ep3-แขกวีไอพี

3.แขกวีไอพี

ฉันทำงานที่นี่ได้เดือนกว่าแล้ว และวันนี้เป็นวันเงินเดือนออก เงินเดือนของฉันตรงกับวันที่ห้าของทุกเดือน ฉันดีใจมากเมื่อเห็นยอดเงินในซองสีขาวพร้อมสลิปเงินเดือน นี่เป็นเงินที่ฉันมีมากที่สุดในชีวิต ฉันยิ้มแก้มแทบปริ

แต่สุดท้ายฉันก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงค่าเช่าห้องที่ฉันค้างไว้สองเดือนแล้ว และค่าเทอมที่ฉันขอผ่อนผันก็ใกล้ถึงวันนัดเข้ามาทุกที

เฮ้อ!!

ฉันเผลอถอนหายใจเสียงดังออกมา พอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ฉันกำลังจัดร้านอยู่ซึ่งพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตาก็พี่ๆ เพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากฉัน

"ขอโทษค่ะ " ฉันรีบเอ่ยขอโทษทุกคนที่อยู่บริเวณนี้

"ขอโทษอะไร ไม่สบายใจอะไรก็พูดมาถ้าเกี่ยวกับงานจะได้เข้าใจกัน "

พี่ผู้จัดการร้านพูดขึ้น

" ไม่ใช่เรื่องงานค่ะพี่บอย "

ฉันตอบกลับไปทันที ไม่อยากให้คนที่ทำงานด้วยกันต้องคิดมาก และทุกคนก็ยิ้มตอบกลับให้ฉันเพราะฉันหันมองสบตากับทุกคนเพราะอยากแสดงความจริงใจ และฉันก็อธิบายต่อถือโอกาสนี้พูดให้ทุกคนเข้าใจ

"เรื่องเรียนค่ะฟ้าแค่กังวลเรื่องเรียนค่ะ ทุกคนอย่าเข้าใจผิดนะคะ ทุกคนใจดีกับฟ้า ฟ้าทำงานไม่เป็นก็ช่วยสอนทุกอย่าง ฟ้าทำงานที่นี่มีความสุขมากค่ะ "

และทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง เพราะใกล้เวลาผับเปิดแล้ว

วันนี้ข้าวหอมเพื่อนรักของฉันยังไม่มาทำงาน บอกว่าต้องพายายไปหาหมอก่อน อาจจะเข้างานสาย ซึ่งทุกคนเข้าใจดีว่าข้าวหอมไม่ต้องมาทำงานก็ได้ เธอเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆของเจ้าของผับ มีแต่เจ้าตัวเองที่ไม่ยอมขาดงานเลย

บางครั้งชีวิตคนเราก็มีความโชคดีโชคร้ายแตกต่างกันไป ข้าวหอมมีเฮียหนึ่งคอยช่วยเหลือเรื่องเงินค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แต่เธอต้องดูแลยายที่ป่วยออดๆ แอดๆ และต้องดูแลทุกอย่างเพราะยายแก่มากแล้วช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้เลย

ส่วนตัวฉันถึงแม้ว่าต้องหาเงินใช้จ่ายเอง แต่ก็รับผิดชอบแค่เรื่องของตัวเองพูดง่ายคือๆ ฉันตัวคนเดียวไม่มีคนให้ฉันต้องคอยดูแลและก็ไม่มีคนคอยปลอบประโลมในวันที่เจอปัญหาเช่นกัน

เพราะตอนนี้แม่ของฉันได้ลาออกจากงานไปอยู่ที่บ้านเกิดกับแฟนใหม่แม่แล้ว ฉันดีใจที่แม่ได้เจอกับคนดี ที่พร้อมสร้างครอบครัวและพร้อมดูแลแม่

ส่วนพ่อก็มีครอบครัวใหม่คอยดูแลแลกกับรา/ยได้ที่พ่อหามา แต่ก็ดูพ่อมีความสุขดี ที่ฉันรู้ว่าพอสุขสบายดีก็เพราะห้องพักของฉันกับพ่ออยู่ไม่ไกลกันนัก

วันไหนเหนื่อยๆ ฉันมักแอบไปดูพ่ออยู่ไกลๆ ฉันจำภาพพ่อที่แสนดีได้เสมอ พ่อที่เป็นทุกอย่างให้ฉันถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีภาพเหตุการณ์ความสุขเหล่านั้นแล้ว แต่ฉันไม่นึกโกรธพ่อหรอก ทุกคนย่อมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวทั้งนั้น

ผับหรูแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ผู้คนต่างเข้ามาอย่างหนาแน่น เพราะที่ตรงนี้ยินดีต้อนรับอยู่แล้ว ไม่ว่าคนที่มีความสุขจนล้นหัวใจก็แวะมาที่นี่ได้ หรือแม้แต่คนที่ผิดหวังจากชีวิต ผับแห่งนี้ก็ยินดีต้อนรับแขกทุกคน เราจึงเป็นแหล่งที่นักท่องราตรีที่ออกมาหาความสุขยามค่ำคืน นิยมมามากที่สุด สำหรับทางผับแห่งนี้มีสามชั้น แต่ที่ให้ลูกค้ามีได้ถึงแค่ชั้นสอง เพราะชั้นสามเป็นที่สำหรับเจ้าของผับและแขกที่สนิทกับเจ้าของในวันที่เมาจนไม่สามารถกลับได้ จึงมีห้องไว้รับรองแขกคนสนิทเท่านั้น

ฉันเดินเสิร์ฟเหล้าและน้ำแข็งอยู่ที่ชั้นล่างวันนี้แขกเยอะมาก อาจเป็นเพราะต้นเดือนหรือเป็นเพราะตรงกับวันศุกร์แห่งชาติ ทุกคนจึงออกมาปลดปล่อยความเครียดที่มีมาตลอดห้าวันทำงาน

" ปลายฟ้า "

เสียงพี่บอยผู้จัดการเดินมาใกล้และเรียกชื่อฉันทำให้ฉันต้องหันตามเสียงนั้นทันที

"ค่ะ พี่บอย "

"เสิร์ฟตรงนี้เสร็จแล้วเข้ามาหาฉันหน่อยน่ะ "

"ค่ะ "

ฉันรีบเอาชุดโซดาน้ำแข็งไปเสิร์ฟ จะได้ไปหาผู้จัดการไม่รู้มีงานอะไรให้ทำ ดูท่าทางเร่งรีบแปลกๆ

" มาแล้วค่ะพี่บอย "

เมื่อเสิร์ฟโต๊ะที่รับผิดชอบเสร็จแล้วฉันรีบเข้าไปหาผู้จัดการทันที

"วันนี้มีแขกวีไอพีของเฮียหนึ่งมาโดยไม่แจ้งล่วงหน้า คนดูแลประจำไม่ว่างเพราะวันนี้แขกวีพีไอพีมากันหลายกลุ่ม พี่อยากให้ฟ้าไปดูแลแขกวีไอพีคนนี้ให้หน่อยได้ไหม "

" ได้สิคะ "

เมื่อได้ยินผู้จัดการบอกแบบนั้นฉันก็รีบรับคำทันที เพราะไม่ว่าเรื่องอะไรถ้าเกี่ยวกับงานฉันยินดีเสมอ

" แต่ลูกค้าค่อนข้างเรื่องมากหน่อยน่ะ ถ้าเขาว่าอะไรก็ยิ้มไว้แล้วกัน เขานั่งไม่เกินสองชั่วโมงหรอก "

ฉันผู้ยังไม่เคยเจอลูกค้าเรื่องมากถึงกับหุบยิ้ม เพราะกลัวว่าจะทำให้แขกวีไอพีไม่พอใจ จะเดือดร้อนกันไปหมดหรือเปล่า

" ละ แล้วพี่ไว้ใจฟ้าเหรอคะ "

จากที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมตอนนี้รู้สึกประหม่าขึ้นมาดื้อๆ เพราะไม่มั่นใจว่าตัวเอง จะทำตามใจใครได้นานๆ

"พี่ก็ไม่มั่นใจ แต่ฟ้าสวย หุ่นก็ดีอาจจะพอช่วยให้ลูกค้าใจเย็นลงได้บ้าง พี่หวังอย่างนั้น "

อึก

ฉันถึงกับต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอทั้งที่มันฝืดคอเอามากๆ ดูแลแขกวีไอพีต้องสวยหุ่นดีด้วยว่างั้น มิน่าล่ะ ฉันเห็นพนักงานสาวๆ บางคนที่แต่งตัวสวยๆ เขามีหน้าที่รับแขกวีไอพีนี่เอง

" ฟ้าไปเปลี่ยนชุดหน่อยนะ ต้องใส่ชุดฟอร์มของทางร้านจัดให้ "

" ต้องใส่ชุดนี้ด้วยเหรอคะ"

เมื่อพี่บอยผู้จัดการร้านยื่นชุดมาให้ฉันต้องกะพริบตาถี่ๆ เพราะรู้ดีว่าชุดนี้มันเปิดบนเปิดล่างเกือบจะเห็นหมด

ซึ่งมันก็จะโชว์เนื้อผิวที่ส่วนมากอยู่แต่ในร่มผ้าสักมากว่าออกมาปรากฏให้ใครต่อใครได้เห็น

ซึ่งแต่ก่อนแม่ไม่อนุญาตให้ฉันใส่ชุดที่ทำให้ดูโป๊เพราะจะทำให้ผู้ชายคิดว่าเราให้ท่าเขา ซึ่งมันจะอันตรายต่อตัวเราเอง

เพราะฉันเป็นคนหุ่นนาฬิกาทราย อกเป็นอก ก้นเป็นก้น ฉันเชื่อฟังแม่มาโดยตลอด โดยการใส่เสื้อตัวใหญ่และมันก็ช่วยได้

แต่วันนี้ฉันต้องใส่ชุดนี้เพราะมันเป็นงาน งานที่จะทำให้ฉันมีเงินจ่ายค่าเทอม ค่าเช่าห้อง และค่ากินค่าใช้จ่ายทั่วไปอีกหลายอย่าง แม่คงไม่ว่าหรอก เพราะฉันจะใส่มันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ฉันคิดในใจ

อ่านจบแล้วฝากคอมเมนต์+กดหัวใจเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ