บทที่ 4

“ค่ะ แล้วมันได้อะไรไปไหมคะ” 

“ไม่ได้ ก็ยังดี เหมือนมันดูลาดเลามานานแล้วว่าบ้านเราเข้าออกทางไหน ไม่งั้นมันไม่รู้หรอกว่าตู้เซฟอยู่ห้องไหน อาจจะเป็นคนในหมู่บ้านก็เป็นได้เหมือนกัน”

“มันรู้ได้ยังไงว่าบ้านเรามีของมีค่าอยู่ในตู้เซฟ” มารดาบอก 

“แล้วในตู้เซฟมีอะไรเหรอคะ” ของขวัญถามขึ้น

“ก็ของมีค่าทั้งนั้นแหละลูก แล้วนี่ดูโทรมๆ อาการไม่ดีขึ้นเหรอลูก ไปหาหมอไหม” 

“ขวัญ ก็... ยังปวดหัวอยู่เลยค่ะ แล้วเรื่องโจรขึ้นบ้าน เราต้องแจ้งความหรือเปล่าคะ”

“ตรวจแล้วยังไม่มีอะไรหาย ทุกอย่างอยู่ครบ คงไม่ต้องแจ้งความหรอก” 

หารู้ไหมว่าสิ่งที่ไปพร้อมกันไอ้โจรชั่วนั้นคือ สิ่งที่ของขวัญหวงแหนมากที่สุด เห็นเป็นลูกคุณหนูเอาแต่ใจชอบเที่ยงเตร่ก็หวงตัว ยังไม่เคยให้ใครมาแตะต้องเลย แล้วมันเป็นใครมาพรากพรหมจรรย์ของเธอไป แน่นอนเธอคิดว่ามันเสียหายพอๆ กับพรากพรหมจรรย์นั่นแหละ 

“แล้วหิวไหมลูก กินข้าวเสร็จจะได้กินยา” มารดาบอกอีกครั้ง 

“ขวัญกินอะไรไม่ลงค่ะ ขวัญอยากออกไปสูดอากาศ” 

“งั้นเดี๋ยวแม่ให้พี่แมวเอาโจ๊กออกไปให้ที่โต๊ะในสวนละกันนะ” 

“ค่ะ” ของขวัญรับคำเสียงหม่น ก่อนเดินเลี่ยงออกจากบ้าน ในมือเธอมีโทรศัพท์กับหูฟัง นั่งดูคนสวนตัดกิ่งไม้ไปพร้อมๆ กับฟังเพลง ทว่าร้อยวันพันปีเธอไม่เคยเห็นคนสวนวัย 28 ปีคนนี้น่ามองจนวันนี้ 

เขาสวมกางเกงขาสามส่วน เสื้อไม่ใส่ แต่ใบหน้าสวมโม่งและแว่นตาดำเอาไว้เพื่อป้องกันเศษหญ้า เพราะกำลังตัดหญ้าเสร็จแล้วก็รดน้ำต้นไม้ เธอไม่เคยมองเลยจนวันนี้ แล้วพาลนึกถึงสัมผัสเมื่อคืน จะ... จะ... โจร ให้ตายเถอะเธอลืมรสสัมผัสนั้นไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย ผิวหนังดำแดงกร้านแดดของนายเก่งคนสวน 

เนื้อตรงกล้ามแขนแน่นเป็นมัดๆ หน้าท้องเป็นลอนๆ นั่นคงเพราะทำงานหนักประหนึ่งออกกำลังกาย กางเกงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำจนทำเอากลางกายส่วนนั้นมันเด่นหลาโดยไม่ได้ตั้งใจ ของขวัญถึงกับใจเต้นแรง ลอบกลืนน้ำอันเหนียดหนืด ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างประหลาด ไม่เข้าใจตัวเอง หรือเธอเอาแต่นึกถึงเขา จนต้องหันหน้าหนีเลยทีเดียว 

“โจ๊กค่ะคุณหนู” 

“ขอบคุณค่ะพี่แมว” ของขวัญตอบเสียงสั่น

“เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ตัวร้อนขึ้นมาอีกเหรอ ทำไมถึงเสียงสั่น”

“ไม่มีอะไรค่ะ เอ่อ ขวัญอยากอยู่คนเดียว” 

“ค่ะ ยาวางอยู่ในถาดนะคะ กินโจ๊กเสร็จก็อย่าลืมกินยาล่ะ”

“ค่ะ” ของขวัญตอบแบบขอไปที ก่อนจะเหลือบมองนายเก่ง จากนั้นพี่แมวจึงได้เดินจากไป ให้คุณหนูคนงามอยู่คนเดียว ทว่าสายตาของเธอกลับเหลือบมองนายเก่งเป็นระยะ เขาก็เดินเข้ามาใกล้ๆ โดยไม่ได้สนใจเธอหรอก แต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันจ้องไปที่ไอ้ท่อนเนื้ออันเขื่องที่เด่นนูนออกมา เธอแทบมือสั่นใจแต้นแรง ภายในกายของเธอตอดตุบๆ โดยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“นายเก่ง” เธอเรียกเขาเสียงสั่น

“ครับคุณหนู” นายเก่งหันขวับกลับมาประจันหน้ากับเธอ แล้วส่วนนั้นมันเสมอสายตาพอดีเช่นกัน

“เอ่อ นะ... นะ... นาย ไปรดน้ำไกลๆ หน่อยไป มันกระเด็นใส่ฉัน” เธอออกปากไล่ ขณะที่สายตากวาดมองหน้าท้องของเขาด้วยความลืมตัว

“อ้าว ก็คุณหนูมานั่งตรงนี้เอง ผมทำอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว” 

“ก็ตอนนี้ฉันมาแล้ว ไปที่อื่นก่อน” 

“ก็ได้ครับ” ว่าแล้วนายเก่งก็ไปไกลๆ 

แต่ขณะเดียวกันของขวัญก็ใช่ว่าจะมีสมาธิ เธอกินอะไรไม่ลง ร่างกายร้อนรุ่มอย่างประหลาด รู้สึกถึงร่องรักมันบวม และแฉะเหมือนมีน้ำไหล ว่าแล้วเธอจึงกลับขึ้นห้อง เพื่อสำรวจร่างกายอีกครั้ง เธอรีบเปลื้องเสื้อผ้าออกให้หมด แล้วเอามือจับกลีบสาว 

บัดนี้มันบวมเบ่งและมีน้ำเหนียวไหล ครั้นเอามือสัมผัสกลับรู้สึกเสียวจนสะดุ้ง เม็ดเสียวตอดตุบ ใจเธอเต้นแรงมาก กระทั่งสุดท้ายเธอเปิดน้ำใส่อ่างจนเต็มแล้วลงไปแช่ เพื่อหวังว่าความเย็นจะทำให้ร่างกายที่ร้อนรุ่มได้เย็นลงบ้าง 

ทว่านิ้วเรียวยังไม่วายวนเวียนลูบไล้กลีบเสียวขึ้นลง ก่อนจะแหวกร่องรักแล้วเอานิ้วนวดคลึงเม็ด ทำเอาเสียวสะท้านกระสั้นจนต้องเหยียดเกร็งขาเอาไว้ ยกแอ่นเนินโหนกนูนขึ้นลง ปลายนิ้วบดขยี้ติ่งเสียวระรัว 

“ซี๊ด โอ๊ย ทำไมเป็นแบบนี้ละขวัญ” เธอเผลอครางและถามตัวเองด้วยน้ำเสียงหอบพร่า เธอไม่เคยเป็นแบบนี้จนกระทั่งถูกกระตุ้นไฟสวาทจากไอ้โจรเถื่อน ขณะที่เธอขยี้กามให้ตนเอง ในห้วงของความคิดก็นึกถึงแต่ลิ้นร้อนที่ดูดเลียร่องรักจนเสียวสะท้าน ใช่ เธอคิดถึงสัมผัสนั้นจนอารมณ์เตลิด ปลายนิ้วบดขยี้นวดคลึงเม็ดเสียวจนน้ำรักแตกทะลายออกมาผสมกับน้ำอุ่นในอ่าง เธอครางแผ่วเบาสุขสมและหายใจหอบพร่า เนินกายแอ่นเด่นขณะที่มือก็ขยี้ไม่หยุด

“ซี๊ด อ๊ะ! อ๊ะ! โอ้ว โอ้ว” สิ้นเสียงครางเธอก็ลุแก่อารมณ์แล้วหลับตาก่อนจะปล่อยอารมณ์ล่องลอยอยู่นาน 

ของขวัญกลายเป็นคนไวต่อความรู้สึก นับตั้งแต่สัมผัสในคืนอัปยศนั้นเป็นต้นมา ทุกค่ำคืนเธอเอาแต่นอนฝันถึงเงาปริศนา ที่มอบรอยจูบบนร่องรัก มือของเธอคือสิ่งที่ช่วยให้ปลดปล่อยจากความปรารถนา ราวกับต้องคำสาป 

พอคิดถึงเงานั้นก็ทำให้ร่องรักแฉะไปด้วยน้ำเสียว จนต้องช่วยตัวเองทุกคืน ทว่าเธอไม่ยอมมีแฟน ไม่คบใคร หัวใจเจ้ากรรมเฝ้าแต่ถวิลหาสัมผัสนั้นด้วยความทรมาน แต่เขารังแกเธอ เธอควรเกลียดและสาปแช่ง อธิษฐานขอให้ได้เจอสักวัน แล้วเธอจะเอาคืนให้สาสม แต่ทำอย่างไรถึงจะเจอเล่า