ไป๋มู่จิน มองสตรีหน้าหวานที่ตอนนี้นางกำลังโกรธจนหน้าแดงไปหมด ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเวลานางโกรธ ช่างน่ารัก ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาเหมือนอยากจะซีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ เลยก็ว่าได้ ไม่เคยมีใครกล้ามองเขาแบบนี้มาก่อน
เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ แม้ว่าจะถูกนางต่อว่าต่าง ๆ นานาก็ตามที " ข้าด่าท่านอยู่ ท่านจะยิ้มทำไม " " ก็.....ยังไม่ทันไร เจ้า ก็หึงข้าเสียแล้วหรือฮูหยิน... " ซูหวินซีอ้าปากค้างนางไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดใด มามาต่อว่าบุรุษตรงหน้านี้ได้อีก แต่นางก็ยังมีอีกวิธี " ท่าน.....เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากทำให้ชื่อเสียงของท่านแม่ทัพต้องมัวหมอง เพราะมีฮูหยินที่ต่ำศักดิ์และชื่อเสียงฉาวโฉ่กับบุรุษมากมากมาย หรือว่าท่านยังไม่รู้ว่าข้าทำยังไงกับคู่หมั้นคนก่อน ๆ ของข้า และข้าก็ยัง มีข้อเสียอีกมากมาย แล้วก็ชอบทำการค้าไม่ชอบอยู่ติดเรือน ไม่ชอบถูกบังคับ และข้าไม่ใช่คนใจกว้างพอ ที่จะใช้สามีร่วมกับสตรีอื่น ข้อเสียของข้ามากมายเช่นนี้แล้ว หวังว่าท่านแม่ทัพจะไไป๋มู่จิน มองสตรีหน้าหวานที่ตอนนี้นางกำลังโกรธจนหน้าแดงไปหมด ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเวลานางโกรธ ช่างน่ารัก ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาเหมือนอยากจะซีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ เลยก็ว่าได้ ไม่เคยมีใครกล้ามองเขาแบบนี้มาก่อน เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ แม้ว่าจะถูกนางต่อว่าต่าง ๆ นานาก็ตามที " ข้าด่าท่านอยู่ ท่านจะยิ้มทำไม " " ก็.....ยังไม่ทันไร เจ้า ก็หึงข้าเสียแล้วหรือฮูหยิน... " ซูหวินซีอ้าปากค้างนางไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดใด มามาต่อว่าบุรุษตรงหน้านี้ได้อีก แต่นางก็ยังมีอีกวิธี " ท่าน.....เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากทำให้ชื่อเสียงของท่านแม่ทัพต้องมัวหมอง เพราะมีฮูหยินที่ต่ำศักดิ์และชื่อเสียงฉาวโฉ่กับบุรุษมากมากมาย หรือว่าท่านยังไม่รู้ว่าข้าทำยังไงกับคู่หมั้นคนก่อน ๆ ของข้า และข้าก็ยัง มีข้อเสียอีกมากมาย แล้วก็ชอบทำการค้าไม่ชอบอยู่ติดเรือน ไม่ชอบถูกบังคับ และข้าไม่ใช่คนใจกว้างพอ ที่จะใช้สามีร่วมกับสตรีอื่น ข้อเสียของข้ามากมายเช่นนี้แล้ว หวังว่าท่านแม่ทัพจะไ
ท่านนายอำเภอมองหน้าหลานสาวคนเดียวของตนด้วยความโกรธ หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากนาง " เจ้า....พูดใหม่อีกทีซิ " " เอ่อ....ก็ท่านตาพูดเองนิ ว่าท่านอยากได้หลาน...ที่ข้าต้องทำแบบนี้ก็เพราะท่านมิใช่หรือไง..." " นี่...เจ้า..." ซูหวินซีเอ่ยขึ้นเสียงเบา นางส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้กับท่านตาของนาง ที่กำลังโกรธจนหน้าดำหน้าแดง สวนส่วนตัวต้นเหตุ มาทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้แล้วหนีกลับไปดื้อ ๆ เสียอย่างนั้น ปล่อยให้นางต้องรับหน้ากับท่านตาเพียงผู้เดียว ' อิตาแม่ทัพบ้า มาพูดจาข่มขู่ผู้อื่นแล้วเดินหนี แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน ' " ซีซี เจ้าฟังตาอยู่หรือเปล่า " " เออ...เจ้าค่ะท่านตา " นางมัวแต่ก่นด่าท่านแม่ทัพอยู่ในใจคนเดียว จนลืมฟังที่ท่านตาพูด นางจึงยิ้มหวานให้กับผู้สูงวัย " เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร เขาทำอะไรได้บ้าง เขาไม่ใช่คนที่พวกเราควรจะไปยุ่งด้วย " " ท่านตาไม่ต้องห่วง....เรื่องนี้ข้าเป็นคนก่อข้าจะรับผิดชอบเองนะเจ้าคะ "
ในยามที่แสงอรุณสาดส่องลงมากระทบกับผิวน้ำ ทำให้เกิดแสงระยิบระยับ สตรีร่างบางนั่งเหม่อลอยอยู่กลางสวนดอกไม้ ข้างน้ำตกจำลอง นางหวนนึกถึงใบหน้าคมของใครบางคนที่ช่วยนางไว้เมื่อวานนี้ เหตุใดถึงได้รู้สึกจุกในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อรู้ว่าเขาคนนั้นจำนางไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เป็นนางเองที่ไม่อยากให้เขาจำนางได้ ซูหวินซีส่ายหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดที่ว้าวุ่นของตนเอง " โอ๊ย " มือเรียวยกขึ้นมาลูบที่ลำคอของตนเองเมื่อนางลืมนึกไปว่า ยังมีแผลที่คออยู่ " ซีซี " ใบหน้าหวานหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับบุรุษสูงวัยที่กำลังเดินมา นางจึงเดินเข้าไปพยุงท่านเดินไปนั่งที่ศาลา " ท่านตา.....เหตุใดถึงลงมาที่นี่เองหล่ะเจ้าคะ ทำไมไม่ให้สาวใช้มาตามข้าหล่ะ " " ตาไม่ได้มาที่เรือนหลังเล็กนี่นานแล้ว จึงอยากจะมาดูเสียหน่อย และมาดูด้วยว่าเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง " ท่านตามองไปรอบ ๆ ที่เรือนเล็กนี้แยกจากเรือนหลังใหญ่ไกลพอสม พื้นที่ส่วนใหญ่ถูกดัดแปลงให้เป็นสวนดอกไม้ ท
ซูหวินซีที่กำลังออกจากร้านของตนเอง อยู่ ๆ ก็มีคนมากระชากข้อมือของนางอย่างแรงและใช้มีดจี้ที่ลำระหง ของนาง " ปล่อยนางซะ " นางตกใจจนพูดอะไรไม่ออก และมีคนอีกกลุ่มนึงวิ่งตามมาบุรุษร่างทรงที่ยืนอยู่ด้านหน้าจ้องมองมาที่ไหนด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าคมของเขาทำให้นางตกใจยิ่งกว่ามีดที่จอดที่คอของนางเสียอีก ' เป็นเขา.....เหตุใดข้าถึงได้ซวยเช่นนี้ หวังว่าเขาคงจะจำข้าไม่ได้หรอกนะ ' " คุณหนู " หลี่เจินตามหลังนางออกมาเห็นเจ้านายของตนถูกคนร้ายจับเอาไว้ทำให้ตกใจยิ่งนัก " ซีซี " ซานเป่าโจวิ่งมาถึง เป็นต้องตกใจที่เห็นสหายของตนตกอยู่ในมือของคนร้าย ท่านแม่ทัพหันไปมองหน้าของมือปราบหนุ่มที่เรียกสตรีตรงหน้าอย่างสนิทสนม คำถามแรกเกิดขึ้นในหัวของเขาคือ สองคนนี้เป็นอะไรกัน " อย่าเข้ามานะ.....ไม่อย่างนั้นนางตาย..." ท่านแม่ทัพมองมีดที่กดลงบนลำคอของนาง และกำลังมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย เขาขบกรามแน่นสายตาคมจ้องมองหัวหน้าโจรด้วยความดุด
กองปราบ คนของหน่วยพยักและเหล่ามือปราบต่างเตรียมความพร้อมที่จะรับมือกับการมาบุกชิงตัวนักโทษ แม้ว่าภายนอกกองปราบอาจจะดูปกติดี แต่ภายในนั้นพวกเขาเตรียมพร้องอย่างขันแข็ง มือปราบหลายคนมาทำงานด้วยความจำใจ เพราะวันนี้เป็นเทศกาลชีซี เดิมทีแล้วพวกเขาต้องอยู่กับภรรยาหรือคนรัก แต่ตอนนี้พวกเขาต้องมารอรับมือกับโจรภูเขาที่จะมาชิงตัวลูกน้องของพวกมัน ไปมู่จินมองบุคคลตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า และหมุนถ้วยชาในมือเล่นอย่างสบาย ๆ " ท่านหัวหน้าไม่มีวันบุกมาหรอก.....พวกเจ้ากำลังเสียเวลาเปล่า " เสี่ยวฮั้วมองบุคคลตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ในเมื่อเจ้านายของเขาไม่พูด เขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร " หุบปากได้แล้ว.....คิดว่าพวกข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าเป็นอะไรกันกับหัวหน้าโจรภูเขา " หัวหน้ามือปราบเว่ยเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้ผ้าอุดปากของลูกชายคนเดียวของหัวหน้าโจรภูเขาด้วยความเหลืออด ก็มันเล่นพูดไม่หยุดเลยตั้งแต่ถูกจับมา ใครจะไปทนได้แม้แต่ผู้ที่มีความอดทนสูงเช่น
ซูหวินซีให้หลี่เจินนำภาพชุดที่นางออกแบบไปส่งให้เสิ่นหยวนจีที่ร้านของนาง หากไม่รีบส่งไปมีหวัง ยัยนั่นคงตามมาทวงถึงจวนตระกูลซูเป็นแน่ และนางยังไม่พร้อมที่จะเจอใครในสภาพเช่นนี้ ใบหน้าหวานจ้องมองกระจกอย่างไม่พอใจ เมื่อมองไปที่รอยช้ำหลายจุดตามลำคอระหง แม้ว่ามันจะเริ่มจางลงมากแล้วก็ตามที ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาทันทีที่คิดถึงคนที่เป็นคนทำ แต่ก็ต้องรีบสะบัดหน้าไล่ความคิดนั้นออกไปโดยเร็ว เมื่อนางตระหนักได้ว่าเขาเข้าใจว่านางเป็นเพียงแค่หญิงในหอคณิกาเท่านั้น แต่นั่นก็ดีแล้ว " คุณหนูเจ้าคะ.... คุณหนูเสิ่น พอใจกับชุดที่ท่านออกแบบมากเลยเจ้าค่ะ" " นางชอบก็ดีแล้ว สองสามวันนี้หากใครถามถึงข้าก็บอกไปว่าข้ากำลังยุ่งอยู่กับการทำสินค้าตัวใหม่สำหรับเทศกาลชีซีก็แล้วกัน" " ได้เจ้าค่ะ..... แต่ว่าคอของท่าน จะหายทันหรือเจ้าคะ " หลี่เจินมองมาที่รอยแดงบนคอของนางอย่างเป็นกังวล ซูหวินซียกมือขึ้นมาลูบรอยแดงเบา ๆ " ต้องทันแน่ ข้าจะหาวิธีเอง เจ้า