Chapter 14 : ของเล่นราคาแพง

จัสมินและเทียร์น่าเดินเลือกซื้อเครื่องสำอางกันอย่างสนุก จากที่แรกๆ จัสมินเกร็งจนไม่กล้าหยิบจับอะไร แต่พอถูกเทียร์น่าจับให้ลองนั่นนี่ก็คลายความเกร็งที่มีลง ไปๆ มาๆ พวกเธอสองคนคล้ายจะคุยกันถูกคอซะแล้ว

“เทียร์ว่ากลิ่นนี้เหมาะกับพี่มินมากเลยค่ะ หวานๆ แต่ซ่อนความเซ็กซี่ ดูน่าค้นหาสุดๆ”

จัสมินชะงักมือที่กำลังจะหยิบน้ำหอมกลิ่นประจำของตัวเอง หันไปมองตามเสียงของเทียร์น่าที่ยื่นกระดาษเทสกลิ่นน้ำหอมส่งมาให้เธอลองดมดู

“หอมดีนะคะ แต่พี่มีกลิ่นประจำที่ชอบอยู่แล้ว” เธอเคยลองเปลี่ยนไปใช้กลิ่นอื่นดูแล้ว

แต่ไนต์ไม่ชอบ...เลยต้องกลับมาใช้กลิ่นเดิม

“กลิ่นไหนคะ ขอเทียร์ลองหน่อยสิ”

ได้ยินแบบนั้นจัสมินก็หยิบน้ำหอมกลิ่นที่ตัวเองใช้ประจำส่งให้กับเทียร์น่าได้ลองดมกลิ่นดู

“เอ๋...กลิ่นนี้คุ้นๆ เหมือนเคยได้กลิ่นมาจากพี่ไนต์เลยค่ะ” เทียร์น่าเอ่ยด้วยสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย พลางลอบสังเกตความผิดปกติของพี่สาวคนสวยที่เพิ่งได้รู้จักกัน

“สงสัยคุณไนต์ก็คงใช้กลิ่นนี้ด้วยมั้งคะ”

“พี่มินคะ นี่น้ำหอมผู้หญิงค่ะ พี่ไนต์ไม่ใช้อะไรแบบนี้หรอก” เธอว่าเธอมองไม่ผิดแน่ พี่ชายของเธอกับจัสมินต้องมีอะไรมากเกินกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง แต่จะเป็นความสัมพันธ์แบบไหนนั้นเธอไม่รู้

“...” จัสมินถึงกับชะงัก เพราะมัวแต่กลัวว่าเทียร์น่าจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับไนต์จึงไม่ทันได้คิดว่านี่คือน้ำหอมผู้หญิง และคนอย่างไนต์คงไม่ใช้เหมือนที่น้องสาวเขาว่า

“งั้นเอากลิ่นเดิมแล้วก็กลิ่นนี้ด้วยนะคะ” เทียร์น่าจัดการทุกอย่างเองโดยไม่รอคำตอบจากอีกคน พูดจบเธอก็หยิบทุกอย่างใส่ในตะกร้าของจัสมินทันที

ทั้งสองสาวยังคงเพลิดเพลินกับการเลือกซื้อเครื่องสำอาง ต่างจากคนรอที่ยืนอยู่นอกร้านเริ่มจะหงุดหงิดเมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าทั้งสองคนจะหยุดง่ายๆ

สายตาคมกวาดมองหาเป้าหมายของตัวเอง เมื่อเจอตัวก็รีบเดินตรงเข้าหาทันที เพราะเขาปล่อยให้สองคนนั้นสนุกกันนานเกินไปแล้ว

“เสร็จรึยัง” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นเมื่ิอเดินมาถึงเป้าหมายของตัวเอง

จัสมินชะงักมือที่กำลังจะหยิบสกินแคร์ขึ้นมาดู ก่อนจะรีบวางมันลงที่เดิมเมื่อได้ยินเสียงเข้มที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างๆ

“เสร็จแล้วค่ะ แต่ว่าคุณเทียร์น่ายังไม่...”

“เสร็จแล้วก็ไปจ่ายเงิน ไหนว่ามีของที่ต้องซื้ออีกไม่ใช่รึไง” ไม่รอให้คนตัวเล็กพูดจบประโยคเขาก็พูดแทรกขึ้น พร้อมกับจ้องมองเธอด้วยแววตาดุดันที่บอกให้รู้ว่าเขากำลังหงุดหงิดเมื่อต้องมารออะไรนานๆ แบบนี้

จัสมินชั่งใจอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ ระหว่างทางก็ชะเง้อคอมองหาเทียร์น่าไปด้วย เห็นว่าจะเดินไปดูน้ำหอมอีกรอบแต่ที่โซนน้ำหอมกลับไม่มีหญิงสาวในชุดนักศึกษาอยู่เลย

เธอควรเลิกสนใจคนอื่นแล้วรีบไปจ่ายเงินเพื่อจะได้ไปซื้ออย่างอื่นต่อ เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่เธอจะต้องซื้อ

บัตรเครดิตสุดพรีเมียมจากมือหนาถูกยื่นมาตรงหน้า จัสมินเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของบัตรที่ไม่ได้พูดอะไรแต่อยู่ๆ ก็ยื่นมันมาให้กับเธอ

“คุณจะจ่ายให้ฉันเหรอคะ”

“ก็เห็นอยู่ ทำไมต้องถาม”

นั่นสินะ ทำไมเธอต้องถามให้ตัวเองถูกเขาพูดจาเสียดสีใส่ด้วย แค่รับมาแล้วจ่ายไปก็จบแล้ว

จัสมินรับบัตรเครดิตมาจากมือหนาแล้วยื่นต่อให้กับพนักงาน รอไม่นานเครื่องสำอางที่เธอเลือกซื้อวันนี้ก็ถูกจัดใส่ถุงชอปปิ้งให้เป็นอย่างดี ก่อนจะถูกยื่นกลับมาให้พร้อมบัตรเครดิตและใบเสร็จ

บัตรเครดิตถูกยื่นคืนให้เจ้าของ ทว่าคนตัวสูงกลับทำเพียงแค่มองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ยื่นมือไปรับแต่อย่างใด

“จะซื้ออะไรอีก นำไปสิ”

“แล้วคุณเทียร์น่าล่ะคะ”

“กลับแล้ว”

“คะ?” คำตอบของคนตัวสูงทำเอาเธอถึงกับงุนงง รีบมองซ้ายมองขวาเพื่อหาคนที่ตัวเองถามถึง แต่ภายในร้านกลับไม่มีหญิงสาวร่างบางในชุดนักศึกษาอยู่เลย

กลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“จิ๊!”

เสียงจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดดังมาจากคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างกัน จัสมินรีบหันกลับมามองก่อนจะพบกับสีหน้าไม่สบอารมณ์ของอีกฝ่ายที่กำลังดูจะหงุดหงิดเธออยู่

ตอนนี้เธอควรเลิกสนใจเรื่องของเทียร์น่าแล้วรีบไปซื้อของต่อให้เสร็จ คิดได้ดังนั้นก็เดินนำหน้าคนตัวสูงออกไป เก็บบัตรเครดิตในมือที่ยื่นคืนเจ้าของแต่เขาไม่รับใส่ลงในกระเป๋าตัวเองไว้ก่อน

จัสมินเดินมาอีกร้านที่ขายจำพวกครีมอาบน้ำแชมพูต่างๆ ยี่ห้อโปรดของเธอ มาถึงก็ตรงไปหยิบสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยที่ด้านหลังยังคงมีไนต์เดินตามเงียบๆ

ตุบ!

ของบางอย่างที่ถูกโยนลงในตะกร้าทำให้คนตัวเล็กที่เลือกดูอย่างอื่นเพิ่มเติมรีบก้มลงมอง ก่อนจะพบว่ามันคือครีมโกนหนวด และคนที่โยนมันใส่ในตะกร้าของเธอก็หนีไม่พ้นคนที่เดินตามมาตั้งแต่แรก

“เสร็จแล้วก็ไปจ่ายเงิน”

“เดี๋ยวอันนี้ฉันจ่ายเองค่ะ” เธอบอกแล้วเปิดกระเป๋าตั้งท่าจะหยิบบัตรเครดิตของเขาคืนให้เขาอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้ให้เธอฟรีๆ อยู่แล้ว”

มือเล็กที่หยิบบัตรเครดิตได้แล้วถึงกับชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตาคมอีกรอบ

“เสร็จแล้วตามไปที่ร้านนาฬิกา” ไนต์เอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบไป พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

จัสมินเม้มปากแน่นมองตามหลังร่างสูงโปร่งที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ รีบไปจ่ายเงินเพื่อจะได้ตามเขาไปที่ร้านขายนาฬิกาแบรนด์เนมชื่อดังแบรนด์หนึ่งที่เขากำลังเดินไป

บางทีก็เหมือนจะดี แต่ดูดีๆ ก็ใจร้ายอยู่มาก

บัตรเครดิตสุดพรีเมียมใบเดิมถูกหยิบยื่นให้พนักงานเพื่อใช้จ่ายค่าสินค้า เสร็จจากตรงนี้คนตัวเล็กก็รีบถือถุงชอปปิ้งเดินตามไปที่ร้านนาฬิกาทันที ขืนมัวชักช้าเขาคงได้ทำหน้าหงุดหงิดใส่เธออีก

มาถึงก็เห็นคนตัวสูงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาภายในร้าน บนโต๊ะตรงหน้ามีกล่องนาฬิกาแบรนด์หรูวางอยู่ด้วย

ไนต์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อคนที่เขารออยู่มาถึง ก่อนจะส่งสายตาให้เธอมานั่งลงข้างๆ

จัสมินที่เห็นแบบนั้นก็รีบเดินไปนั่งลงข้างๆ กับเขาโดยไม่พูดอะไร และเพียงแค่เธอนั่งลงบนโซฟาได้ก็มีพนักงานสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตั้งแต่แรกเดินมานั่งคุกเข่าลงข้างเธอ

“ขออนุญาตนะคะ” เสียงของพนักงานสาวดังขึ้นพร้อมกับดึงเอาถุงชอปปิ้งออกจากมือเล็กของจัสมิน

คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรได้แต่หันมองคนตัวสูงที่นั่งนิ่งอยู่ข้างกันด้วยความงุนงง สัมผัสเย็นๆ จากบางอย่างที่แตะลงบนผิวกายทำให้เธอต้องละสายตาจากคนตัวสูงหันกลับมามองที่พนักงานคนเดิม ก่อนจะพบว่านาฬิกาที่เคยอยู่ในกล่องบนโต๊ะตอนนี้มันเข้ามาอยู่ที่ข้อมือของเธอแล้ว

“ประมาณนี้พอดีมั้ยคะ”

“คะ? ค่ะ...” จัสมินได้แต่ขานรับอย่างงุนงงกับคำถามของพนักงานที่กำลังวัดปรับระดับสายนาฬิกาข้อมือให้พอดีกับข้อมือของเธออยู่

“เดี๋ยวทำการปรับสายให้สักครู่นะคะ”

นาฬิกาเรือนหรูถูกถอดออกจากข้อมือเล็กเพื่อนำไปปรับสายใหม่ให้พอดีกับขนาดข้อมือของคนตัวเล็ก

หลังจากที่พนักงานเดินออกไปจัสมินก็หันไปมองคนตัวสูงข้างๆ โดยที่ไนต์เองก็มองมาที่เธอเช่นกัน

“คุณให้ฉันเหรอคะ” ที่เธอถามนั้นหมายถึงนาฬิกาเรือนเมื่อกี้ ที่พนักงานนำไปปรับสายให้อยู่ ถึงจะไม่รู้ราคาที่แน่ชัด แต่ก็รู้ว่ามันมีมูลค่ามากถึงหกหลัก

“...”

“ขอบคุณค่ะ” เมื่อเห็นเขาเงียบเธอจึงเอ่ยขอบคุณเขาออกไปทันทีโดยไม่ถามอะไรอีก

เธออยู่กับเขามานานพอที่จะรู้ว่าถ้าเขาเงียบแสดงว่าคำตอบของเขาคือใช่

มือเล็กเปิดกระเป๋าตัวเองหยิบบัตรเครดิตออกมาเตรียมจะยื่นคืนให้เขา ก่อนจะมีน้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นมาในจังหวะที่เธอยื่นบัตรไปตรงหน้า

“รู้ไว้ด้วยว่าเธอเป็นของเล่นที่ราคาแพงที่สุดเท่าที่ฉันเคยจ่ายมา”

ประโยคที่ถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ทว่าคนฟังถึงกับสะอึก

ดวงตาคู่สวยจ้องมองสบตาคมพลางเม้มปากแน่น รู้ตัวเองดีว่าสถานะที่มีก็แค่ของเล่น แต่พอถูกตอกย้ำด้วยคำพูดจากเขาทีไรกลับรู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจทุกที...