บทที่ 9

แต่ถึงแม้เยว่สือจะบ่นอยู่ในใจ ทว่าเขาก็ยังกระทุ้งก้นอาชาหนุ่มสีเขียว เจ้าอาชาส่งเสียงร้องออกมา รู้สึกแสบร้อนราวกับถูกทะลวงเข้าจุดสำคัญ ขาทั้งสี่ข้างไม่ต่างจากเหาะเหินเดินอากาศอยู่บนปุยเมฆ พรวดเดียวก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด

เยว่เจี้ยนเวยเกือบจะถูกเหวี่ยงตกลงไป

เจ้าอาชาหนุ่มสีเขียวตัวนี้สมกับเป็นราชาแห่งอาชา แม้อยู่ท่ามกลางพื้นหิมะหนาก็ยังเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่นานก็แซงหน้าหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งที่กำลังวิ่งวุ่นด้วยความบ้าคลั่ง

เยว่สือรวบรวมลมปราณไว้ที่จุดตันเถียน กล่าวว่า “พอถึงเชิงกำแพง ข้าจะพานายน้อยเหินขึ้นไปตามกำแพง เจ้าอาชาตัวนี้คงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว”

เยว่เจี้ยนเวยตอบรับเบา ๆ พลันสังเกตเห็นคันธนูที่กระจัดกระจายอยู่ในกองเลือดด้วยความตาไว

เยว่เจี้ยนเวยคิดอะไรบางอย่างในใจ แส้เส้นหนึ่งที่เดิมพันอยู่รอบข้อมือเขาก็ปรากฏขึ้นในมือ “ควับ” เสียงแส้ดังขึ้นในอากาศ พุ่งเข้าไปม้วนรัดคันธนูยาวที่ตกอยู่บนพื้นคล้ายงูวิเศษ แล้วธนูก็ลอยหวือมาอยู่ในมือเขา

เยว่สือเห็นเช่นนั้นก็เกือบจะกระอักเลือด กล่าวว่า “ท่านกินยานั่นอีกแล้ว!”

เยว่เจี้ยนเวยหัวเราะฮ่า ๆ เคลื่อนไหวรวดเร็วดังกระต่ายป่า ร่างลอยขึ้นเฉกเช่นนกกระเรียนวิเศษจากหลังอาชา เขาใช้เท้าข้างเดียวเหยียบบนหัวอาชา จับจ้องหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งที่ค้นพบการมีอยู่ของเขาแล้วด้วยแววตาดุดัน มันกำลังก้มตัวโบกกระบี่น้ำแข็ง เตรียมจะโจมตีเขาให้ตาย เยว่เจี้ยนเวยพลันน้าวสายธนู ท่วงท่างดงามดุจสายรุ้ง

“คนผู้นั้นจะทำอะไรน่ะ?” ผู้อาวุโสจื่อชวนย่อมมองเห็นชัดเจน ในใจพลันตกตะลึง

“หยุดก่อน” โม่ชางหลานขมวดคิ้วเล็กน้อย ปล่อยผีเสื้อสีนิลให้ไปรวมตัวอยู่รอบกายเยว่เจี้ยนเวยเพิ่มขึ้น

ลูกธนูลมน้ำแข็งสีน้ำเงินที่หมุนวนทำให้สายธนูขึงตึง แม้เยว่เจี้ยนเวยจะยืนด้วยขาข้างเดียว เจ้าอาชาใต้เท้าก็ยังคงวิ่งด้วยความเร็วปานสายฟ้า แต่เขากลับยืนได้อย่างมั่นคงราวกำลังยืนอยู่บนแท่นหิน ผ้าคลุมศีรษะถูกสายลมพัดเปิด เสื้อคลุมพลิ้วไหวตามลม ผมยาวสีดำสนิทปลิวไสวในสายลมอย่างบ้าคลั่ง

กระบี่น้ำแข็งของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งที่แฝงไปด้วยความหนาวเย็นไร้ขีดจำกัดฟันลงมาจากด้านบน ปีศาจน้ำแข็งตัวเล็ก ๆ รอบข้างกลับได้รับบาดเจ็บจากไอเย็นนี้ แต่ละตนถูกฟันตัวขาดหลายท่อน เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นไม่ขาดสาย

อาชาหนุ่มสีเขียวใต้เท้าเริ่มร้องโหยหวน เยว่เจี้ยนเวยพลันปล่อยสายธนู ได้ยินเพียงเสียง “ฟิ้ว” แหวกอากาศดังขึ้นราวกับทะลุทั่วทั้งทะเลทรายแดนเหนือ พุ่งทะลวงกระบี่น้ำแข็งที่ใหญ่กว่ากันนับหมื่นเท่าพร้อมปลดปล่อยเปลวไฟสีฟ้าหมุนวน ก่อนพุ่งตรงเข้าไปในศีรษะของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งผ่านทางลำคอ

หลังจากนั้น เสียงระเบิด “ตู้ม” ก็ดังขึ้น ศีรษะครึ่งซีกของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งถูกระเบิดกระจายออกไป

“เฮือก—”

ไม่ทราบว่าผู้ใดบนกำแพงเมืองสูดลมหายใจเฮือกด้วยความตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังตะลึงลานกับพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวของเยว่เจี้ยนเวย

วรยุทธ์ระดับนี้ เกรงว่ามีเพียงท่านเจ้าเมืองเท่านั้นที่เทียบได้ แต่เด็กหนุ่มคนนั้นดูเหมือนเป็นเพียงเด็กอายุสิบกว่าปีเท่านั้น!

เยว่เจี้ยนเวยเห็นว่าหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งเพียงโซเซคุกเข่าลงบนพื้น แต่ยังดิ้นรนพยายามจะลุกขึ้นมาต่อสู้จนตัวตาย เขาไม่อยากใช้โอสถรวมวิญญาณเพลิงมรกตอันมีค่าอีก จึงฉวยโอกาสชักแส้ออกมา กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ สะบัดแส้ออกไปม้วนพันรอบศีรษะของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งโดยตรง แล้วกระชากครึ่งศีรษะที่เหลืออยู่ออกมาทันที

“...” บรรดาทหารบนยอดกำแพงเมืองต่างอ้าปากค้างตกตะลึงราวกับถูกบีบคอ

เสียง “ตึง” ดังหนึ่งครั้ง หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งล้มคว่ำลงบนพื้นดินตายสนิท ปีศาจน้ำแข็งที่เหลือก็ไม่ได้โง่เขลาทั้งหมด เมื่อเห็นว่าหัวหน้าตายแล้ว ต่างพร้อมใจกันวิ่งหนีอุตลุดด้วยความเร็วที่ไม่ทราบว่าเร็วกว่าตอนโจมตีกี่เท่า

เยว่เจี้ยนเวยสะบัดสายแส้ในอากาศด้วยความภาคภูมิใจ แล้วกระโดดกลับลงไปนั่งบนหลังเจ้าอาชาหนุ่มสีเขียวตัวเดิม

เยว่สือกำลังจะอ้าปากชมเชย เสื้อคลุมบนตัวเขาก็พลันถูกเยว่เจี้ยนเวยซึ่งตัวสั่นงันงกดึงออกไปคลุมตนเอง