บทที่ 1

ภายในตำหนักอันงดงามและเงียบสงัด แม้สาวใช้และผู้รับใช้จะมีให้เห็นทั่วไป แต่พวกเขาล้วนผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี การเคลื่อนไหวดั่งสายลม ไม่กล้าส่งเสียงแม้เพียงเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะสำนักเซียนยอดเมฆามีกฎระเบียบเคร่งครัด แต่เป็นเพราะพวกเขาล้วนกลัวว่าเสียงที่เปล่งออกมาจะรบกวนท่านประมุขผู้ไม่ชอบฟังเสียงใด ๆ

เยว่เจี้ยนเวยกำลังเอนกายอยู่บนเตียงนุ่มที่ถักทอจากเส้นไหมสวรรค์ประดับไข่มุกน้ำแข็ง มีสาวใช้สองคนคุกเข่าอยู่ทั้งซ้ายและขวา คนหนึ่งถือถาดหยกเย็นเฉียบ บนนั้นวางองุ่นสีฟ้าใสหลายลูก อีกคนหนึ่งใช้มือเรียวงามปอกองุ่นแล้วป้อนใส่ปากเยว่เจี้ยนเวยด้วยตนเอง

ทั่วทั้งทวีปเซียนจื่อเจ๋อต่างรู้กันดีว่า ท่านประมุขเยว่เจี้ยนเวยแห่งสำนักเซียนยอดเมฆา เป็นบุคคลอันดับหนึ่งในเรื่องเจ้าชู้และขี้เกียจที่สุดในโลก

รอบกายเขามีสาวใช้มากมาย แต่ละคนล้วนเป็นสาวงาม เขามักใจดีกับสาวงามเป็นพิเศษเสมอ

สำนักเซียนยอดเมฆาเงียบสงัดไร้เสียงใด บางครั้งมีเสียงนกร้องจิ๊บ ๆ เสียงลมพัดใบไผ่ กลับยิ่งทำให้รู้สึกถึงความเงียบงันมากขึ้น

ยามนี้ ผู้รับใช้คนหนึ่งรีบร้อนเข้ามา ก่อนอื่นเขาส่งสายตาให้ผู้รับใช้ที่ประตูตำหนัก เพื่อยืนยันว่าท่านประมุขไม่ได้กำลังพักผ่อนและยังอารมณ์ดีอยู่ จากนั้นจึงแจ้งเรื่องและเดินเข้ามาโดยไร้ซุ้มเสียง

เยว่เจี้ยนเวยเงยหน้าขึ้นมองผู้รับใช้คนนั้นแวบหนึ่ง เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเศร้า จึงกล่าวว่า “อย่าบอกนะว่า โม่อวิ๋นเจ๋อเจ้าหนูนั่นยังไม่ไปอีก”

ผู้รับใช้ค้อมตัวกล่าว “ท่านประมุขช่างหยั่งรู้ เขายังคงรออยู่ที่นั่นจริง ๆ ขอรับ ทั้งบอกอีกว่าหากท่านประมุขไม่ออกไปพบเขา เขาก็จะไม่ไปไหน”

เยว่เจี้ยนเวยหัวเราะในลำคอ หยิบองุ่นลูกหนึ่งขึ้นมาแล้วป้อนเข้าปากสาวใช้ที่ป้อนองุ่นให้เขา ก่อนเลิกคิ้วมองสาวใช้คนนั้นที่หัวเราะคิกคัก แล้วกล่าวว่า “พี่ชายเขาทอดทิ้งข้าไป จนถึงตอนนี้ก็หนึ่งพันปีแล้ว การที่ข้าให้เขารออยู่หน้าประตูหนึ่งพันวัน ไม่นับว่าเกินไปใช่หรือไม่?”

ผู้รับใช้สะดุ้งอยู่ในใจ เรื่องราวซุบซิบในอดีตของท่านประมุขไม่ใช่เรื่องน่าฟังอันใด ด้วยไม่รู้ว่าวันไหนท่านประมุขจะนึกได้ว่ามีคนรู้เรื่องในอดีตของตน แล้วเกิดความคิดฆ่าปิดปากเอาชีวิตเขาขึ้นมา

ผู้รับใช้รีบกล่าวว่า “ท่านประมุขใจกว้าง แน่นอนว่าไม่เกินไปขอรับ โม่อวิ๋นเจ๋อมาขอพบท่านประมุข แม้จะต้องรอถึงหนึ่งพันปี ก็นับเป็นวาสนาของเขาแล้ว”

ในส่วนของ “พี่ชาย” ที่ทอดทิ้งท่านเจ้าสำนักเขาไปเมื่อหนึ่งพันปีก่อนนั้น ผู้รับใช้ไม่กล้าพูดถึงแม้แต่น้อย เขาเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แต่ก็เคยได้ยินมาว่า เยว่เจี้ยนเวยเคยถูกบุรุษคนหนึ่งทอดทิ้ง จนถึงตอนนี้ ข้างนอกยังมีคนเอาเรื่องนี้มาล้อเลียนเยว่เจี้ยนเวยอยู่เสมอ

เยว่เจี้ยนเวยลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ กล่าวว่า “พอแล้ว ให้เขาเข้ามาเถอะ หลังเขาพบเจอข้าแล้ว จะได้ให้เขารีบไปให้พ้น อย่ามาทำตัวเป็นเทพเฝ้าประตูที่หน้าสำนักข้าทั้งวันทั้งคืนเพราะไม่มีอะไรทำ มันน่ารำคาญนัก”

ผู้รับใช้รีบถอยออกไป เชิญชายหนุ่มที่ยังคงยืนหยัดอย่างแข็งแกร่งบนก้อนหินใหญ่นอกประตูสำนักเซียนยอดเมฆาท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านตลอดหนึ่งพันวันหนึ่งพันคืนให้เข้ามา

ก่อนเข้าไป โม่อวิ๋นเจ๋อถามว่า “เยว่เจี้ยนเวยเป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อได้ยินชายหนุ่มเรียกชื่อท่านเจ้าสำนักโดยตรง ผู้รับใช้ก็จ้องมองด้วยสายตาเกรี้ยวกราด คิดในใจว่าเจ้าหนูนี่ช่างกล้าดีนัก

ผู้รับใช้ไม่ตอบ โม่อวิ๋นเจ๋อสำรวจเทพธิดาและดอกไม้ผีเสื้อมากมายรอบตัว พูดพึมพำว่า “ดูเหมือนว่า คงอยู่อย่างสุขสบายไม่น้อย ตำหนักนี้มีแต่ดอกไม้ประหลาดพืชวิเศษ สัตว์อสูรและนกวิเศษ ดีกว่าสมัยก่อนที่ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย ใช้ชีวิตไม่มีวันสงบสุข”

ผู้รับใช้นิ่งเงียบ ทำเป็นไม่ได้ยิน ออกเดินนำทางไปอย่างเงียบงัน

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในสำนักแห่งนี้ แม้แต่คำกระซิบก็ไม่อาจหลุดรอดหูของเยว่เจี้ยนเวยไปได้ ไม่มีใครรู้ว่าพลังของเยว่เจี้ยนเวยในปัจจุบันสูงส่งเพียงใด มันยังคงเป็นปริศนาอยู่เสมอ

“แค่เงียบเกินไปหน่อย” โม่อวิ๋นเจ๋อพึมพำเบา ๆ ก่อนก้าวเข้าประตูตำหนักด้านใน “เมื่อก่อนเขาชอบความคึกคักที่สุด สถานที่เงียบสงัดเช่นนี้ เขาจะทนอยู่ได้หรือ?”

ผู้รับใช้ “...”

เยว่เจี้ยนเวยตะโกนออกมาจากด้านใน “มัวแต่พร่ำอันใดเหลวไหล รีบเข้ามาพูดให้มันรู้เรื่องเสียที”

ดวงตาของโม่อวิ๋นเจ๋อสั่นไหวเล็กน้อย ถอนหายใจเบา ๆ ยกเท้าข้ามธรณีประตู เดินเข้าสู่ตำหนักอันงดงามตระการตา

เยว่เจี้ยนเวยเอนกายอยู่บนขาของหญิงสาวนางหนึ่ง สองเท้าเปื่อยเปล่า สวมเสื้อคลุมยาวสีสดใส เปิดหน้าอกเล็กน้อย ดูสบายใจอย่างที่สุด

เมื่อโม่อวิ๋นเจ๋อพบเห็นเยว่เจี้ยนเวย ดวงตาของเขาก็จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าซึ่งแทบไม่เปลี่ยนแปลงของอีกฝ่าย

“พี่สะใภ้” โม่อวิ๋นเจ๋อร้องเรียก

“พรืด—” เมื่อได้ยินคำเรียกนี้ เยว่เจี้ยนเวยผู้เพิ่งงับองุ่นที่สาวใช้ป้อนใส่ปากก็พ่นองุ่นออกมาทันที และองุ่นเจ้ากรรมนั้นดันไปตกใส่ใบหน้าของโม่อวิ๋นเจ๋อเข้าพอดี

โม่อวิ๋นเจ๋อไม่แสดงอาการใด ๆ หากเป็นแต่ก่อน เขาคงกระโดดพรวดขึ้นมาด่าทอไปแล้ว

แต่ก็ไม่อาจโทษเยว่เจี้ยนเวยได้ ในอดีตแม้เยว่เจี้ยนเวยจะคบหากับพี่ชายของโม่อวิ๋นเจ๋อ แต่โม่อวิ๋นเจ๋อก็ไม่เคยชอบหน้า ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา ไม่เคยเรียกเขาว่าพี่สะใภ้เลยสักครั้ง

เยว่เจี้ยนเวยช้อนตามองผู้มาเยือน กล่าวว่า “หากเจ้ามีความต้องการอันใด เห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ข้าก็อาจไม่ปฏิเสธ ขอเพียงเจ้าพูดออกมาตามตรงก็พอ คำเรียกเพื่อประจบประแจงเช่นนี้ ข้ารับไม่ไหว อย่ามาทำให้ข้ารู้สึกอึดอัดใจ”

ดวงตาที่เจิดจ้าดั่งดวงดาวฤดูหนาวของโม่อวิ๋นเจ๋อพลันหม่นหมอง เขาก้มหน้าลงก่อน แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองตรงไปยังท่านประมุขผู้สูงส่ง กล่าวว่า “ตลอดหลายปีมานี้ ท่านไม่เคยสนใจพี่ใหญ่ของข้าเลยหรือ?”

เยว่เจี้ยนเวยคลี่ยิ้มบนใบหน้า แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูจอมปลอม เขาหยิบองุ่นอีกลูกขึ้นมาป้อนให้สาวงามด้านหลัง แล้วกล่าวอย่างเรื่อยเฉื่อยว่า “อวิ๋นเจ๋อน้อย เจ้าคงไม่ได้ความจำเสื่อมหรอกกระมัง?”

โม่อวิ๋นเจ๋อไม่ตอบ เพียงแต่จ้องมองเขาด้วยแววตามุ่งมั่น

เยว่เจี้ยนเวยหุบยิ้ม กล่าวเสียงเรียบว่า “เมื่อเจ้าลืมไปแล้ว ข้าก็จะบอกให้ฟัง หนึ่งพันปีก่อนโม่ชางหลานแต่งงานกับประมุขสำนักโอสถตานซินหยาง ได้สมุนไพรวิเศษแปดชนิด ปรุงยาถอนพิษหมื่นกระดูกได้สำเร็จ เขาย่อมมีภรรยางามอยู่ในอ้อมกอด มีทั้งโลกหล้าอยู่ในสายตา ใช้ชีวิตสุขสบาย ข้ามีอะไรต้องเป็นห่วงเขาด้วย คำพูดของเจ้านี่ ช่างน่าขบขันที่สุด!”

โม่อวิ๋นเจ๋อเจ้าเด็กคนนี้ แม้ว่าตอนนี้อายุจะไม่น้อยแล้ว ก็ยังคงเป็นคนอารมณ์รุนแรง เมื่อได้ฟังคำพูดของเยว่เจี้ยนเวย ก็ถึงกับมีขอบตาแดงก่ำทันที

เยว่เจี้ยนเวยกลับรู้สึกแปลกใจ กล่าวว่า “เจ้าน้อยใจอะไร? คนที่ควรเจ็บปวด น่าจะเป็นข้าต่างหากไม่ใช่หรือ?”

โม่อวิ๋นเจ๋อสะอื้นเบา ๆ พลางกลั้นความเจ็บปวดไว้ กำหมัดแน่น กล่าวเสียงสะอื้น “ท่านไม่ได้สนใจเขาเลย ท่านไม่เคยถามถึงเรื่องของเขาตลอดหนึ่งพันปี ท่านไม่รู้เลย พี่ใหญ่ของข้า... พี่ใหญ่ของข้าเขาจากไปแล้วในปีที่สามที่ท่านปิดด่าน… เขาจากไปแล้ว เขาจากไปแล้ว ท่านเข้าใจหรือไม่?”

“...”

เยว่เจี้ยนเวยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ สมองของเขาแทบว่างเปล่า

โม่ชางหลานจากไปแล้ว?

จากไปแล้วหมายความว่าอะไร?

ออกจากทวีปเซียนจื่อเจ๋อไปแล้วหรือ?

หรือว่าเขาพบโชควาสนาครั้งใหญ่ บรรลุธรรมและล่องลอยไปยังโลกที่ยิ่งใหญ่กว่านี้แล้ว?

แต่ว่าตลอดหลายปีมานี้ เหตุใดเขาถึงไม่เคยได้ยินว่ามีผู้ใดบรรลุภพภูมิเลยเล่า?

แล้วเจ้าร้องไห้เหตุใด โม่อวิ๋นเจ๋อ เจ้าอายุพันกว่าปีแล้ว เจ้าร้องไห้ทำบ้าอะไร!

เยว่เจี้ยนเวยเคยคิดว่าหัวใจของตนได้จมดิ่งลงสู่ก้นบึงไร้ความรู้สึก แต่เพียงคำพูดไม่กี่คำของโม่อวิ๋นเจ๋อกลับกวนให้ทะเลสาบในใจเขาปั่นป่วนไปทั้งผืน

เยว่เจี้ยนเวยได้ยินตัวเองพูดว่า “ข้ารู้ว่าเขาเป็นคนมีฝีมือ เพียงแค่พันปี ก็สามารถบรรลุภพภูมิได้แล้วสินะ”

โม่อวิ๋นเจ๋อกล่าว “เขาไม่ได้บรรลุภพภูมิ แต่เขาตายแล้ว ตายไปเมื่อพันปีก่อน”

“...”

“หลังท่านประมุขแยกจากพี่ใหญ่ของข้า ก็ปิดด่านหลายร้อยปี ไม่สนใจความเป็นไปของโลกภายนอก กระทั่งไม่ยอมให้คนรอบข้างพูดถึงพี่ใหญ่ของข้า ท่านจึงไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ของข้าไม่ได้แต่งงานกับเจ้าสำนักโอสถตานซินหยาง เพียงสามปีต่อมาก็เสียชีวิตด้วยแกนพลังอสูรแตกกระจาย เส้นเอ็นขาดสะบั้น พิษแล่นเข้าสู่หัวใจ หลังออกจากการปิดด่าน ท่านประมุขก็ประพฤติตนเจ้าชู้เช่นนี้ มีสาวงามห้อมล้อมรอบกาย สำราญรื่นเริง จึงยิ่งไม่นึกถึงพี่ใหญ่ของข้าแม้แต่น้อย”

สมองของเยว่เจี้ยนเวยคล้ายมีเสียงหึ่ง ๆ ดังขึ้น

โลหิตทั่วร่างเขาราวกับถูกกระแสความเย็นซึ่งไม่รู้ที่มาแช่แข็งไว้ ร่างอ่อนนุ่มด้านหลังพลันไม่ต่างจากแผ่นเหล็กแข็งกระด้าง

โม่ชางหลานตายแล้ว?

เขาตายได้อย่างไร?

วิชาการปรุงยาของตานซินหยางเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า สมุนไพรวิเศษแปดอย่างก็รวบรวมครบแล้ว อย่างไรก็ต้องถอนพิษและรักษาร่างกายเขาได้แน่ แล้วเขาจะตายได้อย่างไร?

เยว่เจี้ยนเวยเกิดความสับสนยิ่งนัก รู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างน่าขบขันที่สุด หากอีกไม่นานโม่ชางหลานก็ต้องตาย แล้วเหตุใดตอนนั้นเขาถึงได้ทำตัวใจกว้างยอมทนเจ็บปวดยกโม่ชางหลานให้ผู้อื่นด้วยเล่า?

เยว่เจี้ยนเวยหัวเราะพรวดออกมา พูดด้วยน้ำเสียงยียวนว่า “ตายแล้ว? นั่นช่างน่าเสียดายจริง ไม่ว่าอย่างไร ใบหน้าซึ่งงดงามที่สุดในใต้หล้าของโม่ชางหลานก็ถูกใจข้านัก แม้เขาจะเป็นคนพิการ แต่รสชาติของเรือนร่างเขา—ให้ตายเถอะ ไม่ปิดบังเจ้าแล้วกัน ผ่านไปพันปีคิดดูอีกที ข้ายังคงจดจำได้ไม่เสื่อมคลาย... ฮ่า ๆ หลายปีมานี้ ข้าลิ้มลองสาวงามมาไม่น้อย แต่ก็ไม่มีผู้ใดทำให้เคลิบเคลิ้มได้มากกว่าเขาสักคน”

โม่อวิ๋นเจ๋อเช็ดหางตา เงยหน้ามองเยว่เจี้ยนเวยที่อยู่บนเตียงนุ่ม จิตใจพลันสงบลง “ท่านประมุขพูดเช่นนี้ หากพี่ใหญ่ข้าที่อยู่ใต้ดินรู้เข้าคงดีใจ อย่างน้อยไม่ว่าจะรักหรือชัง ท่านประมุขก็ยังคิดถึงเขาอยู่”

ทันใดนั้น ใบหน้าของเยว่เจี้ยนเวยก็เย็นชาลง เขาหน้าตาหล่อเหลา แม้ไม่ยิ้มก็ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับสัมผัสสายลมในวสันตฤดู แต่เมื่อเขาเคร่งขรึมก็ไม่ต่างจากน้ำค้างแข็งหมื่นลี้ ทำให้ผู้คนหนาวสั่นแม้ไม่ได้สัมผัสความหนาวเย็นก็ตาม

“คำพูดของเจ้าช่างน่าสนใจ พูดเหมือนว่าเขายังมีใจให้ข้าอยู่ เจ้าอย่าลืมนะ เขาเพื่อที่จะมีชีวิตรอดจึงทิ้งข้าเสมือนทิ้งรองเท้าเก่า ไม่สนใจความรักลึกซึ้งที่ข้ามีให้เขา เขาโยนข้าทิ้งเหมือนเศษผ้าเก่าขาด ทำให้ข้าถูกผู้คนหัวเราะเยาะไปทั่ว!”

“ข้าจะบอกความจริงให้ฟัง สมุนไพรวิเศษแปดชนิดที่เขาต้องการเพื่อถอนพิษ ข้าเองก็มี นักปรุงยาที่สามารถปรุงยาแก้พิษได้ ข้าก็หาได้เช่นกัน แต่เขาต้องการความร่ำรวยและเกียรติยศจึงทิ้งข้าไปหาตานซินหยาง!”

“เขาตายแล้ว นี่คือชะตากรรม ถือเป็นกรรมตามสนอง!”

ระหว่างที่เยว่เจี้ยนเวยพูดไป ระดับเสียงก็ค่อย ๆ ดังและสูงขึ้น แม้แต่ขอบตาก็มีสีแดงดุร้าย เขาเดินเท้าเปล่าบนพื้นหยกขาว ลงมายืนตรงหน้าโม่อวิ๋นเจ๋อ จ้องมองด้วยแววตาดุดันพร้อมกล่าวว่า “ตอนนี้เขาตายแล้ว ไม่ทราบเกี่ยวอะไรกับข้า? เขาไม่ได้แต่งงานกับตานซินหยาง เกี่ยวอะไรกับข้าหรือ? เจ้าอย่าบอกนะว่า สุดท้ายเขาสำนึกเสียใจ แต่เสียใจแล้วจะมีประโยชน์อะไรกัน?”

“เขาไม่เคยเสียใจจนกระทั่งวันตาย” ในที่สุด โม่อวิ๋นเจ๋อก็กลั้นสะอื้นไม่อยู่ ใบหน้าหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

เส้นเลือดที่คอเขาปูดโปน จ้องเยว่เจี้ยนเวยเขม็ง คำรามว่า “ท่านคิดว่า พี่ใหญ่ข้าทำเพื่อสมุนไพรแปดชนิดและเพื่อความมั่งคั่งรุ่งเรืองในอนาคตงั้นหรือ? พี่ใหญ่ข้าในใจท่านเป็นคนเช่นนั้นหรือ?”

“...”

“ผิดแล้ว ผิดมาตั้งแต่ต้น! ท่านไม่รู้ ทุกคนไม่รู้ ยาถอนพิษนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบ ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย ไม่ใช่แปดชนิด แต่มีอยู่สิบชนิดต่างหาก!”

เยว่เจี้ยนเวยชะงักกึก

สิบชนิด?

เยว่เจี้ยนเวยกำแขนเสื้อแน่นโดยไม่รู้ตัว

โม่อวิ๋นเจ๋อร้องไห้จนหายใจไม่ทัน ตะโกนใส่เยว่เจี้ยนเวยด้วยเสียงแหบพร่า “สมุนไพรชนิดที่เก้าคือเขากิเลน สมุนไพรชนิดที่สิบคือแกนพลังอสูรของกิเลน และในบรรดากิเลนทั้งหมด แกนพลังอสูรกิเลนตัวเมียมีพลังหยางมากเกินไป มีเพียงแกนพลังอสูรของกิเลนตัวผู้ที่มีความสมดุลของหยินหยางเท่านั้นถึงใช้ปรุงยาได้... ในโลกนี้ มีกิเลนตัวผู้ตรงตามคุณสมบัติเพียงตนเดียวคือท่าน พี่ใหญ่ของข้า ฮือ ๆ... พี่ใหญ่ของข้าจะทนเห็นท่านทุกข์ทนทรมานได้อย่างไร เขาจะยอมให้ท่านตายเพื่อเขาได้อย่างไร?”

“...”