่เองไท่หวงไท่โฮว่เพียงหลับพระเนตร แย้มพระโอษฐ์น้อย ๆ คล้ายหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะนั้นบางเบา แต่กลับทำให้ขันทีรู้สึกเหมือนมีคมมีดบางเฉือนผ่านต้นคอ“พวกเขาคิดว่าข้าเป็นใครกัน… แม่เลี้ยงที่ทำเพื่อบัลลังก์มาตลอดงั้นหรือ” พระสุรเสียงเย็นเรียบแต่แฝงรอยเย้ยหยันขันทีคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าไม่กล้าส่งเสียงตอบ เพียงก้มศีรษะต่ำจนหน้าผากเกือบติดพื้น เพราะในวังนี้ไม่มีผู้ใดกล้าคิดว่านางคือ มารดาผู้ใ

บทที่ 8 กล่องไม้กลิ่นความหลังกลางวันแสงแดดสาดทอลงบนลานหินหน้าตำหนักเฉินหลงขันทีผู้หนึ่งก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน พร้อมกล่องไม้เล็ก ๆ ที่ปิดผนึกไว้แน่นหนากล่าวเพียงสั้น ๆ ก่อนก้มศีรษะลึก“กระหม่อมพบกล่องนี้ในห้องเก็บของด้านหลังวังตะวันออก เป็นคำสั่งให้ทำลายของตกค้างตั้งแต่รัชกาลก่อนพ่ะย่ะค่ะ…แต่กระหม่อมเห็นตราประทับ ‘ซู’ ที่มุมฝากล่อง จึงไม่กล้าทำลายโดยพลการ”สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ไม่เปลี่ยน ทรงรับกล่องมาด้วยมือแต่เมื่อเปิดฝากล่อง…กลิ่นจันทน์จาง ๆ ก็ลอยออกมา พร้อมกับ ผ้าผืนเล็กปักลายมังกร สีหม่นที่เก่าจนแทบขาดข้างใต้คือ จี้หยกเขียวรูปเมฆหมุน และ จดหมายฉบับหนึ่งที่ซีดกรอบไปตามกาลเวลา พระหัตถ์ที่พลิกดูจี้หยกนั้น…สั่นเล็กน้อยทรงจำในวัยเยาว์คล้ายถูกปลุกขึ้นอย่างรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัวเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ของสตรีผู้หนึ่ง“องค์ชายอย่าซนนัก เดี๋ยวจี้ห้อยนี้จะหลุดเอานะเพคะ”เสียงนั้นอ่อนโยน อบอุ่น…และหายไปจากชีวิตพระองค์นานนัก“จี้เส้นนี้…”พระสุรเสียงเอ่ยเบา ราวไม่มั่นใจว่าตนเพ้อฝันไปหรือไม่ พระเนตรทอดมองผ้าปักลายมังกรมุมหนึ่งยังมีรอยเลือดจาง ๆ ที่ซักไม่ออกติดอยู่“ของทั้งหมดนี้…เป็นของใคร”