EP.06 : นี่คือจุดเริ่มต้น ที่ฉันจะไม่พลาดอีก

ดูเหมือนแอมเบอร์จะเดินออกไปแล้ว และแน่นอนว่า ด้วยอารมณ์แบบนั้น เธอคงหัวเสียไม่น้อย — ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ผู้หญิงคนนั้นดูแลวงไซเรนมาตั้งแต่พวกเขายังเป็นแค่ชื่อที่ไม่มีใครรู้จัก จนกระทั่งกลายเป็นวงร็อกระดับโลก จะให้เธอไม่ระแวงสิ่งใดที่อาจสร้างความเสียหายต่อชื่อเสียงของวง… ก็คงจะเป็นไปไม่ได้

หลังจากปิดตู้เสื้อผ้าเรียบร้อย หญิงสาวลากกระเป๋าไปเก็บไว้ข้างโต๊ะใกล้ห้องน้ำ แล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง ผ้าปูใหม่หอมสะอาดและผิวสัมผัสนุ่มลื่นจนเธอแทบไม่เชื่อว่ามีใครเคยใช้ห้องนี้มาก่อน — เธอมั่นใจว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนได้เข้ามาพักจริง ๆ

ร่างกายของเธอจมลงสู่ความนุ่มลึกของที่นอน ดวงตาหลับลงช้า ๆ ปล่อยให้ความคิดไหลย้อนกลับไปหาช่วงเวลาที่เพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน... การพบกันครั้งแรกระหว่างเธอกับเอเดนในชาตินี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากการตะโกนใส่หน้ากันอย่างดุเดือด กลับกลายเป็นการแสดงความอ่อนแอจนถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนเสียสติ

ดูเหมือนน่าอาย แต่นั่นก็ทำให้เขาไม่รีบผลักเธอออกไปเหมือนที่ผ่านมา — และที่สำคัญ... ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขากลับดำเนินไปตาม "บทเดิม" อย่างน่าประหลาด ราวกับฉากในภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ ซ้ำแล้วซ้ำอีก

มันทำให้เธอเริ่มมั่นใจว่า...เธออาจมีโอกาสเปลี่ยนแปลงบางอย่างได้

แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด

เพราะยังมี “บางสิ่ง” ที่เธอจำไม่ได้

คนคนนั้น — คนที่พรากทุกอย่างไปจากเธอ คนที่ทำให้เธอตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง — กลับหายไปจากความทรงจำอย่างไร้ร่องรอย

ใบหน้า เสียง ท่าทาง แม้แต่เงา... เธอก็จำไม่ได้เลย

เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่าใครกันแน่ที่ลักพาตัวเธอ หรือใครที่เป็นคนฆ่าคนอื่น ๆ รอบตัวเธอ

...ทำไมถึงลบเลือนได้ขนาดนี้?

เป็นเพราะชะตาฟ้ากำหนดไว้ไม่ให้เธอเปลี่ยนอดีตอย่างนั้นหรือ? หรือเพราะสิ่งที่เธอพยายามจะแก้ไข... ไม่เคยสามารถเปลี่ยนได้เลยตั้งแต่แรก?

หญิงสาวถอนหายใจแรง ๆ หวังให้ความอึดอัดในอกหลุดออกไปพร้อมลมหายใจขุ่นมัวนั้น

“โอเค ของขวัญ ใจเย็น” เธอบอกตัวเอง

ก่อนจะเบี่ยงความสนใจกลับมาที่คำถามง่าย ๆ ตรงหน้า — หลังจากนี้ควรทำยังไงต่อดี?

ในความทรงจำเดิม หลังจากย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน เธอกับเอเดนแทบไม่พูดกันเลยเป็นเดือน แต่ถ้าครั้งนี้เธอจะเริ่มใหม่... อย่างน้อยก็สมควรจะเอ่ยคำขอบคุณเขาสักหน่อย

เธอลุกจากเตียงอย่างลังเล แล้วค่อย ๆ แง้มประตูห้องออกช้า ๆ มองซ้ายมองขวาอย่างระวัง (ไม่ได้กลัวอะไรเลยจริง ๆ นะ สาบานได้)

แสงไฟในห้องนั่งเล่นเปิดไว้สลัว ๆ บรรยากาศเงียบสงบ เสียงเพลงเบา ๆ ลอยออกมาจากทีวีจอยักษ์ที่เปิดค้างอยู่ — เป็นเพลงของวงเคออส วงร็อกอีกวงที่เธอเคยได้ยินผ่านหู ตรงมุมหนึ่งของโซฟายาวในห้อง เธอมองเห็นเงาคุ้นตาเอนตัวพิงพนักอยู่ — เอเดน

เขาดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ร่างกายแน่นิ่ง มือข้างหนึ่งยังคีบบุหรี่มวนเล็ก ๆ ไว้ราวกับไม่สนว่าไฟจะลามไปถึงพรมเมื่อไหร่

ใบหน้าเขาคมจัดราวกับถูกใครสักคนปั้นขึ้นมาอย่างประณีต ผิวเนียนจนสะท้อนแสง เส้นผมสีดำสนิทปรกหน้าบางส่วนแต่กลับยิ่งขับให้เขาดูเหนือจริงมากกว่าเป็นมนุษย์คนหนึ่ง คิ้วเข้ม ดวงตาที่หลับพริ้ม และริมฝีปากสีซีดที่เผยอเล็กน้อย — คนอะไรจะหล่อชิบหายขนาดนี้วะ

ในขณะที่หญิงสาวยืนนิ่งราวกับโดนสะกดสายตา เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเบา ๆ จากริมฝีปากที่ดูเหมือนจะหลับสนิทเมื่อครู่

“มองอะไร – ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง”

“ว้าย!”

ของขวัญสะดุ้งเฮือก ถอยกรูดจากโซฟาราวกับโดนจับได้คาหนังคาเขา ใจเต้นกระหน่ำจนแทบหลุดออกมานอกอก เธอมองเขาอย่างตกใจ — ก็เขายังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ แต่กลับรู้ว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้นได้ยังไง?

“นายตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...”

“ช่วยพูดภาษาเดียวกันกับฉันทีเถอะนะ”

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นอย่างเรียบเฉย แต่กลับแทรกแรงสะท้อนบางอย่างในอกเธอ เอเดนลุกจากโซฟาอย่างเชื่องช้า มือข้างหนึ่งเสยผมขึ้นจากใบหน้าราวกับไม่ได้ใส่ใจโลกอะไรทั้งนั้น ใบหน้าเขายังคล้ายเดิมทุกกระเบียดนิ้ว — แม้ผ่านมาสองชีวิตก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีผิด

“ฉันไม่ได้เก่งภาษาต่างประเทศมากนักหรอก” 

“ฉัน... ฉันนึกว่านายหลับอยู่...”

ของขวัญอึกอัก

“แต่ฉันก็ไม่ได้หลับ” เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด ดวงตาคมกริบสบเข้ากับเธออย่างจัง และเธอไม่อาจละสายตาได้ “จะว่าไป... ฉันคุ้นหน้าเธอมากเลยนะ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?”

คำถามนั้นเหมือนค้อนทุบเข้ากลางอก ของขวัญเม้มริมฝีปากแน่น คำตอบนับร้อยวาบขึ้นในหัว — ครั้งแรกที่เธอยืนอยู่หน้าเวทีคอนเสิร์ต, ครั้งที่เขาเคยเผลอยิ้มให้หลังเวที, หรือแม้แต่ครั้งที่เธอ...ตายเพราะเขา

แต่แน่นอน — เธอบอกเขาไม่ได้

“ไม่ — เราไม่เคยเจอกันหรอก”

เธอตอบในที่สุด พยายามวางสีหน้าให้เฉยชา

“แต่เธอไม่สงสัยเลยเหรอ ว่าฉันคือใคร?” เ

ขายังคงจับตามองเธอ ดวงตานั้นนิ่ง แต่แฝงประกายบางอย่างที่เธอเคยเห็นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“ก็... นายอาจจะจำฉันผิดกับใครก็ได้”

เอเดนหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะดับบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา

“คนสวย ๆ แบบนี้ ฉันไม่น่าจะจำผิดนะ”

ของขวัญกลอกตา ก่อนจะพูดกลับทันควัน

“อย่ามาหลงตัวเองให้มากไปหน่อยเลยน่า ฉันไม่ได้อยากรู้ด้วยซ้ำว่านายเป็นใคร”

“แล้วที่เดินมาจ้องหน้าฉันเมื่อกี้นี่...เรียกว่าอะไรล่ะ?”

เขาถามยิ้ม ๆ พร้อมเท้าคางบนพนักพิงอย่างสบาย ๆ รอยยิ้มนั้นยังเหมือนเดิม — ยิ้มที่ทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะเสมอมา และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอเคยตกหลุมพรางของเขา...ในอีกชีวิตหนึ่ง

“ฉันแค่มาขอบคุณต่างหาก” ของขวัญตอบเบา ๆ ก่อนจะยิ้มจาง ๆ

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องที่นายยอมให้ฉันอยู่ที่นี่ ขอบคุณนะ...จริง ๆ”

เอเดนชะงักไปเล็กน้อย คล้ายไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดแบบนั้น เขายกมือเกาหลังคอเบา ๆ สีหน้าดูเก้ ๆ กัง ๆ อย่างไม่ค่อยชินกับคำขอบคุณ

“ไม่ต้องมาขอบคุณอะไรหรอก” เขาพึมพำ เสียงเบากว่าปกติ “ฉันก็แค่ช่วยคนที่เดือดร้อน”

เธอมองเขานิ่ง ท่าทีแบบนั้นมัน...เหมือนเดิมไม่มีผิด ทุกอย่างดูค่อย ๆ กลับเข้าสู่ร่องรอยที่เธอเคยเดินผ่านมาแล้วในชาติที่แล้ว

— และนั่นทำให้เธอเริ่มวางหมากใหม่ในใจ

“เพื่อนฉันเป็นแฟนคลับนายตัวยงเลยล่ะ” เธอพูดต่อ เสียงราบเรียบแต่แฝงนัย “ล่าสุดฉันเพิ่งไปคอนเสิร์ตของนายมาเพราะยัยนั่น ก็เลยไม่จำเป็นต้องถามว่านายเป็นใคร... เพราะรู้อยู่แล้ว”

“เธอรู้ไหม... ฉันเจอแฟนคลับมาเยอะมากในชีวิตนี้” เอเดนพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเลียน “แบบแรกคือพวกที่คลั่งไคล้อย่างหนัก — พวกนั้นจะตามฉันไปทุกที่ แต่ก็จัดการง่าย แค่เซลฟี่ จับมือ หรือยิ้มให้หน่อยก็จบ”

เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาอีกครั้ง

“แต่แบบที่น่ากลัวกว่าคือพวกที่ทำเป็นไม่สนใจ หรือแกล้งเกลียดฉันสุดใจ — แต่ในใจอยากเข้าใกล้ให้ได้มากที่สุด พวกนั้นน่ะ...ฉันไม่ถนัดรับมือเลยจริง ๆ”

ของขวัญกลืนน้ำลายเงียบ ๆ

“นายกำลังจะบอกว่าฉัน...เป็นแฟนคลับแบบนั้นเหรอ?”

“ฉันไม่ได้พูดนะ” เขายิ้มบาง — ยิ้มที่แทบฆ่าเธอให้ตายอีกรอบ

...ในชาติที่แล้ว เธอเคยหลงเสน่ห์รอยยิ้มแบบนี้

แต่ในชาตินี้ เธอจะไม่พลาดอีกแล้ว

“ว่าแต่—สรุปเธอชื่ออะไรเหรอ?”

เขาถามขึ้น ขณะเอนหลังกับพนักพิงอย่างสบาย ๆ สายตายังคงจับจ้องที่เธอราวกับอยากจำให้ขึ้นใจ ของขวัญชะงักไปเล็กน้อย ทั้งที่รู้ว่าจะต้องโดนถามคำถามนี้แน่ ๆ แต่กลับไม่ทันได้ตั้งรับ

“ของขวัญ...” เธอตอบในที่สุด

“คอง...ฟัน?” เอเดนทวนคำด้วยสีหน้างุนงง ริมฝีปากขยับช้า ๆ ตามเสียงสะกดที่เขาไม่แน่ใจว่าฟังถูกหรือเปล่า “คนอะไรชื่อแปลกชะมัดเลย”

เธอถอนหายใจ — ให้ตายเถอะ…

“ของ – ขวัญ”

เธอเน้นทีละพยางค์ ชัดเจนราวกับกำลังสอนเด็กอนุบาล

“คอง...วัน?” เขายังคงงงต่อ

พอกันที...

“เรียกฉันว่า ‘นาตาลี’ เถอะนะ” เธอตัดบท ขณะเบนสายตาหลบอย่างเหนื่อยใจ “ฉันจะไม่เอาภาษาบ้านเกิดฉันมาให้นายต้องพยายามออกเสียงอีกแล้วล่ะ”

เอเดนเอียงคอเล็กน้อย มองเธออย่างไม่เข้าใจนัก

“ทำไมล่ะ? ฉันว่ามันออกจะเพราะดี”

เออ... ก็คงเพราะสำหรับเขานั่นแหละ ของขวัญยิ้มแห้ง ๆ ก่อนตอบเบา ๆ

“ละไว้ในฐานที่เข้าใจก็แล้วกัน”

เขาหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งมาตรงหน้า

“ฉัน เอเดน เคนเนธ เพื่อนในวงมักเรียกฉันว่า ‘เอ’ แต่จะเรียกยังไงก็แล้วแต่เธอถนัด — ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

ของขวัญมองมือเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงยื่นมือไปจับเบา ๆ

“ยินดีที่ได้รู้จัก...เอ”

มือของเขาไม่ได้นุ่มจนละลายหรือหยาบกร้านเหมือนคนแบกของทั้งวัน แต่กลับอบอุ่นพอจะทำให้ใจของเธอสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก ราวกับบางสิ่งบางอย่างถูกปลดล็อกขึ้นในวินาทีนั้น

แสงไฟในห้องยังคงนุ่มนวลพอจะสร้างบรรยากาศได้โดยไม่ต้องพึ่งคำพูดใด ๆ และในจังหวะที่มือของเขาสัมผัสเธอ ราวกับมีแสงบางอย่างในใจของขวัญค่อย ๆ สว่างขึ้นอีกครั้ง

แม้เขาจะไม่ได้ยิ้มอย่างดีใจ หรือยินดีต้อนรับเธอเต็มที่นัก — แต่สิ่งสำคัญคือ เขาไม่ได้ผลักไสเธอเหมือนที่เคยเป็นในชาติที่แล้ว

และแค่นั้น... ก็เพียงพอแล้ว

สำหรับเธอ มันคือการเริ่มต้นใหม่ที่ไม่เลวเลยจริง ๆ