บททั้งหมดของ ขอหย่า...ในวันที่ฉันไม่รักคุณแล้ว: บทที่ 1 - บทที่ 10

ธนาธรเหม่อมองเอกสารตรงหน้า "ใบหย่า" เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่าย และนั่น...ก็คงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอะไร ในเมื่อความสัมพันธ์ของเขากับเธอมันก็แค่ "การแต่งงานเพราะบุญคุณ"เขายังจำวันนั้นได้ดี วันที่พ่อของเธอมาขอให้เขาแต่งงานกับลลิน ชายคนนั้น ยกเรื่องที่เคยช่วยชีวิตพ่อของเขามาอ้าง แล้วทำเหมือนว่ามันคือ “หนี้บุญคุณ” ที่พวกเขาจะต้อง “ชดใช้” ด้วยงานแต่งพ่อของเขาลำบากใจมาก แต่ต้องยอมรับว่า หากไม่มีพ่อของลลิน พ่อของเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้ แต่ทุกอย่างมันไม่ได้จบเพียงแค่การแต่งงานจากนั้นไม่นาน พ่อของลลินก็เอานามสกุลไปใช้เพื่อขอเครดิตธนาคาร อ้างชื่อเพื่อเรียกความน่าเชื่อถือในการเจรจาธุรกิจธนาธรขบกรามแน่น ดวงตาเคลือบไปด้วยความเย็นชา “ครอบครัวกาฝาก” เขาพึมพำเบาๆ ด้วยเสียงที่ข่มความขุ่นเคืองไว้ คิดว่าเรื่องนี้มันจะจบลงง่ายๆ อย่างนั้นเหรอลลินเสียง ติ๊ด ของคีย์การ์ดดังขึ้นตามด้วยเสียงประตูเปิดออกเบา ๆ กลิ่นอากาศเก่าในห้องลอยมาต้อนรับเธอราวกับรู้ว่าเจ้าของเดิมกลับมาแล้ว ลลิลยืนอยู่หน้าประตู มองเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ขนาดไม่เกินสามสิบห้าตารางเมตร“ในที่สุดก็ได้มาอยู่สักที” เธอพูดกับตัวเองเ

ธนาธร กลับมาที่บ้าน ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อยากจะยอมรับเขาถอดสูทพาดไว้บนแขน เดินเข้าไปในห้องโถงที่เคยคุ้น แต่ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ เสียงของความเงียบ ก็ยิ่งดังชัดเจนมากขึ้นมีเพียงแม่บ้านที่มาทำหน้าที่ตอนรับ ไม่มีเสียงใส ๆ ของใครคนหนึ่งทักเขาตอนกลับถึงบ้าน ไม่มีเสียงฝีเท้าเบา ๆ วิ่งมาถอดเสื้อสูทให้ ไม่มีแม้แต่เงาของรอยยิ้ม มันเงียบเกินไปธนาธรหงุดหงิด หงุดหงิดที่บ้านมันเงียบ หงุดหงิดที่เขากลับมาแล้วไม่มีใคร“คุณธามคะ จะรับประทานอาหารเย็นเลยไหมคะ” แม่บ้านถาม“ไม่ต้อง ป้าแจ่มดูแลบ้านให้ดี ผมจะไม่อยู่ที่นี่สักพัก”แม่บ้านขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วคุณธามจะไปที่ไหนคะ?”“คอนโดใกล้บริษัท” เขาพูดจบแล้วก็เดินขึ้นไปหยิบของโดยไม่พูดอะไรอีก“อยู่ที่นี่ไปก็รำคาญใจ ทุกอย่างมันเตือนให้คิดถึงเธอ”เพนต์เฮาส์ส่วนตัวใจกลางสุขุมวิท แสงจากตึกสูงด้านนอกส่องลอดม่านลงมากระทบใบหน้าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ธนาธรวางแก้วกาแฟลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารที่เพิ่งถูกส่งมาในซองปิดผนึก เขาไล่สายตาอ่านทีละบรรทัด “คุณลลินพักอยู่คอนโด แทบจะไม่ออกไปไหน ไม่มีคว

ตอนที่ 6 เมื่อเขามาฉันจะไปสนามบินสุวรรณภูมิ – ทางออกขาเข้าสนามบินสุวรรณภูมิคึกคักไปด้วยเสียงผู้โดยสารขาเข้าที่ทยอยเดินออกจากทางออกขาเข้าชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตขาวสะอาด กับกางเกงสแล็กสีเข้มยืนเด่นอยู่กลางกลุ่มคน เขามีรูปร่างสูงสง่า ใบหน้าคมเฉียบเรียบนิ่งเขารอคอย เวลานี้มาทั้งชีวิต แต่ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีใจ“ธาม!”เสียงสดใสดังขึ้นจากด้านหน้า ก่อนที่จะโผเข้ามากอดเขาแน่นโดยไม่รอคำอนุญาหญิงสาวผมยาวดัดลอนพริ้วสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเมคอัพไร้ที่ติ กลิ่นน้ำหอมแบรนด์หรูอบอวลทันทีที่เธอซบหน้าอกเขาธราธร รีบผละหญิงสาวออกอย่างมีมารยาท ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ไม่สมควรที่จะกอดกับผู้หญิงคนอื่นปาริฉัตร แสร้งส่งยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้สึกถึงความห่างเหิน“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ขอบใจนะ ที่มารับ”“ยินดีต้อนรับกลับมานะ” เขาพูดเสียงเรียบความจริงวันนี้เขาไม่ได้ตั้งใจมารับปาริฉัตร แต่ว่านี่เป็นความต้องการของแม่ของเขา จึงปฏิเสธไม่ได้การแต่งงานกับลลิน เป็นแค่การแต่งผ่านบุญคุณ และครอบครัวของเขาไม่ได้ชอบใจเท่าไหร่นัก เพราะเหมือนลูกชายของตัวเอง ถูกบีบบังคับ

ตอนที่ 8 คุณเป็นของฉันถามจริง คุณกำลังเป็นบ้าเหรอ?” ลลินถามขึ้นทันที เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ทั้งโกรธ ทั้งสับสน ทั้งตกใจ“คุณปาริกลับมาแล้วนะ ถ้าเธอรู้ว่าคุณกับฉันมีอะไรเกินเลยกัน คุณไม่กลัวว่าเธอจะเสียใจเหรอ?”ธนาธรนิ่ง ใบหน้าคมเฉียบแสดงออกเพียงความสงบ แต่ในใจกลับคลุ้มคลั่ง“ทำไมผมต้องกลัว?” เขาตอบเสียงเบา แต่ชัดเจน “ผมกับปาริ…เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”ประโยคนั้นเหมือนหลุดออกมาโดยไม่ผ่านการคิด แต่พอพูดจบ เขาก็รู้แล้วว่านั่นคือความจริงความรู้สึกที่เคยมีให้กับปาริ มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ เขารู้แค่ว่า...เขากำลังจะสูญเสียผู้หญิงตรงหน้าไปลลินส่ายหน้าเบาๆ ใบหน้าของเธอทั้งผิดหวังและอ่อนล้า“แต่นั่นมันก็ไม่ถูกต้อง เราอยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี แม้แต่...จูบกันยังไม่เคยเลย”เขานิ่ง มองเธอด้วยแววตาที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไร“ก็ได้...”ถ้าอย่างนั้น...”ก่อนที่เธอจะตั้งตัวทัน เขาก็ ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน แล้วก้มลงจูบ จูบของเขาไม่อ่อนโยน แต่มันเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม สับสน และกลัวจะไม่มีโอกาสนี้อีกแต่เธอ...ไม่ใช่ผู้หญิงที่เคยเงียบงันเหมือนเมื่อก่อนอีก

ตอนที่ 10 เรือนหอที่ไม่เหมือนเดิมปาริฉัตร รีบยื่นมือไปจับแขน ธนาธร อย่างรวดเร็ว "เดี๋ยวปาริพาคุณกลับเองค่ะ"ทว่าธนาธรสบัดแขนออกอย่างแรงจนปาริฉัตรเสียหลัก "ไม่! ผมจะกลับบ้านกับเมียของผม" เขาประกาศกร้าว โดยจ้องมองไปที่ ลลิน โดยเฉพาะด้วยความรู้สึก อับอาย และไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ ลลินตัดสินใจอย่างรวดเร็วที่จะตามธนาธรไปเธอหันไปหา คีรินทร์ ด้วยสีหน้าสำนึกผิด "ขอโทษด้วยค่ะพี่คีย์"คีรินทร์ พยักหน้าให้ด้วยความเข้าใจ แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของธนาธรไม่ต่างจาก ปาริฉัตร ซึ่งกำลังยืนมองทั้งสองเดินออกจากร้านไปด้วย สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองลลิน ตัดสินใจพา ธนาธร กลับมายังบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรือนหอของพวกเขา ป้าแจ่ม แม่บ้านสูงวัยรีบวิ่งเข้ามาช่วยพยุงเจ้านายของเธอ แต่ลลินรู้สึกเกรงใจอายุของป้าแจ่ม จึงบอกให้ท่านไปพักผ่อนก่อนที่ทั้งคู่จะไปถึงห้องนอนเธอยืนอยู่ข้างเตียงและถอนหายใจให้กับสภาพของผู้ชายที่กำลังเมาไม่ได้สติ เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติธนาธรเป็นคนควบคุมตัวเองได้ดีและดูน่าเกรงขามอยู่เสมอเมื่อเห็นเขาดูอึดอัดกับเสื้อเชิ้ตที่รัดแน่น ลลินจึงยื่นมือไ