ตอนที่ 4 เมื่อไม่มีเธออยู่บ้าน... ทำไมบ้านถึงไม่ใช่บ้านอีกต่อไป

ธนาธร กลับมาที่บ้าน ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อยากจะยอมรับ

เขาถอดสูทพาดไว้บนแขน เดินเข้าไปในห้องโถงที่เคยคุ้น แต่ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ เสียงของความเงียบ ก็ยิ่งดังชัดเจนมากขึ้น

มีเพียงแม่บ้านที่มาทำหน้าที่ตอนรับ ไม่มีเสียงใส ๆ ของใครคนหนึ่งทักเขาตอนกลับถึงบ้าน ไม่มีเสียง

ฝีเท้าเบา ๆ วิ่งมาถอดเสื้อสูทให้ ไม่มีแม้แต่เงาของรอยยิ้ม มันเงียบเกินไป

ธนาธรหงุดหงิด หงุดหงิดที่บ้านมันเงียบ หงุดหงิดที่เขากลับมาแล้วไม่มีใคร

“คุณธามคะ จะรับประทานอาหารเย็นเลยไหมคะ” แม่บ้านถาม

“ไม่ต้อง ป้าแจ่มดูแลบ้านให้ดี ผมจะไม่อยู่ที่นี่สักพัก”

แม่บ้านขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วคุณธามจะไปที่ไหนคะ?”

“คอนโดใกล้บริษัท” เขาพูดจบแล้วก็เดินขึ้นไปหยิบของโดยไม่พูดอะไรอีก

“อยู่ที่นี่ไปก็รำคาญใจ ทุกอย่างมันเตือนให้คิดถึงเธอ”

เพนต์เฮาส์ส่วนตัวใจกลางสุขุมวิท แสงจากตึกสูงด้านนอกส่องลอดม่านลงมากระทบใบหน้าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ธนาธรวางแก้วกาแฟลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารที่เพิ่งถูกส่งมาในซองปิดผนึก เขาไล่สายตาอ่านทีละบรรทัด

“คุณลลินพักอยู่คอนโด แทบจะไม่ออกไปไหน ไม่มีความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ ไม่มีชายอื่นเข้าออก มีเพียงเพื่อนหญิงคนสนิทที่แวะมาเยี่ยมเกือบทุกวัน”

ธนาธรขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าลลินจะไม่ได้มีผู้ชายคนอื่นอย่างที่เขาเคยสงสัย

เขาเปิดดูภาพถ่ายที่แนบมากับรายงาน ภาพลลินในชุดเรียบง่าย นั่งอยู่ในร้านกาแฟกับเพื่อน กำลังยิ้มอย่างมีความสุข

นี่เหรอผู้หญิงที่เคยสารภาพรักเขาทั้งน้ำตา

เสียงในใจเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ รอยร้าวในอารมณ์เริ่มปรากฏ แม้สีหน้าจะยังเรียบเฉย เพราะสิ่งที่ทำให้เขา

หงุดหงิดคือ เธอดู "ไม่เสียใจเลย" ที่ไม่มีเขา

เขาวางแฟ้มลงอย่างแรงเล็กน้อย ลุกขึ้นยืน เดินไปมาหน้ากระจกบานใหญ่ดูวิวของเมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อย

คิดไม่ถึงว่าเรื่องของลลินจะสามารถกวนใจของเขาได้มากขนาดนี้ ทั้งที่ในหัวใจของเขามี ปาริฉัตร อยู่แล้ว

ในเวลาเดียวกัน ลลินยืนพิงกระจกบานใหญ่ เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่ไร้ดาว แสงไฟระยิบระยับของเมืองหลวงในยามค่ำ ทอดยาวไปจนสุดสายตา

สามปีที่ผ่านมา เธอใช้ชีวิตในบ้านหลังใหญ่ ร่วมกับเขา แต่ก็เป็นแค่คนแปลกหน้า ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ก่อนจะหันหลังกลับมานั่งที่โซฟา

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อนรายชื่อเบอร์โทรศัพท์ เลื่อน...จนมาหยุดอยู่ที่ชื่อที่คุ้นเคยที่สุด

"คุณธาม" ชื่อที่เธอไม่เคยได้กดโทรหามาก่อน เธอจ้องมองชื่อนั้นเนิ่นนาน ก่อนจะกดเข้าไปใน

รายละเอียด และปลายนิ้วเรียวของเธอก็กด

“ลบรายชื่อนี้”

ต่อไปนี้ เราสองคนอย่าได้มาเจอกันอีกเลย ลาก่อนคุณธาม