ตอนที่ 11 หาให้เจอ

ซูหวินซีลืมตาขึ้นมาในยามอิ๋น นางขยับกายเล็กน้อยก็ต้องพบกับความเจ็บปวดไปทั้งตัว นางมองคนข้างกายที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ มือหนายังคงเกาะเกี่ยวเอวบางของนางเอาไว้แน่น เมื่อคืนนางก็แทบจะไม่ได้นอน

นางค่อย ๆ ดึงมือของเขาออกอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะรีบสวมเสื้อผ้าของตนเองและพาร่างกายที่อ่อนแรงของนางออกมาจากจวนรับรองในทันที

โชคดีที่ผู้ดูแลจวนยังไม่ตื่น นางจึงออกมาโดยที่ไม่มีใครเห็น และกลับเข้าห้องของตนเองไป

" คุณหนู ท่านไปจริง ๆ หรือเจ้าคะ "

เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอหลี่เจินนั่งรอยู่ด้วยท่าทางร้อนใจ และเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงห่วงใย

" ข้า ..... ช่างเถอะ "

" ท่านแม่ทัพก็ช่างใจร้ายยิ่งนัก .....ดูสิคุณหนูของข้าช้ำไปหมดเลย "

หลี่เจินมองรอยแดงตามลำคอและหน้าอกของคุณหนูของตนด้วยความเห็นใจ

" จะโทษเขาได้ย่างไร เป็นข้าที่เลือกเอง แต่มันจบไปแล้วหล่ะ เขาก็แค่คิดว่าข้าเป็นสตรีในหอโคมเขียวที่คนของเขาหามาให้ก็เท่านั้น เป็นแบบนั้นก็ดีแล้ว "

" คุณหนู "

" เจ้าไปนอนเถอะ ข้าก็จะนอนเหมือนกัน "

" ก็ได้เจ้าค่ะ "

หลี่เจินประคองคุณหนูของนางลงนอนบนเตียง ก่อนที่จะออกกลับห้องของตน

ไป๋มู่จิน ตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า เขามองไปรอบ ๆ ห้องก่อนที่จะดีดตัวขึ้นมานั่ง มือหนาสัมผัสกับอะไรบางอย่างใต้ผ้าห่มผืนบาง

มันคือหยกห้อยเอวรูปพระจันทเซี้ยวสีขาว แค่มองดูก็รู้ว่าหยกชิ้นนี้ต้องมีคู่ ถ้าหากหยกชิ้นนี้เป็นของสตรีที่อยู่กับเขาเมื่อคืน แล้วคู่ของมันอยู่ที่ไหน หรืออยู่กับใครกัน

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันจนเป็นปรม หากนางมีคนในใจแล้ว ใยถึงได้ยอมมอบกายให้เขาง่าย ๆ แบบนั้น มันไม่ใช่วิสัยของสตรีที่มีคนรักแล้ว

เพราะเขามั่นใจว่าตนเองเป็นคนแรกของนางจริง ๆ ยิ่งมีเลือดที่ติดอยู่ที่ผ้าปูเตียงด้วยแล้ว มันยิ่งตอกย้ำว่าเขาคิดถูก

มือหนายกขึ้นมากุมขมับ อย่างคิดไม่ตก เขายอมรับว่ารู้สึกดีกับนางเป็นอย่างมาก จนอยากจะเก็บนางเอาไว้ข้างกายตลอดไป

" ท่านแม่ทัพ ทุกอย่างพร้อม........เฮ้ย ทำไมท่านถึงได้อยู่ในสภาพแบบนี้ได้หล่ะขอรับ "

เสี่ยวฮัวที่พึ่งเดินเข้ามา รีบหันหลังในทันที ที่เห็นสภาพของเจ้านายตน ท่อนบนเปลือยเปล่าและมีรอยเล็บมากมายบนไหล่ของเขา ส่วนท่อนล่างมีเพียงผ้าห่มผืนบางปิดบังเอาไว้

สภาพเตียงก็เหมือนกับถูกพายุลูกใหญ่พัดผ่าน ถึงเขาจะดูออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็นานมาแล้ว และไม่มีเลยแม้สักครั้งที่ท่านแม่ทัพจะยอมให้อิสตรีใดสัมผัสร่างกายของเขา

" เจ้าไปส่งนางที่ไหน "

" หา....ส่งใครขอรับ ข้าพึ่งมาเอง ยังไม่เห็นใครเลยนอกจากท่าน "

เสี่ยวฮัวเอ่ยถามเจ้านานของตนกับ พร้อมกับมองไปรอบ ๆ ห้อง แต่ก็ไม่เห็นใครเลย

ไป๋มู่จินเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนที่จะมองหน้าเสี่ยวฮัวอย่างจริงจัง

" ก็ได้ขอรับ .... ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะขอรับ "

เสี่ยวฮัวเอ่ยขึ้นเมื่อสบตากับท่านแม่ทัพ เขารู้ความหมายนั้น โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องเอ่ยวาจาใดออกมา

แต่ก็น่าแปลกที่ท่านแม่ทัพไม่เคยสนใจสตรีใดมาก่อน แต่กลับให้ความสนใจกับสตรีคนนี้

' มิใช่ว่าท่านแม่ทัพถูกนางตกไปแล้วหรอกนะ '

เสี่ยวฮัวกลับมาที่จวนรับรอง เขาเห็นท่านแม่ทัพกลับต้าฉีกำลังคุยงานกันอยู่ จึงได้เข้ามายืนรออยู่ข้าง ๆ แทน

" ถ้าอย่างนั้น ข้าจะรีบจัดการตามที่ท่านแม่ทัพสั่งนะขอรับ "

เมื่อต้าฉีออกไปแล้ว ท่านแม่ทัพจึงหันมามองหน้าเสี่ยวฮัวที่ยืนอยู่ไม่ไกล

" เรียนท่านแม่ทัพ คุณชายเซียวบอกว่าเมื่อคืนไม่ได้ ส่งใครมาเลยขอรับ และทุกคนในจวนก็ไม่มีใครเห็นคนนอกเข้ามาเลยซักคนขอรับท่านแม่ทัพ "

" เหลวไหล คนทั้งคนจะหายไปเฉย ๆ ได้อย่างไรกัน ไม่อย่างนั้นเจ้านำสิ่งนี้ไป สืบมาให้ได้ "

" ขอรับท่านแม่ทัพ แต่ว่า ....นางชื่ออะไรหรือขอรับ "

" ข้า.....ไม่รู้...ก็ไม่ได้ถาม ใครจะไปรู้ ว่านางจะหนีไปแบบนั้น "

" เข้าใจแล้วขอรับ "

เสี่ยวฮัวรับจี้หยกมาถือไว้ในมือก่อนที่จะออกจากจวนไปอีกครั้ง

ไป๋มูจินจึงเดินออกไปหาคนของหน่วยพยักฆ์ที่มารออยู่ที่หน้าจวน เขามีงานสำคัญที่ต้องรีบไปทำจึงไม่มีเวลามาคิดมากเรื่องของสตรีนางนั้น