8 จะยอมเป็นของเล่นดีไหม?

ดาวได้ฟังแล้วถึงกับกัดริมฝีปาก เรื่องประเภทนี้เขารู้ดี รู้ว่าสถานะนายบำเรอนั้นแตกต่างจากสถานะภรรยามากขนาดไหน เขาไม่ใช่คนไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องราว

“พวกเราน่ะเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นจำไว้” จางหมิงเอ่ยซ้ำ แต่อาจเพื่อย้ำเตือนบอกตัวเองก็ได้

ดาวเชิดหน้าขึ้น อยู่ ๆ ก็รู้สึกอยากเป็นคนดื้อดึงขึ้นมา “แล้วถ้าผมไม่ตกลงล่ะ!”

คราวนี้ทั้งสามถึงกับอึ้งไปเลย

“ถ้าให้ผมเป็นแค่ของเล่น ผมกลับไปทำงานใช้แรงงานเหมือนเดิมสบายใจกว่า หรือไม่ผมก็ต้องปรึกษาเรื่องนี้กับทนายสุเชาว์ก่อนถึงจะตอบตกลงได้”

คราวนี้ถึงทีสามพี่น้องคิดหนัก หากเรื่องนี้ถึงหูของทนาย ก็อาจเกิดความยุ่งยากโดยไม่จำเป็น

จางฉวนรีบพูดต่อ “แล้วถ้าเราให้เงื่อนไขพิเศษล่ะ”

“เงื่อนไข?”

จางหมิงพูดต่อ “ถ้าเธอตกลงยอมเป็นนายบำเรอ เราจะเซ็นเช็คให้เธอทันทีสามล้าน”

คนฟังตาวาวทันที เงินสามล้านสำหรับเขาคือเงินจำนวนมหาศาล

เจียเหาสอดนิ้วทั้งสิบหากัน เอ่ยเสียงเรียบสุขุมอย่างเคย “ฉันรู้ว่าเธอจะได้เงินค่าเลี้ยงดูจากการเป็นเมียปีละห้าล้านใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“ซึ่งจะได้ก็ต่อเมื่ออยู่ที่นี่ครบหนึ่งปี”

ดาวิชพยักหน้าอีก

“แต่เงินสามล้านที่บอกเมื่อกี้จะได้เลยทันที จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเธอยอมตกลงตอนนี้”

ดาวทำสีหน้าครุ่นคิด แต่ก็ตัดสินใจได้ทันที ในหัวคิดอย่างปลงตกว่า

‘ความต่างของเมียกับนายบำเรอคืออะไรวะ ยังไงต้องเสียตัว ปรนเปรอสวาทให้ไอ้พวกมาเฟียสามคนนี้เหมือนกัน’

ดาวนึกถึงเงินสามล้าน มันต้องได้ใช้แน่สำหรับค่ารักษาพ่อกับแม่ เพื่อสุขภาพของผู้มีพระคุณยังไงเขาก็ยอม

แต่แล้วเสียงของเจียเหาก็เอ่ยขัดขึ้นมา

“แต่ไม่ใช่จะให้อย่างเดียว เธอต้องยอมรับข้อแม้ด้วย”

“ว่ามาสิครับ”

“ข้อแม้คือเธอต้องไม่ปริปากบอกใครก็ตามเกี่ยวกับสถานภาพลับ ๆ ระหว่างเรา ขอย้ำ ไม่ว่าใครก็ตามในบ้านหลังนี้ บ่าวไพร่ก็ไม่เว้น อาสุเชาว์ หรือท่านปู่อี้เทายิ่งห้ามเด็ดขาด!”

“รับทราบครับ”

“และเมื่อยอมเป็นของเล่นของพวกเรา ตัวเธอเองต้องไม่เรียกร้องสิทธิความเป็นเมียตามพินัยกรรมที่อาสุเชาว์เคยประกาศไว้ที่ห้องไข่มุก”

ดาวก้มหน้าคำนึงอยู่ครู่หนึ่ง เพิ่งนึกได้ว่าเงินสามล้านในฐานะของเล่น แทบไม่ต่างจากเงินที่ทั้งสามใช้ติดสินบน เงินที่เอาไว้ใช้ปิดปากไม่ให้เรียกร้องสถานะเมีย ซึ่งแท้จริงเป็นสิ่งที่เขาพึงได้

และเรื่องนี้ทำให้โอเมก้าเงียบไปครู่หนึ่ง จนจางฉวนเอากำปั้นทุบโต๊ะเบา ๆ

ดาวสะดุ้งเฮือกเมื่อเงยหน้าแล้วเห็นสองแฝดชี้นิ้วมาทางเขา

“ตกลงว่าไงยัยดาว!”

และแววตาของสองแฝดทำให้หนุ่มโอเมก้าตัดสินใจได้ เงินสามล้านในตอนนี้ บวกอีกห้าล้านถ้าทนอยู่ถึงปีไหว รวมทั้งหมดแปดล้าน…

ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องลังเลอีกแล้ว

“ผมตกลง”

ทั้งสามคนกระตุกยิ้มอย่างพอใจ “ดี”

“แล้วผมต้องเป็นของเล่นของพวกคุณทั้งสามคนเลยเหรอ”

“แน่นอนสิ”

“เอ้อ ละ…แล้วจะแบ่งกันยังไง” กว่าดาวจะหาคำพูดเหมาะ ๆ ก็ต้องใช้เวลาครู่สั้น ๆ ทีเดียว

แต่เรื่องนี้ราวกับเป็นสิ่งที่ทั้งสามคิดไว้แล้ว เจียเหาตอบง่าย ๆ ในทันควันว่า

“วันคู่เธอเป็นของฉัน ส่วนวันคี่เป็นของแฝด”

ดาวเอะใจกับคำว่า ‘ของแฝด’ เขาเลยตะกุกตะกักถามว่า “คำว่าของแฝดนี่หมายถึงอะไรครับ”

“ก็เป็นของพวกเราพร้อมกันทั้งสองคนไง” สองแฝดตอบด้วยน้ำเสียงแสร้งรำคาญ แต่คนฟังฟังออกว่าซ่อนความเขินอายไว้

พี่ชายใหญ่งอนิ้วโป้งหาน้องชาย ทำสีหน้าเรียบเฉยอย่างเคย แล้วเอ่ยสิ่งที่เหมือนคำสั่งว่า “สองคนนี้เขาชอบเล่นไปพร้อมกัน จำเอาไว้ด้วยล่ะ”

“อ้อ แล้วเธอต้องกินยาป้องกันอย่างสม่ำเสมอ เพราะพวกเราชอบสด” จางหมิงพูดอย่างหน้าไม่อาย

“อย่าแม้แต่จะคิดปล่อยท้องเพื่อจะผูกมัดพวกเราล่ะ ขอบอกว่าไม่มีทางสำเร็จหรอกนะ ถ้าเรารู้ว่าเธอท้องขึ้นมาละก็ เราจะ...”

หนุ่มโอเมก้ารีบเอ่ยตัดบททันที

“เรื่องนั้นพวกคุณไม่ต้องเตือนผมหรอกครับ ผมทราบดี” พอได้ยินคำพูดดูถูกกันเรื่องนี้ หนุ่มโอเมก้าก็เชิดหน้าสูงด้วยท่าทางหยิ่งทะนง พวกนี้เห็นเขาเป็นคนยังไง คิดว่าเขาอยากเป็นเมียของทั้งสามใจจะขาดจนต้องใช้ลูกไม้เก่า ๆ อย่างปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อจับผู้ชายงั้นรึ นี่ไม่ใช่เนื้อหาในละครสมัยยี่สิบปีที่แล้วสักหน่อย

ทั้งสามพยักหน้าหงึก มีท่าทีพอใจ

จางหมิงเอ่ยย้ำอีกรอบ “อ้อ แล้วอย่าลืมละว่า สถานะนี้ไม่มีความสัมพันธ์แบบผัวเมียเข้ามาเกี่ยวข้อง มีแต่หน้าที่ของของเล่นเท่านั้น รู้ไว้ซะ!”

“เพราะที่นี่ไม่มีรัก” จางฉวนพูดสำนวนติดลิเก ตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิก

นั่นคือจุดเริ่มต้นของหนุ่มดาวิชในฐานะของเล่นของสามคุณชาย

+++++

วันต่อมาดาวจำเป็นต้องไปมหาวิทยาลัย ซึ่งเรื่องนี้เขารู้จากทนายสุเชาว์มาตั้งแต่แรกแล้วว่า เขามีสิทธิ์ออกจากบ้านได้ตามความเหมาะสมโดยแค่แจ้งคุณชายทั้งสามไว้ล่วงหน้า

แต่เนื่องจากสามมาเฟียไม่อยู่บ้าน เห็นผู้ช่วยเดชบอกว่ารีบออกไปเคลียร์งานด่วนข้างนอก นั่นเป็นเพราะมาเฟียตระกูลจางมีหน้าที่ควบคุมหลายสิ่งหลายอย่างที่ท่าเรือ

เมื่อไม่มีทางเลือกดาวจึงแค่บอกเดชและแม่บ้านแตงโมไว้ว่าจะไปแล้ว จากนั้นก็ออกจากบ้าน

ดาวคิดในใจขณะเดินทางมาเรียนว่า ‘วันนี้เป็นวันแรกของเปิดเทอมปีสองเราจะขาดไม่ได้ ไม่งั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกันพอดี’

เนื่องจากเป็นวันแรกอาจารย์จึงใช้เวลาไม่นาน สองสามชั่วโมงผ่านไป เมื่อรับเอกสารบางอย่างและพูดคุยบางอย่างภารกิจก็จบลง ขณะนักศึกษาโอเมก้าเดินลงมาหน้าตึกเรียน เขาก็พบรอนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีที่นี่ ซึ่งพออีกคนเห็นดาวิช หนุ่มรอนก็รีบเดินมาหาอย่างยินดี

รอนเป็นคนจากภาคใต้ เป็นชายหนุ่มที่มีหุ่นค่อนข้างหนา เขาสูงกว่าดาวไม่มาก ผิวสีเข้มและมีจุดเด่นคือเวลายิ้มเห็นฟันขาวเป็นประกาย

“อ้าว ดาว ไม่ได้เจอกันนานเลย”

“เฮ้ รอนดีใจจังที่เจอ” สองหนุ่มจับแขนจับมือทักทายกันอย่างยินดี

“เทอมที่แล้วเป็นไง เก็บวิชาได้ครบอย่างที่วางแผนไว้ไหม”

ดาวทำจมูกย่น ส่ายหน้า “เทอมก่อน เราแทบไม่ได้ลงเรียนเลย”

รอนเพื่อนของดาวพอจะรู้เกี่ยวกับสภาพความเป็นอยู่ทางบ้านของหนุ่มโอเมก้า และไม่อยากทำให้เพื่อนหม่นหมองไปกว่านี้ รอนเลยหาเรื่องคุยสนุก ๆ อย่างอื่นแทน

“ตอนนี้ก็เสร็จแล้วไปหาอะไรกินกันไหม เราอยากกินปิ้งย่าง”

“เอ้อได้สิ”

แต่แล้วรอนก็รีบพูด เพราะคิดว่าเพื่อนยังมีฐานะขัดสนอยู่ “เดี๋ยวเราเลี้ยงดาวเองนะ เพิ่งถูกหวยมาน่ะ”

ดาวยิ้มแย้มอย่างขอบคุณ เขาโชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนดีอย่างนี้

แต่จู่ ๆ เพื่อนหนุ่มของดาวก็ชะงักค้างไป

“รอนเป็นอะไรหรือเปล่า”