ตอนที่ 28 วันที่ทุกอย่างคลี่คลาย

ตอนที่ 28 วันที่ทุกอย่างคลี่คลาย

ธามจับมือของลลินเบาๆ แล้วพาเธอเดินเข้าไปหาคุณหญิงประภาและเจ้าสัวธำรงที่กำลังนั่งรออยู่ด้วยสีหน้าใจดี...เป็นภาพที่ลลินไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมาก่อน

“หนูลิน” คุณหญิงประภาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างแท้จริง

ลลินยังคงทำตัวไม่ถูก เธอทำได้เพียงยกมือไหว้สวัสดีท่านทั้งสองตามมารยาท “สวัสดีค่ะคุณท่าน”

“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ” ลลินตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันดูแปลกไปหมด

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ” คุณหญิงประภาส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกับส่งยิ้มสำนึกผิดมาให้ “แม่แค่อยากจะขอโทษหนู...แม่ผิดเองที่ตัดสินหนูผิดไปมาตลอด”

“พ่อก็เหมือนกัน” เจ้าสัวธำรงเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พ่อต้องขอโทษหนูด้วยจากใจจริง”

คำขอโทษที่ไม่คาดคิดทำให้ลลินประหลาดใจ แต่เธอก็เลือกที่จะปล่อยวางอดีต “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยิ้มให้กับท่านทั้งสองอย่างจริงใจ

“ถ้าอย่างนั้น...กลับไปอยู่บ้านเราเถอะนะลูกนะ” คุณหญิงประภาเอ่ยชวนอย่างมีความหวัง

“ตอนนี้คงยังกลับไม่ได้หรอกค่ะ โปรเจกต์ที่สิงคโปร์ยังไม่เสร็จ” ลลินปฏิเสธอย่างนุ่มนวล “และอีกอย่าง...หนูกับคุณธาม เราหย่ากันแล้วค่ะ”

“อ๋อ! เรื่องใบหย่านั่นน่ะเหรอ” คุณหญิงประภาพูดเหมือนเพิ่งนึกได้ ก่อนจะหยิบเอกสารฉบับหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือแบรนด์หรูของท่าน “ใบหย่าที่เจ้าธามมันไม่เคยยอมเซ็นน่ะ...แม่อยู่ตรงนี้แล้ว!”

ว่าแล้วท่านก็ฉีกใบหย่าในมือทิ้งต่อหน้าต่อตาลลินทันที!

“อย่าหย่ากันเลยนะลูก แม่ผิดไปแล้วจริงๆ ที่ทำให้หนูต้องไม่สบายใจและเจอเรื่องร้ายๆ”

ลลินตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เธอหันไปมองหน้าธาม และเห็นสายตาของเขากำลังอ้อนวอนเธอ...ขอร้องไม่ให้เธอทิ้งเขาไป

“แต่ว่า...พ่อแม่ของลิน...” เธอยังคงกังวลกับปัญหาสุดท้ายที่แก้ไม่ตก “ท่านจะสร้างปัญหาให้ไม่หยุดนะคะ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ” ธามเป็นคนตอบคำถามนี้เอง “ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”

“จัดการยังไงคะ”

คราวนี้ทั้งคุณหญิงประภาและเจ้าสัวธำรงถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ

“ผมส่งพวกเขาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัดครับ” ธามอธิบาย “ผมซื้อที่ดินและเปิดกิจการเล็กๆ ให้ท่านได้ทำมาหากินเลี้ยงตัวเอง”

“แล้ว...แล้วพ่อกับแม่ยอมเหรอคะ” ลลินถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ธามพยักหน้า “ครับ...ตั้งแต่ที่คุณกับลิษาหายตัวไป พวกท่านก็รู้ดีว่าไม่มีอำนาจมาต่อรองอะไรกับผมได้อีกแล้ว ผมยื่นข้อเสนอให้ท่านเลือกระหว่างการเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยที่จะไม่มายุ่งเกี่ยวกับคุณสองพี่น้องอีก...กับการไม่ได้รับอะไรเลย ซึ่งพวกท่านก็ยอมเซ็นเอกสารข้อตกลงแต่โดยดี และผมก็ยังส่งเงินรายเดือนให้พวกท่านใช้จ่ายได้เหมือนเดิม...คุณไม่ต้องห่วงนะ”

เมื่อได้ยินว่าปัญหาทุกอย่างที่เคยกัดกินชีวิตของเธอได้ถูกแก้ไขจนหมดสิ้นแล้ว...กำแพงที่ลลินสร้างไว้ก็พังทลายลงมา น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ขอบคุณ...ฮึก...ขอบคุณค่ะ” เธอมองหน้าธามด้วยความซาบซึ้งใจ “คุณดีกับฉันเหลือเกิน”

ธามดึงร่างของเธอเข้ามากอดไว้แนบอก “เพราะผมรักคุณครับลิน” เขากระซิบข้างหูเธอ “ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเข้ามาอีก...ผมก็พร้อมที่จะอยู่และแก้ไขมันไปพร้อมๆ กับคุณเสมอ”

ลลินเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขาทั้งน้ำตา...เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างแท้จริง ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความรักและความเข้าใจ ในขณะที่คุณหญิงประภาและสามีก็มองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม...ดูเหมือนว่าพายุลูกใหญ่ได้พัดผ่านไปแล้วจริงๆ

หลังจากมื้ออาหารที่แสนอบอุ่น ลลินก็ยอมให้ธามจูงมือเธอเดินเล่นมายัง Merlion Park สายลมเย็นๆ ที่พัดเอื่อยๆ ช่วยทำให้ใจของเธอรู้สึกสบายและเป็นอิสระ เหมือนกับเรื่องราวร้ายๆ ทั้งหมดที่เพิ่งจะคลี่คลายลงไป

“ผมรักคุณนะลิน” ธามหยุดเดินแล้วหันมาสบตาเธอ “ขอบคุณนะครับ ที่ไม่หย่ากับผม”

เมื่อบรรยากาศเป็นใจ เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดความในใจออกมาอีกครั้ง

ลลินยิ้มออกมาอย่างเต็มหัวใจ เป็นรอยยิ้มที่มาจากความสุขอย่างแท้จริง “ฉันก็รักคุณค่ะ”

นี่เป็นครั้งแรก...ครั้งแรกที่เขาได้ยินคำว่า ‘รัก’ ออกมาจากปากของเธอ ธามรู้สึกเหมือนหัวใจพองโตจนคับอก เขาไม่รอช้า ดึงร่างของภรรยาสุดที่รักเข้ามากอดแนบแน่น แล้วมอบจูบที่แสนหวานและโรแมนติกให้เธอท่ามกลางแสงไฟยามค่ำคืนของสิงคโปร์

แต่แล้วช่วงเวลาที่แสนสุขก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ของลลินที่ดังขึ้น

“ว่าไงลิษา” เธอรับสายด้วยน้ำเสียงสดใส

แต่สิ่งที่ได้ยินกลับมาคือเสียงร้องไห้ที่ปานจะขาดใจของน้องสาว (“พี่ลิน...ฮือออ...พี่ลิน...”)

สีหน้าของลลินเปลี่ยนไปทันที “เกิดอะไรขึ้น! ลิษา! เป็นอะไร!”

หลังจากวางสาย เธอก็หันไปบอกธามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล “ลินต้องรีบกลับไปก่อนนะคะ เหมือนลิษาจะมีเรื่องด่วน”

“ผมไปด้วยครับ” ธามพูดโดยไม่ลังเล

เมื่อทั้งสองคนรีบกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าลิษานอนหมดสติอยู่บนพื้น! ลลินตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ธามรีบตั้งสติแล้วกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลทันที

ที่โรงพยาบาล...

หลังจากรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกระวนกระวายใจ ในที่สุดคุณหมอก็เดินออกมาบอกว่าลิษาปลอดภัยแล้ว แต่ประโยคต่อมาของคุณหมอก็ทำให้ทั้งลลินและธามถึงกับพูดไม่ออก

“ยินดีด้วยนะครับ...คนไข้ตั้งครรภ์ได้ 12 สัปดาห์แล้วครับ”

คำว่า ‘ยินดีด้วย’ ของคุณหมอ ทำให้ลลินแทบจะยืนไม่อยู่ น้องสาวที่น่าสงสารของเธอ

เมื่อลิษาฟื้นขึ้นมาและได้รู้ความจริงว่าเธอกำลังตั้งท้อง...เธอก็ได้แต่นอนนิ่งเงียบ น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด

“ลิษา...จะเอายังไงต่อไป” ลลินถามน้องสาวเบาๆ

“ก็ไม่ทำยังไง...” ลิษาฝืนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา “ษาก็ต้องเลี้ยงลูกของษาต่อไปสิคะ”

“แล้ว...จะให้พี่บอกพี่คีย์ไหม”

คำถามนั้น...เหมือนเป็นเขื่อนที่ทำให้น้ำตาที่ลิษาพยายามกลั้นไว้ทะลักออกมาอย่างไม่มีเสียงสะอื้น...เธอซบหน้าร้องไห้กับฝ่ามือของตัวเอง

คนที่เธอไม่อยากให้รู้เรื่องนี้มากที่สุดในโลก ก็คือพ่อของเด็กในท้อง...คีรินทร์