Chapter 12 : ว้าวุ่นใจ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...

ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ากับผิวกายที่โผล่พ้นออกมานอกผ้าห่ม ปลุกให้คนตัวเล็กที่หลับไหลไปด้วยความอ่อนเพลียรู้สึกตัว มือเล็กเอื้อมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างกายตัวเองจนถึงคอทั้งที่ตายังหลับ ขยับขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ด้วยความรู้สึกหนาวเย็น

แรงขยับตัวของเธอดึงความสนใจจากคนตัวสูงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ให้ละสายตาจากหน้าจอสมาร์ทโฟนในมือหันไปมอง ไนต์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางการนอนของคนตัวเล็กผ่านรูปร่างของผ้าห่มผืนใหญ่ เธอขดตัวเข้าหากันจนแทบจะเป็นก้อนกลมๆ อยู่แล้ว

สายตาคมเหลือบมองที่รีโมทคอนโทรลของเครื่องปรับอากาศ เอื้อมมือหยิบขึ้นมากดปรับอุณหภูมิให้สูงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เพราะตอนแรกที่เขามาถึงเขาเปิดทิ้งไว้ที่ 18 องศา จากนั้นก็มีกิจกรรมเข้าจังหวะกันไปไม่น้อยกว่าสองรอบ ทำให้ไม่ได้รู้สึกว่าอุณหภูมินั้นเย็นเกินไป แต่ตอนนี้กิจกรรมนั้นจบลงแล้ว และคนตัวเล็กเจ้าของห้องก็หมดแรงไปแล้วอย่างที่เห็น

หมับ!

ไนต์รีบหันกลับมามองเมื่อมีแรงกอดกระชับลงบนขาที่อยู่ใต้ผ้าห่ม คนที่เคยนอนขดตัวอยู่ข้างๆ ตอนนี้ขยับตัวเองมาแนบชิดกอดขาเขาไว้แน่นแล้วซุกใบหน้าลงที่ข้างเอวสอบของเขาไปด้วย

เกิดความรู้สึกเสียววูบที่กลางกายเมื่อมือเล็กที่กอดอยู่บนต้นขานั้นเฉียดจะสัมผัสโดนกับแท่งร้อนที่กำลังหลับ และถ้ามันตื่นเธอคงไม่ได้นอนต่อ

“จัสมิน” ไนต์เรียกคนตัวเล็กด้วยโทนเสียงปกติ ดันให้เธอขยับออกไปนอนดีๆ

แต่ทว่ายิ่งเขาดันเธอออก แรงกอดกระชับที่ขายิ่งแน่นขึ้นกว่าเดิม

“จัสมิน” เขาเรียกเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น

“อื้อ...” เสียงเล็กครางอื้อในลำคอพร้อมกับร่างกายที่ขยับซุกตัวเข้าหาไออุ่นที่ตัวเองสัมผัสได้จากการโอบกอดบางสิ่งบางอย่าง

ไนต์ถอนหายใจแรง เมื่อเห็นว่าแรงกอดแน่นขึ้นแถมเธอยังขยับตัวเบียดชิดเข้าหาเขามากกว่าเดิม สายตาคมมองดูเวลาที่มุมจอสมาร์ทโฟน เมื่อเห็นว่าอีกเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็สว่างเต็มตา ก่อนจะกดล็อกหน้าจอแล้ววางสมาร์ทโฟนลงที่โต๊ะข้างเตียง

มือหนาแกะมือเล็กที่กอดขาตัวเองแน่นออกอย่างแรงจนหลุด และเหมือนว่าแรงดึงของเขาจะทำให้เธอรู้สึกตัวตื่น

จัสมินปรือตาขึ้นมองด้วยความงัวเงีย ไม่ทันจะได้โฟกัสว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ ความสว่างภายในห้องก็ถูกแทนที่ด้วยความมืดสนิทในทันทีเมื่อแสงไฟถูกปิดลง พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เคยนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงขยับตัวลงมานอนราบ

“คุณ...”

“เงียบแล้วนอน”

จัสมินเม้มปากแน่นภายใต้ความมืด ยอมเงียบตามที่เขาสั่งก่อนที่จะขยับตัวออกห่างจากเขาเล็กน้อย เพราะกลัวว่าเขาจะอึดอัดที่เธอนอนเบียดแนบชิด

แต่ทว่า...

หมับ!

ตัวเธอดันถูกรั้งไว้ด้วยมือหนาที่ตวัดกอดเอวคอดเธอไว้แน่น ก่อนจะถูกดึงกลับมาให้ร่างกายแนบชิดกันอีกครั้ง ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอและเขาแนบชิดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่บนเตียงกว้างของเธอ

ตึกตัก ตึกตัก

หัวใจดวงน้อยเต้นรัวขึ้นอย่างบ้าคลั่งที่ถูกคนตัวสูงโอบกอดไว้แบบนี้เป็นครั้งแรก ไออุ่นจากร่างกายของเขาทำให้เธอรู้สึกร้อนไปทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก

น้อยครั้งนักที่ไนต์จะค้างกับเธอหลังจากที่มีอะไรกันเสร็จ ต่อให้นอนค้างด้วยกันก็ต่างคนต่างนอน ไม่เคยมีการโอบกอดอะไรแบบนี้...

จัสมินที่หลับสนิทไปนานหลายชั่วโมงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวันเหมือนทุกที สิ่งแรกที่เธอมองหาหลังตื่นนอนคือเจ้าของอ้อมกอดอุ่นๆ แต่ตอนนี้ข้างกายกลับว่างเปล่าไปแล้ว

ร่างบางขยับพลิกตัวนอนหงาย ลืมตาขึ้นจ้องมองเพดานห้องพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ เธอเลยสามารถทำตัวเอื่อยเฉยได้เต็มที่ ใจก็อยากจะหลับตาลงนอนต่อ แต่ก็มีหลายอย่างที่ต้องทำในวันหยุดอีกเยอะแยะ

นานหลายนาทีที่คนตัวเล็กนอนมองเพดานห้องคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปทำธุระข้างนอก

หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จจัสมินก็ขับรถมาที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง แม้นี่จะเป็นวันธรรมดาที่ไม่ใช่วันหยุดเสาร์อาทิตย์แต่ที่ห้างก็ยังมีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด และร้านแรกที่เธอเดินเข้ามาคือร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่น

การกินข้าวคนเดียวสำหรับคนที่ไม่มีเพื่อนอย่างเธอเป็นอะไรที่ปกติไปแล้ว จะมีก็นานๆ ทีที่เพื่อนร่วมงานอย่างมุกหมวยจะหยุดตรงกันแล้วชวนออกมาเดินชอปปิ้ง แต่นั่นก็ส่วนน้อย

“กี่ท่านคะ”

“คนเดียวค่ะ”

“เชิญด้านนี้เลยค่ะ”

จัสมินเดินตามพนักงานไปที่โต๊ะว่าง ระหว่างทางสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยนั่งทานอาหารอยู่ในร้านนี้ด้วยเช่นกัน ทำเอาเธอถึงกับชะงักที่บังเอิญมาเจอเขาที่นี่ แถมคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับเขานั้นก็เป็นผู้หญิงหน้าตาดีมากคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนักศึกษา

ใครกัน?

เกิดคำถามขึ้นมาในหัวทันทีที่มาบังเอิญเห็นภาพแบบนี้เป็นครั้งแรก

“โต๊ะนี้ค่ะ”

เสียงของพนักงานดึงให้ต้องละสายตาจากการเผลอจ้องมองไปที่โต๊ะนั้นอย่างลืมตัว แถมโต๊ะที่เธอได้ดันเป็นโต๊ะที่หันหน้าไปทางโต๊ะนั้นพอดี และเหมือนว่าตอนนี้เขาเองก็จะมองเห็นเธอแล้วเช่นกัน

“รับอะไรดีคะ”

จัสมินก้มลงมองดูเมนูแล้วชี้ไปที่รูปราเมง ซึ่งเธอไม่ได้ตั้งใจเลือกเลย แค่ชี้ไปมั่วๆ ใจก็อยากจะลุกออกไปกินร้านอื่น แต่เพราะได้นั่งแล้วก็เกรงใจ จะให้ลุกไปเลยก็ยังไงอยู่

“รอสักครู่นะคะ”

“ค่ะ”

ในระหว่างนั่งรออาหารเธอก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเล่นไปพลางเพื่อไม่ให้ตัวเองสนใจกับสิ่งรอบข้าง โดยเฉพาะกับโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าไม่ไกล แค่เงยหน้าขึ้นก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนที่นั่งอยู่คือใคร

แต่ทว่าสิ่งที่อยู่ในมือไม่ได้ดึงความสนใจของเธอจากอีกโต๊ะได้เลย ถึงแม้จะไม่มองแต่ในใจก็ว้าวุ่นคิดไปต่างๆ นานา เมื่อเช้าตรู่เขายังนอนกอดเธออยู่เลย พอตกบ่ายมากลับอยู่กับผู้หญิงอีกคนที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร จะใช่คนรักของเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้...

พอลองนึกย้อนดูตลอดเวลาที่รู้จักเขามา เธอแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย รู้แค่ว่าเขาคือเจ้าของคลับ คือนักธุรกิจคนหนึ่งเท่านั้น ต่างจากเขาที่รู้จักเธออย่างละเอียด เธอเป็นใครมาจากไหนเขารู้หมดจากประวัติที่ถูกตรวจสอบอย่างละเอียด

นานหลายนาทีก่อนที่จัสมินจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่โต๊ะดังกล่าวอีกครั้ง และเป็นจังหวะเดียวกับที่ไนต์หันมาพอดี ทำให้เธอและเขาสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ และไม่เพียงแค่เขาที่มองมา เพราะผู้หญิงคนนั้นก็กำลังมองมาที่เธอด้วยเช่นกัน เป็นเธอเองที่รีบก้มหน้าหลบสายตาคนทั้งคู่

“บ้าไปแล้วรึไงจัสมิน” เสียงเล็กพึมพำกกด่าตัวเองเบาๆ

ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกว้าวุ่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแบบนี้กัน เธอต้องบ้าไปแล้วจริงๆ ที่เกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา เพียงเพราะเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น...