ตอนที่ 9 โชคชะตาฟ้าลิขิต หรือพิษสุรา

ซูหวินซี กำลังสกัดน้ำหอมอยู่ในเรือนของตนเองเหมือนทุกวัน

" คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูจินมาหาเจ้าค่ะ "

" ออ ให้นางไปรอที่เดิมนะเดี๋ยวข้าตามไป "

" เจ้าค่ะ "

หลี่เจินเดินออกไปหาแขกของคุณหนู แล้วพานางไปนั่งรอที่ศาลากลางสวนดอกไม้ ที่ประจำของพวกนาง

เพียงไม่นานซูหวินซีก็เดินตามออกมา นางเห็นสตรีชุดสีน้ำเข้นั่งหันหลังอยู่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจ เหตุใดนางถึงอยู่ในชุดมือปราบ

" ฟู่หลง วันนี้ไม่ใช่เวรเจ้ามิใช่หรือ "

" ออ ใช่ พอดีวันนี้เหล่ามือปราบทุกคนต้องไปทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานใหม่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ที่นำหน่วยพยักฆ มาปราบโจรในครั้งนี้เป็นใคร "

จินฟู่หลงเอ่ยถามสหายของตนด้วยรอยยิ้ม นางเป็นหนึ่งในมือปราบมือดีของอำเภอชิงเหอ แต่ผู้ที่ได้เข้าร่วมประชุมมีเพียงหัวหน้ามือปราบเท่านั้น

" ข้าชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าผู้ใดกันที่ทำให้มือปราบ

ฟู่หลงของพวกเรายิ้มได้ขนาดดี "

" ข้าจะบอกให้ก็ได้ เขาเป็นผู้บรรชาการหน่วยพยักฆ ท่านแม่ทัพ ' ไป๋มู่จิน ' "

ชื่อที่สหายของนางเอ่ยออกมานั้น ทำให้ซูหวินซีที่กำลังจิบชาอยู่แทบจะสำลักน้ำชา แม่ทัพไป๋มู่จิน

" ซีซี เจ้าเป็นอะไรรึป่าว "

" เอ่อ ป่าว ๆ ข้าไม้ได้เป็นอะไร เจ้าว่าผู้ที่มาเขาคือผู้ใดนะ "

ซูหวินซี เอ่ยถามสหายของตนเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

" อ๋อ ท่านแม่ทัพ ไป๋มู่จิน เจ้ารู้จักเขาด้วยหรือซีซี "

" ออ ป่าวหรอก ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง ว่าแต่เจ้าคงไม่ได้มาหาข้าเพียงเพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ "

ซูหวินซี รีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้สหายของตนสงสัย

" ไม่ใช่แน่นอน ข้านำสุราดอกไม้ที่ข้าหมักเองมาให้เจ้าลองชิมดู หวานมากเลยนะ แต่แรงไปนิด ดื่มมากไม่ได้เดี๋ยวจะเมาเอาได้ง่าย ๆ "

" ไหนขอข้าชิมหน่อย "

ซูหวินซี รับจอกสุราจากฟู่หลงมาจิบดู สุรานี้มีรสหวานละมุนรวมทั้งกลิ่นยังหอมอ่อน ๆ อีกด้วย

" อืม สุราดี "

" จ้าดี แต่อย่าดื่มมากนักนะ ข้าต้องไปก่อน เดี๋ยวต้องแวะไปส่งใบชาให้ท่านแม่อีก "

" อืม ขอบคุณนะ กลับดี ๆ หล่ะ "

" ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครทำอะไรข้าได้หรอก ไปนะ "

ซูหวินซีโบกมือลาสหาย ที่ส่งยิ้มมาให้นางแล้วเดินออกไป หลี่เจินนางได้ยินทุกอย่างที่สตรีทั้งสองคุยกัน นางจึงเดินเข้ามาหาคุณหนูของตนที่นั่งมองดอกไม้ในสวนอย่างเหม่อลอย ภายในใจของนางพลันเกิดความกังวลขึ้นมา

" คุณหนู ท่านคงไม่คิดจะทำอย่างนั้นจริง ๆ หรอกนะเจ้าคะ "

ซูหวินซี ยิ้มบาง ๆ ก่อนที่จะหันกลับมาหาสาวใช้คนสนิทของตน

" ในเมื่อข้าอยากมีแค่ลูก เค้าก็เป็นตัวเลือกที่ดีมิใช่หรือ เราไม่รู้จักกัน ก็จะไม่ผูกพันธ์ การจากลาก็จะไม่เจ็บปวด ไม่คิดถึง คนึงหา ท่านแม่ทัพ ใหญ่อย่างเขาคงมีสตรีสูงศักดิ์หมายตาเอาไว้แล้ว เขาคงจะไม่สนใจสตรีบ้านป่าอย่างพวกเราหรอก ก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป "

" แต่หากท่าน ตั้งครรภ์ขึ้นมาจริง ๆ หล่ะเจ้าคะ "

" ก็ดีสิ นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการ "

" แต่ว่า ท่านนายอำเภอจะ "

" หลี่เจิน เจ้าจะคิดมากทำไม ข้ายังไม่ได้ไปนอนอกับเขาเสียหน่อย เขาหน้าตาเป็นยังไงก็ยังไม่รู้เลย สมุดภาพนั้นจะเชื่อถือได้แค่ไหนกันเชียว เจ้าไปนอนได้แล้ว อีกเดี๋ยวข้าก็จะไปเหมือนกัน"

" แต่ว่า คุณหนูเจ้าคะ "

" ไม่มีแต่ ไปได้แล้ว "

นางเอ่ยไล่สาวใช่คนสนิทก่อนที่จะรินสุราให้ตนเองอีกครั้ง ไหนฟู่หลงบอกว่าแรงไง ทำไมข้าดื่มไปตั้งหลายจอกแล้วยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย

ซูหวินซีมองไปยังจวนรับรองที่อยู่ติดกันกับเรือนของนาง มีเพียงกำแพงสูงกั้นกลางเอาไว้เท่านั้น นางรู้ดีว่าความคิดนี้อาจจะประหลาดและเห็นแก่ตัวไปหน่อย เรื่องที่นางอยากมีลูกแต่ไม่อยากมีสามี

มือเรียวหยิบเอาดอกกุหลาบที่ปักอยู่บนแจกันกลางโต๊ะขึ้นมา เขากับนางอยู่ห่างไกลกันหลายพันลี้ แต่ตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้านางแล้ว

" ข้าจะให้เจ้าเป็นคนตัดสิน หากโชคชะตามีจริง ข้าก็จะทำตามประสงค์ของสวรรค์ "

นางเด็ดกลีบดอกกุหลาบออกที่ละกลีบไปเลื่อย ๆ จนเหลือเพียงสองกลีบสุดท้าย

" ไม่ไป ไป .....ไปก็ไปสิจะกลัวอะไร "

ซูหวินซีทอดมองไปยังเรือนรับรองอีกครั้ง ก่อนที่นางจะตัดสินใจก้าวเท้าเดินตรงไปยังประตูบานเล็กที่เป็นทางเชื่อมลับของจวนทั้งสอง

สตรีร่างบาง เดินมาตามทางที่คุ้นเคยเข้ามาในจวนรับรอง ตอนนี้ทุกคนคงจะหลับกันหมดแล้ว จึงไม่มีใครเห็นนางเข้ามา มือเรียวผลักประตูเข้าไปในห้องของท่านแม่ทัพ

นางมองไปรอบ ๆ ห้อง ทุกอย่างยังคงเหมือนกับตอนแรกที่นางตกแต่งเอาไว้เลย มีเพียงเสื้อคลุมสีดำตัวโตแค่ผืนเดียวเท่านั้นที่บงบอกว่าเจ้าของห้องเป็นใครเท่านั้น

' หรือว่าเขาจะไม่ได้กลับมานอนที่นี่กันนะ '

เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากนูน นางรู้สึกถึงความร้อนภายในร่างกายของตนที่กำลังร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนว่าริดของสุราดอกได้กำลังเริ่มเล่นงานนางเข้าแล้ว

' ช่างเถอะ ข้าก่อนกลับดีกว่า '

ในขณะที่ซูหวินซีกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตู มือหนาของใครบางคนก็เข้ามาคว้าเอวบางจากทางด้านหลัง แล้วดันคนที่ตัวเล็กกว่าเข้าไปชิดกลับประตู

ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ยกขึ้นมาปิดปากของนางเอาไว้ จึงทำให้ซูหวินซีไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้ร้องออกมา

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจเมื่อมองสบตาคมของบุรุษร่างสูงตรงหน้า หัวใจของนางเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าคมสันอยู่ห่างจากนางไม่ถึงครึ่งฝ่ามือ เขาสวมเพียงเสื้อคลุมตัวอาบน้ำเพียงตัวเดียวแล้วยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ตามไรผมอีกด้วย