ep4-

4.ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอ

" ว้าว! สวยมากเลยฟ้า พี่ว่าแล้วว่าฟ้าต้องรอด ไม่สิเราต้องรอด "

ที่พี่บอยพูดแบบนี้เพราะแขกวีไอพีคนนี้กำลังอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ จากที่พนักงานต้อนรับพาไปส่งที่ห้องวีไอพี เขาก็เรียกหาคนดูแลประจำที่เป็นดาวของที่นี่

แต่วันนี้แขกวีไอพีประจำอีกคนก็มาและเธอกำลังดูแลแขกคนนั้นอยู่ทำให้แขกวีไอพีที่มาทีหลังปรามาสไว้ว่าถ้าหาได้ไม่สวยเท่าคนเก่าจะไปโวยกับเฮียหนึ่งเจ้าของผับ

ซึ่งวันนี้เฮียหนึ่งก็ยังไม่เข้าร้านโทรติดต่อก็ไม่ได้ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ถ้าเฮียหนึ่งอยู่ปัญหาแค่นี้ก็จิ๊บๆ

แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ไง เลยต้องส่งหน่วยกล้าตายเข้าไปแทนและก็คือฉันเอง และถ้าเฮียหนึ่งเข้ามาแล้วพี่บอยจะรีบแจ้งให้เฮียหนึ่งเข้าไปหาแขกคนนี้ทันที

ฉันที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้ากระจกและพยายามดึงชุดที่สวมใส่อยู่เพื่อมาปิดความใหญ่โตตรงทรวงอกอวบๆ ของฉัน แต่ก็ไม่สามารถทำได้

ดึงบนล่างก็เปิด ดึงข้างล่างบนก็เปิด จนฉันต้องถอนหายใจออกมา และเดินออกมาทั้งแบบนั้น เพื่อที่จะขึ้นไปที่ห้องสองศูนย์สี่ เพราะแขกวีไอพีกำลังรออยู่ที่ห้องนี้

พอเดินมาถึงที่หน้าห้องสองศูนย์สี่ ก็เจอชายชุดดำยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู

"มาดูแลนายใช่ไหมครับ "

" เอ่อ ใช่ค่ะ "

เมื่อเห็นหน้าของการ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ทำให้ฉันใจเต้นรัวแทบระเบิดออกมา ฉันจำได้ว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่โชว์รูมรถหรูที่แม่เคยทำงานอยู่

ถึงแม้ในอกข้างซ้ายของฉันจะมีจังหวะของหัวใจเต้นระบำอยู่อย่างรุนแรงแค่ไหน ฉันก็ต้องข่มความรู้สึกนี้เอาไว้ไม่ให้ออกอาการมากจนเกินไป

" ตื่นเต้นเหรอครับ นายแค่อารมณ์เสียนิดหน่อย ตามใจเขาหน่อยก็หายแล้วครับ ไม่ต้องคิดมาก ผู้ชายแพ้มารยาหญิง "

การ์ดตัวโตบอกกับฉัน เขาคงไม่อยากให้ฉันกลัวเจ้านายของเขา

"ค่ะ "

และอีกอย่างเขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังประหม่า แค่เห็นกันแวบเดียวก็เดาทางฉันได้หมด มิน่าเขาจึงได้อยู่เป็นคนสนิทของผู้ชายที่อยู่ข้างในห้องมาตั้งหลายปี

พูดจบเขาก็ยื่นมือไปเปิดประตูให้ฉัน คนรวยนี้ดีจริงๆเลย แค่ได้อยู่ใกล้ความสะดวกสบายก็ส่งมาถึงฉันได้ โดยง่าย

~แกร็ก~

"ขออนุญาตค่ะ"

เมื่อประตูถูกเปิด ฉันรีบแทรกตัวเข้าไปข้างในทันที และฉันก็ได้เห็นแผ่นหลังของแขกวีไอพีคนสำคัญที่ทำเอาพนักงานวุ่นวายกันไปหมดเพราะต้องทำตามใจเขาคนเดียว

ยังไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ชายตรงหน้า เพราะเขากำลังหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่

ฉันผู้ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ หันซ้ายหันขวามองไปทั่วห้อง

มาหยุดอยู่ที่ขวดไวน์ที่วางอยู่พร้อมแก้วสองใบ ฉันเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาหรู ที่พอก้นงอนของฉันได้สัมผัสแค่นั้น ทำไมมันนุ่มขนาดนี้น่ะ เป็นบุญของฉันจริงๆ เลย

ฉันจัดการหยิบแก้วไวน์มารินใส่แก้วไวน์ไว้สำหรับแขกวีไอพีคนนี้ เขาคุยโทรศัพท์อีกไม่กี่คำก็วางสาย

" ถ้าคุณไม่แคร์ความรู้สึกผมก็อย่าหาว่าผมใจร้ายกับคุณแล้วกัน "

นี่เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะวางสาย ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรเลยน่ะ เขาพูดมาซะดังขนาดนั้นใครไม่ได้ยินก็หูหนวกนะซิ

แต่ถึงฉันจะได้ยินอะไรก็ไม่สำคัญเท่า แขกวีไอพีที่เรื่องมากคนนี้เขาคือ ผู้ชายในฝันของฉันเอง ฉันจำเขาได้ตั้งแต่เห็นแผ่นหลังและไหล่กว้างนั้นแล้ว ไม่สิตั้งแต่การ์ดหน้าห้องแล้ว แต่ไม่คิดว่าคนข้างในจะใช่เขาจริงๆ

เมื่อวางสายจากคนปลายสายเขาก็เดินมานั่งที่โซฟาแต่เป็นคนละตัวกับฉัน

" สวัสดีค่ะ หนูชื่อปลายฟ้าค่ะ "

เมื่อคนตัวโตมานั่งลงที่โซฟา ฉันรีบแนะนำตัวเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนอย่างน้อยเขาก็ควรจะรู้จักชื่อฉัน อย่างน้อยครั้งหนึ่งเขาและฉันเคยได้พูดคุยกัน

"อืม"

เขาตอบกลับมาด้วยเสียงในลำคอ เหมือนไม่อยากจะพูดกับฉันอย่างไรย่างนั้น ในใจลึกๆ รู้สึกน้อยใจนะ

แต่ฉันก็ต้องได้เรียกสติของตัวเองกลับมา ฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่มาทำงานแลกกับเศษเงินเล็กน้อยๆ ของพวกคนรวย อย่าบังอาจคิดจะเอื้อมมือคว้า

เพราะถึงแม้จะคว้ามาได้ ขวากหนามที่พวกเขามีอยู่อาจจะทิ่มแทงมือจนทะลุถึงหัวใจก็เป็นได้

ฉันก้มหน้ายกยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้าง วันนี้อาจเป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะได้อยู่กับผู้ชายในฝัน ฉันขอหยุดเวลาตรงนี้ไว้ให้นานที่สุด สมมุติว่าห้องนี้คือโลกใบหนึ่งที่มีเพียงฉันและเขาเท่านั้น

"ไวน์ค่ะ " เมื่อไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากมาเฟียหนุ่มผู้เงียบขรึมฉันจึงยื่นไวน์ที่เทไว้ให้กับเขาเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบเสียจนได้ยินลมหายใจของกันและกัน

" ขอบใจ "

และแล้วฉันก็ทำสำเร็จ เขายอมเปิดปากพูดกับฉันแล้ว ทำให้ฉันหลุดยิ้มหวานมองไปที่เขา แค่นี้เขาก็โคตรน่ารักแล้ว หัวใจของฉันเริ่มเต้นระส่ำมากขึ้นกว่าเดิมจากที่เคยข่มไว้จนนิ่งแล้วตอนที่เขาหันหลังให้

แต่ตอนนี้มันเต้นแรงอีกแล้ว ฉันจะเก็บความประหม่านี้ด้วยวิธีไหนดี

พอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองเผลอทำตัวเป็นคนคลั่งอะไรบางอย่างให้เขาเห็น จึงนั่งหลังตรงยืดตัวแล้วหุบยิ้ม มองเขาว่าเขาจะว่าอะไรยังไง

และฉันก็ได้เห็นว่าเขากำลังจ้องมาที่ฉันอยู่ แต่เขาไม่ได้มองที่หน้าของฉันหรอกน่ะ ที่เขามองคือเนื้อเนินอกอวบ ที่ถูดันขึ้นให้ล้นขึ้นมา เพราะชุดที่ฉันใส่มันเป็นเดรสเกาะอกซึ่งมันเป็นผ้ายืด มันรัดทุกสัดส่วน และแน่นอนเนินอกก็โผล่ออกมาซะขนาดนั้นจะไม่ให้เขามองได้ยังไง

òu

ฉันมองที่ใบหน้าหล่อของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาหล่อมากจริงๆ ด้วย แต่ก่อนฉันเห็นหน้าหล่อของเขาใกล้ๆ ไม่บ่อยนัก ส่วนมากจะเห็นแต่แต่ไกลๆ ซึ่งก็คิดว่าหล่อแล้วแต่นี่ ห่างกันไม่ถึงเมตร ทำไมเขาหล่อเป็นบ้าเลย

ฉันกำมือตัวเองจนเปียกชุ่ม ความตื่นเต้นทำให้ฉันไม่สามารถควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจได้

แล้วอยู่ๆ คนตัวโตก็เงยหน้าขึ้น

"มาใหม่เหรอ เพิ่งเคยเห็น "

"ค่ะ " ฉันตอบกลับสั้นๆ

พอได้คำตอบจากฉัน เขาก็ยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้วในรวดเดียว แล้วยื่นแก้วไวน์มาทางฉัน

ฉันรีบยื่นมือไปรับแก้วไวน์นั้นทันที ด้วยความรีบร้อนทำให้นิ้วของเราสัมผัสกัน ฉันรีบดึงมือออกแล้วหันไปเทไวน์ใส่แก้ว

" กลัวอะไร ขนาดนั้น ฉันไม่กัดหรอก"

อื้อ มันจั๊กจี้ที่หูเป็นบ้า เขาหยอกเย้าฉันด้วย ฉันคิดว่าเขาจะเคร่งขรึมเป็นอย่างเดียวเสียอีก คำพูดของเขาทำให้ฉันใจกล้ายิ้มหวานกลับให้เขา

"เปล่ากลัวค่ะ แค่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไงคะ "

ใช่ฉันไม่กลัวเขาหรอก เพราะฉันรักเขา แต่จะบอกได้ยังไง เขาไม่สนใจเด็กผู้หญิงทำงานกลางคืนแบบฉันหรอก แต่วันนี้ขอน่ะ ขอมีความสุขจอมปลอมสักวัน