CHAPTER 11 มรสุมชีวิต

        เสียงฝีเท้าของดีนี่ดังขึ้นเรื่อยๆ จนหยุดหน้าประตูห้อง ดีนี่สูดลมหายใจแรงเพื่อกดความโกรธ ก่อนจะกดรหัสเข้าห้องทันทีที่ภาพตรงหน้าปรากฏ หญิงสาวถึงกับกำมือแน่น  น้องชายของเธอนอนหลับสนิทบนเตียง ใบหน้าไร้ซึ่งความทุกข์ร้อน ราวกับไม่ได้เพิ่งทำลายหัวใจผู้หญิงคนหนึ่งจนพังยับ

ดีนี่กัดฟันกรอดหยิบแก้วน้ำเย็นที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว จากนั้นสาดใส่เต็มแรง

“เฮือก!” ภูริสะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าเปียกโชก ก่อนจะหันไปมองด้วยแววตางุนงง

“เจ้ทำอะไรเนี้ยปลุกดีๆ ก็ได้มั้ย” เขาเอ่ยเสียงหลง

“แกสำนึกบ้างไหมภูริ! คนที่แกเพิ่งทำลายเขาเดินกลับมาบ้านฉันทั้งน้ำตา ตัวสั่นเหมือนคนหมดลมหายใจ แล้วดูแกสินอนหลับสบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”

น้ำเสียงแข็งกร้าวของพี่สาวดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ความเย็นจากน้ำยังไม่เท่ากับความหนาวสะท้านที่แล่นเข้าสู่ใจของภูริ เมื่อสบสายตาพี่สาวที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและโกรธเกรี้ยว

“รู้เรื่องแล้วเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“รู้แล้ว? แกยังไม่สงสารลูกบ้างเหรอน้องภูผาเพิ่งจะเก้าเดือนเองนะ นี่แกเอาสมองคิดหรือใช้ส้นตีนคิดทำไมถึงทำแบบนี้” ดีนี่ยืนด่าน้องชาย จนเขาตอบไม่ทัน

“ผมเบื่อเดียร์ที่คอยบงการชีวิตผม ต้องคอยรับโทรศัพท์ตลอด”

“ชีวิตเดียร์ก็มีแต่แกมั้ย? แกเป็นคนทำลายชีวิตเขาเอง ไม่สงสารเดียร์บ้างเหรอว่าเขาเสียสละอะไรบ้าง”

“หมดรักก็คือหมดรัก รอยร้าวต่อให้ประสานกันได้มันก็ยังทิ้งร่องรอยไว้ ไม่อยากอยู่แบบนั้นอีกแล้ว” เขาตอบหน้าตาเฉย

“หมดรักเหรอ ฉันว่าแกรักเดียร์ไม่มากพอมากกว่า รู้ความหมายของชีวิตคู่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย”

“พูดไปผมยืนยันเหมือนเดิม”

“แกก็ไปคุยกับคุณปู่เอาเอง” เรื่องนี้เธอจะไม่ช่วยภูริ เพราะเห็นใจผู้หญิงด้วยกัน อีกคนใช้ชีวิตต่อไปอย่างไม่รู้สึกผิด แล้วอีกคนจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้ก็ไม่รู้ได้

“น้องภูผาผมยังดูแลเหมือนเดิม แต่เดียร์เขาน่าจะโกรธมากเลยไม่ยอมให้ผมไปเจอลูก”

“นั่นเรื่องของแกอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับบ้าน”

ดีนี่ออกมานั่งรอที่ห้องโถงในห้องนี้ยังมีของน้องภูผาเต็มไปหมด นึกถึงเดียร์แล้วเธอสงสารและเห็นใจมาก การเลิกกันครั้งนี้คงไม่สามารถทำให้ทั้งสองคนกลับมารักกันได้อีกต่อไป

เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างหมอนดังขึ้นกลางห้องเงียบๆ เดียร์ที่เพิ่งหยุดร้องไห้ได้ไม่นานสะดุ้งเล็กน้อย เธอเหลือบตามองหน้าจอ เห็นชื่อปรากฏขึ้นมาใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้ยินเสียงของคนที่รัก

“ฮัลโหลแม่คะ...น้าเองเหรอคะ” เสียงเธอสั่นเครือเพียงไม่กี่ประโยคจากปลายสาย แววตาของเดียร์ก็เบิกกว้าง น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้งหัวใจราวกับถูกกดทับจนหายใจไม่ออก และเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายเสียงสะอื้นก็แทบทะลักออกมาไม่หยุด

“วะ...ว่าอะไรนะ” เสียงเธอขาดหาย โทรศัพท์ในมือสั่นจนควบคุมไม่อยู่ ก่อนจะร่วงลงกระแทกพื้นดัง

เดียร์ทรุดตัวลงทันทีมือข้างหนึ่งกุมอก อีกข้างยกขึ้นปิดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา ดวงตาแดงก่ำพร่าเลือนด้วยน้ำตา ร่างกายสั่นเทาเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

เธอไม่กล้าร้องไห้ดัง เพราะกลัวว่าเสียงนั้นจะปลุกลูกน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมาโลกทั้งใบของเธอพังลงซ้ำอีกครั้งในชั่วพริบตาเดียว

ทั้งภูริและดีนี่กลับมาถึงบ้านแล้ว เจ้าตัวนั่งเงียบเพราะโดนคุณปู่และพ่อกดดันทางสายตา เขานั่งรอเดียร์อยู่สักพักจนแม่บ้านวิ่งหน้าตื่นเข้ามา

“คุณท่านคะ หนูเดียร์ไม่อยู่แล้ว”

“หมายถึงอะไร” พิชิตถามเสียงดัง

“เดียร์ทิ้งจดหมายไว้ บอกแค่ว่าจะกลับบ้านหากพร้อมแล้วจะพาน้องภูผากลับมาค่ะ”

“เหลวไหล!”

ภูรินั่งเงียบไม่คิดว่าเดียร์จะรีบออกไปจากบ้านหลังนี้ เขาก็ไม่ได้ไล่เธอสักหน่อย ทำไมต้องพาลูกเขาไปตกระกำลำบากด้วย

เพียะ

“ป๊า” ดีนี่ตกใจที่พ่อลงไม้ลงมือกับภูริ ใบหน้าของน้องชายหันไปตามแรงตบ จนแก้มมีรอบนิ้วมือ

“ฉันเคยเตือนแกแล้วใช่ไหม รับผิดชอบชีวิตใครไม่ได้ก็ไม่ต้องสัญญาตั้งแต่แรก” พชรโกรธลูกชายมากตอนที่แต่งงานกัน เขายอมเพราะไม่อยากให้ลูกชายติดคุก ตอนนี้ทำอะไรไม่รู้จักคิด

“คนไม่รักกันแล้วป๊าจะโกรธทำไม”

“โกรธที่แกทำสันดานแบบนี้ไง หลานของฉันจะอยู่ยังไง”

“ป๊าห่วงหลานหรือห่วงชื่อเสียงของตัวเอง” ภูริไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ

“ฉันจะให้ทนายฟ้องร้องเอาหลานมาเลี้ยงเอง”

“ป๊าทำแบบนั้นไม่ได้นะ จะแยกแม่ลูกออกจากกันไม่ได้น้องภูผายังไม่หย่านมด้วยซ้ำ” ดีนี่ไม่เห็นด้วยกับการฟ้องร้องกัน

“นั่นเป็นทายาทของฉัน”

“แต่ผมไม่เห็นด้วย น้องภูผาอยู่กับเดียร์ถูกแล้ว” ไม่มีเขาอยู่อย่างน้อยเดียร์ก็ยังมีลูกคอยอยู่เป็นเพื่อน หากแยกแม่ลูกออกจากกัน หญิงสาวคงใจสลาย

“พอทั้งพ่อทั้งลูก! เรื่องนี้ห้ามให้ใครไปวุ่นวายกับเหลนของฉันอีก หากไปแยกแม่ลูกฉันจะไม่ยกอะไรให้สักอย่าง ส่วนแกไอ้ภูริกลับไปคิดดูดีๆ อย่าคิดถึงตัวเองให้มากแกไม่ใช่หนุ่มโสด” พิชิตลุกออกไปจากห้องโถง ดีนี่เดินตามไป

“คุณปู่คะ”

“ให้คนตามไปดูหน่อยเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมหนูเดียร์ถึงพาลูกออกไปจากบ้านไวขนาดนี้ ช่วยกล่อมให้เขากลับมาอยู่ใกล้ๆ กันก็ยังดี”

“แล้วเรื่องนี้...”

“ความรักให้มันเป็นเรื่องของคนสองคน เหลนของปู่ต้องไม่ลำบาก” คนผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนคิดหาทางที่จะให้บทเรียนภูริ

“คุณปู่คงไม่คิดจะทำอะไรภูริใช่ไหมคะ?”

“วัยรุ่นอยากรู้อยากลองปล่อยมันไปเถอะ”

จากวันที่เดียร์ตัดขาดการติดต่อ เวลาก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ภูริกดโทรหาหลายครั้งหวังเพียงได้ยินเสียงลูกชายสักนิด แต่ทุกสายล้วนไร้การตอบรับเสียงรอสายที่เงียบงันทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง ความว่างเปล่าที่เกาะกินหัวใจนั้นโหดร้ายเกินทน

คนในบ้านก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครเอ่ยถึง ไม่มีใครสนใจว่าลูกชายของเขาอยู่ที่ไหน ราวกับความจริงถูกปกปิดไว้ทั้งหมด

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บเขาจึงเลือกหนีจากความอึดอัดเหล่านั้นมานั่งกอดแก้วเหล้าในผับ แสงไฟวูบวาบสะท้อนแววตาที่หม่นหมอง มือเขายกแก้วขึ้นดื่มอึกแล้วอึกเล่า จนเพื่อนสนิททนดูไม่ได้ต้องถามออกมา

“มึงเป็นอะไรภูริ เรื่องมึงกับเมียมันยังไงกันแน่” คำถามนั้นเหมือนคมมีดกรีดลึกลงกลางอก ภูริหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ก่อนตอบเสียงแหบพร่า

“กูพลาดทำเขาท้องเลยรับผิดชอบแรกๆ ก็ยังรักกันดี แต่นานวันเข้าทุกอย่างก็แปรเปลี่ยน” เขาเงยหน้าขึ้น มองเพื่อนด้วยสายตาแดงก่ำ

“มึงก็ปิดเงียบเลยนะ น้องเขาน่ารักออกทำไมมึงถึง...”

“ไม่รู้วะกูอยู่กับเดียร์ตลอดเวลา พอมาเจอสังคมใหม่ๆ ก็อยากมีอิสระ”

เตชินกับสิงห์สบตากันเงียบๆ ไม่รู้จะปลอบยังไง นอกจากนั่งอยู่ข้างๆ ปล่อยให้ภูริระบายความเจ็บปวดออกมาท่ามกลางเสียงดนตรีที่กลบความจริงอันโหดร้าย

“มึงโสดแล้วใช่ป่ะ” สิงห์ถามเพื่อความแน่ชัดอีกรอบ

“อืม เดียร์หายไปจากชีวิตเกือบจะ 3 เดือนแล้ว ป่านนี้ลูกชายกูคงเดินได้แล้ว”

“กูแนะนำสาวให้ลองคุยดู เขาบอกชอบมึงตั้งแต่ปี 1 สนใจป่ะ”

“ไอ้สิงห์มึงก็ เพื่อนเศร้าอยู่” เตชินห้าม

“อกหักต้องหาคนมาคุยด้วย เดี๋ยวกูโทรเรียกเขาก่อน” สิงห์ไม่ฟังเพื่อนรีบโทรหาคนที่กำลังพูดถึงทันที

“ภูริเราชื่อพลอย เรียนสาขาบัญชีเราขอช่องทางติดต่อได้ไหม เราชอบนายมานานแล้ว”

“โทรศัพท์แบตหมด” ภูรินิ่งไปครู่หนึ่งแววตาไร้แววสดใส เหมือนคนที่ใจไม่อยู่ตรงนี้ เขาตอบสั้นๆ

“งั้นเขียนเบอร์ให้เราก็ได้ เราอยากคุยกับนายจริงๆ”แต่แพรพลอยกลับไม่ถอย ตื๊อไม่เลิกทั้งรอยยิ้มทั้งสายตาเชิงอ้อนวอน

ความรำคาญผสมความเหนื่อยล้าไหลบ่าเข้ามา ภูริถอนหายใจหนักๆ ในที่สุดก็หยิบกระดาษทิชชูกับปากกามาขีดเขียนเบอร์ของตัวเองยื่นให้

“อืม...” เขาพูดเสียงแข็ง ใบหน้าไม่เหลือร่องรอยยิ้ม

แพรพลอยรับไว้ด้วยสีหน้าดีใจราวกับได้ของสำคัญที่สุดในชีวิต โดยไม่รู้เลยว่าเบอร์ที่อยู่ในมือนั้น ไม่ได้มีความหมายใดๆ สำหรับเจ้าของมันเลยแม้แต่นิดเดียว