ตอนที่ 25 ชีวิตใหม่ที่สิงคโปร์

ตอนที่ 25 ชีวิตใหม่ที่สิงคโปร์

สามเดือนแล้ว นับตั้งแต่วันที่ลลินตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แล้วพาน้องสาวหนีมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สิงคโปร์ โชคดีที่ผลงานดีไซน์ที่ชนะรางวัลของเธอไปเข้าตาบริษัทสถาปนิกชื่อดังที่นี่ พวกเขาจึงติดต่อและชักชวนให้เธอมาร่วมงานด้วยทันที

ทุกอย่างดูเหมือนจะค่อยๆ เข้าที่เข้าทาง ลลินใช้การทำงานหนักเป็นเครื่องมือในการเยียวยาตัวเอง หลังเลิกงาน เธอก็แวะซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อของสดเพื่อกลับไปทำอาหารเย็นให้น้องสาวเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

ในขณะเดียวกัน ที่อพาร์ตเมนต์วิวสวยใจกลางเมือง ลิษานั่งมองรูปถ่ายในกลุ่มไลน์ของเพื่อนๆ วันนี้คือวันรับปริญญาของเธอ...วันที่เธอควรจะมีความสุขและได้เฉลิมฉลองกับเพื่อนๆ แต่เหตุการณ์เลวร้ายในวันนั้นมันได้พรากทุกอย่างไป เธอยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับใครทั้งนั้น โดยเฉพาะพ่อแม่ และคุณคีรินทร์

คลิก

เสียงไขกุญแจดังขึ้น พร้อมกับร่างของพี่สาวที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงพะรุงพะรัง

“พี่ลิน! ซื้ออะไรมาเยอะแยะขนาดนี้คะ”

“วันนี้เรามีแขกคนสำคัญ พี่เลยจะทำหมูกระทะเลี้ยงต้อนรับซะหน่อย” ลลินพูดพลางยิ้มบางๆ

“ใครเหรอคะ”

ยังไม่ทันที่ลลินจะได้ตอบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน เมื่อลิษาเดินไปเปิดประตู เธอก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ

“พี่แยม!”

วงหมูกระทะเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงเนื้อย่างบนเตาร้อนๆ และเสียงหัวเราะทำให้บรรยากาศในห้องดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาถนัดตา ‘แยม’ เพื่อนรุ่นพี่คนสนิทของลลิน แจกจ่ายกระป๋องเบียร์ให้กับสองพี่น้อง เธอเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าทั้งคู่หนีมาอยู่ที่นี่

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าตอนที่ฉันต้องไปดูงานที่สาขาอเมริกา จะเกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้นเยอะขนาดนี้” แยมพูดอย่างหัวเสีย

“ช่างมันเถอะน่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว” ลลินบอกปัด

“เอ้า! มาๆๆ ดื่มให้ลืมเรื่องร้ายๆ!” แยมยกกระป๋องเบียร์ขึ้นชน ทั้งสามคนนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่พอแอลกอฮอล์เริ่มเข้าปาก ความในใจที่เก็บซ่อนไว้ก็ค่อยๆ ถูกปลดปล่อยออกมา

“พี่ลิน...ถามจริงนะ ตอนนี้พี่ไม่รักพี่ธามแล้วเหรอ” ลิษาถามขึ้นมาเบาๆ

ลลินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม “ไม่รู้สิ...พี่รู้แค่ว่าตอนนี้พี่เหนื่อยเกินไปแล้ว” เธอเหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่ต้องคอยอดทนและต่อสู้มาตลอด การได้มาอยู่ที่นี่...มันก็อิสระดีเหมือนกัน

“เออ! ดีแล้วลิน!” แยมพูดเสริมเสียงดัง “เลิกๆ ไปน่ะดีแล้วผู้ชายแบบนั้น ลองเปิดใจมองหาคนใหม่ๆ ดูบ้าง...อย่างคุณคีรินทร์ไงล่ะ แกว่าโอเคไหมล่ะคนนี้ หล่อ รวย นิสัยดี โปรไฟล์เริ่ดขนาดนี้ ไม่รับไว้พิจารณาหน่อยเหรอ” แยมพูดติดตลก

คำพูดนั้นทำให้ลลินแทบสำลักเบียร์ เธอรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน “แกอย่าพูดอะไรบ้าๆ นะแยม”

เธอรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ไม่ปล่อยให้แยมได้พูดถึงชื่อ ‘คีรินทร์’ อีก...เพราะแยมยังไม่รู้เลยว่าชื่อของผู้ชายคนนั้น...ได้สร้างบาดแผลลึกไว้ในใจของน้องสาวเธอมากแค่ไหน

ลลินหันไปมองแยมที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา ก่อนจะหันมายิ้มให้น้องสาวอย่างอ่อนโยน คงจะเหนื่อยจากการเดินทางจริงๆ เพราะแยมเพิ่งจะบินตรงมาจากอเมริกา และตั้งใจแวะพักเครื่องที่สิงคโปร์หนึ่งวันเต็มๆ เพียงเพราะต้องการที่จะมาเจอพวกเธอ

“ไม่ต้องคิดมากนะลิษา เรื่องคุณคีรินทร์...”

“หนูไม่ได้คิดมากหรอกพี่ลิน” ลิษาขัดขึ้นเบาๆ “หนูรู้ว่าพี่คีรินทร์ไม่ได้ผิด คนที่ผิดคือพ่อกับแม่ของเราต่างหาก” แววตาของเธอฉายแววละอายใจอย่างปิดไม่มิด

ลลินเข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อกับแม่ก็คอยแต่จะหาผลประโยชน์จากพวกเธอสองคนมาตลอด โดยเฉพาะหลังจากที่คุณปู่กับคุณย่าเสียไป พวกเธอก็เหมือนไร้ที่พึ่งและเกราะป้องกันอย่างสิ้นเชิง

“เอาน่า...ช่างมันเถอะ” ลลินคว้ากระป๋องเบียร์ที่ยังไม่เปิดขึ้นมา “มา! ชนกันอีกรอบ คืนนี้ดื่มให้เมาไปเลย!”

สองพี่น้องนั่งดื่มกันต่อจนกระทั่งเมาหลับไปคาโซฟา โดยที่ไม่ต้องคิดถึงเรื่องราวแย่ๆ ที่ผ่านมาอีกชั่วขณะ

วันต่อมาซึ่งเป็นวันหยุด ลลินทำตามสัญญาด้วยการพาแยมเที่ยวรอบเมือง ทั้งสามสาวเดินเที่ยวชมเมือง ชอปปิ้ง และกินของอร่อยกันอย่างสนุกสนาน มันเป็นวันที่พวกเธอได้หัวเราะอย่างเต็มเสียงเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน แยมอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปความทรงจำดีๆ นี้เก็บไว้ เธอเลือกรูปที่เห็นลลินกับลิษาจากทางด้านหลังเท่านั้น แล้วโพสต์ลงไอจี  เธอคิดว่าแค่นี้คงไม่มีใครจำได้ แต่ความคิดนั้น...มันผิดถนัด

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

แยมลากกระเป๋าเดินทางมาถึงโถงผู้โดยสารขาออก แต่แล้วขาทั้งสองข้างของเธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างสูงของผู้ชายสองคนที่ยืนรออยู่ตรงหน้า...คีรินทร์ และ ธาม!

เธอไม่มีทางหนีไปไหนได้อีกแล้ว แต่ที่น่าเหลือเชื่อกว่านั้นคือ...สองคนนี้มาอยู่ด้วยกันได้ยังไง!

แยมถูกลากตัวมานั่งที่ร้านกาแฟในสนามบิน เพื่อเผชิญหน้ากับการสอบสวนจากชายหนุ่มทั้งสองคน

“ฉันไม่รู้! ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าลินกับลิษาอยู่ที่ไหน!” แยมรีบปฏิเสธเสียงแข็ง

คีรินทร์ไม่พูดอะไร แต่หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา เปิดหน้าไอจีของแยม แล้วเลื่อนรูปที่เธอเพิ่งโพสต์เมื่อวานให้ดู

“แล้วนี่คือใครครับ” เขาชี้ไปที่ผู้หญิงสองคนที่ยืนหันหลังอยู่ในรูป

“แค่เห็นข้างหลังก็จำได้เลยเหรอ!” แยมเถียง

“ผมจำไม่ได้...” คีรินทร์ตอบเรียบๆ “...แต่คุณธามเขาจำได้”

คำตอบนั้นทำให้แยมหันขวับไปมองธามทันที

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อวานนี้...ธามกับคีรินทร์ที่ต่างฝ่ายต่างก็ตามหา ได้ตัดสินใจร่วมมือกันเฉพาะกิจเพื่อช่วยกันตามหา ขณะที่ทั้งสองคนกำลังนั่งหารือกันอยู่ที่ร้านกาแฟ ธามก็นึกถึงชื่อของแยมขึ้นมา

“ผมว่าคุณแยม เพื่อนสนิทของลินอาจจะรู้ครับ”

“ผมเคยโทรไปถามแล้วครับ” คีรินทร์ตอบ “เธอบอกว่าไม่รู้เรื่องและไม่ได้ติดต่อกับคุณลินเลย”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...” ธามยังคงรู้สึกติดใจ “ผมยังเชื่อว่าเธอน่าจะรู้อะไรบางอย่าง คุณคีย์พอจะมีโซเชียลมีเดียของคุณแยมไหมครับ I* หรือ F******k ก็ได้ ผมอยากจะลองเข้าไปดูหน่อย”

แม้จะไม่ค่อยมีความหวังนัก แต่คีรินทร์ก็ยอมเปิดอินสตาแกรมของแยมแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ธามแต่โดยดี

ธามเขาตัดสินใจลองเข้าไปดูโซเชียลมีเดียของแยมเพื่อหาความเป็นไปได้ และแล้วเขาก็ได้เจอกับเบาะแสที่สำคัญที่สุด

ทันทีที่เห็นรูปที่แยมเพิ่งอัปโหลด...หัวใจของธามก็กระตุกวูบ

แม้จะเห็นเพียงแผ่นหลังและเส้นผมที่คุ้นเคย...เขาก็จำได้ในทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียว

นั่นคือลิน...ภรรยาของเขาอย่างแน่นอน