บทที่ 6

“นายถึงไหนแล้วครับ” ชายหนุ่มถามด้วยความร้อนใจ 

“อยู่นี่ จะถึงห้องแล้ว” ปราชญ์ตอบพลางวิ่งออกจากลิฟต์ ทำให้ผู้ช่วยใจชื้นทว่าเสียงสาวใช้ก็ดังขึ้น

“นายแม่! นายแม่! นายแม่ไปแล้ว! ฮือๆๆ” กมลกรีดร้องและซบไปบนร่างของนายแม่ ผู้ช่วยหนุ่มก็หันไปมองที่เครื่องแสดงชีพจร ตู๊ดดดดด เส้นชีพจรแสดงเป็นเส้นตรง จากนั้นเขาก็หันไปมองนายแม่ที่จากไปอย่างสงบ มือถือของเขาแทบร่วงลงพื้นพร้อมกับน้ำตา จังหวะเดียวกันนั้นปราชญ์ก็ผลักประตูเข้ามาพอดี สิ่งที่เห็นคือสัญญาณชีพจรเป็นเส้นตรงแล้ว

“แม่!” ปราชญ์เรียกมารดา 

ก่อนจะวิ่งเข้าไปโอบร่างไร้ลมหายใจเอาไว้ กดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลรินทว่าสุดจะกลั้น แต่ไม่ได้เปล่งเสียงร้องไห้ออกมา มีเพียงหยดน้ำที่ไหลเอ่อ เนื้อตัวสั่นเทา พลางซบหน้าลงไปกับร่างไร้วิญญาณ 

“แม่ ผมมาแล้ว ทำไมไม่รอผม นิดเดียวแม่ก็ไม่รอ ผมมาบอกข่าวดีแม่แล้วไง ฟื้นสิครับแม่” ปราชญ์ไม่ได้คร่ำครวญ แต่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะเงยหน้าขึ้น เอามือประคองใบหน้ามารดาด้วยน้ำตานองหน้า ขณะที่ลูกน้องคนสนิททั้งหมดได้แต่ก้มหน้าน้ำตาร่วง เพราะนายแม่ก็เหมือนแม่ของทุกคน ท่านรักและเอ็นดูเหมือนลูก

“ของที่แม่ตามหา ที่มันขโมยไปผมกำลังจะหาทางเอามา จะเอามาคืนแม่ แม่น่าจะรอก่อน ได้ฟังที่ผมพูด” เขาพูดเสียงสั่นเครือ พลางกัดฟันแน่นเพราะความโกรธเสียใจ มันปะเดปะดังเข้ามาอย่างหนักหน่วง เขาไม่ใช่คนที่ฟูมฟาย แต่กลับเป็นคนที่ทำใจรอมาเสมอ ว่าสักวันมารดาก็ต้องจากไปเพราะตรอมใจมาหลายปีแล้ว 

“นายครับ ท่านไปสบายแล้ว ท่านปลดปล่อยแล้ว” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพลางเดินมาเอามือแตะที่ไหล่เจ้านายหนุ่มเบาๆ 

“ปลดปล่อยแล้วอย่างนั้นเหรอ แต่ฉันจะไม่ปล่อยไม่มีวัน เพราะมัน! แม่ถึงเป็นแบบนี้” ปราชญ์พูดด้วยน้ำเสียงดุดันแข็งกระด้าง    

“นายแม่มีคำสั่งเสียสุดท้าย บอกให้นายหยุด ท่านพอแล้ว” กมลแทรกขึ้นเสียงหม่น 

“หยุดเหรอ ไม่! ฉันจะไม่หยุด ถ้าหยุด ที่ทำมาทั้งหมดก็สูญเปล่า ในเมื่อเรากำลังจะทำสำเร็จแล้ว จะมาบอกให้ฉันปล่อย ไม่มีวัน” 

พูดจบปราชญ์ก็มองหน้ามารดา ซึ่งบัดนี้ซีดเซียวลงไปมาก มือหนากอบกุมมือเหี่ยวๆ นั้นเอาไว้อย่างทะนุนถนอม 

“แม่หลับให้สบาย ผมจะจัดการทุกอย่างเอง มันเป็นคนเริ่มแต่ผมจะเป็นคนจบ มันต้องได้รับกรรมที่มันก่อเอาไว้กับเรา” ปราชญ์พูดพลางกลืนน้ำตาเข้าไปไว้ในอก สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้ามารดาเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน 

“ไปบอกหมอ” ปราชญ์บอกเสียงเรียบ 

“ครับนาย” ลูกน้องรับคำแล้วรีบออกไปทันทีอย่างไม่รีรอ เพื่อไปแจ้งหมอจะได้ให้เจ้าหน้าที่มาจัดการเรื่องเคลื่อนย้ายศพ ปราชญ์ยืนมองร่างไร้วิญญาณของมารดาด้วยดวงตาแดงก่ำ กมลก็เข้าไปแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ใหม่ ปราชญ์ได้สติก็เข้าไปช่วยแต่งตัวให้ท่านเป็นครั้งสุดท้าย เขาแทบจะกลืนความเศร้าเอาไว้ในอก และตั้งมั่นว่าจะทำตามปณิธานของตัวเอง แม่จากไปแล้วหากแต่เขายังอยู่ และถ้ายังทำสิ่งที่ค้างคาไม่สำเร็จ เขาก็นอนตายตาไม่หลับหรอก 

ต่อมาร่างของนายแม่ปริม ถูกเคลื่อนย้ายไปไว้ที่วัดใกล้บ้าน มีเพียงคนในหมู่บ้านและละแวกใกล้เคียงเท่านั้นที่รู้ว่าเสียชีวิตแล้วอย่างสงบ เพราะปราชญ์ไม่ได้ป่าวประกาศให้คนได้รู้มากนัก ไม่อยากให้คนเยอะวุ่นวาย แม้เขากับมารดาจะเป็นคนกว้างขวางในจังหวัดก็ตาม แต่เวลานี้เขาไม่มีกำลังใจจะต้อนรับใคร อยากฟังสวดเงียบๆ และสวดเพียงสามวันก็เผาตามประเพณี ทำทุกอย่างให้เรียบร้อย เรียบง่าย เพื่อที่จะได้เคลียร์หนี้แค้นแบบไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง

“ต่อไปนี้ กูจะรออยู่ที่นี่ พวกมึงไปจัดการตามแผนที่เราวางเอาไว้ได้เลย” ปราชญ์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ 

“คงต้องใช้เวลาสักอาทิตย์นะครับนาย กว่าจะบรรลุผล” ผู้ช่วยหนุ่มกล่าวเสียงเรียบแต่ยิ้ม ผู้ช่วยคนนี้คือ ชรันทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยของปราชญ์ และเป็นผู้จัดการของชิลมอนเต้ซึ่งก็คือชื่อไร่ เป็นทั้งมือปืน บอร์ดี้การ์ด รวมไปถึงเก็บกวาดขยะให้เรียบร้อยในบางครั้ง 

“กูรอได้ แต่ต้องไม่นานกว่านั้น ไม่ได้ด้วยเล่ห์กูก็จะเอาด้วยกล ของมีค่าของมัน กูจะเอามา ดูซิว่ามันจะกล้าเอาของมีค่าของเราที่ขโมยไปมาแลกไหม” น้ำเสียงของปราชญ์เหี้ยมเกรียมร้ายกาจ อาฆาตมาดร้ายมากเลยทีเดียว 

“หึๆ มันจะหมดหน้าตักแล้วครับนาย ไม่เหลืออะไรแล้ว” 

“กูจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรมันไปแบบนี้ จนกว่ามันจะมีจุดจบเหมือนแม่ เข้ากรุงเทพได้แล้ว เอาเด็กๆ ไปด้วยสักสองคน” 

“ครับนาย” ชรันรับคำและก้มศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะออกไปจากห้องทำงาน โดยมีลูกน้องอีกสองคนตามออกไปด้วย เมื่อลูกน้องออกไปหมด ปราชญ์จึงลุกขึ้นยืนแล้วเอี้ยวตัวหันหน้าไปทางด้านหลังของตัวเอง ซึ่งเป็นกระจากบานใหญ่ 

เบื้องหน้าคือถนนหน้าบ้านและสวนหย่อมปลูกดอกไม้นานาพันธุ์ เพื่อไม่ให้บ้านดูไร้ชีวิตชีวาเกินไปนัก ทว่าสิ่งที่ล้อมรอบบ้านเอาไว้นั้นกลับไม่ใช่ดอกไม้ แต่เป็นไร่องุ่นกว่า 300 ไร่ ซ้ายขวาหน้าหลังเป็นไร่องุ่นทั้งหมด แต่บ้านของปราชญ์คือสูญกลางของไร่ เขาเป็นนายใหญ่ของที่นี่ ควบคุมดูแลลูกน้องหลายร้อยคน

สร้างบ้างแต่ละหลังห่างออกไปเป็นสัดส่วน เน้นกระจกใสทำให้ดูโปร่งสบายใจน่าอยู่ เพื่อผู้ทำงานจะได้รู้สึกถึงความอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านตนเอง ถัดจากบ้านของปราชญ์คือออฟฟิศขนาดใหญ่ มีชั้นเดียวหลังคาสูง กว้าง เป็นจุดอำนวยความสะดวกลูกค้า มีทั้งร้านอาหารสไตล์อิตาลีและห้องพักหรูไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยว ด้านหลังของบ้านหลังนี้เป็นภูเขา มีบ้านของนายแม่ บ้านคนงาน และโรงบ่มโวน์ขนาดใหญ่ บ้านแต่ละหลังอยู่ห่างกันไม่มากนัก ไปมาหาสู่กันได้ทุกวัน 

แต่ตอนนี้ปราชญ์คงไม่ได้ไปหามาสู่บ้านของนายแม่แล้ว คงต้องเปลี่ยนบ้านหลังนั้นให้เป็นอย่างอื่นเพื่อจะได้มีประโยชน์ เขาจะเก็บท่านเอาไว้ในความทรงจำเท่านั้นพอ แทนที่จะเก็บสิ่งต่างๆ ของท่านเอาไว้ให้เจ็บปวดเสียใจ แต่เขาไม่ลืมที่จะเก็บความแค้นไว้ ซึ่งต้องรอวันสะสางเท่านั้น