Chapter 13 : น้องสาว

จัสมินก้มหน้าก้มตาทานราเมงที่สั่งมา กะว่ารีบทานให้เส็จเร็วๆ จะได้รีบออกไปจากร้านนี้ แต่ทว่าขณะที่เธอกำลังเร่งรีบ คนที่นั่งอยู่โต๊ะในระดับสายตาก็พากันลุกขึ้นแล้วเดินออกไปก่อนเธอแล้ว

คนตัวเล็กมองตามสองคนหนุ่มสาวที่เดินออกจากร้านอาหารไป แล้วแอบลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดในการทานอาหารมื้อนี้

ตอนแรกก็กะว่าจะรีบทานรีบออกไป แต่พอเห็นคนทั้งคู่ลุกไปก่อนเลยเลือกที่จะนั่งทานอาหารมื้อแรกของวันต่ออย่างใจเย็น แต่ในหัวก็ยังเอาแต่นึกถึงภาพของสองคนนั้นอยู่ตลอดเวลา อยากจะรู้ใจจะขาดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ถ้าเป็นคนรักของเขา เธอจะได้รีบจัดการตัวเองออกจากความสัมพันธ์นั้นโดยเร็ว ก่อนที่คนของเขาจะรู้ตัว...

ฟุ่บ!

ขวับ!

ใบหน้าสวยหันขวับด้วยความรวดเร็วเมื่ออยู่ๆ ที่ว่างข้างกายก็มีคนเดินมานั่ง ความตกใจทำให้เธอรีบขยับออกห่างอย่างอัตโนมัติ และเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งลงเป็นใครก็ไม่ได้ทำให้ความตกใจของเธอลดน้อยลงเลย

“คุณไนต์?!” ทำไมเขาถึงกลับมาได้ล่ะ เขากลับมาหาเธอเหรอ หรือว่าลืมของไว้แล้วแค่เดินกลับมาเอา

ไนต์จ้องมองคนตัวเล็กที่ดีดตัวออกห่างด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนจะละสายตาจากร่างบางมองไปบนโต๊ะที่มีถ้วยราเมงวางอยู่ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่ิอบนโต๊ะมีเพียงแค่ราเมงกับน้ำเปล่าเท่านั้น

ถ้าเธอจะกินแค่นี้ทำไมต้องเสียเวลาขับรถฝ่ารถติดมาด้วย สั่งไปกินที่ห้องไม่ดีกว่าหรือไง

“ทำไมกินแค่นี้”

“คะ?”

“เรียกพนักงานมาสั่งอาหารเพิ่ม”

“แต่ฉันอิ่มแล้วค่ะ”

“...”

“ถ้าคุณจะทานอีก...เดี๋ยวฉันเรียกให้ค่ะ” พูดจบเธอก็มองหาพนักงานเพื่อเรียกให้มารับออเดอร์ที่โต๊ะของเธอ แต่ทว่ากลับถูกคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ คว้ามือที่กำลังจะยกขึ้นไว้ก่อน

“ไม่ต้อง อิ่มแล้วก็ลุก” ไนต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ปล่อยมือจากแขนเล็กหยิบเงินสดออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วหันไปดึงแขนเธอให้ลุกตาม

จัสมินที่ยังงุนงงรีบคว้ากระเป๋าตัวเองเดินตามแรงดึงของคนตัวสูงออกไปอย่างเร่งรีบ

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ” เมื่อเดินออกมาจากร้านอาหารก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าเขาจะพาเธอหยุดเดินจนต้องเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย

สองขาที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงักทันทีเมื่อมีคำถามดังมาจากคนตัวเล็กด้านหลัง

ไนต์หันกลับไปมองพร้อมกับปล่อยมือจากเธอให้เป็นอิสระ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังจะพาเธอไปที่ไหน

“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ ไม่ไปทำงาน?”

“วันนี้วันหยุดฉันค่ะ”

“...”

“ฉันออกมาซื้อของ” เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงไม่ได้พูดอะไรเธอจึงพูดต่อ บอกจุดประสงค์ของตัวเองที่ออกมาที่ห้างสรรพสินค้าในวันนี้

“ซื้ออะไร” ไนต์ถามต่อ

“ของใช้จำเป็นแล้วก็เครื่องสำอางค่ะ”

“นำไปสิ”

“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” จัสมินถามอย่างไม่มั่นใจนัก

แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ หญิงสาวในชุดนักศึกษาที่มากับเขาไปไหนแล้ว

คำตอบของคำถามเมื่อครู่มีเพียงความเงียบ และเขายังคงยืนนิ่งมองเธออยู่ที่เดิม ทำให้ไม่ต้องถามอะไรให้มากความอีก ก่อนที่เธอจะเดินนำหน้าเขาไปตามที่เขาบอก แม้จะสงสัยอยู่มากว่าผู้หญิงที่มากับเขาหายไปไหนแล้ว แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปถามเรื่องส่วนตัวของเขาเลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

จัสมินเดินขึ้นบันไดเลื่อนมาที่ร้านเครื่องสำอางแบรนด์ที่ตัวเองใช้อยู่ประจำ โดยมีไนต์เดินตามหลังมาติดๆ

“มีอะไร” ไนต์ถามเสียงเรียบเมื่อเห็นคนที่เดินนำมา หยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านเครื่องสำอางแห่งหนึ่ง เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

“เปล่าค่ะ” จัสมินบอกปัดแล้วเดินเข้าไปในร้านทันที

ตอนแรกก็กะจะถามว่าเขาจะตามเข้าไปด้วยไหม แต่ถ้าเขาเดินตามมาถึงขนาดนี้แล้วก็คงไม่ต้องถามให้เสียเวลา เพราะถ้าเขาจะไม่ตามก็คงไม่ตามตั้งแต่แรก

จัสมินเดินตรงไปที่ชั้นวางลิปสติกเป็นอันดับแรก ก่อนจะต้องชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนักศึกษากำลังยืนเลือกลิปสติกอยู่ มองจากทางด้านหลังเธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าจะคุ้นตา ทั้งรูปร่าง ทรงผมสีผม เหมือนเพิ่งจะเคยเห็นมาหมาดๆ เหมือนผู้หญิงที่นั่งทานอาหารอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นไม่มีผิด

และแล้วความสงสัยของเธอก็ถูกคลี่คลายเมื่อเธอคนนั้นหันกลับมา

ใช่จริงๆ ด้วยสินะ

ผู้หญิงคนนี้คือคนที่นั่งทานอาหารอยู่กับไนต์ในร้านอาหารญี่ปุ่นจริงๆ ด้วย

“พี่ไนต์!”

หญิงสาวในชุดนักศึกษาคนนั้นหันกลับมาพร้อมกับเรียกชื่อคนที่เดินตามหลังของเธอมาด้วยสีหน้าตกใจ

“ทำไมมาอยู่ที่นี่คะ ไหนว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการไง”

จัสมินหันกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง สลับกับมองไปที่หญิงสาวในชุดนักศึกษาที่กำลังขมวดคิ้วทำหน้าตาสงสัยมองเธอสลับกับคนด้านหลังไปมาเช่นกัน

“แล้วตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใครคะ เทียร์เห็นพี่เอาแต่มองเธอตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้วนะ”

จัสมินยังเอาแต่ยืนมองหญิงสาวในชุดนักศึกษาตั้งคำถามใส่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอไม่หยุด ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะเป็นตัวปัญหาระหว่างพวกเขาสองคนไปโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วสิ

ไนต์ปรายตามองร่างบางที่ยืนเยื้องอยู่ตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่เจ้าของคำถามที่ขมวดคิ้วจ้องมองมาด้วยสีหน้าสงสัยไม่เลิก

“บอกไปแล้วไงว่าพนักงานที่คลับ”

น้ำเสียงราบเรียบที่ดังมาจากปากของคนตัวสูงทำให้คนฟังอย่างจัสมินถึงกับเม้มปากแน่น รู้สึกจุกอกอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยินแบบนั้น แต่มันก็อย่างที่เขาพูด เพราะเธอก็แค่พนักงานคนหนึ่งจริงๆ อย่างไม่มีข้อโต้แย้งได้

“ธุระด่วนที่ว่าคือพาพนักงานมาซื้อเครื่องสำอางเหรอคะ”

“อืม” ไนต์ขานรับในลำคอทันทีเมื่อมีคำถามเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

“นี่พี่เซอร์วิสพนักงานแบบนี้ทุกคนหรือแค่กับคนนี้คะ”

“เลิกสงสัย จะเอาอะไรก็ไปเลือก” ไนต์เอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อถูก เทียร์น่า น้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองถามซักไซ้ไม่หยุด

และเขาคงไม่ต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้ถ้าไม่ดันมาบังเอิญเจอน้องสาวตัวแสบในร้านเครื่องสำอางนี้

“อันนี้บอกเทียร์หรือบอกเธอคะ” เทียร์น่าเอียงคอถามพลางมองไปที่ผู้หญิงอีกคนที่พี่ชายตัวเองบอกว่าเป็นพนักงานของคลับ

“ทั้งคู่” พูดจบเขาก็ปรายตากลับมามองคนที่ยืนเงียบคั่นกลางมาตลอดตั้งแต่ต้น ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปนอกร้านโดยไม่พูดอะไรอีก

จัสมินมองตามหลังร่างสูงที่เดินกลับออกไปจากร้านเครื่องสำอาง ริมฝีปากอวบอิ่มยังคงเม้มเข้าหากันแน่นอย่างทำตัวไม่ถูกที่ถูกทิ้งให้อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก

จึก!

แรงสะกิดที่ต้นแขนทำให้จัสมินรีบละสายตาจากการมองตามหลังร่างสูงของไนต์หันกลับมามอง ก่อนจะเห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังส่งยิ้มมาให้

“ไปเลือกเครื่องสำอางกันค่ะ”

“เอ่อ...คือว่า...”

“อ้อ! เทียร์น่าค่ะ เป็นน้องสาวพี่ไนต์” เมื่อเห็นท่าทางกระอักกระอวนของคนตรงหน้าที่ดูเกร็งไม่น้อย เธอจึงรีบแนะนำตัวเองทันที

“น้องสาวเหรอ...” แค่ได้ยินคำว่าน้องสาวก็ทำให้รู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ใจที่เคยห่อเหี่ยวกลับมาเต้นแรงอีกครั้งเพราะคำว่า ‘น้องสาว’ ที่คนตรงหน้าแนะนำตัวเองออกมา

“ใช่ค่ะ แล้วพี่ชื่ออะไรคะ”

“จัสมินค่ะ”

“พี่เป็นอะไรกับพี่ไนต์เหรอคะ” เมื่อพยายามเค้นถามพี่ชายตัวเองตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้ว และเมื่อกี้ก็ถามย้ำอีกแล้วว่าเป็นอะไรกัน แต่คำตอบที่ได้ยังคงเหมือนเดิม ทำให้เธอต้องมาเค้นถามคนที่พี่ชายบอกว่าเป็นแค่พนักงาน เพื่อจะหาคำตอบที่ชัดเจน

ถ้าคนตรงหน้าเป็นพนักงานก็จะต้องพนักงานที่สำคัญมากๆ คนหนึ่ง ถึงได้ทำให้ไนต์ทิ้งเธอให้กลับบ้านเองเพื่อตัวเองจะกลับไปพาพนักงานมาเดินซื้อเครื่องสำอางต่อแบบนี้

“พวกพี่เป็นอะไรกัน” เทียร์น่าถามย้ำอีกครั้งอย่างกดดัน

“ฉันเป็นพีอาร์ที่คลับคุณไนต์ค่ะ” คำถามที่ย้ำมาอีกรอบทำให้จัสมินรีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง ว่าเธอนั้นเป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง

“แค่นั้นเหรอคะ”

“ค่ะ แค่นั้น”

“โอเคค่ะ แค่นั้นก็แค่นั้น งั้นเราไปเลือกเครื่องสำอางกันค่ะ” เทียร์น่าตอบอย่างยอมแพ้ ไม่ว่าจะถามยังไงคำตอบก็ยังเหมือนเดิม ก่อนจะถือวิสาสะเอื้อมมือไปดึงมือของอีกคนให้เดินตามไปดูเครื่องสำอางด้วยกัน

จัสมินที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆ เธอยังตั้งตัวไม่ทันเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คืิอน้องสาวของไนต์ แถมยังดูไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยเหมือนตอนที่คุยกับพี่ชายอีกด้วย

แบบนี้เธอสามารถใช้คำว่าเบาใจได้ไหม ที่ไม่ต้องกังวลว่าตัวเองจะทำผิดต่อผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว เพราะผู้หญิงหน้าตาดีคนนี้ไม่ใช่คนรักของเขาอย่างที่เธอคิด