บทอวสาน ของขวัญล้ำค่า

บทอวสาน ของขวัญล้ำค่า

ห้าเดือนผ่านไป...

หลังจากเรื่องราวทุกอย่างคลี่คลายลง ลลินก็ย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยเป็นการถาวร เธอกลับเข้าไปทำงานที่บริษัท "Architect Life" อีกครั้ง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจ้านายอย่างคีรินทร์กลับไม่เหมือนเดิม...มันมีกำแพงบางอย่างที่มองไม่เห็นคั่นกลางอยู่เสมอ

กำแพงที่ชื่อว่า ‘ความลับ’ ของลิษา...

ตลอดห้าเดือนที่ผ่านมา ลลินต้องเก็บงำเรื่องที่น้องสาวของเธอกำลังตั้งท้องไว้เพียงลำพัง แม้ว่าเธอจะต้องเผชิญหน้ากับคีรินทร์ที่ทำงานแทบทุกวันก็ตาม

“ลิน”

เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ลลินที่กำลังจะเดินออกจากออฟฟิศต้องหยุดชะงัก

“พี่คีย์...มีอะไรรึเปล่าคะ”

“พี่...” คีรินทร์มีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด “พี่แค่อยากจะถามว่า...ลิษา...เขาเป็นยังไงบ้างครับ” เขาถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่พยายามเก็บอาการอย่างที่สุด

ลลินมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา...แววตาที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานและรู้สึกผิด เธอสงสารเขาจับใจ...เขาเองก็เป็นเหยื่อในเกมนี้ไม่ต่างจากน้องสาวของเธอ แต่คำสัญญาที่ให้ไว้กับลิษามันค้ำคออยู่

“ลิษาสบายดีค่ะ” เธอตอบได้เพียงเท่านั้น ก่อนจะรีบหาทางปลีกตัว “ลินต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดี ธามมารอรับแล้ว”

เธอรีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ก่อนที่เธอจะใจอ่อนแล้วเผลอพูดความจริงทั้งหมดออกไป

ที่ลานจอดรถ ธามจอดรถรอภรรยาอยู่ โดยมีลิษาที่ตอนนี้ท้องแก่จนเห็นได้ชัดนั่งรออยู่ที่เบาะหลัง ตั้งแต่กลับมาจากสิงคโปร์ ลลินก็ขอให้น้องสาวมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน เพราะเธอเป็นห่วงสภาพจิตใจและร่างกายของลิษาอย่างสุดหัวใจ

ลลินรีบเปิดประตูแล้วแทรกตัวเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว ใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำเพราะกลัวว่าคีรินทร์จะเดินตามออกมาแล้วเห็นภาพตรงหน้า

“รีบออกรถเลยค่ะ!”

ธามพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เขาเคลื่อนรถยนต์ออกจากที่จอด มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลตามนัดฝากครรภ์ของลิษา โดยที่คีรินทร์ซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากบริษัทไม่ทันได้เห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

ลลินหันไปมองน้องสาวที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ...

ไม่ว่าจะพยายามเกลี้ยกล่อมยังไง ลิษาก็ยังใจแข็งเหลือเกิน ยืนกรานว่าจะไม่มีวันให้พ่อของลูกได้รู้เรื่องนี้เด็ดขาด

หกเดือนต่อมา...

ณ คฤหาสน์วงศ์สุวรรณ

บรรยากาศของมื้อค่ำวันหยุดที่เคยน่าอึดอัดและเย็นชาสำหรับลลิน บัดนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง บนโต๊ะอาหารที่เคยเต็มไปด้วยสงครามเย็น ตอนนี้กลับอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่น

“หนูลินทานเยอะๆ นะลูก ดูสิผอมไปรึเปล่า” คุณหญิงประภาเอ่ยขึ้นพลางตักปลากะพงชิ้นโตใส่จานให้ลูกสะใภ้ด้วยความรักใคร่

“ขอบคุณค่ะคุณแม่” ลลินยิ้มรับอย่างนอบน้อม

เจ้าสัวธำรงที่นั่งอยู่หัวโต๊ะมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะหันไปคุยเรื่องธุรกิจกับธามอย่างออกรส ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทางและสมบูรณ์แบบ ความสัมพันธ์ในครอบครัวที่เคยแตกหักได้รับการซ่อมแซมจนกลับมาแข็งแรงยิ่งกว่าเดิม

หลังจากมื้ออาหารที่แสนสุข ทุกคนก็ย้ายมานั่งคุยกันต่อที่ห้องนั่งเล่น ธามโอบไหล่ภรรยาเบาๆ ก่อนจะกระซิบข้างหู “พร้อมรึยังครับ”

ลลินพยักหน้าเล็กน้อย หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

“คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ” ธามเอ่ยขึ้น ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองหันมามอง “พอดี...ผมกับลินมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ อยากจะมอบให้ครับ”

เขาพยักพเยิดให้ลลินเป็นคนยื่นกล่องของขวัญกำมะหยี่สีน้ำเงินสวยหรูสองกล่องให้กับท่านทั้งสอง คุณหญิงประภารับมาด้วยความแปลกใจ “อะไรกันจ๊ะลูก อยู่ๆ ถึงมีของขวัญให้แม่”

“เปิดดูสิคะ” ลลินบอกด้วยรอยยิ้ม

คุณหญิงประภาและเจ้าสัวธำรงค่อยๆ เปิดฝากล่องออกอย่างช้าๆ...และสิ่งที่อยู่ข้างในก็ทำให้ท่านทั้งสองนิ่งอึ้งไปในทันที

ภายในกล่อง คือรองเท้าเด็กทารกไหมพรมถักสีขาวคู่จิ๋ว วางอยู่บนภาพอัลตราซาวนด์เล็กๆ ที่มีข้อความเขียนด้วยลายมือของลลินว่า...

‘ถึงคุณปู่คุณย่า...แล้วพบกันในอีก 7 เดือนข้างหน้านะคะ’

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องไปชั่วขณะ ก่อนที่คุณหญิงประภาจะเงยหน้าขึ้นมามองลลินด้วยดวงตาที่แดงก่ำและเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความปีติยินดี

“ลิน...ลูก...ลูกท้องเหรอลูก!”

ลลินพยักหน้าทั้งน้ำตา “ค่ะคุณแม่...คุณแม่กำลังจะมีหลานแล้วนะคะ”

“โธ่...หลานปู่!” เจ้าสัวธำรงที่ปกติจะสุขุมเยือกเย็นเสมอถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังด้วยความดีใจอย่างเก็บไม่อยู่

คุณหญิงประภารีบลุกขึ้นจากโซฟาตรงเข้ามากอดลลินไว้แน่น “ขอบใจนะลูก...ขอบใจมากจริงๆ ขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรานะ”

ภาพของแม่สามีและลูกสะใภ้ที่กอดกันร้องไห้ด้วยความสุข ทำให้ธามยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนในชีวิต เขาก้าวเข้าไปโอบกอดผู้หญิงที่เขารักทั้งสองคนเอาไว้ ภาพที่สมบูรณ์แบบของครอบครัววงศ์สุวรรณ

ค่ำคืนนั้น...ที่ระเบียงห้องนอนซึ่งมองเห็นสวนสวยของคฤหาสน์

ลลินยืนพิงอกกว้างของสามี สัมผัสไออุ่นจากอ้อมกอดของเขาที่โอบรอบหน้าท้องของเธอเอาไว้

“ขอบคุณนะคะ...สำหรับทุกอย่าง” เธอกระซิบเบาๆ

“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ” ธามตอบพลางจูบลงบนกลุ่มผมของเธออย่างรักใคร่ “ขอบคุณที่อดทนกับผู้ชายแย่ๆ คนนี้ ขอบคุณที่ให้อภัย...และขอบคุณ...สำหรับของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผม”

เขาก้มลงกระซิบกับหน้าท้องของเธอเบาๆ “พ่อรักหนูนะ...ลูกรัก”

ลลินหัวเราะออกมาเบาๆ พลางหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขา เธอประคองใบหน้าคมคายของเขาไว้ในอุ้งมือ “ฉันรักคุณนะคะ...คุณพ่อ”

“ผมก็รักคุณครับ...คุณแม่”

ทั้งสองคนหัวเราะให้กัน ก่อนที่ธามจะมอบจูบที่แสนหวานและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักให้เธอ จูบที่เป็นดั่งคำสัญญาว่านับจากนี้ไป...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจะมีกันและกันเสมอ

จากความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยหนี้บุญคุณและความชิงชัง ได้เดินทางผ่านพายุร้ายและบททดสอบมากมาย จนบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความรักที่แท้จริงและกำลังจะก่อกำเนิดชีวิตใหม่ขึ้นมาเป็นโซ่ทองคล้องใจ เป็นบทพิสูจน์ว่ารักแท้นั้น สามารถเอาชนะได้ทุกสิ่งจริงๆ

- อวสาน -