7 สามคุณชายยื่นข้อเสนอ

หลังผ่านเหตุการณ์ไม่คาดฝันในคืนนั้น สามคุณชายมาเฟียมานั่งรวมหัวกันในห้องหยก ซึ่งแน่นอนว่าการตกแต่งในห้องใช้สีเขียวตามชื่ออัญมณีที่ว่ามานั่นเอง

ต่างคนต่างอยู่ในความเงียบ สุดท้ายจางหมิงทนไม่ไหว วางถ้วยชาลงกับโต๊ะดังกึก นิ้วโป้งคลึงที่รอยแผลตรงหว่างคิ้วขณะทำหน้าเคร่งเครียด แต่อีกเดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นเหม่อลอยเคลิบเคลิ้ม ปากยิ้มทั้งที่ไม่มีสาเหตุใดให้ยิ้ม

“เป็นอะไรจางหมิง” เจียเหาอดแขวะไม่ได้

“อ๊ะ เปล่าครับ แค่นึกถึงเรื่องสนุก ๆ ขึ้นมา”

พี่ชายใหญ่ส่ายหน้าแล้วจิบชาร้อน หัวคิ้วยังมุ่นอย่างเคย

ที่น่าแปลกคือเช้านี้ทั้งสามตื่นด้วยความรู้สึกสดชื่นผิดปกติ ไม่มีอาการมึนหัวเวียนหัวหมดเรี่ยวแรงดังเช่นที่มักจะเป็นในช่วงสามสี่วันในห้วงของอาการรัท

จางฉวนมองคู่แฝดของตนแล้วทำท่าบิดขี้เกียจ จากนั้นก็หันไปมองเจียเหาที่ยังนั่งนิ่ง แต่สีหน้าของพี่ใหญ่มีแววครุ่นคิด

จางฉวนรู้ดีว่าพี่ชายใหญ่อยากพูดเรื่องนี้ แต่วางฟอร์มไม่เอ่ยเป็นคนแรก ในฐานะน้องชายผู้รู้ใจเขาจึงจัดการเปิดประเด็นให้

“ทำไมผมถึงสลัดความคิดเรื่องเมื่อคืนออกจากหัวไม่ได้เลยน้า”

เจียเหาติดกับทันที “หึ เอ็งติดใจยัยโอเมก้าเข้าให้เหรอ”

“อ๊ะ หรือพี่ไม่ติดใจล่ะ” คนถามกลับคือจางหมิงแทน

เจียเหานิ่ง แต่ท่าทีที่ลูกกระเดือกขยับตอนกลืนชาอึกใหญ่ ทำให้รู้เลยว่าคำตอบคือ ‘ใช่’

จางหมิงถามแล้วเอามือเท้าคาง เปรยกับตัวเองว่า “แล้วจะเอายังไงต่อดี”

“มึงอยากได้อีกรอบละสิไอ้หมิง!” คู่แฝดแซว

“พูดตรง ๆ ก็ใช่ หรือมึงไม่อยากได้หา! จางฉวน”

จางฉวนกะพริบตาถี่ ๆ ขนตาหนาเป็นแพใต้คิ้วเข้มสั่นพลิ้วถี่ ๆ ด้วยความอ่อนไหว “ไม่เคยรู้เลยว่าตอนได้เอากับโอเมก้าผู้ชายจะดีขนาดนี้” จางฉวนพูดแล้วทำสีหน้าเคลิ้มต่อจากที่ทำไว้ก่อนหน้า

พี่ชายใหญ่กระแทกแก้วชาดังกึกลั่น

“พวกเราเป็นว่าที่หลงโถวนะโว้ย หยุดพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว เราไม่ได้ชอบกระทั่งผู้ชายด้วยซ้ำ!”

สิ่งที่พี่ชายใหญ่ก่อให้เกิดความเงียบเชียบชั่วครู่ แต่สุดท้ายจางหมิงก็ยอมเอ่ยเสียงอ่อยว่า

“แต่ ๆๆ ผมน่ะไม่ติดเลยนะที่จะมีอะไรกับผู้ชาย ถ้ามันจะดีขนาดนี้”

คู่แฝดจางฉวนพยักหน้าสนอง สอดมือเข้ามาโอบไหล่คู่แฝดอย่างสนิทสนมอย่างที่ชอบทำ จากนั้นก็ทำสีหน้าทะเล้นให้กันอย่างสมรู้ร่วมคิด

“พวกเอ็งสองคนนี่มัน…” เจียเหาทำหน้าระอาใจ

คราวนี้สองแฝดไม่ยอมแพ้ “เฮ้ แต่ผมว่าพี่ชายใหญ่ก็ถูกใจไม่เบานา”

“พวกเราเป็นพี่น้องกัน ผมดูออก”

“พวกเอ็งชักจะพูดมากไปแล้ว”

แต่ก่อนจะถูกพี่ด่า จางหมิงก็สะกิดที่หัวไหล่พี่ชาย “ผมว่าผมนึกอะไรดี ๆ ออกแล้วพี่เจียเหา”

และนั่นจึงเป็นที่มาที่สามคุณชายนัดดาวมาคุยในห้องส่วนตัว

+++++

เดชผู้ช่วยส่วนตัวของสามคุณชายมาเฟียวิ่งกระหืดกระหอบมาตามสะใภ้ไร้ศักดินาของตระกูลจางแต่เช้า

“คุณหนูดาวครับ”

“มีเรื่องอะไรเดช”

“คือคุณชายทั้งสามอยากคุยกับคุณหนูครับ”

“หา? จริงเหรอ” ดาวใจหายวูบ ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ทั้งสามฝากไว้เมื่อคืนยังตราตรึง เขาทำสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาแล้วรีบถามต่ออย่างตะกุกตะกัก

“ดะ…เดชพอจะรู้หรือเปล่าว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร”

“เอ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่พวกท่านอยากให้คุณหนูดาวไปคุยด้วยตอนนี้เลย”

โอเมก้าดาวิชกัดริมฝีปาก มีท่าทีลังเล

ผู้ช่วยคนเก่งจับสัญญาณได้ จึงเอ่ยปลอบใจว่า “ผมว่าคงไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอกครับ”

“เดชแน่ใจได้ไง”

“ก็ท่าทางทั้งสามคนอารมณ์ดีม้ากมาก ผิดไปจากปกติเป็นคนละคน ท่าทางอย่างนี้เดาได้เลยว่าน่าจะเพิ่งไปทำอะไรสนุก ๆ มา”

ดาวได้ยินแล้วหน้าแดง แต่เดชไม่ได้ทันสังเกตเพราะเขากลับหลังหันทันทีแล้วผายมือไปด้านหน้าก่อนจะเดินนำ

“เอาเป็นว่าคุณดาวรีบไปดีกว่า เชิญทางนี้ครับ เดี๋ยวผมนำทางไป พวกท่านรออยู่ในห้องหยก”

และพอมาถึงประตูเลื่อนแบบจีนหน้าห้องหยก ก่อนที่ดาวิชจะหายเข้าไปข้างใน จู่ ๆ เดชก็โน้มตัวมา ป้องปากเหมือนจะกระซิบความลับ

มีอะไรหรือเดช

“แค่จะบอกว่าสู้ ๆ นะครับคุณผู้หญิง”

“ทำไมอยู่ ๆ เรียกฉันอย่างนี้น่ะ เมื่อกี้ยังเรียกคุณหนูอยู่เลย”

“เป็นการเรียกเอาฤกษ์เอาชัยน่ะครับ” เดชตอบหน้าตาย “ผมล่ะอยากให้คุณหนูดาวได้เป็นคุณผู้หญิงของที่นี่ซะจริง”

ดาวหน้าแดงอีกรอบในเวลาห่างกันไม่นาน

+++++

จากนั้นแค่ครู่เดียวหนุ่มโอเมก้าของเล่นก็มานั่งอยู่ในห้องที่มีคนตัวใหญ่สามคนรายล้อม

ทันทีที่หย่อนก้นเสร็จดาวก็ไม่รอช้า ก่อนหน้านี้ดาวใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แทบแย่ เขาคิดว่าถ้าได้ถามสิ่งที่สงสัยออกไปน่าจะทำให้หายอึดอัด

“พวกคุณชายมีเรื่องอะไรกับผมเหรอครับ”

เจียเหาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอแล้วก็พวกเรา”

ดาวแปลกใจนิดหน่อยที่บุรุษปากร้ายเลือกเรียกเขาด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไป ไม่จิกหัวเรียกว่า ‘แก’ หรือ ‘มึง’ อย่างแต่ก่อน

“แล้วไม่ต้องมีทนายสุเชาว์มาคุยด้วยเหรอครับ” ความคิดวูบหนึ่งของดาวคือ หรือสามคนนี้จะไล่เขาออกจากบ้านตระกูลจาง

หนึ่งในสองแฝดเอ่ยบ้าง “เรื่องที่จะคุยไม่เกี่ยวกับทนาย แต่เป็นเรื่องระหว่างพวกเราแค่สี่คน”

“หา?”

“ถือซะว่าเป็นข้อตกลงที่เพิ่มขึ้นจากพินัยกรรมของพ่อ” ในที่สุดพี่ใหญ่ก็เปิดฉากอย่างไม่มีพิธีรีตอง

จางฉวนโน้มตัวมาทางดาว “พวกเราอยากทำข้อตกลงกับเธอ”

“ยังไงครับ”

จางหมิงพูดต่อจากคู่แฝด “ต่อจากนี้เธอไม่ต้องทำงานบ้าน ไม่ต้องทำสวน หรือดูแลคอกม้าอีกต่อไปแล้ว”

ดาวแทบอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อว่าพวกนี้จะมาไม้นี้ “แล้วจะให้ผมทำอะไรแทนครับ”

สองแฝดสลับกันพูดในขณะที่พี่ชายใหญ่มองด้วยแววตาอ่านไม่ออก

“มาคอยปรนนิบัติรับใช้พวกเราทั้งสามคน”

“คอยดูแลอย่างไม่ยอมปล่อยให้ห่างเหิน”

หนุ่มโอเมก้าเลิกคิ้ว “ไหนพวกคุณเคยบอกไม่อยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ ไง”

“เกมมันเปลี่ยนไปแล้ว”

“ที่ดูแลหมายถึงให้มาดูแลพวกคุณในฐานะเมียเหรอครับ”

“ใครว่า! ถึงพินัยกรรมจะเขียนไว้อย่างนั้น แต่พวกเราไม่เอาเธอมาเป็นเมียหรอกนะ” คุณชายใหญ่เจียเหาพูดน้ำเสียงห้วนและเด็ดขาดอย่างเคย

ดาวิชงง “ถ้าไม่ใช่เมียแล้วจะปรนนิบัติในฐานะอะไรละครับ”

“พูดตรง ๆ เลยนะ เราอยากได้เธอมาเป็นของเล่นของเรา”

“หือ ของเล่น”

“เป็นแค่นายบำเรอน่ะ”

จางหมิงวนนิ้วชี้เป็นวงกลมต่อหน้าอย่างกวนโมโห “เข้าใจคำว่านายบำเรอไหมว่ามีหน้าที่ต้องทำอะไรบ้าง!”