ตอนที่ 7 ตรวจพื้นที่

เซียวเทียนเฟิง เดินทางมาถึงอำเภอชิงเหอพร้อมกับท่านแม่ทัพ แต่เขาแยกตัวออกมาพักที่โรงเตี๊ยมด้านนอกแทน หากจะให้คนที่รักอิสระอย่างเขาไปอยู่ที่เรือนรับรองกับเจ้าแม่ทัพจอมเผด็จการณ์นั่นคงจะไม่ไหว 

       " เมิ่งฉี เจ้าว่าเราจะพักที่ไหนกันดี " 

       เซียวเทียนเฟิง เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทของตน เมื่อตอนนี้พวกเขาทั้งสองยืนอยู่ตรงหน้าโรงเตี๊ยมขึ้นชื่อทั้งสองแห่งของอำเภอชิงเหอที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกัน

       ฝั่งหนึ่งเป็นโรงเตี๊ยมชิงฮุยที่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารรสเลิส ที่รวมเอาอาหารขึ้นชื่อของทุกเมืองมาไว้ที่เดียวกัน ส่วนอีกฝั่งเป็นจุดศูนย์รวมของผู้ที่ชื่นชอบการชิมชาชั้นเลิสที่รวบรวมเอาใบชาจากทั่วทุกสารทิศมารวมกันไว้ในโรงเตี๊ยมฟู่หลงแห่งนี้ 

       " ข้าว่า โรงเตี้ยมฟู่หลง เหมาะแก่การพักผ่อนดีขอรับคุณชาย " 

       " อืม ข้าเห็นด้วย ไปกัน " 

       เซียวเทียนเฟิง เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเดินนำ ลูกน้องคนสนิทเข้าไปในโรงเตี๊ยมฟู่หลง เพียงแค่พวกเขาก้าวผ่านประตูของโรงเตี๊ยมเข้ามา

        กลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำชาก็โชยมาตามลม ทำให้ผู้ที่สูดดมเข้าไปพลันรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที แค่กลิ่นยังขนาดนี้ แล้วหากได้ลิ้มลองจะขนาดไหนกัน ความคิดนี้ผุดขึ้นในหัวของบุรุษทั้งสองอย่างไม่ได้นัดหมาย 

       " ขอห้องพักชั้นหนึ่ง หนึ่งห้อง " 

       " ได้ขอรับ " 

       เมิ่งฉี เดินกลับไปหาเจ้านายของตนเมื่อได้ห้องพักเรียบร้อยแล้ว และนำทางเขาขึ้นไปบนโรงเตี๊ยม เพื่อเอาสัมภาระไปเก็บไว้ 

       จวนรับรอง

       ไป๋มู่จิน ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ ที่ตนเองยังสวมชุดเมื่อวานอยู่ 

       " ตื่นแล้วหรือขอรับท่านแม่ทัพ " 

       " นี่ข้าหลับข้ามวันเลยอย่างนั้นหรือ " 

       เขาเอ่ยถามเสี่ยวฮัวด้วยความประหลาดใจ และแปลกใจในคราเดียวกัน 

       " ใช่ ขอรับ หากท่านไม่หายใจข้าก็คงนึกว่าท่านตายไปแล้วเสียอีก " 

       เสี่ยวฮัวตอบเสียงเรียบ ไป๋มู่จินเลิกคิ้วขึ้นสูงและมองหน้าลูกน้องของตนเองที่ยืนหน้านิ่งอยู่ มันทำให้เขารู้สึกว่าเขากำลังคุยกับตัวเองเลยก็ว่าได้ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อเขายังได้กลิ่นหอมประหลาดแบบเมื่อวานอยู่ เขาหันไปมองรอบ ๆ ตัวเอง 

        " ท่านหานี่อยู่หรือขอรับ " 

        เสี่ยวฮัวยื่นถุงหอมให้ท่านแม่ทัพ ที่มองมันด้วยความสนใจ 

        " นี่คือถุงหอมของร้านขายเครื่องหอมหวินซี ถุงหอมนี้จะช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายและนอนหลับสบาย เหมาะแก่คนที่ทำงานหนักขอรับ " 

       " เจ้ารู้ได้อย่างไร " 

       " ข้าไปสืบมา ตอนที่ท่านหลับขอรับ " 

       ไป๋มู่จินพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะจับเจ้าถุงหอมพลิกไปมาก่อนที่จะมองหน้าของลูกน้องของตนอีกครั้ง 

       " ออ ข้าเจอมันวางอยู่ที่หัวเตียงของท่าน ข้าเดาว่าผู้ดูแลคงจะนำมาวางไว้น่ะขอรับ " 

       ท่านแม่ทัพจึงพยักหน้ารับรู้อีกครั้ง และนำมันไปวางไว้ที่เดิม ก่อนที่จะลุกขึ้นยื่นเต็มความสุง

       " ไปกันเถอะ " 

       เขาเดินนำเสี่ยวฮัวออกจากห้องนอนไป เขาต้องไปดูลาดลาวก่อน ว่าจะวางแผนกำจัดโจรพวกนั้นอย่างไร 

       บุรุษชุดดำใบหน้าคมสันควบม้ามาหยุดที่ลานกว้างนอกหมู่บ้านที่ตั้งเป็นที่พักของเหล่าทหารและมือปราบ ที่มาช่วยกันออกราชตะเวนตามพื้นที่โดยรอบ เพื่อที่จะไม่ให้โจรพวกนั้นมา สร้างความเดือดร้อนเพิ่ม 

       " ท่านแม่ทัพเชิญทางนี้ขอรับ " 

       ต้าฉี หนึ่งในหัวหน้าหน่วยพนักฆ์ที่เดินทางล่วงหน้ามาตั้งแต่เมื่อวาน

       " ท่านแม่ทัพ ขออภัยที่ข้าน้อยไม่ได้ออกไปต้อนรับท่านด้วยตนเอง " 

       เวย่ฉีหลิง ทำความเคารพท่านแม่ทัพและกล่าวขออภัย เมื่อเห็นว่าผู้ที่เดินเข้ามาเป็นใคร 

       " ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้สถานการณ์เป็นเช่นไร " 

       " เชิญท่านแม่ทัพทางนี้ขอรับ " 

       เวย่ฉีหลิงเดินนำไป๋มู่จินไปยังแผนที่ ที่วางไว้อยู่ตรงกลางห้อง และเริ่มอธิบายสภาพแวดล้อมโดยรอบที่ตั้งของค่ายโจรที่อยู่ในป่าลึก ที่มีทางเข้าออกหลายเส้นทาง โจรพวกนี้มีแต่ชายฉกรรจ์ที่มีฝีมือ จึงยากต่อการจับกุม 

       หลังจากดูแผนที่คร่าว ๆ แล้วพวกเขาจึงออกไปสำรวจพื้นที่จริงในทันที เวย่ฉีหลิง กับลูกน้องคนสนิทเป็นผู้นำทางท่านแม่ทัพและหัวหน้าหน่วยพยักฆ์ขึ้นเขาไปสำรวจเส้นทาง 

       ระหว่างทางที่เดินไปไป๋มู่จิน ก็ส่งสัญญานให้ทุกคนหยุดเดินและหาที่หลบ 

       " ลูกพี่ พวกเราจะเอายังไงกับพวกมือปราบพวกนั้นดี " 

      ลูกสมุนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ในระหว่างทางที่กำลังจะกลับค่าย 

      " จะกลัวอะไร พวกมันมีแต่พวกไก่อ่อนทั้งนั้น ไม่มีใครกล้าขึ้นเขามาหรอก " 

      " ก็จริงอย่างที่ลูกพี่ว่า ตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยเห็นเจ้าพวกนั้นขึ้นมาบนเขาซักที "

      " แล้วหัวหน้าใหญ่ เขาจะกลับมาเมื่อไหร่ หากเขารู้ว่าพวกเราก่อเรื่องไว้...." 

      " เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง นายท่านไม่เก็บมาใส่ใจหรอก " 

      กลุ่มชายฉกรรจ์หกคนเดินคุยกันผ่านพวกเขาไป โดยไม่รู้เลยว่าไป๋มู่จินและคนของเขาแอบดูอยู่ ฟังจากที่พวกมันคุยกันตอนนี้หัวหน้าใหญ่ของพวกมันไม่อยู่ พวกมันเลยทำอะไรได้ตามใจชอบ 

      ไป๋มู่จินและคนอื่น ๆ กลับลงมาหาลือกันที่ค่ายพัก และจะเข้าไปวางแผนร่วมกันกับนายอำเภอในตอนเย็น