Chapter 17 : อย่าให้หัวใจทรยศ

แก่นกายใหญ่ถูกดันเข้าไปภายในความคับแน่นของกายสาว ผนังร้อนที่นุ่มหยุ่นด้านในตอดกระตุกรัดแน่นทุกการเคลื่อนไหวที่ผ่านเข้าไป

“อ๊ะ อื้อ...”

จัสมินครางกระเส่าร่างกายเคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่คนตัวสูงส่งผ่านมา สายตาที่พยายามจะโฟกัสที่ท้องฟ้าถูกคนตัวสูงดึงดูดความสนใจไปหมดแล้ว

การเคลื่อนไหวร่างกายของเขาสะกดให้เธอเพ่งมองแค่เขาไม่อาจละสายตา มือหนาที่จับขาเธอแยกออกจากกันกว้างเลื่อนขึ้นมาจับเอวคอดของเธอไว้แน่น กดจังหวะรัวเร็วขึ้นตามอารมณ์ปรารถนาที่กำลังพุ่งทยานขึ้นสูง

ไนต์ปล่อยมือจากเอวคอดกิ่วของคนตัวเล็ก โน้มตัวลงหาเธอจนแผงอกแกร่งแนบชิดกับหน้าอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมเคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้น กดริมฝีปากจูบลงที่ไหล่เล็กไล่ขึ้นตามลำคอระหง สองแขนค้ำยันทรงตัวเร่งจังหวะถี่รัวจนคนตัวเล็กเกร็งกระตุกอยู่ใต้พันธนาการ

“อ๊ะ คุณไนต์ อื้อ... คะ คุณ...” คนตัวเล็กครางกระเส่า ยกมือขึ้นโอบกอดคนตัวสูงไว้แน่น จิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างระบายความเสียวซ่านที่กำลังพุ่งทยานขึ้นสูงใกล้ถึงขีดสุด

ริมฝีปากหยักได้รูปไล่จูบซับขึ้นตามลำคอระหงจนถึงใบหูเล็ก ตวัดลิ้นเลียที่ใบหูของเธอจนร่างบางสั่นสะท้านหนักขึ้นกว่าเดิม

“อื้อ...! คุณไนต์~”

“เธอนับดาวได้กี่ดวงแล้ว” เสียงแหบพร่ากระซิบถามชิดใบหู ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียไม่ห่างจากใบหน้าสวยของเธอ

“มะ ไม่รู้ค่ะ ไม่ได้นับอ๊ะ อ๊า~” คนถูกกระซิบถามสั่นหน้าพรืดตอบด้วยเสียงกระเส่าที่ฟังแทบไม่ได้ใจความ

ก็บอกไปแล้วว่าเธอไม่สามารถโฟกัสอย่างอื่นได้นอกจากเขาที่กำลังปรนเปรอความสุขให้เธออยู่ในตอนนี้

“เธอกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอจัสมิน” ร่างกายแกร่งที่เคลื่อนไหวถี่รัวหยุดลงกะทันหัน กลั่นแกล้งคนตัวเล็กที่กำลังจะเสร็จให้อารมณ์ค้าง

“คุณไนต์~” จัสมินถึงกับส่งเสียงเรียกชื่อคนตัวสูงอย่างอ้อนวอน ยกสะโพกลอยขึ้นจากโซฟาเพื่อให้คนด้านบนช่วยสานต่อส่งเธอให้ถึงฝั่ง

ไนต์กัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์ ไม่ใช่แค่เธอที่ใกล้จะถึงจุดสุดยอดของความสุข เขาเองก็ไม่ต่างกัน ยิ่งเธอยกสะโพกลอยขึ้นหาพร้อมกับขยับไปมายิ่งสร้างความกระสั่น แต่ทว่าเขาก็ยังอยากแกล้งเธออยู่

“นับได้กี่ดวง” เสียงเข้มแหบพร่าเอ่ยถามอีกครั้งพร้อมกับแกล้งดึงแก่นกายออกจนเกือบจะหลุดออกจากจุดเชื่อมต่อกัน

“ดะ ได้หนึ่งค่ะ... หนึ่งดวง อ๊ะ...!” จัสมินรีบตอบจนลิ้นพันกัน ยกสะโพกตามแก่นกายใหญ่ที่ถูกดึงออกอย่างกลัวว่าเขาจะไม่ทำต่อ

“หึ” คำตอบของคนตัวเล็กทำเอาไนต์ส่งเสียงหัวเลาะในลำคออย่างพึงพอใจ

คนตัวสูงกดแก่นกายใหญ่กระแทกเข้าในร่องรักคับแน่นอีกครั้ง เร่งจังหวะหนักหน่วงถี่รัวจนร่างบางของคนตัวเล็กกระตุกเฮือก สองแขนเรียวเล็กโอบกอดเขาแน่นกว่าเดิม ทั้งจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเขาจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบ

ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อถูกส่งถึงจุดสุดยอดตามที่ปรารถนา สองแขนที่เคยโอบกอดคนตัวสูงไว้แน่นอ่อนแรงลงพร้อมกับลมหายใจที่หอบถี่

“จัสมิน...อ่าส์!” ไนต์กัดฟันแน่นเมื่อคนตัวเล็กถึงจุดสุดยอดนำไปก่อน

ภายในผนังร้อนจัดตอดรัดแก่นกายเขาถี่ ไม่กี่วินาทีกายแกร่งกระตุกเฮือกไม่ต่างกัน เขากดแก่นกายใหญ่ที่ห่อหุ้มด้วยเกราะป้องกันบางเบาเข้าลึกในร่องคับแน่นที่ตอดกระตุกถี่ไม่หยุด

ใบหน้าหล่อเหลาซบลงที่ซอกคอคนตัวเล็ก ทิ้งน้ำหนักตัวลงทาบทับเธออย่างแนบชิด หอบหายใจถี่เป่ารดไหล่บางที่ชื้นเหงื่อเล็กน้อย โดยที่แก่นกายใหญ่ยังคงกดลึกอยู่ภายในร่องรักคับแน่นของเธออยู่แบบนั้น

นานหลายนาทีที่ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบหลังจากที่อารมณ์ปรารถนาจบลง คนตัวเล็กที่ร่างกายและลมหายใจกลับมาเป็นปกติก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ยังเต็มไปด้วยหมู่ดาวมากมาย ก่อนจะเริ่มนับหนึ่งที่ดวงดาวดวงที่เด่นชัดที่สุดในสายตาของเธอ ไล่นับไปรอบๆ ข้างอย่างตั้งใจ

“เธอนับดาวได้กี่ดวง”

เสียงแหบพร่าที่ดังอยู่ข้างใบหูอย่างแนบชิดทำให้คนที่นอนนับดาวอยู่หยุดชะงัก ละสายตาจากบนท้องฟ้าลงมามอง แต่ก็มองเห็นเพียงไหล่กว้างและแผ่นหลังของเขาเท่านั้น

“หนึ่งดวงล่ะมั้งคะ” เสียงเล็กตอบกลับคล้ายไม่มั่นใจ

เมื่อกี้เธอเริ่มนับมันแล้ว แต่ก็ลืมไปแล้วว่านับได้เท่าไหร่

“ทำไมยังได้แค่หนึ่ง” ไนต์ถามพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้น ถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกจากร่องรักคับแน่น

มือหนาถอดถุงยางอนามัยที่เต็มไปด้วยของเหลวสีขาวขุ่นอยู่ด้านในออกอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้หกลงเลอะโซฟา แต่ก็ลืมไปว่าถึงเขาจะไม่ทำเลอะแต่คนตัวเล็กก็ทำเลอะไปแล้ว

เขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะนับดาวได้สักกี่ดวง เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าเธอไม่ได้นับมันตั้งแต่แรก เขาก็แค่แกล้งถามเธอไปอย่างนั้น

จัสมินรีบลุกขึ้นนั่งตามทันทีเมื่อคนตัวสูงลุกออกห่าง เธอรีบหุบขาเข้าแนบชิดกันแล้วรีบก้มหยิบเสื้อผ้าตัวเองที่ถูกทิ้งอยู่ข้างโซฟาขึ้นมาเตรียมสวมใส่ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงเข้มของคนตัวสูงดังขึ้นมา

“ไปอาบน้ำ” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยสภาพที่ยังเปลือยเปล่าไปทั้งตัว ก้มลงหยิบกางเกงตัวเองแล้วเดินนำออกไปจากตรงนี้ทันที

จัสมินที่เห็นเขาเดินเปลือยกายไปอย่างไม่อายก็เกิดอาการหน้าร้อนผ่าว แค่นึกว่าตัวเองต้องเดินตามเขาไปทั้งที่เสื้อผ้าไม่ใส่ก็รู้สึกอายจนแทบจะบ้าแล้ว

“จัสมิน”

“ปะ ไปแล้วค่ะ!” แค่เขาเรียกชื่อเธอก็ทำให้เธอรีบขานตอบแล้วยกเสื้อผ้าในมือขึ้นปิดบังร่างกายส่วนหน้าไว้แล้วรีบก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังเขาให้ทัน

ถึงบ้านเขาจะไม่มีใคร แต่มันก็น่าอายเกินไปที่เขาจะมาพาเธอเดินเปลือยกายอยู่ในบ้านแบบนี้

9:30 PM

จัสมินเดินออกมาจากห้องนอนของเจ้าของบ้านหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ แต่กว่าจะได้อาบก็ถูกเขาตักตวงความสุขในห้องน้ำไปอีกรอบ

เธอเดินมาที่มุมห้องกระจกเหมือนเดิม เพราะเจ้าของบ้านที่อาบน้ำเสร็จก่อนเธอนั้นกลับมานั่งจิบไวน์มองท้องฟ้าอยู่ที่โซฟาเดี่ยวตัวใหญ่ ขาเรียวยาวตวัดพาดกับสตูวางขา ท่าทางผ่อนคลายอย่างที่เธอเห็นเป็นประจำหลังจากที่กิจกรรมเร่าร้อนของกามอารมณ์จบลง

“ฉันสามารถลงไปเอากุญแจรถที่ล็อบบี้ได้เลยใช่ไหมคะ”

คำถามของคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินมาถึงทำให้ไนต์ต้องละสายตาที่ทอดมองท้องฟ้ากลับลงมามองที่เจ้าของประโยคเมื่อกี้นี้

สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่สวมเสื้อผ้าชุดเดิมของตัวเองแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว

“ทำไมยังใส่ชุดเดิม”

จัสมินก้มลงมองตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบคำถามของคนตัวสูง

“ก็ฉันไม่มีชุดอื่นนี่คะ”

“ไปเปลี่ยนชุด”

“คะ? แต่ฉันไม่มี...”

“เสื้อผ้าฉันอยู่ในตู้” ไม่รอให้คนตัวเล็กพูดจบเขาก็รีบพูดแทรกด้วยน้ำเสียงที่ติดหงุดหงิดเล็กน้อย

จัสมินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพักหนึ่ง คิดเอาเองว่าเขาคงไม่อนุญาตให้เธอกลับ ไม่อย่างนั้นคงไม่ไล่ให้ไปเปลี่ยนชุด สุดท้ายเธอก็หมุนตัวเดินกลับไปทางเดิมที่เพิ่งจะเดินมา เพื่อกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดเดิมที่สวมใส่ตั้งแต่บ่ายออก ถ้าเขาบอกตั้งแต่แรกว่าไม่ให้เธอกลับเธอก็คงจะถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าเขาแล้ว ไม่ใส่ชุดเดิมที่เหม็นกลิ่นเหงื่อตัวเองออกมาหรอก

ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีคนตัวเล็กก็เดินออกมาที่เดิมด้วยชุดใหม่ ที่ทั้งตัวเธอสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขา ด้านในถูกปล่อยโล่งจนรู้สึกวาบหวิว ความยาวของชายเสื้อคลุมลงมาจนเกือบถึงเข่า

ไนต์ปรายตามองคนตัวเล็กที่เดินกลับมาด้วยเสื้อผ้าตัวใหม่ ก่อนจะใช้สายตาเรียกให้เธอเดินเข้ามาหา ซึ่งคนตัวเล็กก็ทำตามอย่างว่าง่าย

หมับ

ฟุ่บ!

ร่างบางถูกคนตัวสูงตวัดแขนโอบรั้งเอวคอดดึงให้นั่งลงบนตักแกร่งในท่าหันข้างโดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว

“จะทำต่อเหรอคะ” คนถูกดึงมานั่งบนตักเอ่ยถามเสียงอ่อนพร้อมกับเม้มปากแน่น

“อืม” เสียงเข้มขานรับในลำคอสั้นๆ ก่อนที่เขาจะปรับแสงสว่างของห้องกระจกให้มืดลงเหมือนเดิม เหลือไว้เพียงแสงสว่างจากโคมไฟตามมุมห้องเท่านั้น

จัสมินหันไปมองเจ้าของตักแกร่งที่ขานตอบในลำคอว่าจะทำเรื่องอย่างว่าอีก แต่ทว่าพอแสงไฟถูกปรับให้มืดลงเขากลับไม่ทำอะไร เพียงแค่ปล่อยมือจากเอวคอดของเธอย้ายมาวางที่ต้นขาแทน แค่วางเฉยๆ ไม่ได้ลูบไล้หรือทำอะไรที่จะปลุกเร้าอารมณ์ของเธอขึ้นมาอีก

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเมื่อต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา นานหลายนาทีก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวสูงที่บอกจะทำต่อนั้นทำอะไร เขายังคงนั่งเอนหลังกับโซฟาอยู่เงียบๆ สายตาคมทอดมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่หมู่ดาวเริ่มขยับย้ายที่ แต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนอยู่เหมือนเดิม

“หน้าฉันมีอะไรติด” ไนต์ละสายตาจากการมองท้องฟ้าลงมาสบตากับคนตัวเล็กบนตักที่เอาแต่จ้องมองหน้าเขาไม่เลิก

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรติด” จัสมินส่ายหน้าเบาๆ แล้วรีบหันไปอีกทาง ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเพื่อหลบหนีสายตาคมที่เรียบนิ่งของคนตัวสูง

บางทีเธอก็อยากจะอ่านแววตานิ่งๆ ของเขาออกบ้าง อยากรู้ว่าภายใต้แววตาคู่นั้นของเขามีอะไรหรือกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ว่าจะจ้องมองสักกี่ครั้งก็ไม่สามารถอ่านเขาออกได้เลย

การเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทำให้ร่างกายของเธอเอนไปตามองศาการเงยหน้าอย่างอัตโนมัติ จนกระทั่งแขนของเธอแนบชิดลงกับอกแกร่งเปลือยเปล่าของคนตัวสูงที่เอนหลังอยู่กับโซฟา ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังนอนดูดาวไปพร้อมกับเขาเลย

แค่คิดหัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงจนเธอต้องรีบขยับตัวขึ้นนั่งเหมือนเดิม เพราะกลัวว่าคนตัวสูงจะรับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่ผิดจังหวะของเธอ

แต่ทว่าก็ถูกมือหนาดึงให้กลับไปอยู่ในท่าเดิม เพิ่มเติมคือเขาจับให้เธอนั่งหันหน้าไปทางเดียวกันกับเขา จากที่แขนแนบอกก็กลายเป็นแผ่นหลังแนบชิดกับอกแกร่งของเขาแทน

ตึกตัก ตึกตัก...

“บอกหัวใจของเธอด้วย อย่าให้มันทรยศต่อสถานะที่มี”