ตอนที่ 27 โอกาสครั้งสุดท้าย

ตอนที่ 27 โอกาสครั้งสุดท้าย

เมื่อธามถอนจูบออกมา ลลินก็หอบหายใจอย่างหนัก เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา...แววตาที่เคยเย็นชา บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโหยหาอย่างปิดไม่มิด

“ทำแบบนี้ทำไมคะ...ในเมื่อคุณกำลังจะแต่งงาน” เธอเอ่ยถามเสียงสั่น พยายามใช้ความจริงที่เธอเชื่อมาตลอดเป็นเกราะป้องกันหัวใจที่กำลังสั่นไหว

“ไม่จริง!” ธามปฏิเสธเสียงดังฟังชัด “ลิน...คุณคือภรรยาของผม เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก แล้วผมจะไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง! ทุกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!”

เขาเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนั้นให้เธอฟังอย่างรวดเร็ว เรื่องที่ปาริฉัตรจัดฉาก และหลักฐานที่เขาเพิ่งได้มาเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง

ลลินนิ่งฟัง...ส่วนลึกในใจของเธอเชื่อเขา “...ฉันเชื่อคุณค่ะ”

แววตาของธามเป็นประกายขึ้นมาด้วยความดีใจ แต่ประโยคต่อมาของเธอก็ดับความหวังนั้นลงจนหมดสิ้น

“แต่ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม...ว่าเราควรจะหย่ากัน”

“ทำไมล่ะลิน...ทำไม” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนใจจะสลาย

“เพราะฉันเหนื่อยแล้วค่ะ” เธอบอกเหตุผลง่ายๆ ที่กรีดลึกไปถึงหัวใจ

“ต่อให้ไม่มีเรื่องของคุณปาริฉัตร...มันก็ยังมีเรื่องพ่อแม่ของคุณที่ไม่เคยยอมรับฉัน และพ่อแม่ของฉัน ที่คอยสร้างปัญหาไม่เคยหยุด เราไม่มีวันมีความสุขได้จริงๆ หรอกค่ะ” การปล่อยเขาไปน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน

“ผมรู้...แต่ให้โอกาสผมได้แก้ไขมันได้ไหม...นะลิน”

“คุณจะแก้ยังไงคะ ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้”

“ผมอยากพาคุณไปที่ที่หนึ่ง...ไปกับผมนะ ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองอีกครั้งได้ไหมครับ...ที่รัก” เขามองเธอด้วยสายตาอ้อนวอนที่สุดในชีวิต

“ฉันทำงานอยู่นะคะ” เธอพยายามบ่ายเบี่ยง

“ผมขอคุณเฉินให้แล้ว และถ้าเขาไม่ยอม ผมก็จะถอนหุ้น”

ลลินถึงกับอ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้ดื้อด้านที่สุด! เธอไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องของเธอ จึงจำใจพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ก็ได้ค่ะ แต่ฉันขอไปหยิบกระเป๋าก่อน”

ธามพาเธอมายังร้านอาหารสุดหรูในโรงแรมระดับห้าดาว บรรยากาศที่ดูเป็นทางการทำให้ลลินอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม

เมื่อเดินลึกเข้าไปถึงโซน VIP เธอก็ต้องหยุดชะงัก...

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือคุณหญิงประภาและเจ้าสัวธำรง พ่อแม่ของเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า คือท่านทั้งสองกำลังส่งยิ้มที่ดูอ่อนโยนและใจดีมาให้กับเธอ เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็นมาก่อนในชีวิตนี้

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้น ทำให้ลิษาที่กำลังนั่งทำงานออนไลน์อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ต้องละสายตา เธอรีบลุกวิ่งไปที่ประตูเพื่อเปิดออกอย่างลืมตัว เพราะคิดว่าเป็นลลิน พี่สาวของเธอที่ชอบลืมกุญแจห้องอยู่เรื่อย

แต่เมื่อประตูเปิดออก คนที่ยืนอยู่กลับไม่ใช่พี่สาวของเธอ

“พี่คีย์...”

ลิษาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าเขาจะตามมาหาเธอถึงที่นี่

“พี่ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยได้ไหม” คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ลิษาพยักหน้าช้าๆ แล้วเปิดทางให้เขาเดินเข้ามาในห้อง เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอรู้ดีว่า วันนี้ก็ต้องมาถึง และเธอก็ได้เตรียมใจรับมือกับมันไว้แล้ว

“เชิญนั่งก่อนค่ะ รับกาแฟไหมคะ” ลิษาพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกละอายใจต่อการกระทำของพ่อแม่ตัวเอง

“ไม่เป็นไรครับ” คีรินทร์ปฏิเสธ เขามองหน้าเธอตรงๆ แล้วพูดในสิ่งที่เขาคิดมาตลอดสามเดือนออกมา “พี่มาที่นี่...เพื่อจะขอโทษลิษาสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น และพี่อยากจะขอรับผิดชอบทุกอย่าง”

คำพูดนั้นทำให้ลิษายิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูเจ็บปวดเหลือเกิน “ลิษาต่างหากค่ะที่ต้องเป็นคนขอโทษ เรื่องทั้งหมดพี่คีย์ไม่ผิดเลยสักนิดเดียว พี่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นหรอกค่ะ”

“แต่ว่าพี่...”

ลิษาแอบชอบคีรินทร์มาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว และเธอรู้ดีว่าความรักครั้งนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะคนที่เขาชอบคือ ลลิน พี่สาวของเธอ

“พี่คีย์คะ...อย่าให้ความสัมพันธ์ของเรามันต้องเลวร้ายไปกว่านี้เลยนะคะ ษาไม่เคยโกรธพี่เลย และอยากให้พี่ได้เจอกับคนพี่รักจริงๆ น้องสาวคนนี้จะคอยยินดีกับพี่อยู่ห่างๆ เสมอ...ลาก่อนค่ะพี่คีย์”

คำพูดที่เด็ดเดี่ยวและแสนดีของเธอทำให้คีรินทร์รู้สึกเหมือนโดนตบหน้า เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องของเธอมาด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความรู้สึกที่ซับซ้อนนี้มันคืออะไรกัน...เขากำลังสับสนไปหมด

นี่เขากำลังโล่งใจ...หรือเสียใจกันแน่...ที่ไม่ต้องรับผิดชอบชีวิตของลิษา