บทที่1 เจรจา

แคว้นหลี่ ณ ชายแดนใต้

ร่างสูงในชุดเกราะสีเงินยวง กำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับรองแม่ทัพแคว้นเหลียว หลังจากที่หลายวันก่อน สองแคว้นยกทัพเข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด จนเมื่อแม่ทัพเหลียวได้รับบาดเจ็บสาหัส

แคว้นเหลียวจึงได้ถอยทัพกลับยังฐานที่ตั้งค่าย ทว่าผ่านไปได้เพียงสองวัน ก็มีสาสน์ขอเสนอการเจรจาเกิดขึ้น นี่เป็นเหตุให้เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้ จากสายตาที่เขาประเมินแล้ว อีกฝ่ายหาได้เต็มใจ ที่การเจรจากับเขาเท่าใดนัก

“รองแม่ทัพเหลียว ผยองใช่เล่นเลยนะขอรับ ท่านกุนซือ”

ทหารติดตามเอ่ยกับผู้เป็นนาย เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของรองแม่ทัพแคว้นเหลียว

“นกเพิ่งได้บินเองครั้งแรก ย่อมต้องสร้างความน่าเกรงขาม โดยที่เขาไม่รู้เลย ว่ามันไม่เป็นผลต่อคนเช่นข้า”

ลู่เฉินเซียนรู้สึกขบขันอย่างที่พูดจริง เขาเติบโตมาท่ามกลางกองทัพ สกุลลู่ ซึ่งในทุกรุ่นล้วนเป็นนักรบทั้งสิ้น เขาย่อมต้องผ่านศัตรูมานับไม่ถ้วน ส่วนรองแม่ทัพเหลียวคนใหม่ ดูจะยังไม่คุ้นกับกองทัพสกุลลู่เท่าใดนัก

เพราะหากลูกนกเหล่านี้ รู้จักโบยบินในพื้นที่ของตนเอง คงไม่นำชีวิตของทหารและประชาชน มาสังเวยภายใต้คมดาบของสงคราม นับว่าฮ่องเต้เหลียวมองคนไม่ขาด เห็นแก่คำว่าพ่อลูก ย้ายอดีตแม่ทัพเปลี่ยนให้โอรสคนโปรดมาแทนที่ ผลถึงได้ออกมาเลวร้ายเช่นนี้

สงครามที่สงบมานานนับสิบปี ต้องเกิดขึ้นอีกครั้ง เพราะฮ่องเต้หวั่นไหว ไปกับคำยุยงของพระโอรส ที่ประกาศว่าจะยึดครองดินแดนฝั่งทิศใต้ของหลี่ คนที่ใช้ชีวิตโดยมีข้ารับใช้มาตั้งแต่เกิดจนโต มิเคยตรากตรำเช่นทหารที่อุทิศตน เพื่อปกป้องแผ่นดินมานานปี คิดว่าจับดาบเป็นก็จะคว้าชัยได้ เบาปัญญาสิ้นดี และการเจรจาในครั้งนี้ จะเป็นผลหรือไม่ ก็อยู่ที่คนตรงหน้าเขาแล้ว ว่าจะมีไหวพริบดีเพียงใด

“ไยแม่ทัพของเจ้าของเจ้า ไม่มาด้วยตนเองเล่า”

รองแม่ทัพแคว้นเหลียว เอ่ยถามกับชายในชุดเกราะเบื้องหน้า ช่างหยามกันเกินไปแล้ว ที่ส่งเพียงผู้ติดตามชั้นผู้น้อย มาเพื่อเจรจากับเขา

“การเจรจามิได้กำหนดว่าต้องเป็นผู้ใด อีกอย่างเรื่องนี้ ย่อมเป็นหน้าที่ของข้า หาใช่ท่านแม่ทัพไม่”

ลู่เฉินเซียน เดาความคิดของอีกฝ่ายออก แต่เขายังคงสนุกที่จะเห็น อาการพองขนของอีกฝ่ายต่ออีกสักหน่อย จึงมิได้บอกว่าแท้จริงตัวเขาคือใคร หากเป็นอดีตแม่ทัพคนเดิม และเหล่าขุนพลติดตาม ล้วนรู้จักตัวเขาเป็นอย่างดี

“แคว้นหลี่ ส่งเด็กหัดเดินมาเจรจา ช่างน่าขันนัก”

รองแม่ทัพเหลียว ยังคงพูดจาดูหมิ่นชายหนุ่มตรงหน้าต่อ โดยเขาไม่ได้เห็นสีหน้า ของทหารชั้นผู้น้อย ที่อยู่ชายแดนมาหลายปี ว่ามองชายหนุ่มในชุดเกราะสีเงิน ด้วยสายตาเช่นไร

          “หึ ๆ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าเพิ่งหัดเดิน มีสิ่งใดที่จะเสนอ ก็รีบพูดมาเถอะ ข้าไม่ได้มีเวลามายืนมองหน้าขี้ริ้วของเจ้า ทั้งวันหรอกนะ!”

          ลู่เฉินเซียนไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ มีหรือเขาจะมองไม่ออกว่ารองแม่ทัพเหลียว กำลังรู้สึกเช่นไร ภายใต้ใบหน้าและน้ำเสียงอันเยาะหยัน มันซ่อนความหวาดหวั่นเอาไว้ไม่น้อยเลย

          “ไยมิเผยใบหน้าของเจ้าเล่า ข้าจะได้รู้ว่าผู้ที่มาเจรจาคู่ควรหรือไม่”

          รองแม่ทัพแคว้นเหลียว เรียกร้องที่จะเห็นใบหน้าของผู้มาเจรจา หากวันนี้การเจรจาล้มเหลว เขาจะได้รู้ว่าคนตรงหน้า เป็นผู้ใดกันแน่

“ไม่จำเป็นกระมัง! เพราะข้ามาเพื่อฟังข้อเสนอ ได้มาอวดโฉมให้ผู้ใดชื่นชม อ่อ...ส่วนตัวข้าคู่ควรหรือไม่ หาใช่สิ่งที่ต้องสาธยายให้เจ้าฟัง หากยังอยากเจรจาก็รีบพูดมา อย่าโยกโย้ให้เสียเวลา”

รอยยิ้มภายใต้หน้ากากสีเงิน ล้วนเต็มไปด้วยความขบขัน ในสนามรบหรือแม้แต่การพบปะระหว่างแคว้น ไม่เคยมีใครได้เห็นใบหน้าแท้จริงของเขา ยกเว้นคนในค่ายทหารสกุลลู่เท่านั้น เพราะถ้าวันไหนตัวตนของเขา ถูกเปิดเผยนั่นคือมีหนอนในกองทัพ และโทษเดียวที่คนผู้นั้นจะได้รับ คงมีเพียงความตายเท่านั้น

รองแม่ทัพเหลียว ทำได้เพียงข่มกลั้นความไม่พอใจเอาไว้ หากวันนี้เขาไม่สามารถ ทำให้อีกฝ่ายอมรับข้อเสนอได้ เห็นทีเขาคงไม่อาจรักษา แม้แต่ลมหายใจเอาไว้ได้เช่นกัน

          “ข้อเสนอเป็นไปตามในสาสน์นี้”

          รองแม่ทัพยื่นม้วนกระดาษ ให้แก่ทหารติดตาม เพื่อนำไปส่งมอบให้แก่ทูตจากแคว้นหลี่

          ลู่เฉินเซียน เป็นผู้ก้าวออกไปรับมันด้วยตนเอง ชายหนุ่มคลี่ออกอ่านอย่างใจเย็น ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย ข้อเสนอหลายอย่าง นับว่าเห็นแก่ส่วนรวม ยกเว้นว่าองค์ชายแห่งเหลียว ต้องการศีรษะของเขา ไปทดแทนขาที่ถูกตัดไปทั้งสองข้าง

          “หากเจ้าอยากให้ข้าลงนาม ข้าคิดว่าข้อสุดท้าย ควรที่จะเพิ่มเติมสักหน่อย เจ้าเห็นว่าอย่างไร!”

          “ตามที่เจ้าเห็นสมควร”

          รองแม่ทัพเหลียวรู้ดี ว่าข้อสุดท้ายคือสิ่งใด แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่า ถ้าเกิดสงครามขึ้นอีกครั้ง เห็นทีเมืองหน้าด่าน ท่านแม่ทัพของเขาคงไม่อาจรักษาเอาไว้ได้

แล้วอดีตแม่ทัพที่เคยประจำอยู่ชายแดน เป็นคนเยี่ยงไรกันนะ ไยถึงได้ครองความสงบมาได้อย่างยาวนาน อีกทั้งแม่ทัพแคว้นหลี่ ยังให้ความยำเกรงอยู่มาก

ทว่าเมื่อองค์ชายรอง และตัวเขามาบัญชาการแทน ทุกอย่างไยจึงกลับตาลปัดได้ถึงเพียงนี้ เขาเคยคิดมาโดยตลอด ว่าแคว้นหลี่อ่อนแอจึงไม่กล้ากำแหงต่อเหลียว แต่การศึกเมื่อไม่กี่วันก่อน ทำให้เขาไม่อาจคิดเช่นนั้นได้อีกตอไป